patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Φρ. Ένγκελς: Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
απελάτης



Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 01, 2009 11:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Φρ. Ένγκελς: Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Με την πολιτική της η σημερινή Αριστερά (σε αμέτρητα εισαγωγικά) έχει πάρει οριστικό διαζύγιο απ’ την παράδοση του επιστημονικού σοσιαλισμού και τις αρχές του, όπως διατυπώθηκαν από τους ιδρυτές του Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Τον πιο χτυπητό παράδειγμα είναι η εγκληματική υποστήριξη της, κόντρα στη θέληση του ελληνικού λαού, στην επιχείρηση πολυπολιτισμικής μετάλλαξης της εθνικά ομοιογενούς ελληνικής κοινωνίας σε ζούγκλα αλληλοσυγκρουόμενων εθνικών γκέτο. Επιμένοντας να αυτο-τιτλοφορείτε Αριστερά, σοσιαλιστική και μαρξιστική, δυσφημεί και εξευτελίζει έννοια του σοσιαλισμού και του μαρξισμού, γίνεται η ίδια -και δικαίως- μισητή στον ελληνικό λαό, και στρώνει μόνη της το δρόμο σε πιθανή συνταγματική εκτροπή.

Διαβάστε παρακάτω τις γνώμες του Ένγκελς για την ιρλανδική μετανάστευση στην Αγγλία και κρίνεται τι σχέση μπορεί να έχει με τις αντιλήψεις του Ένγκελς η σημερινή ψευτο-αριστερά και η πολιτική της. Λάβετε δε υπόψη ότι η ιρλανδική μετανάστευση ήταν ειδυλλιακή κατάσταση μπροστά στον πλανήτη Βαβέλ που δημιουργεί εσκεμμένα η Νέα Τάξη.

Φρ. Ένγκελς
Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.


Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης.
Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία, τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. Στην πατρίδα τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι στην ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών.
Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 120.000 φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ 40.000, στο Λίβερπουλ 34.000, στο Μπρίστολ 24.000, στην Γλασκόβη 40.000, στο Εδιμβούργο 29.000. Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό, εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις, απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που, είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την ηθική. Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα:
«Σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τις παρόδους σας υποδέχονται πρόσωπα με τα άγρια «μιλσιανά»(*) χαρακτηριστικά, που σας κοιτάζουν κουτοπόνηρα, παράξενα, ανήσυχα, μίζερα, και χλευαστικά. Ο Άγγλος αμαξάς, περνώντας με τ’ αμάξι του αστράφτει στον Μιλσιανό μια καμουτσιά, τον καταριέται στην γλώσσα του και ο Μιλσιανός προτείνει το καπέλο του για να ζητιανέψει. Αντιπροσωπεύει το χειρότερο κακό που έχει να πολεμήσει αυτή η χώρα. Ντυμένος στα κουρέλια του και γελώντας πρωτόγονα είναι έτοιμος ν’ αναλάβει κάθε δουλειά για την οποία δεν χρειάζεται παρά γερά μπράτσα και ράχη, για ένα μεροκάματο που φτάνει μόνο ν’ αγοράσει πατάτες. Για καρύκευμα του αρκεί μόνο το αλάτι, κοιμάται πανευτυχής στο πρώτο χοιροστάσιο ή σκυλόσπιτο που θα του τύχει, κουρνιάζει σε κάποια αποθηκούλα, και φορά ένα κοστούμι από κουρέλια, που το να το φορέσει κανείς ή να το βγάλει από πάνω του λέγεται ότι είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που αναλαμβάνεται μόνο σε γιορτές ή σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Ο Σάξονας, αν δεν μπορεί να δουλέψει μ’ αυτούς τους όρους δε βρίσκει δουλειά. Ο απολίτιστος Ιρλανδός, όχι χάρη στη δύναμή του, αλλά χάρη στο αντίθετο της δύναμης, εκτοπίζει τον ντόπιο Σάξονα και καταλαμβάνει την θέση του. Έτσι συντηρείται στο χάλι του, την αθλιότητα, και τον παραλογισμό του, στην απάτη και τη βία του μεθύστακα, έτοιμη μαγιά ξεπεσμού και αναταραχής. Οποιοσδήποτε με δυσκολία αγωνίζεται να σταθεί κολυμπώντας στην επιφάνεια, μπορεί τώρα να γνωρίσει ένα παράδειγμα πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει όχι κολυμπώντας, αλλά βυθισμένος ... Γι’ αυτό οι συνθήκες ζωής στα κατώτερα στρώματα των Άγγλων χειρωνακτών εργατών προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε αυτές των Ιρλανδών, καθώς ανταγωνίζονται μαζί τους σε όλες τις αγορές εργασίας: Έτσι κάθε εργασία, που απαιτεί μόνο δύναμη και ελάχιστη ειδίκευση πρέπει να γίνει, και γίνεται, όχι με το αγγλικό μεροκάματο αλλά με ένα μεροκάματο που ξεπερνά το ιρλανδικό, που το ξεπερνά δηλαδή τόσο όσο χρειάζεται κανείς για να λιμοκτονεί τρώγοντας πατάτες για τριάντα εβδομάδες το χρόνο, μα που κάθε ώρα που περνά, με την άφιξη κάθε νέου ατμόπλοιου, τείνει να εξισωθεί εντελώς».
Αν εξαιρέσουμε την υπερβολική και μονόπλευρη καταδίκη του ιρλανδικού εθνικού χαρακτήρα, ο Καρλάιλ έχει εδώ απόλυτα δίκιο. Αυτοί οι Ιρλανδοί που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. Οι χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. Τι να τους κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; Οι χειρότερες συνοικίες των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς. Όποτε μια συνοικία διακρίνεται για την ιδιαίτερη βρωμιά της και τα ερείπια της, ο παρατηρητής σίγουρα θα συναντήσει σ’ αυτήν κυρίως εκείνα τα κελτικά πρόσωπα που διακρίνονται απ’ τις σαξονικές φυσιογνωμίες των ντόπιων με την πρώτη ματιά, και θ’ ακούσει αυτή την τραγουδιστή και βαριά προφορά που ο γνήσιος Ιρλανδός ποτέ δεν χάνει. Έχω ακούσει περιστασιακά την κέλτο-ιρλανδική γλώσσα να μιλιέται στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες του Μάντσεστερ. Η πλειοψηφία από τις οικογένειες που ζουν σε υπόγεια είναι σχεδόν παντού ιρλανδικής καταγωγής. Με λίγα λόγια, όπως λέει ο Δρ Κέυ, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν το ελάχιστο των βιοτικών αναγκών, και το μαθαίνουν τώρα στους άγγλους εργαζομένους. Επίσης έφεραν μαζί τους την βρωμιά και τον αλκοολισμό. Η έλλειψη καθαριότητας, που είναι η δεύτερη φύση του Ιρλανδού και δεν είναι τόσο επιβλαβής στη χώρα τους, στην ύπαιθρο όπου ο πληθυσμός είναι διεσπαρμένος, γίνεται τρομακτικά και σοβαρά επικίνδυνη στις πυκνά κατοικημένες μεγάλες πόλεις. Όπως συνηθίζει να το κάνει στην πατρίδα του, ο Μιλεσιανός αδειάζει όλα τα σκουπίδια του και τη βρωμιά μπροστά στην πόρτα του και δημιουργεί βόρβορους και σωρούς από κοπριές, που βρωμίζουν την εργατική συνοικία και μολύνουν την ατμόσφαιρα. Χτίζει το χοιροστάσιο του στους τοίχους των σπιτιών, όπως το έκανε στην πατρίδα του, και εάν τον εμποδίσουν να το κάνει αφήνει τα γουρούνια να κοιμηθούν στο δωμάτιο μαζί του. Αυτή η νέα και αφύσικη μέθοδος κτηνοτροφίας στις πόλεις είναι αποκλειστικά ιρλανδικής προέλευσης. Ο Ιρλανδός αγαπά το γουρούνι του όπως ο Άραβας το άλογο του, με τη διαφορά ότι το πουλά όταν είναι αρκετά παχύ για σφάξιμο. Κατά τ’ άλλα, τρώει μαζί με το γουρούνι του, κοιμάται μαζί του, τα παιδιά του παίζουν με το γουρούνι, ανεβαίνουν στην πλάτη του, και κυλιόνται μαζί του στους σωρούς από κοπριά, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς την βρωμιά και την έλλειψη ανέσεων που επικρατεί στα σπίτια τους. Ο Ιρλανδός δεν είναι συνηθισμένος στα έπιπλα, ένας σωρός άχυρα, μερικά κουρέλια, εντελώς άχρηστα σα ρουχισμός, του αρκούν για το νυχτερινό του κρεβάτι. Ένα κούτσουρο, μια σπασμένη καρέκλα, ένα παλαιό κασόνι για τραπέζι -τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται- μια τσαγιέρα, μερικές πήλινες κούπες και πιάτα εξοπλίζουν την κουζίνα του, η οποία είναι επίσης το υπνοδωμάτιο και το καθιστικό του. Όταν του λείπουν τα καύσιμα καίει ότι βρεθεί μπροστά του, καρέκλες, τις κάσες απ’ τις πόρτες, τα διακοσμητικά σανιδώματα του τοίχου, τα πατώματα, όλα παίρνουν το δρόμο για το τζάκι. Επιπλέον, γιατί να του χρειαστεί περισσότερος χώρος; Στην πατρίδα του η πλινθόκτιστη καλύβα του είχε ένα μόνο δωμάτιο για όλες τις οικιακές χρήσεις, άρα στην Αγγλία η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη από περισσότερα δωμάτια. Έτσι η συνήθεια να στοιβάζονται πολλά άτομα σε ένα μόνο δωμάτιο, που τόσο διαδομένη είναι σήμερα, έχει την ρίζα της κυρίως στην ιρλανδική μετανάστευση. Και επειδή ο φτωχός διάβολος πρέπει να έχει και κάποια ευχαρίστηση, και η κοινωνία τον έχει αποκλείσει από όλες τις άλλες, οδηγεί τον εαυτό του στην κατανάλωση του οινοπνεύματος. Το ποτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει ανεκτή τη ζωή του Ιρλανδού, το ποτό και η κεφάτη και ανέμελη ιδιοσυγκρασία του, έτσι ξεφαντώνει στο ποτό ως το σημείο της πιο κτηνώδους μέθης. Ο νότιος και ανέμελος χαρακτήρας του Ιρλανδού, η απελέκητη φύση του, που τον τοποθετεί σε επίπεδο ελάχιστα πάνω απ’ τον άγριο, η περιφρόνησή του για κάθε ανθρώπινη ευχαρίστηση την οποία, καθώς είναι απελέκητος είναι και ανίκανος να την νιώσει, η βρωμιά και η φτώχια του ευνοούν τον αλκοολισμό του. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν μπορεί να του αντισταθεί, και έτσι όταν έχει χρήματα τα ξεφορτώνεται στο λαρύγγι του. Τι άλλο να κάνει; Και πως μπορεί η κοινωνία να τον κατηγορήσει όταν τον φέρνει σ’ αυτή την θέση και κάνει σχεδόν αναπόφευκτο να καταλήξει ένας μέθυσος, όταν τον εγκαταλείπει στον πρωτογονισμό του;
Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη. Επομένως, όπως λέει ο Καρλάιλ, δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά παρά το μεροκάματο του Άγγλου εργάτη, σ’ όλους τους κλάδους όπου μπορεί να τον συναγωνιστεί ο Ιρλανδός, πέφτει όλο και περισσότερο. Και αυτοί οι κλάδοι είναι πολλοί. Όλοι οι κλάδοι στους οποίους απαιτείται ελάχιστη ή καθόλου τεχνική κατάρτιση είναι ανοικτοί στους Ιρλανδούς. Για δουλειές στις οποίες απαιτείται μακρόχρονη ειδίκευση ή μεθοδικότητα και επίμονη προσπάθεια, ο ασυνάρτητος, άστατος και μέθυσος Ιρλανδός είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής. Για να γίνει μηχανικός, χειριστής εργαλειο-μηχανής, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον αγγλικό πολιτισμό, στα αγγλικά ήθη, να γίνει ουσιαστικά Εγγλέζος.
Όμως για εργασία πιο απλή, με λιγότερη ακρίβεια, οπουδήποτε απαιτείται περισσότερο δύναμη παρά ικανότητα, ο Ιρλανδός είναι τόσο καλός όσο ο Άγγλος. Τέτοια επαγγέλματα έχουν κατακλυστεί από τους Ιρλανδούς. Χειρώνακτες-υφαντές, πλινθοκτίστες, χαμάληδες, αυτοί οι εργάτες που ψάχνουν γενικά για ένα μεροκάματο κ.λ.π., αριθμούν ολόκληρες ορδές Ιρλανδών και η πίεση αυτής της ράτσας συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό να συμπιεστούν τα μεροκάματα και να υποβαθμιστεί η ίδια η εργατική τάξη. Κι αν ακόμα οι Ιρλανδοί που επέβαλαν την δική τους νοοτροπία σε διάφορα επαγγέλματα γινόντουσαν περισσότερο πολιτισμένοι, θα τους έμεναν αρκετές απ’ τις παλιές τους συνήθειες για να ασκούν στους Άγγλους συναδέλφους τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, μια εκφυλιστική επιρροή –χωρίς να λογαριάσουμε την επιρροή του ίδιου του ιρλανδέζικου περιβάλλοντος. Γιατί, αν λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε πόλη, το ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο των εργατών είναι Ιρλανδοί ή παιδιά Ιρλανδών που ανατράφηκαν στις συνθήκες της ιρλανδέζικης βρωμιάς, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται όταν συναντά στη ζωή, στις συνήθειες, στο πνευματικό και ηθικό της επίπεδο, κοντολογίς στον χαρακτήρα, γενικά, της εργατικής τάξης, ένα σημαντικό μέρος απ’ τα ιρλανδέζικα χαρακτηριστικά. Αντίθετα είναι εύκολο να καταλάβουμε πως η εξευτελιστική θέση των Άγγλων εργατών, αποτέλεσμα της σύγχρονης ιστορίας μας και των άμεσων συνεπειών της, γίνεται ακόμα πιο εξευτελιστική από την παρουσία του ιρλανδέζικου ανταγωνισμού.

(*)Μιλς είναι το όνομα των παλιών Κελτών βασιλέων της Ιρλανδίας. (Σημείωση του Ένγκελς).

Απόσπασμα απ’ το βιβλίο του Ένγκελς «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» - 1845
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Nazim
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Απρ 04, 2009 12:39 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Αυτά έγραφε ο Ένγκελς το 1845...
Ο ώριμος Μαρξ στα 1870, έγραφε:
Παράθεση:
Marx to Sigfrid Meyer and August Vogt In New York
And most important of all! Every industrial and commercial centre in England now possesses a working class divided into two hostile camps, English proletarians and Irish proletarians. The ordinary English worker hates the Irish worker as a competitor who lowers his standard of life. In relation to the Irish worker he regards himself as a member of the ruling nation and consequently he becomes a tool of the English aristocrats and capitalists against Ireland, thus strengthening their domination over himself. He cherishes religious, social, and national prejudices against the Irish worker. His attitude towards him is much the same as that of the "poor whites" to the Negroes in the former slave states of the U.S.A.. The Irishman pays him back with interest in his own money. He sees in the English worker both the accomplice and the stupid tool of the English rulers in Ireland.

This antagonism is artificially kept alive and intensified by the press, the pulpit, the comic papers, in short, by all the means at the disposal of the ruling classes. This antagonism is the secret of the impotence of the English working class, despite its organisation. It is the secret by which the capitalist class maintains its power. And the latter is quite aware of this.
Επιστροφή στην κορυφή
Nikoss
Site Admin


Συμμετέχουν: 07 Απρ 08
Δημοσιεύσεις: 1808

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Απρ 04, 2009 1:45 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Σα να μην μας τα λες καλά κύριε Nazim, ή μήπως Nazism; αυτό που έγραψε ο Μαρξ, προφανώς από μια πρόχειρη μετάφραση που έκανα, αφορά την κυριαρχία της Αγγλίας στην Ιρλανδία...

Η πρόχειρη μετάφραση:

Και το σημαντικότερο απ’ όλα Κάθε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο στην Αγγλία κατέχει τώρα μια εργατική τάξη που διαιρείται σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, Άγγλους προλεταρίους και Ιρλανδούς προλεταρίους. Ο συνηθισμένος Άγγλος εργαζόμενος μισεί τον Ιρλανδό εργαζόμενο ως ανταγωνιστή που χαμηλώνει τα πρότυπα ζωής του. Σε σχέση με τον Ιρλανδό εργαζόμενο θεωρεί τον εαυτό του ως μέλος του κυβερνώντος έθνους και συνεπώς γίνεται ένα εργαλείο των Άγγλων αριστοκρατών και των κεφαλαιοκρατών ενάντια στην Ιρλανδία, ενισχύοντας κατά συνέπεια την κυριαρχία τους πέρα από αυτόν. Λατρεύει τις θρησκευτικές, κοινωνικές, και εθνικές προκαταλήψεις ενάντια στον Ιρλανδό εργαζόμενο. Η στάση του απέναντι του είναι σχεδόν η ίδια όπως αυτή των "φτωχών λευκών" στους νέγρους στις προηγούμενες καταστάσεις σκλάβων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ιρλανδός τον ξεπληρώνει με το ενδιαφέρον για τα χρήματά του. Βλέπει στον Άγγλο εργαζόμενο και τον συνεργό και το ηλίθιο εργαλείο της Αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία.

Αυτός ο ανταγωνισμός κρατιέται τεχνητά ζωντανός και εντείνεται από τον Τύπο, pulpit, τα κωμικά έγγραφα, εν ολίγοις, με όλα τα μέσα στη διάθεση των κατηγοριών απόφασης. Αυτός ο ανταγωνισμός είναι το μυστικό της ανικανότητας της αγγλικής εργατικής τάξης, παρά την οργάνωσή της. Είναι το μυστικό από το οποίο η κεφαλαιοκρατική κατηγορία διατηρεί τη δύναμή της. Και το τελευταίο το γνωρίζει αρκετά.


Επιφυλάσσομαι να το δω το θέμα καλύτερα και να σου πω περισσότερα αύριο, αν βέβαια δεν με προλάβει κάποιος άλλος...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Δ. Τούμπανης
Site Admin


Συμμετέχουν: 29 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 136

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Απρ 05, 2009 10:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Ο Nazim μας, βρίσκει τις κρίσεις του Ένγκελς για την ιρλανδική μετανάστευση, προφανώς και το βιβλίο του «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» το 1845, δείγμα της ανωριμότητας του! Σκεφτείτε σε τι ύψη ωριμότητας και τι διάνοια πρέπει να είναι αυτός ο νέος αστέρας των ιστορικών επιστημών, για να βλέπει αφ’ υψηλού τον άνθρωπο που δυο χρόνια αργότερα, το 1947, χάρισε στην ανθρωπότητα -μαζί με τον Μαρξ- το μνημειώδες έργο του, «Μανιφέστο Του Κομμουνιστικού Κόμματος»!

Πρέπει να ευχαριστούμε το καλό θεούλη που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε εδώ στο patari.org! Τυχεροί εμείς, άτυχοι ο Ένγκελς και ο Μαρξ που ο Nazim δεν έζησε στην εποχή τους. Με τις δικές του υποδείξεις (αλλά και του Προκόπη Παυλόπουλου!) θα είχαν αποφύγει τα λάθη της ανώριμης ηλικίας τους!

Απ’ τη μεριά μας, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να δοξαστούμε ανακαλύπτοντας λάθη στο έργο των Μαρξ - Ένγκελς. Όμως την πουστίτσα του Nazim δεν ήταν δύσκολο να την πάρουμε χαμπάρι. Το συγκεκριμένο απόσπασμα, που χρησιμοποιεί, από γράμμα του Μαρξ στους Μάγιερ και Φογκτ (09/04/1870), έχει θέμα την επείγουσα σημασία της ιρλανδικής εθνικής ανεξαρτησίας, ως προûπόθεση της Αγγλικής προλεταριακής επανάστασης και όχι το ζήτημα της ιρλανδικής μετανάστευσης στην Αγγλία, στην οποία ο Μαρξ αναφαίρετε παρεμπιπτόντως και στο βαθμό που σχετίζεται με το προαναφερθέν θέμα του.

Οι απόψεις Μαρξ και Ένγκελς ήταν ταυτόσημες σε όλα τα ζητήματα και αν ο Μαρξ μιλούσε για την εισαγωγή των Ιρλανδών εργατών θα επαναλάμβανε αυτά που είχε πει για την εισαγωγή Ινδών στη Τζαμάικα, Γερμανών το 1866 στη Μεγάλη Βρετανία κλπ.

Οι Άγγλοι εργάτες που, όπως γράφει ο Ένγκελς στο βιβλίο του, «απολαμβάνουν μακάρια» το μερίδιο τους απ’ τα μονοπωλιακά υπερκέρδη της αστικής τάξης, αποτελούσαν προνομιούχα μειοψηφία. Η μεγάλη μάζα ζούσε στη φτώχια. Ο Μαρξ ως μέλλος του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντίθεση που υπήρχε ανάμεσα στα φτωχά στρώματα των Άγγλων εργατών και τους Ιρλανδούς εργάτες, τους οποίους η αστική τάξη ανάγκαζε να μεταναστεύσουν στην Αγγλία ως φτηνή εργατική δύναμη αλλά και για άλλους λόγους στους οποίους αναφέρεται ο Μαρξ στο γράμμα του.

Ο Μαρξ, ενημερώνει πάνω στις προτάσεις που κατέθεσε στο Γενικό Συμβούλιο για το ιρλανδέζικο ζήτημα. Ο Nazim με την μέθοδο της χαρτοκοπτικής μεταμορφώνει τον διαλεκτικό υλιστή Μαρξ, σε φιλελεύθερο μικροαστό, ηθικολόγο της αράδας. Ο αναγνώστης της ιστοσελίδας δεν θα χάσει μελετώντας ολόκληρο το κείμενο που αναφέρεται στο ιρλανδέζικο, το οποίο περιλαμβάνει (με δικούς μας πλάγιους χαρακτήρες) και τις δύο παραγράφους που απόσπασε απ’ το όλο κείμενο ο πονηρούλης μας Nazim! Έξω απ’ το θέμα που εξετάζει ο Μάρξ το απόσπασμα που χρησιμοποιεί αποκτά πολύ διαφορετικό νόημα απ’ αυτό που πραγματικά έχει. Και ο Nazim
το γνωρίζει.


Έχει τροποποιηθεί από τον/την Δ. Τούμπανης στις Δευ Απρ 06, 2009 6:15 am, 3 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Δ. Τούμπανης
Site Admin


Συμμετέχουν: 29 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 136

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Απρ 05, 2009 11:01 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Το γράμμα του Μαρξ στους Μάγιερ και Φογκτ

«Σκόπευα -γράφει ο Μαρξ- να υποβάλλω παραπέρα αποφάσεις πάνω στην ανάγκη μεταμόρφωσης της σημερινής Ένωσης (δηλαδή της υποδούλωσης της Ιρλανδίας) σε μια ελεύθερη και ισότιμη ομοσπονδία με τη Μεγάλη Βρετανία. Η παραπέρα πρόοδος στο θέμα αναστάληκε όσον αφορά τις δημόσιες αποφάσεις εξαιτίας της υποχρεωτικής απουσίας μου από το Γενικό Συμβούλιο. Δεν υπάρχει άλλο μέλος που να γνωρίζει επαρκώς τα ιρλανδέζικα ζητήματα ή να έχει το ίδιο κύρος ανάμεσα στους Άγγλους μέλη του Γ.Σ. ώστε να μπορεί να με αντικαταστήσει σ’ αυτό το ζήτημα.

Ο χρόνος δεν πήγε χαμένος, γι’ αυτό θα ήθελα να δώσεις ιδιαίτερη προσοχή στα ακόλουθα:

Μετά από χρόνια μελέτης του ιρλανδέζικου ζητήματος έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι το αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στην αγγλική κυρίαρχη τάξη (κι αυτό έχει αποφασιστική σημασία για το εργατικό κίνημα σ’ ολόκληρο τον κόσμο) δεν μπορεί να δοθεί στην Αγγλία, αλλά μόνο στην Ιρλανδία.

Την 1η Γενάρη 1870 το Κεντρικό Συμβούλιο κυκλοφόρησε μια εγκύκλιο γραμμένη από μένα στα Γαλλικά -{μόνο οι γαλλικές εφημερίδες έχουν κάποιο βάρος απ’ την άποψη των επιπτώσεων στην Αγγλία, οι γερμανικές όχι} - πάνω στην σχέση του ιρλανδέζικου εθνικού αγώνα, με την χειραφέτηση της εργατικής τάξης, και έτσι πάνω στη θέση που πρέπει να πάρει η Διεθνής Ένωση πάνω στο ιρλανδέζικο ζήτημα.

Εδώ θα σου επισημάνω, εν συντομία, τα σπουδαιότερα σημεία. Η Ιρλανδία είναι το προπύργιο των Εγγλέζων αριστοκρατών γαιοκτημόνων. Η εκμετάλλευση αυτής της χώρας δεν είναι απλώς μία απ’ τις κυριότερες πηγές της υλικής τους ευημερίας -είναι η μέγιστη ηθική τους δύναμη. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν την Εγγλέζικη κυριαρχία πάνω στην Ιρλανδία. Συνεπώς η Ιρλανδία είναι το κυριότερο μέσο με το οποίο η Εγγλέζικη αριστοκρατία διατηρεί την κυριαρχία της στην ίδια την Αγγλία.

Απ’ την άλλη μεριά: αν ο εγγλέζικος στρατός και η αστυνομία αποχωρούσαν αύριο από την Ιρλανδία, θα εκδηλώνονταν άμεσα αγροτική επανάσταση στην Ιρλανδία. Αλλά η ανατροπή της εγγλέζικης αριστοκρατίας στην Ιρλανδία θα συνεπάγονταν, και θα οδηγούσε άμεσα στην ανατροπή της στην Αγγλία. Αυτό θα δημιουργούσε τις προûποθέσεις για την προλεταριακή επανάσταση στην Αγγλία. Στην Ιρλανδία, το ζήτημα της γης ήταν μέχρι τώρα η αποκλειστική μορφή του κοινωνικού ζητήματος, είναι ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για την συντριπτική πλειοψηφία του ιρλανδέζικου λαού -ταυτόχρονα, είναι ξεχωριστό απ’ το εθνικό ζήτημα: γι’ αυτόν τον λόγο, η καταστροφή της αγγλικής αριστοκρατίας της γης είναι ασύγκριτα ευκολότερη επιχείρηση στην Ιρλανδία παρά στην ίδια την Αγγλία -χωρίς να λογαριάζεται ο περισσότερο παθιασμένος και περισσότερο επαναστατικός χαρακτήρας των Ιρλανδών σε σχέση με τους Εγγλέζους.

Όσο για την αγγλική μπουρζουαζία, έχει, κατ’ αρχήν, κοινό συμφέρον με την αγγλική αριστοκρατία να μεταβάλει την Ιρλανδία σε απλό βοσκοτόπι για να προμηθεύει με κρέας και μαλλί στη φθηνότερη δυνατή τιμή την εγγλέζικη αγορά. Έχει το ίδιο συμφέρον να λιγοστέψει τον ιρλανδέζικο πληθυσμό σε τόσο χαμηλό επίπεδο, μέσω της έξωσης και της αναγκαστικής μετανάστευσης, ώστε το εγγλέζικο κεφάλαιο (κεφάλαιο ενοικίασης) να μπορεί να λειτουργεί με ασφάλεια σ’ αυτή τη χώρα. Έχει το ίδιο συμφέρον να εκκενώσει το έδαφος της Ιρλανδίας όπως είχε εκκενώσει τις αγροτικές περιοχές της Αγγλίας και της Σκωτίας. Οι 6000 - 10000 στερλινών των απόντων και τα άλλα ιρλανδέζικα έσοδα που εισρέουν κάθε χρόνο στο Λονδίνο πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη.

Αλλά η εγγλέζικη μπουρζουαζία έχει ακόμα πιο σημαντικά συμφέροντα στη σημερινή ιρλανδέζικη οικονομία. Σαν αποτέλεσμα της σταθερά αυξανόμενης επέκτασης στην ενοικίαση γαιών, η Ιρλανδία σταθερά εφοδιάζει με τα πλεονάσματα της την εγγλέζικη αγορά εργασίας, και έτσι ρίχνει τους μισθούς, την υλική και ηθική θέση της εγγλέζικης εργατικής τάξης. (Ο Nazim, όχι τυχαία απόφυγε να συμπεριλάβει αυτή την παράγραφο στην παράθεση του. Περιορίστηκε μόνο στις δύο επόμενες.)

[Και το πιο σημαντικό απ’ όλα! Όλα τα βιομηχανικά και εμπορικά κέντρα στην Αγγλία έχουν τώρα μια εργατική τάξη διαιρεμένη σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, τους Άγγλους προλετάριους και τους Ιρλανδούς προλετάριους. Ο μέσος Εγγλέζος εργάτης μισεί τον Ιρλανδό εργάτη σαν ένα ανταγωνιστεί που κατεβάζει το επίπεδο της ζωής. Σε σχέση με τον Ιρλανδό εργάτη, αισθάνεται ότι είναι μέλος του κυρίαρχου έθνους και έτσι γίνεται ένα όργανο της αριστοκρατίας και των καπιταλιστών ενάντια στην Ιρλανδία, δυναμώνοντας την κυριαρχία τους πάνω σ’ αυτόν τον ίδιο. Ασπάζεται θρησκευτικές, κοινωνικές και εθνικές προκαταλήψεις ενάντια στον Ιρλανδό εργάτη. Η στάση του απέναντι του μοιάζει πολύ με την στάση των φτωχών λευκών προς τους νέγρους στις πρώην δουλοκτητικές πολιτείες της Αμερικάνικης Ένωσης. Ο Ιρλανδός τον ξεπληρώνει με τόκο στο ίδιο νόμισμα. Βλέπει στο πρόσωπο του Άγγλου εργάτη συγχρόνως τον συνένοχο και το ηλίθιο όργανο της Αγγλικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία.

Αυτός ο ανταγωνισμός διατηρείται με τεχνάσματα ζωντανός και εντείνεται απ’ τον τύπο, τον άμβωνα, τις γελοιογραφίες, κοντολογίς με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους οι κυρίαρχες τάξεις. Αυτός ο ανταγωνισμός είναι το μυστικό της ανικανότητας της Αγγλικής εργατικής τάξης παρά την οργάνωση της. Είναι το μυστικό της διατήρησης της καπιταλιστικής τάξης στην εξουσία. Και η τελευταία έχει πλήρη επίγνωση γι’ αυτό.]


Αλλά το κακό δεν σταματά εδώ. Ταξιδεύει πέρα απ’ τον ωκεανό. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Άγγλων και Ιρλανδών είναι η κρυφή βάση της σύγκρουσης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και της Αγγλίας. Καθιστά αδύνατη κάθε σοβαρή και ειλικρινή συνεργασία ανάμεσα στις εργατικές τάξεις των δύο χωρών. Δίνει την δυνατότητα στις δύο κυβερνήσεις όποτε θεωρούν αναγκαίο, να αμβλύνουν την αιχμή της κοινωνικής σύγκρουσης με αμοιβαίες προκλήσεις και, εν ανάγκη, με πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες.

Η Αγγλία, σαν μητρόπολη του κεφαλαίου, σαν η δύναμη που εξουσιάζει ως τώρα την παγκόσμια αγορά, είναι προς το παρόν η πιο σημαντική χώρα για την εργατική επανάσταση και επιπρόσθετα η μόνη χώρα στην οποία οι υλικές προûποθέσεις για την επανάσταση έχουν φτάσει σε κάποιο επίπεδο ωριμότητας. Επομένως η επίσπευση της κοινωνικής επανάστασης στην Αγγλία είναι το πιο σημαντικό καθήκον της Διεθνούς Ένωσης των Εργαζομένων. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι να γίνει η Ιρλανδία ανεξάρτητη. Είναι, επομένως καθήκον της «Διεθνούς» να δώσει παντού εξέχουσα σημασία στην σύγκρουση ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία, και να σταθεί παντού ανοιχτά στο πλευρό της Ιρλανδίας. Το ειδικό καθήκον του Κεντρικού Συμβουλίου στο Λονδίνο είναι να αφυπνίσει τη συνείδηση της εγγλέζικης εργατικής τάξης σε σχέση με το γεγονός ότι, γι’ αυτήν, η εθνική χειραφέτηση της Ιρλανδίας δεν είναι ζήτημα αφηρημένης δικαιοσύνης και ανθρωπιστικών αισθημάτων, αλλά η κυριότερη προûπόθεση της δικής της κοινωνικής απελευθέρωσης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Δ. Τούμπανης
Site Admin


Συμμετέχουν: 29 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 136

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Απρ 06, 2009 9:50 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Με το γράμμα του στους Μάγιερ και Φογκτ ο Μαρξ θέλει να ενημερώσει για τις προτάσεις που θα υποβάλει στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς υπέρ της ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας και της ταυτόχρονης ένταξης της σε μια ελεύθερη και ισότιμη ομοσπονδία με τη Μεγάλη Βρετανία.

Για να εξηγήσει την ύπαρξη δύο εχθρικών στρατοπέδων μέσα στην εργατική τάξη (στην σημερινή Ελλάδα η κατάσταση είναι λιγουλάκι διαφορετική γιατί εδώ δεν έχουμε δύο αλλά καμιά εικοσαριά εχθρικά στρατόπεδα!) δεν καταφεύγει σε ψυχολογικές ψευτο-θεωρίες περί «φοβικών» Άγγλων που δήθεν φαντασιώνονται ανύπαρκτους κινδύνους, προερχόμενους από καθετί το ξένο, ούτε σε υποθέσεις περί ψυχω-ρατσιστικών προλήψεων. Αναζητά τις αιτίες όχι στα μυαλά των ανθρώπων αλλά στις υλικές συνθήκες που καθορίζουν τη σκέψη τους, για να υποδείξει τελικά, ως μόνη λύση, την επαναστατική αλλαγή αυτών των συνθηκών.

Δεν του περνά απ’ τον νου η παπαδίστικη ιδέα ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με νουθεσίες υπέρ της αδελφοσύνης των φυλών, υπεράνω υλικών αναγκών και συμφερόντων. Αναδείχνει την υλική ρίζα τής διάσπασης που σε τελική ανάλυση δεν είναι άλλη απ’ την Εγγλέζικη Κατοχή στην Ιρλανδία. Αυτό είναι το Α-Β της υλιστικής του μεθόδου, της οποίας πολλοί δηλώνουν οπαδοί ή και ειδήμονες, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να κατασκευάζουν βολικές ιδεοληψίες, όταν έτσι εξυπηρετούν ιδιοτελείς επιδιώξεις τους.

Ο Μαρξ δεν προσπαθεί να πείσει τους Άγγλους εργάτες να αποδεχτούν κάποια τετελεσμένα, δεν επιχειρεί την υπέρβαση της διαίρεσης ρίχνοντας «γέφυρες» ηθικής. Κατευθύνει την προσοχή του στις αιτίες του προβλήματος και τους καλεί να υποστηρίξουν τον επαναστατικό αγώνα για να «γίνει η Ιρλανδία ανεξάρτητη». Έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για την οικονομική και πολιτιστική της ανάπτυξη, οι αγρότες της δεν θα ξεριζωνόντουσαν με τη βία για να χρησιμοποιούνται σαν φτηνή εργατική δύναμη απ’ την αγγλική αστική τάξη. Η τελευταία θα έχανε την δυνατότητα που είχε να συντηρεί μία εργατική αριστοκρατία και να ελέγχει με τα συνδικαλιστικά και πολιτικά της στελέχη το κίνημα του προλεταριάτου.

Σε αντίθεση με τον Μαρξ οι αυτοαναγορευμένοι σε «αντιρατσιστές», δεν κάνουν τίποτ’ άλλο απ’ το να θολώνουν τα νερά και να συγκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες των διαιρέσεων στο χώρο της εργασίας. Γι’ αυτούς υπεύθυνος είναι ο «ρατσισμός» και η «ξενοφοβία». Το πρόβλημα βρίσκεται μέσα στα κεφάλια του ελληνικού λαού. Δεν υπάρχει κανένα άλλο ζήτημα απέναντι στο οποίο οφείλουν να πάρουν θέση και ν’ αγωνιστούν!..

Ας επισημάνουμε επιπλέον ότι ο Μαρξ πραγματεύεται προβλήματα διαφορετικής χώρας και διαφορετικής εποχής. Η Ελλάδα δεν είναι η κοσμοκράτηρα Αγγλία, μητρόπολη του κεφαλαίου, η δύναμη που εξουσιάζει την παγκόσμια αγορά. Οι χώρες προέλευσης των εθνοτήτων που ζουν και εργάζονται εδώ, δεν είναι με κανένα τρόπο ελληνικές αποικίες, ούτε υποτελείς εταίροι σε μια ομοσπονδία, όπως ήταν η Ιρλανδία. Κανένα τμήμα της ελληνικής εργατικής τάξης δεν επωφελείται από αποικιοκρατική εκμετάλλευση τους. Αντίθετα μόνο βλάπτετε απ’ την σημερινή λαθρομετανάστευση, της οποίας η έκταση είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ εκείνη των Ιρλανδών στην Αγγλία, εξευτελίζει τους μισθούς, καταστρέφει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες, υποβαθμίζει την υλική και ηθική θέση της ελληνικής εργατικής τάξης, την περιθωριοποιεί εργασιακά και κοινωνικά και επιπλέον καταντάει τη χώρα κόλαση αλληλοσυγκρουόμενων φυλετικών γκέτο μέσα στην οποίο ο Έλληνας εργαζόμενος υποβιβάζεται σε παρία.

Αυτή η κόλαση είναι έργο της κυρίαρχης τάξης και μονάχα προσκυνημένοι έρχονται αρωγοί στο έγκλημά της. Θράσος μεγάλο να παριστάνουν κάποιοι από δαύτους και τους αριστερούς και να επιχειρούν βάλουν και τον Μαρξ στην υπηρεσία της επελαύνουσας βαρβαρότητας.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας