 |
patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
|
| Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας |
| Συγγραφέας |
Μήνυμα |
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
 Δημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 30, 2010 11:08 am Θέμα δημοσίευσης: Παρατηρήσεις στις απόψεις του Σ.Μ. για την ενότητα στη δράση |
 |
|
Παρατηρήσεις στις απόψεις του Σάββα Μιχαήλ για την ενότητα στη δράση
Μια συζήτηση έχει ξεκινήσει στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς για να εξεταστούν οι δυνατότητες «κοινής δράσης» των πολυάριθμων ομάδων που την απαρτίζουν. Εύχομαι να βγάλει κάπου. Προσωπικά πιστεύω ότι η ενότητα στη δράση είναι δυνατή, αρκεί να την θέλουν οι μετέχοντες της προσπάθειας. Οι διαφορές τους δεν είναι μεγάλες. Ωστόσο, η ίδια η συζήτηση μπορεί να βοηθήσει να ξεκαθαριστούν κάποια προγραμματικά ζητήματα και άρα να αποβεί ωφέλιμη για το κίνημα της Αριστεράς. Απ’ αυτή την άποψη λέω να κάνω κι εγώ κάποιες παρατηρήσεις στις σχετικές απόψεις του Σάββα Μιχαήλ, το κείμενο του οποίου, μόνο, «Ενότητα δράσης της Αριστεράς ή ανακύκλωση αδιεξόδων;» είχα την δυνατότητα διαβάσω.
Πρώτα για το πρόβλημα: διάσπαση και ποιοι την επιβάλουν.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8268
[quote:4e7cf4220f="ο Σάββας Μιχαήλ"]
Αν παρατηρήσουμε τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, κι όσο αρνητικό ρόλο κι αν παίζουν οι χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, υπήρξε, μέχρι ένα βαθμό, κοινή δράση, συμμετοχή στις ίδιες Γενικές Απεργίες, πορείες έστω και με σχετικές αποστάσεις, από ένα πλατύ φάσμα πολιτικά διαφορετικών ή και ανταγωνιστικών δυνάμεων. |
Όχι, «κοινή δράση» είναι μόνο η δράση σε κοινό τόπο και χρόνο αλλά κυρίως η δράση με κοινό σκοπό. Δηλαδή στη βάση ενός, δύο, πέντε στόχων που έχουν δημόσια συμφωνηθεί. Αυτό που υπήρξε ήταν η διάσπαση, το σαμποτάρισμα της κοινής δράσης, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ και με την σιωπηρή συναίνεση της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Η ευθύνη της διάσπασης βαρύνει και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που την ανέχτηκε και δεν την κατήγγειλε με τον πιο έντονο τρόπο. Το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα πρέπει να εξηγήσει γιατί δίνει σημασία στην ενότητα δράσης στο δικό της χώρο και αδιαφορεί για την πιο σημαντική διάσπαση, μεταξύ ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ… Μήπως κάποιοι βάζουν τις καλές τους σχέσεις με τα δύο αριστερά κόμματα του κοινοβουλίου, πάνω απ’ την ενότητα δράσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος;
Η ενότητα στην βάση μερικών κύριων διεκδικήσεων δεν δίνει απλά ένα μεγαλύτερο άθροισμα. Δημιουργεί άλλη ψυχολογία και ανώτερη δυναμική. Όπως λέμε, αλλά δεν φαίνεται να το καλοκαταλαβαίνουμε: Η ποσότητα δημιουργεί άλλη ποιότητα. Και όχι μόνο η ποσότητα αλλά και η σύνθεση διαφορετικών στοιχείων για κοινούς σκοπούς. Ακριβώς για να μην αναπτυχτεί ανώτερη δυναμική, δεξιοί και «αριστεροί» εργατοπατέρες, διασπούν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ώστε να εκτονώνεται η αγανάκτηση και η μαχητικότητα των μαζών σε αδιέξοδες παρελάσεις. Η καταπολέμηση της διάσπασης και των διασπαστών έχει μεγαλύτερη σημασία από χίλια προγράμματα. Γιατί κανείς, μα κανείς, καμιά οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, δεν έχει αναλάβει το καθήκον καταπολέμησης της διάσπασης και των διασπαστών; |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
 |
απελάτης.
Επισκέπτης
|
| Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 11:20 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
Ο Σ.Μ. αναρωτιέται «Γιατί υπήρξε, αυτή η υποχώρηση;» μετά την πρωτοφανή σε συμμετοχή απεργία-διαδήλωση στις 5 του Μάη. Απαντάει στο ερώτημα έτσι:
[quote:85738d8281="ο Σάββας Μιχαήλ"] «Ρόλο σημαντικό αλλά όχι αποκλειστικό στην ανάσχεση έπαιξε βέβαια, η γενικευμένη σύγχυση μετά τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων στην Μαρφίν και την κυνική τυμβωρυχία, στην οποία επιδόθηκαν οι κρατούντες και τα ΜΜΕ. Σίγουρα, η τραγωδία στη Μαρφίν, η αξιοποίησή της από την άρχουσα τάξη και το Κράτος, παρέλυσαν και διέσπασαν το δυναμικό κομμάτι του κινήματος που καλύπτεται από τον γενικό όρο «αντιεξουσιαστικός χώρος» και που ταυτίστηκε τεχνηέντως, περισσότερο και πιο εύκολα από ό,τι τον καιρό του Δεκέμβρη, με την τυφλή βία. Από την επίσημη στάση δεν διαφοροποιήθηκαν ουσιαστικά, κάθε άλλο μάλιστα, τα κόμματα κι οι συσπειρώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.» |
Θα συμφωνήσουμε ότι για την «υποχώρηση» του κινήματος (εμείς δεν θα το λέγαμε «υποχώρηση» - για «κάμψη του κινήματος μετά τις 5 Μαΐου» μιλάει στην προηγούμενη παράγραφο, ο Σ.Μ.) έπαιξε «σημαντικό, αλλά όχι αποκλειστικό» ρόλο η σύγχυση που δημιουργήθηκε με το τραγικό γεγονός της Μαρφίν. Ο Σ.Μ. υπονοεί ότι ο «αντιεξουσιαστικός χώρος» δεν είχε καμιά σχέση με τον εμπρησμό. Αν όμως δεν είναι οι ψευτο-αναρχικοί μπάχαλοι, που πράγματι δεν είναι, κάποιοι άλλοι το έκαναν. Ποιοι; Αν και σ' αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι οι αναρχικοί με την μηδενιστική ζημιάρικη πρακτική τους, που όλοι γνωρίζουμε, έχουν προσφέρει την δυνατότητα στην εξουσία να αποδίδει σ’ αυτούς τις προβοκάτσιες της, και να τις κάνει λειτουργικές. Ωστόσο ο «αντιεξουσιαστικός χώρος», σίγουρα δεν είναι ικανός για έγκλημα και μάλιστα σαν αυτό της Μαρφίν. Ποιος όμως είναι πίσω απ’ το προμελετημένο έγκλημα της Μαρφίν;
Ο Σ.Μ. αποφεύγει να απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα,για να μη τον κατηγορήσουν κάποια τσιράκια της εξουσίας ότι είναι συνωμοσιολόγος. Όταν όμως δεν κατονομάζεις το κράτος, τις μυστικές του υπηρεσίες, σαν τον επαγγελματία προβοκάτορα, αφήνεις να αιωρείται η πιθανότητα να είναι πίσω απ’ το έγκλημα οι αναρχικοί. Δεν μπορείς κύριε Σ.Μ. να κατηγορείς τους άλλους χώρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ότι αρνούνται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους, ότι τα μασάνε, όταν κάνεις κι εσύ το ίδιο. Δεν πάμε πουθενά όταν φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, για να μη διαταράξουμε τις καλές μας σχέσεις με τους όποιους λακέδες του καθεστώτος. |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 3:24 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
«Ρόλο σημαντικό αλλά όχι αποκλειστικό στην ανάσχεση έπαιξε βέβαια, η γενικευμένη σύγχυση» έγραψε ο Σάββας Μιχαήλ. Αλλά αφού αιτία για την ανάσχεση του κινήματος δεν είναι αποκλειστικά η γενικευμένη σύγχυση που προκάλεσε η τραγωδία της Μαρφιν, τότε τι άλλο έπαιξε ρόλο; Μας λέει λοιπόν παρακάτω:
[quote:f35d1e7347="ο Σάββας Μιχαήλ"] Το ΚΚΕ επιστράτευσε ξανά την προβοκατορολογία, συνδέοντας άλλα αντ’ άλλων, την λαϊκή αμφισβήτηση του Κοινοβουλίου με τους φασίστες, τον Καρατζαφέρη, τους αναρχικούς και την τραγωδία της Μαρφίν. Στη σύγχυση συνεισέφερε και ο ΣΥΡΙΖΑ με το άτυπο μέτωπο των συνδικαλιστών του με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώνοντας και σχετική εκδήλωση μπροστά στην καμένη τράπεζα. |
Γιατί κάνεις χαρμάνι σε μια και μόνο παράγραφο δύο άσχετα πράγματα, αρχάγγελε μας Μιχαήλ; Τα έχεις χαρμάνι στο μυαλό σου ή το μπέρδεμα είναι σκόπιμο για να τα μπουρδουκλώσουμε και να μην επιμεριστούν οι ευθύνες;
Τι δουλειά έχει η προβοκατορολογία του ΚΚΕ στη Βουλή, για τη Βουλή, με την «συγκέντρωση μνήμης» έξω από την καμένη τράπεζα, το υποκατάστημα της Marfin, την Τρίτη 11 Μάη 2010; Το ΚΚΕ δεν μίλησε καθόλου για αναρχικούς αλλά μόνο για φασίστες που «άρπαξαν», τάχα, τις σημαίες του ΠΑΜΕ από μέλη του, και επιχείρησαν να εισβάλουν στη Βουλή. Το ΚΚΕ με αυτή την στάση του είπε στον κόσμο του και στον ελληνικό λαό γενικότερα, ότι μόνο φασίστες μπορεί να διανοηθούν να εισβάλουν στον ιερό χώρο της Βουλής! Πτου κακά και μη το ξανα-επιχειρήσετε. Κι όπως όλοι ξέρουμε το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ έριξε έκτοτε μαύρη πέτρα στην Πλατεία Συντάγματος και εμφανίστηκε κοντά στη Βουλή μόνο για να την περιφρουρήσει απ’ τους κακούς. Απ’ τους φασίστες!!. Ο κόσμος απ’ αυτή τη στάση συνειδητοποίησε ότι με τούτα τα κόμματα, μ’ αυτές τις ηγεσίες, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Ότι εκτός απ’ την αστυνομία θα έχει απέναντι του στίφη κομματικών τραμπούκων με τους οποίους θα χρειαστεί να δώσει μάχη. Γι’ αυτό προοδευτικά απομακρύνθηκε.
Αλλά θα επιστρέψει. Και θάναι διαφορετικός.
Την ίδια ακριβώς στάση με την Παπαρήγα και το ΚΚΕ κράτησε ο Σύριζα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και ολόκληρη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Αντί να πει αυτό, ο Σ.Μ., αντί να το καταγγείλει, έστω σαν απαράδεκτο λάθος, το κουκούλωσε ταχυδακτυλουργικά μπερδεύοντας την συγκέντρωση μνήμης με τη στάση της Αριστεράς, απέναντι στο κοινοβούλιο.
Τι υπερασπίζονται, τέλος πάντων αυτοί που δηλώνουν αριστεροί και απαιτούν, «κατω τα χέρια απ’ τι Βουλή»; Υπάρχει πλέον κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα, αυτός έστω ο ανάπηρος κοινοβουλευτισμός που γνωρίσαμε σ' αυτήν την εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής, ειδικά σε χώρα υπανάπτυκτη και υποτελή σαν την Ελλάδα; Λειτουργεί το Κοινοβούλιο; Το Μνημόνιο και το ΔΝΤ επιβλήθηκαν δια της συνταγματικής οδού, με κοινοβουλευτικές διαδικασίες;
Οχι! Σύνταγμα και κοινοβουλευτισμός τσαλαπατήθηκαν βάναυσα. Άντρο κατοχικών δυνάμεων και ελλήνων Τσολάκογλου είναι πλέον η Βουλή. Και μην ελπίζεται ότι είναι δυνατό να λειτουργήσει ξανά ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα, απ’ εδώ και πέρα. Πάρτε το χαμπάρι, όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Στην Ελλάδα, πλέον, μπορεί μόνο να υπάρξει Ή επαναστατική δημοκρατία, Ή προτεκτοράτο υπό ιμπεριαλιστική κατοχή. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Έχει έλθει η ώρα να θυμηθούμε όλοι, αυτά που είπε η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, κατά την προσφώνηση του Κάρολου Παπούλια, για την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του:
«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση, ενδεχομένως, και της συνταγματικής συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης», |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 31, 2010 11:42 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| [quote:82d8813277="ο Σάββας Μιχαήλ"] Στην πρώτη αναμέτρηση με την τρόικα δεν ηττήθηκε η εργατική τάξη επειδή οι βουλευτές του ΔΝΤ ψήφισαν τα μέτρα του. Αυτό που ηττήθηκε ήταν το σχέδιο της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το σχέδιο του ΠΑΜΕ, το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του, η απουσία σχεδίου των ανυπόταχτων αντιεξουσιαστών. Δεν αρκεί ένας πόλεμος των ατάκτων για να αντιμετωπίσουμε την μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας. Απαιτείται ένας τακτικός κοινωνικός πόλεμος, με επαναστατικό σχέδιο και οργάνωση. |
Και βέβαια δεν ηττήθηκε η εργατική τάξη, για τον απλούστατο λόγο ότι η μάχη δεν δόθηκε. Εμποδίστηκε από τις παραδοσιακές συνδικαλιστικές και πολιτικές γραφειοκρατίες. Η μάχη δεν ανίκει στο χθες αλλά στο αύριο, στην περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας.
Ποιο ήταν «το σχέδιο της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το σχέδιο του ΠΑΜΕ, το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ»; Ο Σ.Μ., στο εκτεταμένο κείμενο κριτικής για την «αριστερά των αδιεξόδων» μιλάει για σχέδιο, δεν μας λέει όμως τίποτε συγκεκριμένο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σχέδιο αλλά στάση ζωής των εργατοπατέρων και μακρά πείρα στην χειραγώγηση των μαζών. Η αποστολή τους πάντα ήταν να περιορίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα πλαίσια της αστικής πολιτικής. Τώρα που δεν υπάρχουν περιθώρια για ψίχουλα ρεφορμιστικών παραχωρήσεων, οι εργατοπατέρες απ’ την φύση τους είναι προορισμένοι για μία και μόνο αποστολή -να διασώσουν το καπιταλιστικό σύστημα με την διάσπαση του εργατικού μετώπου και τον στραγγαλισμό της μαχητικότητας των μαζών. Κι αυτό το οργάνωσαν πολύ καλά και πολύ αποτελεσματικά. Προσωρινά τουλάχιστον.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά που αυτάρεσκα και παραπλανητικά(?) αυτοαποκαλείται «επαναστατική», όχι μόνο δεν στάθηκε εμπόδιο στις παραδοσιακές συνδικαλιστικές και πολιτικές γραφειοκρατίες, αλλά ανέχτηκε την διασπαστική πρακτική τους και αντί να ενθαρρύνει την αυθόρμητη μαχητικότητα των μαζών, συνεργάστηκε με τους γραφειοκράτες στην κατάπνιξη της. Αυτό είναι το ζήτημα κύριε Σάββα Μάτσα, όλα τ’ άλλα έρχονται δεύτερα. |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
... Ο θρήνος των νεκρών.
Επισκέπτης
|
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
Εκτορας
Συμμετέχουν: 04 Αύγ 10
Δημοσιεύσεις: 5
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 04, 2010 9:06 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| Ο Σάββας Μιχαήλ παρατηρεί ότι "το τραγικό γεγονός της Μαφίν παρέλυσε και διέσπασε το δυναμικό κομμάτι του κινήματος που καλύπτεται από τον γενικό όρο «αντιεξουσιαστικός χώρος». Πρέπει να αποφασίσει επιτέλους που ανήκει. Τα τελευταία χρόνια όλο ουρά πίσω από την Αντιεξουσιαστική Κϊνηση πηγαίνει και μετά αναρωτιέται γιατί τρώει ξύλο. ¨Εχει καταντήσει ούτε η αναρχικοί να μην τον γουστάρουν που πάει να τους καπελώσει, ούτε οι αριστεριστές. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
Κοκτέιλ μολότωφ
Επισκέπτης
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 04, 2010 2:23 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι μετά την Μαρφιν δεν κυκλοφορούν πλέον μολότοφ. Και είναι άδικο, όταν τα κοπρόσκυλα τους έχουν ασφυξιογόνα, να είναι ο λαός με γυμνά χέρια. Δεν είμαι υπέρ της βίας, αλλά όταν τα κοπρόσκυλα χρησιμοποιούν βία, για να υπερασπίσουν τα αφεντικά, που τα γ**άνε για πενταροδεκάρες, οι πολίτες έχουν υποχρέωση στον εαυτό τους να αμυνθούν. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 04, 2010 9:06 pm Θέμα δημοσίευσης: Ο στόχος της προβοκάτσιας |
|
|
| [quote:7d6f1482c2="ο Εκτορας"]Ο Σάββας Μιχαήλ παρατηρεί ότι "το τραγικό γεγονός της Μαφίν παρέλυσε και διέσπασε το δυναμικό κομμάτι του κινήματος που καλύπτεται από τον γενικό όρο «αντιεξουσιαστικός χώρος». Πρέπει να αποφασίσει επιτέλους που ανήκει. Τα τελευταία χρόνια όλο ουρά πίσω από την Αντιεξουσιαστική Κϊνηση πηγαίνει και μετά αναρωτιέται γιατί τρώει ξύλο. ¨Εχει καταντήσει ούτε η αναρχικοί να μην τον γουστάρουν που πάει να τους καπελώσει, ούτε οι αριστεριστές. |
Το πρόβλημα σε σχέση με την προβοκάτσια της Μαρφιν δεν είναι ο Σάββας Μιχαήλ, το που «ανήκει» ή αν προσπαθεί να «καπελώσει» τον «αντιεξουσιαστικό χώρο», αλλά ότι το αποτρόπαιο έγκλημα έθεσε εκτός μάχης ένα πολύ μαχητικό, αριθμητικά ισχυρό και κυρίως ακηδεμόνευτο από μηχανισμούς της ψευτο-«Αριστεράς», κομάτι της ελληνικής νεολαίας. Ο στόχος της προβοκάτσιας (πίσω απ’ την οποία βρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες και κανείς άλλος) ήταν ακριβώς η εξουδετέρωση αυτού του «χώρου», του οποίου η ανεξέλεγκτη δράση μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για την απελευθέρωση του μαχητικού πνεύματος σε ολόκληρο το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα.
Εννοείται ότι η μαχητικότητα από μόνη της δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα χωρίς επεξεργασμένες προγραμματικές λύσεις, αλλά και τα προγράμματα καταντούν άχρηστη φλυαρία και επιτήδεια υπεκφυγή χωρίς την δύναμη που θα τα κάνει πράξη.
Η προβοκάτσια της Μαρφιν δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά αν η εκφυλισμένη μέχρι μεδούλι «Αριστερά», κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, δεν την είχε στηρίξει με διάφορους τρόπους, αν δεν την είχε αξιοποιήσει για να στραγγαλίσει την αυθόρμητη μαχητικότητα των μαζών, αποδίδοντας το έγκλημα της Μαρφιν σε αντιεξουσιαστές και εμφανίζοντας κάθε δυναμική δράση σαν συνέχεια της προβοκάτσιας, πίσω απ’ την οποία βρίσκονταν πότε αναρχικοί και πότε φασίστες!
Το λεγόμενο «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης», στο οποίο αναφέρεται και ο Σ.Μ. και ο Π. Λαφαζάνης, θα αποδειχτεί μια ακόμα «επιτήδεια υπεκφυγή» αν ο διάλογος δεν ξεκινήσει απ’ την εξέταση των ευθυνών της «Αριστεράς», μαζί και του Σάββα Μιχαήλ, στην συγκάλυψη της προβοκάτσιας αλλά και στην αξιοποίηση της, κατά την όλη αισχρή επιχείρηση στραγγαλισμού της μαχητικότητας και εξουδετέρωσης του αυθόρμητου λαϊκού κινήματος. |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 04, 2010 10:16 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| Ας μη κάνουν όμως όρεξη. Η εξουδετέρωση του αυθόρμητου λαϊκού κινήματος είναι προσωρινή. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι καταδικασμένο να επιστρέψει, μαζικό, μαχητικό, με νέα γνώση, μαζί του και οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», με τη μαχητικότητα τους μπολιασμένη με λογική, ώστε να μην μένει χώρος για προβοκάτορες. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
kostas oikodomos
Επισκέπτης
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 1:29 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
«Ο προσανατολισμός των μαζών καθορίζεται από τη μια μεριά από τις αντικειμενικές συνθήκες του καπιταλισμού που αποσυντίθεται κι από την άλλη από την προδοτική πολιτική των παλιών εργατικών οργανώσεων.
Από τους δύο αυτούς παράγοντες ο αποφασιστικός είναι βέβαια ο πρώτος: οι νόμοι της ιστορίας είναι πιο ισχυροί από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Όποια και αν είναι ή ποικιλία στις μέθοδες των σοσιαλπροδοτών, ποτέ δεν θα κατορθώσουν να συντρίψουν την επαναστατική θέληση του προλεταριάτου.
Οι απελπισμένες τους προσπάθειες να φρενάρουν τον τροχό της ιστορίας, θα αποδείχνουν ολοένα και πιο καθαρά στις μάζες, πως κρίση της ηγεσίας της εργατικής τάξης που έχει καταντήσει κρίση του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν μπορεί να λυθεί παρά από την 4η Διεθνή».
Η διαπίστωση αυτή του Τρότσκι είναι η ουσία της μαρξιστικής ανάλυσης στο μεταβατικό πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς, είναι και ο επαναστατικός μπούσουλας για όποιον θέλει να λέγεται επαναστάτης. Η ΚΔΕ είναι 100% αισιόδοξη πως η ανατροπή του καπιταλισμού θα πραγματοποιηθεί στις μέρες μας.
Την αισιοδοξία της την στηρίζει στην καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει, είναι αξεπέραστη και παγκόσμια. Ο καπιταλισμός έκλεισε τον κύκλο του, εξάντλησε και τα τελευταία περιθώρια των δυνατοτήτων του, οδεύει στην δύση του, καμία δύναμη πλέον δεν μπορεί να τον σώσει, όπως τον Ευρωπαϊκό καπιταλισμό, που με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, τον έσωσε ο Αμερικάνικος καπιταλισμός,
Η ΚΔΕ την είχε αναλύσει εδώ και χρόνια αυτή την κρίση, την περίμενε να ξεσπάσει και να που τώρα είναι παρόν.
Κατά συνέπεια, λόγο της παγκόσμιας και αξεπέραστης καπιταλιστικής κρίσης, όλες οι παραδοσιακές σοσιαλδημοκρατικές, κουεδοσταλινικές, Συριζοευρωπαϊκές και λοιπές παραφυάδες τους Μαοικών, ψευτοτροτσκιστών ΕΕΚ και αντικομουνιστών Βηχο-ανατρομπα και σια, είναι τελειωμένες.
Το προλεταριάτο αυτής της χώρας και διεθνώς, μέσα από μια πορεία αυθόρμητων εξεγέρσεων, θα βρει τον δρόμο του. Ο Τροτσκισμός θα έρθει στη επιφάνεια και οι πλούσιες εμπειρίες και οι παραδόσεις του θα βοηθήσουν την εργατική τάξη να χτίσει το νέο της επαναστατικό κόμμα και να πάρει την εξουσία, ανατρέποντας τον καπιταλισμό που σαπίζει ολοένα και περισσότερο.
Η ΚΔΕ και τα συμμαχικά της σχήματα όπως της πατριωτικής αριστεράς είναι στην πρώτη γραμμή του αυθόρμητου κινήματος. Η ανταπόκριση που συναντά τονώνει το ηθικό της, ενισχύει τις γραμμές της, ξεσκεπάζει τους εργατοπατέρες όλων των αποχρώσεων, που προσπαθούν να φρενάρουν το αυθόρμητο κίνημα και με τις λίγες προς το παρόν δυνάμεις της προσπαθεί να το οργανώσει προγραμματικά και πρακτικά, σε επαναστατική βάση.
Αυτό το καταλαβαίνουν όλα τα σκυλιά, φανερά ή ύπουλα, του καπιταλισμού και γι' αυτό έχουν λυσσάξει μαζί της.
Όμως λίγα είναι τα ψωμιά όλων τους. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
Εκτορας
Συμμετέχουν: 04 Αύγ 10
Δημοσιεύσεις: 5
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 7:00 am Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| Δεν συμφωνώ με τη θεωρία του "ώριμου φρούτου". Ο καπιταλισμός έχει περίπου 300 χρόνια ζωής και προσπαθεί να τα επεκτείνει με κάθε τρόπο. ¨Οπως έγραψε και ο Μαρξ αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. Μην ξεχνάμε ότι όπως το σύννεφο την καταιγίδα ο καπιταλισμός κουβαλάει μέσα του τον πόλεμο. Και δεν εννοώ μόνο τον κοινωνικό πόλεμο στους εργαζόμενους, χρησιμοποιώντας και τις μετακινήσεις πληθυσμών για την συμπίεση των μισθών και τη δημιουργία "εμφυλίου" πολέμου στην εργατική τάξη ανάμεσα στους εγχώριους εργαζόμενους και στους αλλοδαπούς. Μιλάμε για την ακόμα μεγαλύτερη αξιοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας που έβγαλε τον καπιταλισμό από την κρίση στο μεσοπόλεμο. Το Ιράν μπορεί να είναι μόνο η αρχή. Σε κάθε περίπτωση οι Έλληνες εργάτες δέχονται μια τεράστιας έκτασης επίθεση και οι συνειδήσεις δεν είναι έτοιμες να τις αντιμετωπίσουν. Εϊναι υπερβολικό -κατά τη γνώμη μου πάντα- να λέμε ότι η τεράστια προβοκάτσια της Μαφίν είχε στόχο να χτυπήσει μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι των εργαζομένων. Χτύπησε και καθήλωσε ολόκληρο το εργατικό κίνημα, η ΕΣΗΕΑ έσπασε την απεργία και οι επόμενες πορείες και απεργίες ήταν μόνο η σκιά της 5ης Μάη. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 2:06 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| [quote:aa1abb5255="Εκτορας"]Δεν συμφωνώ με τη θεωρία του "ώριμου φρούτου". Ο καπιταλισμός έχει περίπου 300 χρόνια ζωής και προσπαθεί να τα επεκτείνει με κάθε τρόπο. ¨Οπως έγραψε και ο Μαρξ αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. |
Αυτό το λες εσύ, όχι ο Μαρξ. Σύμφωνα με την θεωρία του «επιστημονικού σοσιαλισμού» (ο μαρξισμός βασίζεται στις επιστήμες) ό,τι έχει αρχή, έχει και τέλος. Και ο καπιταλισμός, όπως λες και μόνος σου έχει αρχή, γεννήθηκε πριν 300 περίπου χρόνια. Επομένως έχει και τέλος. Όχι, βέβαια, χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα, αλλά με την νομοτελειακά επερχόμενη καταστροφική και ταυτόχρονα δημιουργική του δράση. Αλίμονο αν τα ίδια πράγματα ήταν δυνατό να αναγεννώνται εσαεί, μέσα απ’ την στάχτη τους. Τότε δεν θα υπήρχε εξέλιξη. Δεν θα υπήρχε τίποτε.
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί πως ότι έχει αρχή έχει και τέλος. Και ο Μαρξ ήταν λογικός. Η ιδέα ενός καπιταλισμού που η οικονομία του διαγράφει συνεχώς περιοδικούς κύκλους ύφεσης και ανάπτυξης και βαδίζει έτσι στο αιώνα τον άπαντα, ήταν εντελώς ξένη στην διαλεκτική λογική του. Ωστόσο, παραδέχομαι, ότι η αναγνώριση αυτού του φυσικού νόμου, γέννηση-θάνατος, δεν απαντά στο ερώτημα: γιατί να μην ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία και τούτη τη φορά, ή από που προκύπτει ότι ετούτη η κρίση οδηγεί στο τέλος του καπιταλισμού; |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
kostas oikodomos
Επισκέπτης
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 4:31 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Ή ΟΧΙ, Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΖΕΙ ΤΗ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ
http://www.patari.org/articles/thanasimiAgonia.php
Εδώ υπάρχουν οι μικρές βάσεις του φυσικού νόμου, γέννηση-θάνατος, της καπιταλιστικής οικονομίας και γιατί ετούτη η κρίση οδηγεί στο τέλος του καπιταλισμού και νομίζω πως θα πρέπει να αρχίσει μια συζήτηση στο άν ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του ή αν έχει ακόμα μπροστά του χρόνια η και αιώνες ζωής.
Το ζήτημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας για να μην ενεργούμε στα «τυφλά», να μην μας παρασύρουν τα φαινόμενα τις στιγμής. Να αντιληφθούμε επιστημονικά, δηλαδή να αναλύσουμε αντικειμενικά τις συνθήκες τις εξέλιξης που διαμορφώνονταi πίσω από τις πλάτες μας, από τις θελήσεις μας, ώστε αφού τις κατανοήσουμε να επέμβουμε υποκειμενικά σε αυτές, με την ενεργητική οργανωμένη θέληση της τάξης μας (Τρότσκι), στην πορεία πού πρόκειται να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα και τiς δυνατότητες που έχουν οι κάθε λογής εργατοπατέρες να φρενάρουν και καναλιζάρουν το εργατικό, αγροτικό και έν γένει, το λαικό κίνημα.
Οι δύο αυτές πλευρές της μαρξιστικής προσέγγισης της ιστορίας, συνδέονται μεταξύ τους στενά και αξεδιάλυτα. Αν περιοριστούμε σκέτα (στατικά), στην διαπίστωση του το τι συμβαίνει, μια τέτοια προσέγγιση θα εκφυλίζονταν, μακροπρόθεσμα, στην μοιρολατρία, την κοινωνική απάθεια, στην αδιαφορία, όπως οι απολογητές (ΕΕΚ τροτσκιστές ανατρομπο-βήχος) του καπιταλισμού και της θρησκευτικής αποδοχής των γεγονώτων (Τρότσκι).
Από την άλλη μεριά, αν περιοριστούμε στην απλά επαναστατική δράση, στην θέληση των επαναστατών, διατρέχουμε τον κίνδυνο να πέσουμε στον υποκειμενισμό, που έχει πολλά πρόσωπα: μία από τις ποικιλίες του ο αναρχισμός, μια άλλη η αριστερή φρασεολογία ξεκομμένη από τη συγκεκριμένης ανάλυση (τα πάντα είναι ίδια), που ο Λένιν ονόμαζε «παιδικές αρρώστιες του κομμουνισμού».
Ολη η τέχνη της επαναστατικής πολιτικής, συνίσταται στον ορθό συνδυασμό αντικειμενικής ανάλυσης και υποκειμενικής επαναστατικής δράσης. Κι εδώ βρίσκεται η ουσία της μαρξιστικής λενιστικής ουσίας. Τρότσκι (Ευρώπη και Αμερική).
Ας προσπαθήσουμε τους κατανοήσουμε, όχι σαν δόγμα των δέκα εντολών, αλλά σαν μέθοδο ανάλυσης, αν θέλουμε να κατανοήσουμε την εποχή που ζούμε και να εκτιμούμε τα φαινόμενα της, όσο μπορούμε πιο σωστά. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
απελάτης
Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 4:34 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
| [quote:0ffc1ec548="ο Εκτορας"]Μην ξεχνάμε ότι όπως το σύννεφο την καταιγίδα ο καπιταλισμός κουβαλάει μέσα του τον πόλεμο. (………..)Μιλάμε για την ακόμα μεγαλύτερη αξιοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας που έβγαλε τον καπιταλισμό από την κρίση στο μεσοπόλεμο. Το Ιράν μπορεί να είναι μόνο η αρχή. |
Να με συγχωρείς φίλε μου, αλλά δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα η αγοραία «θεωρία», που βλέπει στον πόλεμο και την πολεμική βιομηχανία το φάρμακο των κρίσεων. Με την ίδια λογική ένας καταστροφικός σεισμός και οποιαδήποτε άλλη φυσική καταστροφή ή ακόμη η σκόπιμη καταστροφή του πλούτου που συσσώρευσαν οι κεφαλαιοκράτες, απ’ τους ίδιους τους κεφαλαιοκράτες, μπορεί να είναι μια λύση. Κανείς απ’ τους κλασικούς του μαρξισμού δεν υποστήριξε ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να σε προβληματίσει.
Στο μεσοπόλεμο, στην περίφημη δεκαετία του ’30, ο καπιταλισμός δεν βγήκε απ’ την κρίση χάρη στην πολεμική βιομηχανία, όπως νομίζεις, αλλά βυθίστηκε στη χειρότερη κρίση της ιστορίας του, πριν ξεσπάσει η σημερινή, που βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της στάδια, και είναι ασύγκριτα χειρότερη από κάθε προηγούμενη.
Αυτό που πέτυχε ο Β´ παγκόσμιος πόλεμος είναι η τροποποίηση των διεθνών σχέσεων στη βάση των διαμορφωμένων συσχετισμών οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επικράτησαν σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο μεταβάλλοντας την γηραιά Ευρώπη και την Ιαπωνία σε αμερικάνικα προτεκτοράτα. Σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, ένα χαρτονόμισμα, το δολάριο, για πρώτη φορά στην ιστορία αντικατέστησε τον χρυσό σα διεθνές μέτρο αξιών, τραπεζικό αποθεματικό και μέσο αποθησαυρισμού. Ο ηγεμονικός ρόλος των ΗΠΑ και του δολαρίου επέτρεψε ρυθμίσεις στη διεθνή οικονομία που ήταν αδύνατες στον προπολεμικό διαιρεμένο και ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο. Δεν μπορούμε εδώ να επεκταθούμε σ' αυτή την πλευρά των διεθνών σχέσεων. Θα πούμε μόνο ότι η σταθερότητα του παγκόσμιου συστήματος εξαρτήθηκε απ’ την σταθερότητα της οικονομικής και κυρίως της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Οι λύσεις ενυπάρχουν στα ίδια τα προβλήματα. Η πρόοδος της τεχνολογίας και ο ολοένα λεπτομερέστερος καταμερισμός της εργασίας αυξάνει την παραγωγικότητα, αλλά και την προσφορά καταναλωτικών αγαθών, τουλάχιστον για μια περίοδο. Δεν υπάρχει τίποτε που να αναστέλλει αυτή την αύξηση. Ίσα-ίσα ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών λειτουργεί σαν ελατήριο της παραγωγικότητας. Απ' την άλλη μεριά όμως, τα παραγόμενα αγαθά απευθύνονται σε μια αγορά λίγο-πολύ ανελαστική, ξανά λόγω του ανταγωνισμού ανάμεσα στους καπιταλιστές, που τους υποχρεώνει να συμπιέζουν το κόστος με κάθε τρόπο, πληρώνοντας ο καθένας τους χαμηλότερους δυνατόν μισθούς. Αυτά τα περιστατικά οδηγούν αναπόφευκτα στην υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, σε σχέση με την αγοραστική ικανότητα των μαζών, σε εργατικό υπερπληθυσμό, δηλαδή σε ανεργία και τα στοιχεία αυτά δεν μένουν στάσιμα, αλλά αλληλοεπιδρώμενα αυξάνονται με ρυθμούς χιονοστιβάδας.
Κανένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν μπορεί να λύσει τις αντιφάσεις της αναρχούμενης (αυτορυθμιζόμενη την λένε) εμπορευματικής παραγωγής. Μόνο αν τεθεί η παραγωγή και η διανομή των αγαθών κάτω απ’ τον λογικό έλεγχο των οργανωμένων σε Κράτος άμεσων παραγωγών, είναι δυνατό όλα τα στοιχεία της κοινωνικής παραγωγής να ρυθμιστούν σε σωστές αναλογίες. Με άλλα λόγια μόνο αν ανατραπεί η εξουσία των καπιταλιστών.
Μέχρι σήμερα αυτό απεφεύχθη με την επέκταση των καπιταλιστικών μητροπόλεων στον λεγόμενο τρίτο κόσμο και με την αποικιακή, ιδιαιτέρα κερδοφόρα, εκμετάλλευση του. Αυτή η λύση τελείωσε μαζί με τον Β´ παγκόσμιο πόλεμο. Ο ιμπεριαλισμός δανείστηκε μερικές ακόμα δεκαετίες ζωής, χάρη στην αμερικάνικη επικράτηση και στην πρωτοφανή μεγέθυνση του παγκόσμιου χρέους. Η κρίση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος σηματοδότησε την λήξη και του δανεικού χρόνου. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε δύο δυνατότητες: Ή η ανθρωπότητα θα κυλίσει στην Βαρβαρότητα και η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους θα τεθεί υπό αίρεση ή θα ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου και θα ανοίξει ο δρόμος στον Σοσιαλισμό. Έχουμε χίλιους και ένα λόγους να πιστεύουμε ότι θα συμβεί το δεύτερο. Η ανθρωπότητα, με τα μέτρα της εξέλιξης του πλανήτη, είναι πολύ νέα για να της ψάλουμε τον επικήδειο. |
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
Θεοδόσης
Επισκέπτης
|
| Δημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 05, 2010 5:55 pm Θέμα δημοσίευσης: |
|
|
Αν μου επιτρέπετε να παρέμβω και εγώ στην ενδιαφέρουσα συζήτηση σας. Η σημερινή κρίση δημιουργήθηκε από τις δομικές αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού. ¨Οσο και αν η μελέτη των ιστορικών του μαρξισμού είναι χρήσιμη, δεν μπορούμε στις νέες συνθήκες να τις παίρνουμε και σαν ευαγγέλιο, αλλά χρειάζεται κάθε φορά τις αναπροσαρμόζουμε στις νέες συνθήκες. Αυτός θα ήταν και ο ρολος ενός κόμματος της εργατικής τάξης που δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα.
Ο Τρότσκι στο 3ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς είχε δηλώσει ότι "Το γεγονός ότι μετά τον πόλεμο ο καπιταλισμός εξακολουθεί να διακυμαίνεται κυκλικά σημαίνει απλώς ότι ακόμα δεν έχει πεθάνει, ότι δεν είναι πτώμα αυτό που έχουμε μπροστά μας. Και όσο δεν θα έχει ανατραπεί από την προλεταριακή επανάσταση, ο καπιταλισμός δεν θα σταματήσει να γνωρίζει κύκλους, ανοδικούς και καθοδικούς: οι κρίσεις και οι ανθίσεις τον χαρακτήρισαν ήδη από τη γέννησή του και θα τον συνοδεύσουν ώς το θάνατό του." Οπότε η προλεταριακή επανάσταση αποτελεί όχι το τέλος αλλά αυτό που αγοραία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε "μια καλή αρχή", την αφετηρία και απαραίτητη προûπόθεση για το τέλος του καπιταλισμού.
Ο Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο έθεταν το ερώτημα «Πως ξεπερνάει η αστική τάξη τις κρίσεις;» και απαντούσαν «από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να τις προλαβαίνει». Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των αστικών τάξεων ανάμεσα στα έθνη είναι μέσο για την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Αλλά μην ξεχνάμε και τον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται με την διοχέτευση φτηνού και ανασφάλιστου εργατικού δυναμικού από άλλες χώρες. Στις
σημειώσεις από το έργο «Κριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα», στο Λένιν Ι Β «Άπαντα», τόμος 24 είχε σημειώσει ότι η αφομοίωση, «η παγκόσμια-ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήνει τις εθνικές διαφορές, να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται όλο και με μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό.» (σελ.124.) . Λόγω της απουσίας ενός εργατικού κόμματος είμαι ιδιαίτερα απαισιόδοξος για το λεγόμενο 2ο γύρο της μάχης ενάντια στο ΔΝΤ. Οι παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις μιλάνε με όρους χάπενινγκ και κινήματος λες και θα πάρουν τη ρεβάνς σε στιλ ποδοσφαιρικού αγώνα, λες και θα ξυπνήσει ο ...Χαριστέας της εργατικής τάξης και θα βάλει τρία γκολ στην παράταση. Αυτά δεν γίνονται και όλες οι προσεγγίσεις της παραδοσιακής αριστεράς είναι αντιεπιστημονικές. |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
|
|
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης
|
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας
Συχνές Ερωτήσεις
Αναζήτηση
Κατάλογος Μελών
Ομάδες Μελών
Εγγραφή
Προφίλ
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας
Σύνδεση
