patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η «ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ» ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
απελάτης



Συμμετέχουν: 17 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 527

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούν 13, 2015 8:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η «ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ» ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ; Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Η «ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ» ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Εχει γραφτεί πριν από χρόνια αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Η «ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ» ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ
ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ;


Φρίντριχ Ένγκελς

Επειδή η ζωή έχει φέρει στο προσκήνιο τα πραγματικά και μεγάλα ζητήματα της ταξικής πάλης, νομίζαμε πως είχαμε γλιτώσει απ’ τις άχρηστες λογομαχίες για την «χειραφέτηση των ομοφυλοφίλων». Να όμως που κάποιοι επιμένουν να επανέρχονται. Πραγματικά μου φαίνεται πολύ βαρύ να ασχολούμαστε με ένα τέτοιο θέμα, όταν οι σιδερένιοι όγκοι των Νατοϊκών αρμάτων και των βομβαρδιστικών βρυχώνται ξανά, έτοιμοι για ένα νέο αιματοκύλισμα στα Βαλκάνια. Και δίπλα απ’ αυτό υπάρχουν βέβαια τόσα άλλα τραγικά που οι λαοί καθημερινά βιώνουν, ώστε να φαίνεται τουλάχιστον παράλογο εν μέσω τέτοιου χαμού να ασχολούμαστε με τα προβλήματα της κρεβατοκάμαρας. Και το λέμε αυτό γιατί η πρόκληση εκ μέρους αυτών που θέλουν να «πλουτίσουν» το σοσιαλιστικό πρόγραμμα με την διεκδίκηση της «χειραφέτησης» των ομοφυλοφίλων, δεν αφορά τα στοιχειώδη τους δημοκρατικά δικαιώματα, που η υπεράσπιση τους αποτελεί αυτονόητο καθήκον όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά κάθε δημοκρατικού πολίτη.
Ουσιαστικά προβάλουν την εντελώς παράλογη απαίτηση να αναγνωρίσει σοσιαλιστικό κίνημα την ύπαρξη κάποιου «τρίτου φίλου» που η φύση τάχα δημιούργησε, πλάι στην γυναίκα και τον άνδρα. Ζητούν να παρέμβουμε σε εντελώς προσωπικά ζητήματα και να υιοθετήσουμε μια εντελώς αντεπιστημονική και ανόητη άποψη. Και με αυτή την απαίτηση δυστυχώς πρέπει ν’ ασχοληθούμε ακόμα μια φορά μολονότι η άλλη πλευρά δεν αποτόλμησε ποτέ να μας εκθέσει τις γνώμες της, για το τι είναι τελικά η ομοφυλοφιλία, ώστε να ξέρουμε τι συζητάμε και τι πραγματικά προτείνει.
Οι ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού ελάχιστα -ειρήσθω εν παρόδω- ασχολήθηκαν με το θέμα και αυτό δεν οφείλεται στα συντηρητικά ήθη της εποχής τους. Τους απασχολούσαν σοβαρότερα ζητήματα. Στο βαθμό πάντως που το έκαναν χαρακτήρισαν την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αυτή είναι η άποψη που διατυπώνει ο Ένγκελς στην περίφημη μελέτη του για την «Καταγωγή της Οικογένειας». Θεωρεί μάλιστα ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρήθηκαν με την «διαστροφή της ομοφυλοφιλίας» λόγω της καταπίεσης που επέβαλαν στην γυναίκα.
Ξέρουμε τι λένε για τον Ένγκελς κάποιες τραυματικές περιπτώσεις φιλελεύθερων μικροαστών: Ότι ήταν ένα «σεξιστικό γουρούνι»! Οι αντιδράσεις τους έχουν την κατανόηση μας αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να νιώθουν καλύτερα. «Διαστροφή» επίσης χαρακτηρίζει ο Λένιν την ομοφυλοφιλία σε μια δημοσιευμένη συνομιλία του με την Κλάρα Ζέτκιν, το 1920.
Μήπως όμως οι μεγάλοι δάσκαλοι του επιστημονικού σοσιαλισμού λάθευαν;
Ο πολύς κόσμος φαντάζεται ότι η ομοφυλοφιλία οφείλεται σε κάποιες ανατομικές ή οργανικές ιδιομορφίες. Όμως οι ομοφυλόφιλοι, άντρες και γυναίκες, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι από γενετήσια άποψη είναι ανατομικά αρτιότατοι και οργανικά υγιέστατοι.
Μόνο οι αδαείς πιστεύουν στον μύθο της οργανικής ιδιομορφίας. Επίσης οι αντιδραστικοί «κοινωνιολόγοι» και «ψυχίατροι» υιοθετούν τον ίδιο μύθο. Σαν καλοί απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας φορτώνουν όλα τα στραβά στη φύση και απαλλάσσουν πάσης κατηγορίας την καπιταλιστική κοινωνία.
Πως είναι δυνατό να υποστηρίζεται μια τέτοια θεωρία, όταν οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι οι άντρες- είναι ταυτόχρονα «ενεργητικοί» και «παθητικοί»; Όταν ένα μεγάλο ποσοστό είναι ταυτόχρονα ετερόφυλοι;

Η «ΘΕΩΡΙΑ» ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Αφού δεν υπάρχουν προβλήματα ανατομικής και οργανικής ιδιομορφίας τα αίτια της ομοφυλοφιλίας δεν μπορεί να αναζητηθούν στην φύση αλλά μόνο στο πεδίο της ψυχολογίας και σε τελική ανάλυση στο πεδίο της κοινωνικής μας ύπαρξης.
Ξέρουμε ότι ο προσανατολισμός της σκέψης σε αυτή την κατεύθυνση ενοχλεί μερικούς σα να τους πατάς τον κάλο. Διατείνονται ότι η ομοφυλοφιλία και η ετεροφυλία είναι απλά ζήτημα «επιλογής». Πρόσφατα διαβάσαμε στον Τύπο ότι ένα πρόγραμμα «σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης» στην Βρετανία προτρέπει τους μικρούς μαθητές και μαθήτριες να τα δοκιμάζουν όλα, για να επιλέξουν το είδος του σεξ που τους ταιριάζει καλύτερα!
Κάποιος ομοφυλόφιλος αρθρογράφος έγραφε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ΑΜΦΙ: «Ρωτάτε πως γίναμε ομοφυλόφιλοι. Αντί άλλης απάντησης αντιτείνουμε το ερώτημα: Πως γίνατε εσείς ετερόφυλοι;» Με άλλα λόγια η ομοφυλοφιλία δεν βρίσκεται σε αιτιατή σχέση με οτιδήποτε αλλά είναι τυχαία επιλογή.
Και τον αρθρογράφο του ΑΜΦΙ τον καταλαβαίνουμε... Κάθε άνθρωπος χρειάζεται μια λογική θεωρία που να δικαιολογεί και να δικαιώνει την πράξη του. Κατά πόσο ανταποκρίνεται στα πράγματα είναι άλλο ζήτημα. Τι να πούμε όμως για κάποιους αυτο-καλούμενους «μαρξιστές» που αποδέχονται την άποψη της «επιλογής»; Πως είναι δυνατό μια λειτουργία με πυρήνα την αναπαραγωγή της ζωής να είναι ζήτημα υποκειμενικής επιλογής;
Η αναπαραγωγή μαζί με την διατροφή-αφοτερίωση, είναι φαινόμενα ταυτόσημα με την έννοια της ζωής. Δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς την διαρκή αυτο-ανανέωση της. Κι αυτό στον άνθρωπο και τους άλλους ανώτερους οργανισμούς γίνεται με την συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού, ενώ στους απλούστερους οργανισμούς με την διαίρεση.
Επομένως η συνεύρεση θηλυκού-αρσενικού είναι νόμος της ζωής και όχι τυχαίας επιλογής. Δεν είναι ο φυσικός νόμος που χρειάζεται αιτιολόγηση («πως γίνατε ετερόφυλοι») αλλά η παρέκκλιση απ αυτόν. Δεν μας φαίνεται παράδοξη η στροφή της πυξίδας στο Βορά. Οπωσδήποτε όμως θα μας προβλημάτιζε η στροφή της νοτιοανατολικά.
Θα μας πουν ίσως ορισμένοι ότι η σεξουαλική επαφή γίνεται για την ευχαρίστηση μας και όχι για την αναπαραγωγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η διατροφή επίσης είναι για την ικανοποίηση της γεύσης και όχι για την επιβίωση.
Σίγουρα είναι ευχάριστο στον άνθρωπο να ενεργεί σύμφωνα με την φύση του. Δεν θα υπήρχε ζωή αν οι θεμελιώδης λειτουργίες της εξαρτιόνταν απ την συνείδηση. Απ αυτό όμως δεν βγαίνει ότι οι άνθρωποι συνουσιάζονται για την ηδονή και όχι για την αναπαραγωγή ή ότι τρέφονται για την ηδονή της γεύσης και όχι για να κρατηθούν στην ζωή.
Οι «αριστεροί» που επιμένουν στο αντίθετο πρέπει να αφαιρέσουν απ τα εμβλήματα τους το πορτρέτο του Μαρξ και να βάλουν τον Χότζα και τον γάιδαρο του. Ο Χότζας πίστευε ότι να ταΐζεις ή όχι τον γάιδαρο σου είναι ζήτημα επιλογής!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Όλοι όσοι ασχολήθηκαν με την ατομική ψυχολογία και την σεξουαλική συμπεριφορά, διαπίστωσαν την συνάρτηση αυτών των δύο πλευρών. Ο Φρόιντ, ο Άντλερ, ο Γιουγκ, ακόμα και ο αγαπημένος των «φιλελεύθερων» μικροαστών Βίλχελμ Ράιχ. Παρατηρώντας αναρίθμητες ατομικές περιπτώσεις, διαπίστωσαν ότι οι ιδιορρυθμίες στην σεξουαλική συμπεριφορά συμπορεύονται με ιδιορρυθμίες του χαρακτήρα.
Πραγματικά, οι ομοφυλόφιλοι, άντρες και γυναίκες, ξεχωρίζουν για το αλλόκοτο φέρσιμο τους, τα παιδαριώδη πείσματα τους, τον υπέρμετρο εγωισμό και την ανταγωνιστική τους στάση στις κάθε είδους συναναστροφές.
Αλλά ποιο είναι το καθοριστικό; Η ψυχολογία και ο χαρακτήρας του ατόμου ή η σεξουαλικότητα; Είναι γνωστό ότι πατέρας της ψυχανάλυσης, ο Σίκμουντ Φρόιντ, σήκωσε το καπάκι απ το πηγάδι που λέγεται ανθρώπινη ψυχή. Φαίνεται όμως πως κοίταξε μέσα του με τους φακούς των αστικών του προλήψεων. Δεν είναι λεει- ο ατομικός χαρακτήρας, ο διαμορφωμένος μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία, που καθορίζει την σεξουαλική συμπεριφορά, αλλά το αντίθετο: η σεξουαλικότητα, η «λίμπιντο», όπως την ονομάζει, ανάλογα με την μεταχείριση που θα συναντήσει, καθορίζει τον χαρακτήρα!
Κάποτε οι υλιστές Μαρξ και Ένγκελς χρειάστηκε να στήσουν τον κόσμο στα ποδάρια του, που ο Χέγκελ τον είχε να στέκεται με το κεφάλι προς τα κάτω. Στους νεώτερους καιρούς οι οπαδοί τους, υποχρεώνονται να κάνουν κάτι εντελώς άχαρο: να τον κρατήσουν όρθιο ενάντια σε κάποιους «φιλελεύθερους» που πίστεψαν ότι είναι θεμελιωμένος στα γεννητικά του όργανα!
Αυτή η παράλογη αντίληψη, τραβηγμένη ως την τελική της συνέπεια οδήγησε τον Ράιχ στο εξωφρενικό συμπέρασμα, (στο βιβλίο του «Η μαζική Ψυχολογία του Φασισμού»), ότι ο Χίτλερ δεν θα είχε επικρατήσει στην Γερμανία, και η ιστορία θα είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο, αν είχε επιτραπεί στην γερμανική νεολαία ...να αυνανίζεται ελευθέρως και ανερυθριάστως!

ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ

Σαν μαρξιστές δεν θεωρούμε καθοριστική την χεγκελιανή Ιδέα και πολύ περισσότερο την φροûδική λίμπιντο. Εν αρχή είναι η φύση. Ο Ναπολέων έλεγε ότι «το φύλο είναι μοίρα» και δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε. Κάθε παρέκκλιση απ την φυσική συμπεριφορά έχει να κάνει με τον βιασμό του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης φύσης, ο οποίος στις ταξικές και καταπιεστικές κοινωνίες κακοποιείτε εξίσου βάναυσα με το φυσικό περιβάλλον.
Το ον, ο άνθρωπος, που ξεχώρισε απ τον υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και εξελίχτηκε χάρη στην έμφυτη ομαδικότητα του, έχει καταδικαστεί μέσα στις ταξικές κοινωνίες να επιβιώνει σε ανταγωνισμό -συχνά θανάσιμο- με τα άλλα μέλη της κοινωνίας και επομένως να διαμορφώνει μια επίκτητη ψυχολογία που αντιφάσκει προς το φυσιολογικό της υπόβαθρο. Όλες οι πλευρές της ζωής, μαζί και ο έρωτας, αντικρίζονται από το πρίσμα μιας ανταγωνιστικής ψυχολογικής διάθεσης, η οποία είναι εντονότερη στις ιδιοκτήτριες τάξεις μια και αυτές είναι οι κατεξοχήν μπλεγμένες στον αγώνα για οικονομική και κοινωνική υπεροχή. Γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν όχι μόνο για τις αντιλήψεις της μιας και της άλλης εποχής στα θέματα της ζωής και του έρωτα, αλλά και για διαφορετικές ταξικές αντιλήψεις.
Τις διαφορετικές αντιλήψεις για τον έρωτα από κοινωνία σε κοινωνία και από τάξη σε τάξη, δεν παρέλειψε να σημειώσει ο Ένγκελς, στην «Καταγωγή της οικογένειας»:
«Ερωτικοί δεσμοί, με την σύγχρονη έννοια, στην αρχαιότητα παρουσιάζονται μονάχα έξω από την επίσημη κοινωνία. Οι βοσκοί που τις χαρές και τους καημούς του έρωτα τους μας τους τραγουδούν ο Θεόκριτος και ο Μόσχος, ο Δάφνις και η Χλόη του Λόγγου, είναι αποκλειστικά όλοι δούλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στο κράτος, στη σφαίρα ζωής του ελεύθερου πολίτη. Εκτός όμως απ τους δούλους, μονάχα στα προϊόντα αποσύνθεσης του κόσμου που έδυε, βρίσκουμε ερωτικές περιπέτειες, και με γυναίκες που επίσης βρίσκονται έξω απ την επίσημη κοινωνία, με εταίρες, δηλ. με ξένες ή απελεύθερες.»
Ο Φρόιντ, μολονότι οι αστικές του προκαταλήψεις τον εμποδίζουν να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, παρατηρεί, επίσης, ότι το προλεταριάτο στα θέματα του έρωτα έχει διαφορετική στάση απ τις ιδιοκτήτριες τάξεις, τις «καλλιεργημένες» όπως τις ονομάζει.
Αυτό είναι ένα γενικό του συμπέρασμα που το αποδίδει μ ένα φανταστικό παράδειγμα: Δύο κοριτσάκια 5-6 ετών, το ένα κόρη του ιδιοκτήτη μιας πολυκατοικίας, το άλλο κόρη του θυρωρού, παίζουν. Ανάμεσα στα άλλα τους παιχνίδια παριστάνουν και το αντρόγυνο.
Στη συνέχεια η κόρη του ιδιοκτήτη εξελίσσεται σε νευρωτική και σεξουαλικά ανώμαλη, η κόρη του θυρωρού εξελίσσεται νορμάλ, απ όλες τις απόψεις. Γιατί;
Κατά τον Φρόιντ,
«Οι διαφορές που προκύπτουν στη ζωή αυτών των δύο κοριτσιών παρ όλο που έχουν κοινή εμπειρία από την οποία ξεκίνησαν, γεννιούνται γιατί στο ένα κορίτσι το Εγώ υπέστη μια ανάπτυξη που απουσίασε στο άλλο. Στην κόρη του θυρωρού η σεξουαλική δραστηριότητα φαινόταν τόσο φυσική και αβλαβής στα επόμενα χρόνια όσο και στην παιδική ηλικία. Η κόρη του ιδιοκτήτη πήρε «καλή ανατροφή» και υιοθέτησε τα κριτήρια της ανατροφής της. Με τέτοια παρόρμηση το Εγώ της είχε σχηματίσει ιδανικά της γυναικείας αγνότητας και απουσίας πόθου, που δεν συμβιβάζονταν με σεξουαλικές πράξεις. Η διανοητική της εκπαίδευση την είχε κάνει να υποτιμήσει το γυναικείο ρόλο για τον οποίο ήταν προορισμένη. Αυτή η ανώτερη ηθική και διανοητική ανάπτυξη του Εγώ της την είχε φέρει σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις της σεξουαλικότητας της.» («Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση»)

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φρόιντ διάλεξε θηλυκά για το παράδειγμα του. Στην κοινωνία που ζει ο ρόλος της γυναίκας είναι υποδεέστερος. Έτσι μπορεί να υποστηρίξει την υπόθεση του, σύμφωνα με την οποία η «ανώτερη ηθική και διανοητική» ανάπτυξη του Εγώ, δεν συμβιβάζεται με τον υποδεέστερο ρόλο της γυναίκας.
Η όλη κατασκευή θα κατέρρεε αν δοκίμαζε να βάλει άνδρες στο παράδειγμα του.
Γιατί το «ανεπτυγμένο Εγώ» παρουσιάζει ψυχο-σεξουαλικές διαταραχές; Φταίει η «καλλιέργεια», ο «πολιτισμός», μας λέει ο Φρόιντ. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα για την πρόοδο της! Αυτό είναι το γενικό του συμπέρασμα.
Ενώ σωστά διαπιστώνει την αλληλεξάρτηση του χαρακτήρα και της σεξουαλικότητας, δεν περνάει απ το μυαλό του, ούτε αναρωτιέται, τι είδους «καλλιέργεια» είναι αυτή και τι «πολιτισμός» διαμόρφωσε την κόρη του ιδιοκτήτη;
«Καλλιεργημένος» θεωρείται στην σύγχρονη κοινωνία όποιος έχει αφομοιώσει την αστική παιδεία. Μ άλλα λόγια αυτός που με τη διδασκαλία και την πρακτική ζωή έχει αφομοιώσει όχι μόνο κάποιες θετικές γνώσεις αλλά και την αστική ιδεολογία. Τις αντιλήψεις και την ηθική που δικαιώνουν τον νόμο της ζούγκλας -τον θεμελιωμένο στην οικονομία της αγοράς.
Είναι μια παιδεία που αποδίδει κεντρική σημασία στην προσωπική αξία, το προσωπικό συμφέρον, σε ανταγωνισμό με την αξία και το συμφέρον των άλλων.
Αναμφίβολα αυτός ο ατομισμός γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μαζί με τον πολιτισμό. Είναι το αποτέλεσμα της βαθμιαίας απόσπασης του ανθρώπου από τη φύση. Επειδή όμως αυτή συντελείται μέχρι σήμερα δια μέσου ταξικών κοινωνιών και ταξικών ανταγωνισμών, συνοδεύονταν και από μια αναπτυσσόμενη απόσπαση του ανθρώπου απ την ίδια του τη φύση.
Από την άποψη της φυσιολογίας ο άνθρωπος δεν είναι μόνο άτομο αλλά επίσης κοινωνία. Μάλιστα η κοινωνία είναι η θεμελιώδης πλευρά της ύπαρξής του. Έξω από αυτή δεν θα ήταν το ον που ξέρουμε σήμερα. Από ανατομική άποψη είναι συγκροτημένος, ειδικά στο νευρικό του σύστημα, με τρόπο που ανταποκρίνεται στους όρους της κοινωνικής του διαβίωσης.
Λογικά θα πρέπει να δεχθεί κανείς ότι κύλησε πολύς χρόνος μέχρις ότου συνειδητοποιήσει την ατομική του ύπαρξη εντός της αγέλης.
Είναι γεγονός διαπιστωμένο ότι έχει διέλθει μέσω μακρότατης ιστορικής περιόδου (πρωτόγονη κοινοτική κοινωνία) όπου η αυτοσυντήρηση του ατόμου ήταν ταυτόσημη με την αυτοσυντήρηση της ομάδας. Όποια και αν ήταν η προσωπική του αυτοσυνείδηση σε αυτή τη φάση, είναι αυτονόητο ότι οι όροι της ζωής του απέκλειαν την προσωπική του αντιπαράθεση με άλλους ανθρώπους και το σύνολο, επομένως απέκλειαν τον ατομισμό με την σημερινή έννοια.
Λοιπόν, σε αυτή την περίοδο που χαρακτηρίζονταν από την ενότητα συμφερόντων των μελών της ομάδας και αποκλείονταν ο ατομισμός, η ομοφυλοφιλία ήταν τόσο άγνωστη στον άνθρωπο όσο και στα ζώα, μολονότι δεν υπήρχε η σημερινή ηθική πίεση που, κατά τον Φρόιντ, υποχρεώνει στην «απώθηση των λάγνων επιθυμιών».
Στη βάση της συντροφικότητας και της αγάπης η ψυχρότητα και η σεξουαλική ανικανότητα ήταν επίσης φαινόμενα άγνωστα.
Αυτό επιβεβαιώνει ότι η απαραίτητη προûπόθεση του έρωτα είναι η καλή διάθεση, η αλληλοεκτίμηση και η αγάπη, που επαληθεύεται και επικυρώνεται την στιγμή της αλήθειας. Την στιγμή της σεξουαλικής πράξης. Όταν ρωτούσαν την Λαϊδα, την μεγάλη εταίρα της ελληνικής αρχαιότητας, ποια είναι τα προσόντα του καλού εραστή, απαντούσε: «η ξεγνοιασιά»!
Βεβαίως χιλιάδες άντρες συναναστρέφονται πόρνες. Χωρίς αγάπη; Όχι, γιατί η συναναστροφή με τις πόρνες, όταν δεν είναι βίτσιο και διαστροφή, όπως πραγματικά συμβαίνει με αρκετούς «πελάτες» των μπορντέλων, προûποθέτει κάποια συμπάθεια προς την πόρνη. Και αυτή η συμπάθεια είναι συνέχεια μιας γενικά καλοδιάθετης στάσης και κοινωνικότητας.
Σε αντίθεση με την συντροφικότητα που χαρακτηρίζει τον πρωτόγονο κομμουνισμό, ο καπιταλισμός είναι το απόγειο του ατομισμού. Με την γενίκευση της εμπορευματικής παραγωγής, η αντίθεση συμφερόντων ατόμου και συνόλου γίνεται η κρατούσα κοινωνική μορφή.
Και η φυσική ομορφιά ακόμα, της γυναίκας ή του άντρα, γίνονται εμπορεύματα που υπόκεινται σε όλους τους νόμους της αγοράς, όπως και κάθε άλλο ατομικό προσόν. Το άτομο εξασφαλίζει την αυτοσυντήρησή του κόντρα στο σύνολο, στηριγμένο πρακτικά στον ίδιο τον εαυτό του, στα δικά του προτερήματα και ταλέντα, όποια κι αν είναι αυτά. Στις καθ εαυτού αστικές σχέσεις ό,τι συμφέρει το άτομο βλάπτει τους γύρω του και την κοινωνία. Η ωφέλεια του ενός είναι μια βλάβη για τον διπλανό του.
Ακόμη και μέσα στην εργατική τάξη, αυτή την τάξη των ακτημόνων, υφίσταται κάποιος ανταγωνισμός. Κάθε εργάτης είναι κάτοχος ενός εμπορεύματος, της εργατικής του δύναμης, που υπόκειται επίσης στους νόμους της αγοράς.
Στην εργατική τάξη ωστόσο, η αντίθεση είναι πιο ήπια και τείνει να ξεθωριάζει χάρη σε κοινά συμφέροντα και χάρη στην ισχυρή πίεση του κεφαλαιοκράτη πάνω στο σύνολο των εργατών. Έτσι η εργατική τάξη διατηρεί στους κόλπους της, σε κάποιο βαθμό, τις συντροφικές σχέσεις και διαθέσεις που χαρακτήριζαν τον άνθρωπο στη φυσική του κατάσταση.

ΑΣΤΙΚΕΣ «ΑΞΙΕΣ» ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΚΗ ΖΩΗ

Η θεοποίηση του ατόμου είναι η αρχή των μαρτυρίων του και της μοιραίας πτώσης του. Αναπόφευκτα, ορισμένα άτομα εξελίχθηκαν σε μάστιγες των συνανθρώπων τους και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία του ατομισμού είναι και η κοινωνία του εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Και αυτή η προσωπικότητα νοιώθει τόσο πιο εξευτελισμένη, πιο πληγωμένη και πιο μανιασμένη, όσο περισσότερο αυτάρεσκα και ματαιόδοξα στρέφεται στον εαυτό της.
Αυτή η προσωπικότητα βρίσκεται μονίμως σε αναμέτρηση με κάθε άλλη. Αγωνίζεται να ανέλθει όσο γίνεται ψηλότερα. Κι όταν δεν τα καταφέρνει παρηγορείται υποβιβάζοντας τους διπλανούς της. Τα παθήματα των άλλων, η δυστυχία τους, είναι μια δική της επιτυχία και ευχαρίστηση.
Η εχθρότητά στρέφεται ειδικά εκεί που υπάρχει βάση για σύγκριση και ανταγωνισμό. Αν είναι καλλιτεχνική προσωπικότητα παίρνει στάση ζηλόφθονη απέναντι σε κάθε καλλιτέχνη. Αν είναι επιχειρηματίας μισεί τους ανταγωνιστές του. Αν πρόκειται για εραστή υποβλέπει κάθε πιθανό και απίθανο αντίζηλο του.
Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι εντελώς απαλλαγμένος απ τις ψυχολογικές επιρροές της κοινωνίας που ζούμε, ακόμα κι αν την καταδικάζουμε και την πολεμάμε. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο βαθμός κάνει τη διαφορά.
Όπως για τον έμπορο το έπαθλο του πετυχημένου ανταγωνισμού είναι ο πελάτης, έτσι για τους επίδοξους εραστές, τους άντρες και τις γυναίκες, η προσωπική τους αξία επιβεβαιώνεται στην προτίμηση του άλλου φύλου. Κι όταν αντί αυτής έρχεται η απόρριψη, η ψυχολογική καταβαράθρωση είναι τόσο πιο βαθιά και τόσο πιο τραυματική, όσο πιο μεγάλο είναι το πάθος για προσωπική αναγνώριση, κοινωνική υπεροχή και καταξίωση. Μ άλλα λόγια είναι τόσο πιο οδυνηρή, όσο περισσότερη σημασία δίνουν τα άτομα στις αστικές αξίες.
Ωστόσο, όταν απουσιάζει το «έπαθλο» παύει ο ανταγωνισμός, ηρεμούν τα πνεύματα, και χάνεται ο κίνδυνος της επώδυνης ήττας. Στην ομοφυλοφιλία οδηγούνται τα άτομα όχι επειδή δεν νιώθουν, τάχα, την φυσική έλξη για το άλλο φύλο, αλλά επειδή της δίνουν πέραν του δέοντος σημασία. Κυριολεκτικά τρομοκρατούνται και υποφέρουν μπρος στην ιδέα μιας πιθανής απόρριψης. Για να γλιτώσουν απ αυτό που βιώνουν σαν αβάσταχτο μαρτύριο, βγαίνουν ολωσδιόλου απ το παιχνίδι! Όσοι και όσες έπεσαν θύματα αυτής της κακής μοίρας, έχουν πλήρη συνείδηση του γεγονότος.
Η άλλη τους επιλογή είναι να επιδιώξουν «μονοπωλιακές» σχέσεις με τον ερωτικό τους παρτενέρ. Σχέσεις απόλυτης κυριαρχίας πάνω του ή, πράγμα που είναι το ίδιο, σχέσεις απόλυτης υποταγής. Και αυτά συνεπάγονται άλλες παράδοξες και αποκρουστικές διαστροφές, κάνουν το απλό περίπλοκο, και καταντούν ακόμα περισσότερο την χαρά του έρωτα, κόλαση.
Εάν λοιπόν οι ανταγωνιστικές σχέσεις που υπάρχουν στον καπιταλισμό και η ανταγωνιστική ψυχολογία που διαμορφώνουν, είναι το κριμένο μυστικό των ψυχοσεξουαλικών παρεκκλίσεων, μπορεί ν αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους με κατανόηση και ανοχή, αλλά δεν καθαγιάζουμε την κατάσταση τους. Τους θεωρούμε θύματα ενός απάνθρωπου κοινωνικού καθεστώτος που πρέπει να ταφεί.
Αν κάποια ακραία μικροαστικά στοιχεία επιμένουν, παρόλα αυτά, να αναγάγουν την ομοφυλοφιλία σχεδόν σε αρετή, δεν μας παραξενεύει καθόλου. Ο ταξικός και πολιτικός ερμαφροδιτισμός πάει πακέτο με κάθε λογής ερμαφροδιτισμό.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΤΑΡΙΦΟΔΙΑΙΤΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούν 14, 2015 9:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος



Ιδού ο ιδανικός τύπος άνθρώπου για την "νέα τάξη"! Με τέτοιου είδους ανθρώπινα σκύβαλα θέλει η σημερινή σήψη του καπιταλισμού να κατακλυστεί η οικουμένη. Άτομα χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό, κατάλληλα μόνο να υπακούν σε ότι τους διατάξουν...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας