patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Μαρξισμος και Εθνος

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 02, 2019 4:07 pm    Θέμα δημοσίευσης: Μαρξισμος και Εθνος Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Θα προσπαθήσω να ανεβάσω όλα τα κείμενα των κλασσικών του μαρξισμου η ακόμα αναρχισμόυ περί το έθνος το οποίο είναι ζήτημα στο οποίο όπως με την μετανάστευση τα σκατωσε η επίσημη Αριστερά.

Για να μαθαίνουν οι νέοι ότι όποιος εθνικοαπελευθερωτικος αγώνας έγινε ποτέ στην ιστορία βασίστηκε πρώτα απ όλα σε εθνικές δυνάμεις και δεν νοείται ουδεμία δημοκρατία που δεν έχει καθορισμένα συνορα και ψηφοφόρους.

Θα χρειαστεί στους αγώνες που έρχονται αφού η νεοταξικη αριστερά μια δεκαετία μετά από τότε που ρωτοεμφανιστηκε το λαθρομεταναστευτικο έβριζε τους Έλληνες σαν ρατσιστές.
Και τώρα προσπαθη απεγνωσμένα να υιοθετήσει πατριωτικός απόψεις όχι με σκοπό πραγματικό αγώνα αλλά με δαχτυλουργιες να αποδυνάμωσει οποιασδήποτε σφοδρες αντιδράσεις.


Έχει τροποποιηθεί από τον/την vngelis στις Δευ Δεκ 02, 2019 4:17 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 02, 2019 4:11 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Στάλιν : Ο Μαρξισμος και το Εθνικό Ζήτημα
https://praxisreview.gr/j-v-stalin-%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/


Έχει τροποποιηθεί από τον/την vngelis στις Δευ Δεκ 02, 2019 4:17 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 02, 2019 4:16 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

"Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε καπιταλισικό καθεστώς είναι είτε απραγματοποίητες, είτε αντιδραστικές" "Η άνιση οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι ένας απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Ως εκ τούτου, η νίκη του σοσιαλισμού είναι πιθανή πρώτα στις διάφορες ή ακόμα και σε μια καπιταλιστική χώρα μόνο.Αφού έχει απαλλοτριώσει τους καπιταλιστές και έχει οργανώσει τη δική του σοσιαλιστική παραγωγή, το νικηφόρο προλεταριάτο εκείνης της χώρας θα εγερθεί ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο-τον καπιταλιστικό κόσμο-ελκύοντας στον αγώνα του τις καταπιεσμένες τάξεις άλλων χωρών,προκαλώντας εξεργέρσεις σε εκείνες τις χώρες ενάντια στους καπιταλιστές, και σε περίπτωση ανάγκης χρησιμοποιώντας ακόμα και ένοπλη δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους."
Λενιν
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 04, 2019 6:47 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Λούξεμπουργκ, Γληνός και Σκληρός: Για το ζήτημα της Ανατολής και τους Νεότουρκους

Δημοσίευση: 26 Νοεμβρίου 2019 18:00
Και στα δύο κείμενα των Μικρασιατών σοσιαλιστών το νεοτουρκικό κίνημα του 1908 αντιμετωπίζεται ως ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον «αντεπαναστατικό χαρακτήρα» είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό

Του Βλάση Αγτζίδη (*)

Μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες ερμηνευτικές συγκλίσεις για το Ζήτημα της Ανατολής και το Νεοτουρκικό Κίνημα παρατηρεί στα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Δημήτρη Γληνού και του Γεωργίου Σκληρού. Η Λούξεμπουργκ ανέλυσε με υποδειγματικό τρόπο, στο κείμενο «Η σοσιαλδημοκρατία και οι εθνικοί αγώνες στην Τουρκία» (αναδημοσιεύτηκε στο περ. "Μαρξιστική Σκέψη", τεύχ. 21), την κοινωνική κατάσταση της ύστερης οθωμανικής κοινωνίας, ορίζοντας παράλληλα τα καθήκοντα του σοσιαλιστικού κινήματος. Με τα κείμενά της «Για την πολιτική του VorwΑrts στο Ανατολικό Ζήτημα» και ειδικότερα με το «Η δραστηριότητα των Γερμανών ιμπεριαλιστών στην Τουρκία» η Λούξεμπουργκ προσέγγισε το εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων (1908), τοποθετώντας το στο πραγματικό ιστορικό του πλαίσιο.

Όσον αφορά το Ζήτημα της Ανατολής, δηλαδή το ζήτημα της υπαγωγής των χριστιανικών κοινοτήτων στην οθωμανική διοίκηση, η θέση της Λούξεμπουργκ ήταν εντελώς διαφορετική και καθορίστηκε από τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. Η θέση της ήταν απολύτως συμβατή με την ευρύτερη αντίληψη που είχε διαμορφωθεί στους κόλπους των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1890 «η θέση της γερμανικής και της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας στο ανατολικό ζήτημα άλλαξε. Η Σοσιαλδημοκρατία άρχισε να υποστηρίζει ανοιχτά τις προσδοκίες των καταπιεσμένων εθνικοτήτων στην Τουρκία σε μια ξεχωριστή πολιτιστική ύπαρξη και εγκατέλειψε κάθε ανησυχία για την τεχνητή διατήρηση της Τουρκίας στο σύνολό της. ...Οι Σοσιαλδημοκράτες έμειναν πεπεισμένοι ότι η πολιτική αποσύνθεση της Τουρκίας θα προέκυπτε από την οικονομική και πολιτική εξέλιξή της στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ότι η προσωρινή διατήρηση της Τουρκίας θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της αντιδραστικής διπλωματίας της ρωσικής απολυταρχίας».

Η ακεραιότητα της Τουρκίας

Όπως αναφέρει στην "Μπροσούρα του Γιούνιους", η κρητική εξέγερση του 1896 είχε προκαλέσει μεγάλη συζήτηση στον γερμανικό κομματικό Τύπο για το Ανατολικό Ζήτημα. Το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης ήταν η αναθεώρηση των παλαιότερων απόψεων περί «ακεραιότητας της Τουρκίας» ως αναχώματος στη Ρωσία. Έτσι η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε τη θέση της οριστικής άρνησης της «...ακεραιότητας της Τουρκίας θεωρούμενης σαν κληρονομιά της ευρωπαϊκής αντίδρασης».

Το κείμενο της Λούξεμπουργκ με τίτλο «Η σοσιαλδημοκρατία και οι εθνικοί αγώνες στην Τουρκία» δημοσιεύτηκε σε τρεις συνέχειες στη γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα που εκδιδόταν στη Δρέσδη Sachsische Arbeiter-Zeitung (Εφημερίδα των Εργατών της Σαξονίας) στις 8, 9 και 10 Οκτωβρίου του 1896. Γράφτηκε στον απόηχο των μεγάλων σφαγών κατά των Αρμενίων με τις οποίες η σουλτανική κυβέρνηση του Αμπντούλ Χαμίτ κατέστειλε την αρμενική επαναστατική σοσιαλιστική κίνηση. Η κυβέρνηση του Αμπντούλ Χαμίτ είχε σταματήσει τη μεταρρυθμιστική κίνηση του Τανζιμάτ, λόγω των μεγάλων αντιδράσεων των περιφερειακών πασάδων και αγάδων. Την ίδια περίοδο, η ηγεσία των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε επιλέξει τη συμμαχία με τις προοδευτικές τάσεις του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού οθωμανικού κινήματος με στόχο τον μετασχηματισμό της Αυτοκρατορίας σε σύγχρονο κράτος δικαίου. Οι περιφερειακές επαναστάσεις σε Μακεδονία και Κρήτη οφείλονταν περισσότερο σε τοπικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταστολής που επικρατούσαν στην οθωμανική περιφέρεια.

Και κατέληγε στο συμπέρασμα: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπαστούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη τον δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Και έτσι η ιστορική καταδίκη εκδόθηκε για την Τουρκία: βάδιζε προς τη διάλυση...».

Η Λούξεμπουργκ θεωρούσε ότι η διάλυση της Τουρκίας αποτελεί όρο για την εξέλιξη. Γράφει: «Γι' αυτό πρέπει να χαθεί, όχι ως μορφή διακυβέρνησης, αλλά ως κράτος. Όχι μέσω της ταξικής πάλης, αλλά μέσα από την πάλη των εθνοτήτων».

Μόνο στην περίπτωση αυτή η Λούξεμπουργκ διατυπώνει τη θέση ότι τα εθνικά κινήματα των χριστιανικών λαών ταυτίζονται και εκφράζουν το ταξικό κίνημα. Και εξηγεί γιατί τα εθνικά κινήματα στην Πολωνία, την Αλσατία - Λωραίνη ή τη Βοημία έχουν αντιδραστικό ρόλο και ακριβώς γι' αυτό η Σοσιαλδημοκρατία θα έπρεπε να σταθεί αντιμέτωπη και να απορρίψει τις αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες υπονόμευαν το εργατικό κίνημα. Γράφει: «Αλλά στο ζήτημα των εξεγέρσεων στην Τουρκία η κατάσταση είναι διαφορετική: οι χριστιανικές περιοχές της υπάγονται στην Τουρκία μόνο με τη βία. Δεν έχουν εργατικό κίνημα, παρακμάζουν λόγω μιας φυσικής κοινωνικής ανάπτυξης και επομένως οι βλέψεις για ελευθερία μπορεί εδώ να γίνονται αισθητές μόνο σε έναν εθνικό αγώνα. Άρα η θέση μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιδέχεται καμιά αμφιβολία».

Η καθαρή ματιά της Λούξεμπουργκ, που απέρρεε από την ολοκληρωμένη γνώση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, όρισε με σαφήνεια τις απαρέγκλιτες αρχές. Για τη Λούξεμπουργκ, δεν υφίστανται αυθεντίες ούτε και αλάνθαστοι ηγέτες. Ούτε είναι αποδεκτή η λατρεία προσώπων και η εκχώρηση δικαιωμάτων σε ανεξέλεγκτους θεσμούς. Ο εργατικός έλεγχος και ο σεβασμός της δημοκρατίας ήταν η ικανή και αναγκαία συνθήκη σε κάθε φάση της διαδικασίας της κοινωνικής μεταβολής. Με αυτή την ολοκληρωμένη θεωρητική συγκρότηση και την επαναστατική εντιμότητα αντιμετώπισε τα ζητήματα της εποχής της.

Στην ίδια γραμμή Γληνός και Σκληρός

Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατέληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός με το κείμενό του «Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής» γραμμένο το 1909.

Δεν γνωρίζουμε εάν ο Γληνός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Λούξεμπουργκ. Είναι όμως πολύ σημαντικό ότι η ιδεολογική και η πολιτική του συγκρότηση τον οδήγησε σε παρόμοια συμπεράσματα. Αντίστοιχη προσέγγιση είχε την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο και ο έτερος Μικρασιάτης σοσιαλιστής, ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Σκληρός, με το κείμενό του «Το Ζήτημα της Ανατολής». Και στα δύο κείμενα των Μικρασιατών σοσιαλιστών το νεοτουρκικό κίνημα του 1908 αντιμετωπίζεται ως ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον «αντεπαναστατικό χαρακτήρα» είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Οι αναλύσεις αυτές φαίνεται ότι καθόρισαν, κατά το ιδρυτικό συνέδριο, τη θέση του ΣΕΚΕ για τη μεταπολεμική ρύθμιση του Ζητήματος της Ανατολής. Μια θέση που μεταβλήθηκε ριζικά στη συνέχεια, όταν το κόμμα αυτό συνδέθηκε με την Κομιντέρν και αναπαρήγαγε πιστά τη λενινιστική αντίληψη, που είχε επικρατήσει μετά την εξόντωση της αριστερής αντιπολίτευσης...



(*) Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας, μαθηματικός. Πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Μικρασιατική Καταστροφή. Από τη Λούξεμπουργκ και τον Γληνό στην ήττα και στο Τραύμα»...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 08, 2019 1:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

V.I Lenin: Το δικαίωμα των εθνών για την αυτοδιάθεση τους
V.I Lenin2 Οκτωβρίου 2017

https://praxisreview.gr/v-i-lenin-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%B8%CE%B57/


Έχει τροποποιηθεί από τον/την vngelis στις Πεμ Ιαν 09, 2020 4:11 pm, 1 φορά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 24, 2019 7:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Ποιανού πολιτική επιδίωξη αποτελούν τ’ ανοιχτά σύνορα;
Οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις της αμερικάνικης αστικής τάξης είναι απεριόριστες. Οι αντιδραστικοί ιδεολόγοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανακηρύχνουν την Τουρκία και την Ελλάδα, όλη την Εγγύς και την Άπω Ανατολή, την Ευρώπη και την Αφρική «ζωτικό χώρο» των ΕΠΑ. Με βάση την άποψη αυτή, δημιουργούνται σε όλα τα μέρη του κόσμου πολεμικές ναυτικές και αεροπορικές βάσεις. Η αμερικάνικη αστική τάξη απαιτεί με το στόμα των ιδεολόγων της την κατάργηση των εθνικών συνόρων, της εθνικής κυριαρχίας των λαών. Για να δικαιολογήσουν αυτήν τη ληστρική πολιτική, χρησιμοποιούν πλατιά τη «γεωπολιτική» (η ναζιστική θεωρία του «ζωτικού χώρου»). […]

Η αμερικάνικη αστική τάξη πήρε από τη Γερμανία στις ΕΠΑ, μαζί με το απόθεμα χρυσού και τα πολύτιμα στολίδια, που οι χιτλερικοί άρπαξαν από τους λαούς της Ευρώπης, και τη βρόμικη θεωρία της «γεωπολιτικής». Τη φασιστική γεωπολιτική τη γαλβανίζουν και τη βάζουνε στην υπηρεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
(Φ. Β. Κονσταντίνοφ, Διαλεκτικός Υλισμός, 1950, ελ. έκδοση Πορεία, 1975, σελίδα 79).
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 09, 2020 4:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Αξελός Λουκάς
Ο Λουκάς Αξελός είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει διδάξει ιστορία της νεότερης Ελλάδας στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Διευθύνει από την ίδρυσή τους τις εκδόσεις “Στοχαστής” και το περιοδικό “Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής”. Κυριότερα έργα του Εκδοτική δραστηριότητα και κίνηση των ιδεών στην Ελλάδα, Κύπρος. Η ανοιχτή πληγή του Ελληνισμού, Ρήγας Βελεστινλής. Σταθμοί κι όρια στην διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, Η γεωγραφία των ανακαλύψεων, Ξαναδιαβάζοντας τον Γκράμσι, Ανάμεσα στις Συμπληγάδες. Τελευταίο του έργο το Ρήγας Βελεστινλής. Ο πατέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Έχει εκδώσει και τέσσερις ποιητικές συλλογές.

Η Αριστερά απέναντι στο Έθνος 1
https://slpress.gr/idees/%ce%b7-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf%cf%82-3-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%89%cf%84/


Η Αριστερά απέναντι στο Έθνος 2 - από τον Μαρξ και τον Μπακούνιν στον Γκράμσι και τον Μάο
https://slpress.gr/idees/%ce%b7-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ad%ce%b8%ce%bd%ce%bf%cf%82-1/

Η Αριστερά απέναντι στο Έθνος 3 - Πατριωτισμός-Διεθνισμός-Κοσμοπολιτισμός
https://slpress.gr/idees/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82-2-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 09, 2020 4:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Το εθνικό ζήτημα στη Ρωσική Αυτοκρατορία και η «ανατολική» στροφή του Λένιν (Α´ μέρος)

http://ardin-rixi.gr/archives/213092
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 09, 2020 5:14 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Όπως έγραφε ο Τρότσκι, «στην περιφέρεια […] η μπουρζουαζία της χώρας, του εσωτερικού, ανήκε σ’ ένα άλλο έθνος από την κύρια μάζα του λαού. Ο πληθυσμός των πόλεων στην περιφέρεια ξεχώριζε ολότελα με την εθνική του σύνθεση από τον πληθυσμό των χωριών. Στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία ο γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής, ο δικηγόρος, ο δημοσιογράφος είναι Μεγαλορώσος, Πολωνός, Εβραίος, ξένος· ενώ ο πληθυσμός στους κάμπους είναι εξ ολοκλήρου ουκρανικός, μεγαλορωσικός. Στις βαλτικές χώρες οι πόλεις ήταν εστίες της γερμανικής, ρωσικής και εβραϊκής μπουρζουαζίας. Το χωριό ήταν ολάκερο λετονικό και εσθονικό. Στις πόλεις της Γεωργίας κυριαρχούσε ο ρωσικός και ο αρμενικός πληθυσμός, όπως και στο τουρκμενικό Αζερμπαϊτζάν. Χωρισμένοι από την κύρια μάζα του λαού όχι μόνο με το επίπεδο ζωής και τα ήθη, μα και τη γλώσσα, ακριβώς όπως οι Άγγλοι στην Ινδία· προσκολλημένοι στον γραφειοκρατικό μηχανισμό για την υπεράσπιση των κτημάτων τους και των εισοδημάτων τους· δεμένοι αδιάσπαστα με τις κυρίαρχες τάξεις ολόκληρης της χώρας, οι ευγενείς γαιοκτήμονες, οι βιομήχανοι και οι έμποροι της περιφέρειας συγκέντρωναν γύρω τους ένα στενό κύκλο από υπαλλήλους δημόσιους και ιδιωτικούς, δασκάλους, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, ως ένα μέρος και εργάτες, όλους Ρώσους, μεταβάλλοντας τις πόλεις σε εστίες εκρωσισμού και αποικισμού» (Τρότσκι, Λέων, Η ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, εκδ. Αλλαγή, 1984, σ. 342).
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Obelix



Συμμετέχουν: 08 Δεκ 08
Δημοσιεύσεις: 3778

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 09, 2020 11:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Ιστορική λογοτεχνία. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

vngelis έγραψε:
Όπως έγραφε ο Τρότσκι, «στην περιφέρεια […] η μπουρζουαζία της χώρας, του εσωτερικού, ανήκε σ’ ένα άλλο έθνος από την κύρια μάζα του λαού. Ο πληθυσμός των πόλεων στην περιφέρεια ξεχώριζε ολότελα με την εθνική του σύνθεση από τον πληθυσμό των χωριών. Στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία ο γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής, ο δικηγόρος, ο δημοσιογράφος είναι Μεγαλορώσος, Πολωνός, Εβραίος, ξένος· ενώ ο πληθυσμός στους κάμπους είναι εξ ολοκλήρου ουκρανικός, μεγαλορωσικός. Στις βαλτικές χώρες οι πόλεις ήταν εστίες της γερμανικής, ρωσικής και εβραϊκής μπουρζουαζίας. Το χωριό ήταν ολάκερο λετονικό και εσθονικό. Στις πόλεις της Γεωργίας κυριαρχούσε ο ρωσικός και ο αρμενικός πληθυσμός, όπως και στο τουρκμενικό Αζερμπαϊτζάν. Χωρισμένοι από την κύρια μάζα του λαού όχι μόνο με το επίπεδο ζωής και τα ήθη, μα και τη γλώσσα, ακριβώς όπως οι Άγγλοι στην Ινδία· προσκολλημένοι στον γραφειοκρατικό μηχανισμό για την υπεράσπιση των κτημάτων τους και των εισοδημάτων τους· δεμένοι αδιάσπαστα με τις κυρίαρχες τάξεις ολόκληρης της χώρας, οι ευγενείς γαιοκτήμονες, οι βιομήχανοι και οι έμποροι της περιφέρειας συγκέντρωναν γύρω τους ένα στενό κύκλο από υπαλλήλους δημόσιους και ιδιωτικούς, δασκάλους, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, ως ένα μέρος και εργάτες, όλους Ρώσους, μεταβάλλοντας τις πόλεις σε εστίες εκρωσισμού και αποικισμού» (Τρότσκι, Λέων, Η ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, εκδ. Αλλαγή, 1984, σ. 342).


Μεγάλο σχετικό ενδιαφέρον έχει, π.χ., το έργο του Ιουλίου Βερν "Ένα δράμα στην Λιβονία". Από τις Εκδόσεις "ΑΣΤΗΡ" (έχουν πολλές περικοπές) είχε κυκλοφορήσει με τον τίτλο "Το μυστηριώδες έγκλημα".

Για όσους γνωρίζουν Γαλλικά: "Un drame en Livonie".

Η "Λιβονία" εδώ αντιστοιχεί στην Εσθονία και Λεττονία.

_________________
ILS SONT FOUS, CES AMERICAINS!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 18, 2020 8:07 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Κορδατος και Μικρασιατική Καταστροφή.


Μέρος 1: ΑΦΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ

1. Πώς αντέδρασε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην απόφαση των Σοβιέτ να απαλλάξουν την Ελλάδα από το βραχνά του χρέους στην τσαρική Ρωσία;
Απόλυτα εξαρτημένη από τους αγγλογάλλους ανέλαβε το βάρος της συμμετοχής στην στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία και στη συνέχεια το ρόλο του χωροφύλακα με την τυχοδιωκτική εκστρατεία στη Μικρά Ασία.

2. Σαν έτοιμος από καιρό ο Βενιζέλος έσπευσε να ανταποκριθεί στον αντιμπολσεβικισμό του γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ και να δηλώσει πως θα στείλει ένα σώμα στρατού και τον πολεμικό στόλο στην Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα οι γάλλοι υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν τις ελληνικές αξιώσεις στη Θράκη και τη Σμύρνη.

3. Η εκστρατεία και το οικτρό τέλος της
Έτσι , στις 21 Ιανουαρίου 1919, ένα χρόνο μετά την απόφαση της σοβιετικής εξουσίας να χαρίσει τα χρέη της Ελλάδας, οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες (34ο Σύνταγμα Πεζικού) αποβιβάστηκαν στην Οδησσό και τέθηκαν υπό γαλλική διοίκηση. Η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία είχε οικτρό τέλος. Κράτησε μόνο δυό μήνες και αν δεν υπήρχε ο γαλλικός στόλος όλοι οι γάλλοι και έλληνες στρατιώτες θα αιχμαλωτίζονταν.

4. Και δεν ήταν μόνο αυτή η ελληνική συμβολή στην προσπάθεια ανατροπής της νεαρής σοβιετικής εξουσίας. Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε πράκτορες στη Γεωργία , όπου ζούσαν πολλοί έλληνες , με σκοπό την υπονόμευση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας που κάτω από τεράστιες δυσκολίες προσπαθούσε να στηριχθεί εκεί. Το 1919-1920 ο Βενιζέλος έστειλε τον Νίκο Καζαντζάκη και τον συνταγματάρχη Ηρακλή Πολεμαρχάκη μαζί με κρητικούς από το στενό περιβάλλον του για να τραβήξουν τους Έλληνες της περιοχής από την επιρροή των μπολσεβίκων. Ο Καζαντζάκης κινήθηκε δραστήρια αλλά χωρίς αποτέλεσμα αν και έμεινε καιρό στην περιοχή. Μέσα από αφάνταστες δυσκολίες έγινε τελικά Σοβιετική Δημοκρατία.

5. Στον Πόντο
Ανάλογες προσπάθειες καταβλήθηκαν και στην περιοχή του Πόντου, εκεί όπου το Λονδίνο και το Παρίσι σχεδίαζαν να φτιάξουν «ανεξάρτητο ελληνοαρμενικό κράτος.
Ο Βενιζέλος και ο αρχηγός των Αρμενίων εθνικιστών Νουμπάρ Πασάς που έδρευε στο Παρίσι εκτελώντας εντολές του Κλεμανσώ και του βρετανού ομολόγου του Λόυδ Τζώρτζ έστειλαν στον Πόντο συμμορίες από κρητικούς, Μανιάτες και Αρμενίους που βγήκαν στο Νοβοροσίσκ τον Αύγουστο του 1919.
Όμως και αυτοί δεν κατάφεραν να μείνουν πολύ καιρό γιατί τα σχέδια για την «Ελληνοαρμενική Δημοκρατία του Πόντου» απέτυχαν ( Γιάνη Κορδάτου « Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» τ. Χ ΙΙΙ, 1920-1924 , σελ.520-524, εκδόσεις «20ος Αιώνας», Αθήνα 1958, « Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», ο.π. ,σελ.112,113).

.
Μέρος 2: ΑΦΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ

6. Παρέμβαση της σοβιετικής κυβέρνησης
Το χάρισμα των χρεών δεν ήταν η μόνη θετική προς τη χώρα μας κίνηση της νεαρής σοβιετικής ξουσίας.Την Άνοιξη του 1921, όταν πλέον είχε γίνει εμφανές το αδιέξοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ενόψει της διαφαινόμενης καταστροφής, που επήλθε μετά από ένα χρόνο, η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση των Αθηνών προσφέροντας τη μεσολάβησή της για την επίτευξη μιάς δίκαιης ειρήνης με την κεμαλική Τουρκία.

7. Στην Αθήνα έφτασε ένας Ρώσος απεσταλμένος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών. Ήταν εφοδιασμένος με σουηδικό διαβατήριο, και είχε εντολή να έρθει σε επαφή με τον γραμματέα του νεαρού Σοσιαλεργατικού (Κομμουνιστικού Κόμματος). Γραμματέας τότε ήταν ο νεαρός Γιάνης Κορδάτος , ο γνωστός ιστορικός. Ο Κορδάτος είχε τρεις συναντήσεις με τον σοβιετικό απεσταλμένο στους Αέρηδες στην Πλάκα, στην Ακρόπολη και στην Κηφισιά. Για την ιστορία αυτή ο Κορδάτος μίλησε για πρώτη φορά σε διάλεξή του στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο το 1945.
Ο σοβιετικός απεσταλμένος αφού επέδειξε στον Κορδάτο τα διαπιστευτήρια του Ζηνόβιεφ του Τρότσκι και του Τσιτσέριν (σ.σ. λαικός επίτροπος Εξωτερικών) ανακοίνωσε στον Κορδάτο: « Η Σοβιετική Ένωση είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας. Πρώτα θα παύσει να ενισχύει υλικώς και ηθικώς τον Κεμάλ και δεύτερο θα ασκήσει την επιρροή να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη της Μικρασίας , όπου κατοικούν πολλοί χριστιανοί. Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής θα σταλθεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Σουηδούς και Νορβηγούς, από χώρες δηλαδή που δεν πήραν μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή η ΕΣΣΔ ζητεί σαν αντάλλαγμα την αναγνώρισή της , έστω και ντε φάκτο» (σ.σ. Ντε φάκτο είχε αναγνωρίσει τότε τη σοβιετική εξουσία και η Αγγλία , ενώ ντε φάκτο βρισκόταν στο Λονδίνο και ο πρώτος σοβιετικός διπλωματικός αντιπρόσωπος).

8. Μια πρόταση εξόδου από το αδιέξοδο
Όταν ο έκπληκτος Κορδάτος ρώτησε ποιά ήταν η αιτία γι αυτή τη σοβιετική στροφή ο απεσταλμένος του είπε: « Το κίνημα του Κεμάλ είναι απελευθερωτικό και σαν τέτοιο το υποστηρίξαμε όσο μπορούσαμε. Δεν έχουμε όμως καμιά εγγύηση αν ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή του , οι παλιές αντιδραστικές δυνάμεις στην Τουρκία (μπέηδες και πασάδες) δεν πάρουν αυτοί τα ηνία της εξουσίας (…) Ο Κεμάλ έχει γόητρο για την ώρα , αλλά οι στρατηγοί και πολιτικοί που τον υποστηρίζουν –έξω από λίγες εξαιρέσεις- είναι αντιδραστικοί.
Ήδη έχουμε όχι ενδείξεις , αλλά αποδείξεις, ότι έχουν μυστικές επαφές με τους Γάλλους κεφαλαιοκράτες και ιμπεριαλιστές και αύριο μεθαύριο , αν νικήσουν και διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρασία και Θράκη, η Τουρκία με τον Κεμάλ ή χωρίς τον Κεμάλ θα προσανατολιστεί προς τη Δύση. Η αστική τάξη της Τουρκίας είναι αδύναμη να συνεχίσει μόνη της την αναδιοργάνωση της χώρας της. Θα κάνει μεταρρυθμίσεις , αλλά δεν θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της , αν δεν πάρει δάνεια από τη Γαλλία ή Αγγλία, και, όπως ξέρετε, τα δάνεια υποδουλώνουν τις χώρες που τα παίρνουν. Γι αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στη Μικρασία, όχι από κούφιο αισθηματισμό , αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μια μεριά η τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες».

.
Μέρος 3 (τελευταίο): ΑΦΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ

9. Πως αντιμετωπίστηκε η πρόταση
Ο Κορδάτος εξήγησε στο σοβιετικό απεσταλμένο πως το Σοσιαλεργατικό Κόμμα είναι μικρό, δεν παίζει ενεργητικό ρόλο στην πολιτκή ζωή και κατά συνέπεια ο γραμματέας του δεν έχει το ανάλογο κύρος για να μεταφέρει και να διαπραγματευθεί ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ο σοβιετικός απεσταλμένος επέμενε και αποφασίστηκε να αρχίσει η επαφή με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Νικόλαο Στράτο (σ.σ. ένα χρόνο μετά ήταν ένας από τους έξι που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στο Γουδί για τη Μικρασιατική Καταστροφή).
Ο Στράτος δέχτηκε τον Κορδάτο , τον άκουσε με προσοχή του δήλωσε κατ’ αρχήν σύμφωνος και του είπε ότι αναμένεται κυβερνητική μεταβολή (σ.σ. ανώτατοι στρατιωτικοί σε συνεννόηση με το Στράτο ετοίμαζαν πραξικόπημα για να απαιτήσουν από τους συμμάχους άμεση λύση του μικρασιατικού προβλήματος με αυτονόμηση της Ιωνίας). «Αν σχηματίσω κυβέρνηση θα σας ειδοποιήσω, είπε στον Κορδάτο, αφού μελετήσω τους φακέλους του υπουργείου των Εξωτερικών και ιδώ ότι δεν υπάρχει ανυπέρβλητον εμπόδιον από τους Άγγλους και Γάλλους , θα σας ειδοποιήσω να με φέρετε εις επαφήν με τον Ρώσον απεσταλμένον». Πρόσθεσε όμως ότι καλό θα ήταν να βολιδοσκοπήσει ο Κορδάτος και τον συντοπίτη του υπουργό Αντώνιο Καρτάλη για να δει και τις διαθέσεις της κυβέρνησης.

10. «Αιντε να χαθής, παλιόπαιδο»!
Ο Κορδάτος πήγε στον Καρτάλη και μόλις άρχισε τις πρώτες νύξεις για την μεσολάβηση της Σοβιετικής Ρωσίας και χωρίς να του πει ότι βρίσκεται στην Αθήνα σοβιετικός απεσταλμένος ο συντοπίτης του υπουργός τον έβρισε και τον έδιωξε κακήν κακώς.
Ο Κορδάτος περιγράφει την σκηνή : « Παλιόπαιδο, από πότε έγινες πολιτικός και αρχηγός ώστε να τολμάς να συζητάς για τόσο σπουδαία ζητήματα; Άιντε να χαθής! Αν δεν ήσουν παιδί του Κωστή (ο Κωστής ήταν ο πατέρας μου), που τον ξέρω πολύ καλά και έχω κοιμηθή το 1900 στο σπίτι σας στη Ζαγορά , θα σε παρέδιδα στο Γάσπαρη ( το διευθυντή της αστυνομίας) να σου βάλλη με το βούρδουλα μυαλό. Ακούς εκεί , να τολμάς να λες πως οι Μπολσεβίκοι, οι άθεοι, οι καταδρομείς και λυμεώνες της Μεγάλης Ρωσίας, μπορούν να μεσολαβήσουν και να μας βγάλουν από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας! Αυτοί, βρε,είναι νηστικοί και πεινούν. Ήρθεν η ώρα τους, σε 5-6 μήνες θα τους λιντζάρη ο ρωσικός λαός!» (Γιάνη Κορδάτου , ο.π. , σελ. 566-568).

11. Η «μούχλα» των "αστών" πολιτικών
Με αυτό τον άθλιο τρόπο απορρίφθηκε η σοβιετική πρόταση για μεσολάβηση και ο Κορδάτος σημείωνε αργότερα πως από τα λόγια του Καρτάλη μπορούσε να καταλάβει κανείς τη μούχλα που είχαν στο κεφάλι τους οι αστοί πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα και εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια αντιδραστική μούχλα και σαπίλα που κουβαλάνε και σήμερα οι εκπρόσωποι του αστικού κόσμου και των κομμάτων τους που οδηγούν τη χώρα και το λαό συνειδητά σε μια σύγχρονη Καταστροφή ανάλογη , αν όχι και μεγαλύτερη της Μικρασιατικής. Και βεβαίως την ίδια μούχλα κουβαλάνε και τα ανιστόρητα φερέφωνα τους…

Και να φανταστείτε, ο Καρτάλης ήταν εκείνη την εποχή ίσως το πιό φωτισμένο μυαλό και ο πιό ικανός πολιτικός που διέθετε τότε η Ελληνική άρχουσα κάστα, ασχέτως αν δεν το χρησιμοποίησε επωφελώς για την Ελλάδα.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1300132796744863&id=100002444664483

http://www.pontos-news.gr/article/131488/1631921-ypografetai-i-sovietotoyrkiki-synthiki-filias-kai-adelfotitos
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 21, 2020 3:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Καθε μεγαλη επανασταση ειναι λαικη η εθνική με το νοημα οτι συγκεντρωνη γυρω στην επαναστατικη ταξη ολες τις ζωντανες δυναμεις του εθνους και τις ανασυγκροτει γυρω απο ενα καινουργιο αξωνα.

Η εργατικη ταξη, ως πολιτική ταξη ειναι εθνικη και αυτη την πολιτικη τάξη θελουν να την μεταβαλλουν με την εισβολη των ξενων εργατων σε 'εργατες χωρις πατριδα' σε αγελη ατομων σε ανισχυρα και αλλοτριωμενα 'εξαρτηματα' του πολυεθνικου κεφαλαιου.

( Τροτσκυ Η Τραγωδια της Ισπανιας, σελ 15 μεταφραση Κ Βουλγαρι εκδ. Εργατικη Παλη)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 23, 2020 7:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

(ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ)

Η Κοινωνική επανάσταση λαμβάνει χώρα στην εποχή που οι Ανθρώπινες Κοινωνίες, με το πέρασμα στον Καπιταλισμό και στην συνέχεια, έχουν φτάσει στον Εθνικό αναβαθμό της οργάνωσής τους και ενοποιούνται σταδιακά μέχρι και την βαθμίδα της Ιμπεριαλιστικής εξέλιξης και ανάπτυξης σε ενιαίο σύστημα κοινότητας Εθνών και Εθνικών Κρατών.

Ονομάζουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεχωριστά και σε διάκριση από όλες τις προηγούμενες Επαναστάσεις ως «Κοινωνική», γιατί δεν έρχεται απλά να θεσπίσει, να επισημοποιήσει θεσμικά και να επισφραγίσει Πολιτικά σε ένα νέο Κράτος αυτό που ήδη κατακτήθηκε Κοινωνικά, όπως γινόταν με όλες τις προηγούμενες Κοινωνικές Ανατροπές.

Στην Σοσιαλιστική Επανάσταση έχουμε συγχρονισμό, σύμφυση και συνταύτιση της Κοινωνικής της φύσης με τον αντίστοιχο στις εκάστοτε περιστάσεις Πολιτικό της περιεχόμενο και χαρακτήρα (Λαοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία, Σοσιαλισμός κτλ … )

Οι Σοσιαλιστικές Κοινωνικές – Παραγωγικές σχέσεις, (σε αντίθεση με την εναλλαγή των προηγηθέντων Κοινωνικών συστημάτων και την ανάλογη μορφοποίησή τους σε συγκεκριμένα Πολιτικά Καθεστώτα ανά δοσμένο Κοινωνικό – Οικονομικό σχηματισμό) δεν ωριμάζουν μέσα στους κόλπους της προηγούμενης Κοινωνίας, αλλά εγκαθιδρύονται και ανοικοδομούνται από και με την νίκη της Επανάστασης.


Οι προηγούμενες Επαναστατικές Κοινωνικές μεταβολές σήμαιναν την εναλλαγή Καθεστώτων που αντιστοιχούσαν σε Κοινωνικά συστήματα με ομοιότυπη οικονομική βάση, που εκφραζόταν μέσα από εκμεταλλευτικές Κοινωνικές – Παραγωγικές Σχέσεις. Είναι λοιπόν ακριβώς γι αυτόν και μόνο τον λόγο που ονομάζουμε την Σοσιαλιστική Επανάσταση, ξεχωριστά και σε διάκριση από όλες τις προηγούμενες ως «Κοινωνική Επανάσταση».

Με το να λέει κανείς ότι τα Έθνη χωρίζονται σε τάξεις δεν κάνει άλλο από το να αναγνωρίζει ότι και στο Καπιταλιστικό σύστημα οι Ανθρώπινες Κοινωνίες χωρίζονται σε τάξεις, ακριβώς όπως συνέβαινε και στην προ των σύγχρονων Εθνών εποχή. Τα Έθνη είναι οι σύγχρονες Κοινωνικές συσσωματώσεις, η μορφή ύπαρξης των συγκαιρινών μας Ανθρώπινων Κοινωνιών. Οι απαρχές τους αντιστοιχούν από την εποχής ανάδυσης και Ανόδου της σύγχρονης Αστικής Εποχής (Απολυταρχία, Συνταγματική Μοναρχίας κτλ … συμπεριλαμβάνονται …) και εγκλείουν όλες τις Κοινωνικές Τάξεις του Κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις ξεχωριστές ιδιομορφίες της κάθε επιμέρους Καπιταλιστικής Κοινωνίας.

Το Έθνος υπάρχει αντικειμενικά και δίχως το δικό του Κράτος. Το Έθνος περιλαμβάνει τις Τάξεις. Αλλά η Ταξική Κυριαρχία εξασκείται δια μέσου του Κράτους. Του Κράτους που υπό την Εξουσία του οργανώνεται η Κοινωνική Εθνική ζωή, είτε αυτό είναι «Εθνικό» είτε Εθνικά ξένο, είτε εξαρτημένο, υποτελές ή και υπό κατοχή . Οι Τάξεις υπάγονται στο Έθνος αντικειμενικώς αβίαστα. Αντίθετα το Έθνος υπάγεται σε μια ξεχωριστή Κοινωνική Τάξη μόνο διαμέσου του μηχανισμού Κυριαρχίας της, του Κράτους της. Κανένας Προλετάριος δεν αρνείται την Εθνικότητά του επειδή συμβαίνει να ανήκει στην εκμεταλλευόμενη Τάξη της Εθνικής Κοινωνίας του. Απεναντίας, ακόμα και κάτω από ένα από τα πιο καταπιεστικά καθεστώτα, το Τσαρικό, είναι που ο Λένιν έγραψε το περίφημο άρθρο του για την «Εθνική υπερηφάνεια» των Μεγαλορώσων. Να αρνούνται το Έθνος τους και να του κηρύσσουν τον πόλεμο, μπορούν να το κάνουν μόνο ιδιαίτερα «καταπιεσμένοι» ψοφοδεείς «Αριστεροί» μικροαστοί , που καταπιέζονται μάλλον περισσότερο από την απειλή της Προλεταριακής Επανάστασης παρά από τον Καπιταλιστικό Παράδεισο. Οι μικροαστοί αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα ως Δονκιχωτική Φαντασίωση, και τους ανεμόμυλους των φαντασιοπληξιών τους ως αληθινούς Η εργατική Τάξη δεν μπορεί να περισπάται από τον αγώνα ενάντια στην ανυψωμένη σε Κράτος Εξουσία των Αρχουσών – Κυρίαρχων Τάξεων, επιτιθέμενη στην βάση μικροαστικών φαντασιώσεων και παραισθήσεων ενάντια στην Εθνική πραγματικότητα της Κοινωνίας, για να συντριβεί μέσα στις μυλόπετρες της. Η πάλη της για την κατάκτηση της εξουσίας και την εγκαθίδρυση του Επαναστατικού Κράτους της λαμβάνει χώρα μέσα στην Κοινωνία της και όχι ενάντιά της …..

Το Έθνος καθεαυτό λοιπόν και χωρίς την διαμεσολάβηση της Κρατικής Αρχής, δεν μπορούμε να το δούμε ως προσάρτημα καμιάς Κυρίαρχης – ή όχι - Κοινωνικής Τάξης, εκτός και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι η Εθνική Κυριαρχία ταυτίζεται εκ των προτέρων και εξ ορισμού με τα συμφέροντα μιας δοσμένης, συγκεκριμένης Κοινωνικής Τάξης, αυτής δηλαδή πού ήδη Άρχει. Αλλά έτσι θα αμφισβητούσαμε την όποια δυνατότητα της Προλεταριακής Πρωτοπορίας, της Εργατικής Τάξης συνολικά, να καταλάβει την Εθνική Αρχή, να τσακίσει τα Κράτη των Αρχουσών Κοινωνικών Τάξεων, να γίνει Κυρίαρχη Τάξη και να εγκαθιδρύσει το δικό της Κράτος, την δική της Ταξική Κυριαρχία μέσα στα όρια της Εθνικής επικράτειας, θα αρνούμασταν την δυνατότητά της να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του Έθνους.

Αυτό θα σήμαινε ότι ταυτίζουμε το Έθνος με το Καπιταλιστικό Κράτος και έτσι θεωρούμε αυτοδίκαιη την Αστική Κυριαρχία σε Εθνικά πλαίσια, δηλαδή εντός Εθνικών Ορίων και Όρων Κοινωνικής ύπαρξης και ότι τελικά παραχωρούμε την εξάσκηση της Κοινωνικής Ηγεμονίας στις Άρχουσες Τάξεις - με την έννοια του «Φυσικού» Δικαιώματος, παραιτούμενοι από τα καθήκοντα του Επαναστατικού Αγώνα για την Κοινωνική Ανατροπή.

Αυτό θα οδηγούσε σε μια «Διεθνιστική» Ταχτική και Στρατηγική, να αναμένουμε και αναζητούμε να ξεπεραστεί η Εθνική Κοινωνική Αρχή μέσα στα πλαίσια και με τους όρους του Καπιταλισμού. Και θα σήμαινε ότι μετατραπήκαμε από Κόμμα της Κοινωνικής Επανάστασης σε Θεματοφύλακα της «Φυσιολογικής», «Νόμιμης» …. Και άρα μόνιμης εξέλιξης του Καπιταλισμού. Και μέσα στα πλαίσια του Καπιταλισμού, ιδεολογικά καταρχήν και τουλάχιστον, όργανα εξάσκησης της Κυριαρχίας του.

Ο Καπιταλισμός ανατρέπεται και εγκαθιδρύεται ο Σοσιαλισμός μέσα από την Κοινωνική Επανάσταση ακριβώς γιατί η Διεθνική – Παγκόσμια ανάπτυξη του Καπιταλισμού, και ακόμα στο Μονοπωλιακό – Ιμπεριαλιστικό του Στάδιο, επιταχύνει την ρήξη ανάμεσα στο Έθνος (δηλαδή την Κοινωνία συνολικά, όπως αυτή εκφράζεται με τους σύγχρονους όρους) και το Καπιταλιστικό - ή/και Προ- Καπιταλιστικό -Κράτος, φέρνοντας τα Έθνη, τις Εθνικές Κοινωνίες, σε αξεπέραστη αντίθεση με το ίδιο το Καπιταλιστικό σύστημα. Μια αντίθεση που περιπλέκεται ανάμεσα σε Εθνικούς – Διεθνικούς συσχετισμούς και οδηγεί τις Εθνικές Κοινωνίες σε ασυμφιλίωτη αντίθεση με το Παγκόσμιο Κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τόσο στα Κέντρα του, όσο και στην περιφέρεια του.

Ο Προλεταριακός Διεθνισμός και η συνεπαγόμενη εξ αυτού Σοσιαλιστική – Κομμουνιστική Παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί να είναι η «Φυσιολογική» μετεξέλιξη και συνέχεια της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, αλλά το σπάσιμο, το τσάκισμα και η συθέμελη ανατροπή της πορείας της με «Εθνικές» Επαναστάσεις, με Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις σε Εθνική – Κοινωνική βάση και πλαίσια.

Η επανάσταση δεν γίνεται ενάντια στο Έθνος – τα Έθνη, αλλά ενάντια στα Κράτη των Αρχουσών Τάξεων. Αλλά όπως οι Αναρχικοί μπερδεύονται ταυτίζοντας την έννοια του Κράτους με την ύπαρξη εκμεταλλευτριών Τάξεων έτσι που να πιστεύουν ότι η απαλλοτρίωση των Εκμεταλλευτριών Τάξεων πρέπει να συμπίπτει με την εξαφάνιση του Κράτους, έτσι και κάποιοι «Μαρξιστές» του γλυκού νερού και των ανάλαφρων αναγνώσεων, αντιστοιχώντας το Έθνος στην Αστική Εποχή ως Ταξικό Έκδοχο και όχι ως προϊόν συνολικών Κοινωνικών Ιστορικών διεργασιών, το ταυτίζουν με την Άρχουσα Τάξη του και τη κυριαρχία της, που φυσικά δεν είναι καθόλου ηλίθια ώστε να απαρνηθεί ένα τέτοιο απρόσμενο δώρο. Νομίζουν φαίνεται ότι η Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι μια «Διεθνιστική» Επανάσταση ενάντια στην «Εθνικιστική» Εθνική ύπαρξη και πως αν πάρουν την εξουσία θα φροντίσουν είτε να καταργήσουν άμεσα το Έθνος – οι πιο «Αριστεροί» και Αναρχίζοντες – είτε θα φτάσουν στον Κομμουνισμό – οι πιο «Σοσιαλδημοκράτες» - αφήνοντας το Κράτος στην ησυχία του και θα αναπληρώσουν προχωρώντας σε μια διαδικασία απονέκρωσης του Έθνους. Έτσι οι μικροαστοί μας «χάνουν» το Έθνος, χωρίς να μπορούν να δουν ούτε στο πιο απόμακρο βάθος του ορίζοντα το Επαναστατικό Κράτος. Γι αυτό συνεχίζουν να βολεύονται με τον Καπιταλισμό, κατηγορώντας ως ηλιθίους αυτούς που αδυνατούν να κατανοήσουν τις Αντιμαρξιστικές «Αριστερές» σοφιστείες τους …..
Μαρξιστική Συσπείρωση

https://marxismosethnos.blogspot.com/2020/01/blog-post_23.html
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vngelis



Συμμετέχουν: 28 Νοέ 08
Δημοσιεύσεις: 6526

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 23, 2020 8:11 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Μαρξιστική Συσπείρωση

Τρίτη, 5 Αυγούστου 2014
Έθνος, Διεθνισμός και Εργατική Τάξη


Δείγμα από ένα συμπαγές διεθνιστικό προλεταριάτο έτοιμο για την κοινωνική επανάσταση και την κατάκτηση της ηγεσίας του έθνους. Το ποιου έθνους θα καθοριστεί σε διεθνιστικό συνέδριο ......

Συριζαίοι, βρεΚεκεδες, Αντάρσυοι και λοιπές εθνικο-διεθνιστικές δυνάμεις, όλοι ευπρόσδεκτοι!!!!!!

«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».

Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 20 του Ιούνη του 1866, Άπαντα (ΜΕW), τόμος 31, σελ. 228-229.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Έθνους, αυτό μάλιστα στο οποίο αποκρυσταλλώνονται και εκφράζονται όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά του, είναι η Κουλτούρα, ο Πολιτισμός.

Το έθνος μαζί και πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι μια Πολιτισμική Κοινότητα

«Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, η οποία εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή και στην ψυχοσύνθεση που εκδηλώνεται στην κοινότητα της κουλτούρας.

Έτσι, είναι αυτονόητο ότι το έθνος, καθώς και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία του, έχει αρχή και τέλος.

Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί πως κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Ακόμα περισσότερο, είναι αρκετή η απουσία έστω και ενός από τα γνωρίσματα αυτά για να παύσει το έθνος να είναι έθνος».

Στάλιν: «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα», Γενάρης του 1913, Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 7.


Τα σύγχρονα Έθνη αναδύθηκαν μέσα από τον Φεουδαλισμό με τις απαρχές της Καπιταλιστικής ανάπτυξης, συγκροτήθηκαν στα πλαίσια της απολυταρχίας και εμφανίστηκαν ως αυτόνομες κοινωνικές οντότητες με τις Αστικές και Εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, με την τελική Νίκη του Καπιταλισμού ως Παγκόσμιου Συστήματος.

Ταυτόχρονα με την επικράτηση του Καπιταλισμού, εμφανίζεται αυτόνομα στο ιστορικό προσκήνιο η αναπτυγμένη στις ξέχωρες Εθνικές της Βάσεις , Σύγχρονη Διεθνή Εργατική Τάξη

Η διεκδίκηση από μέρους της, μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Παγκόσμιου Καπιταλισμού, ενός νέου Κοινωνικού Συστήματος στη βάση ενός νέου τρόπου παραγωγής του Σοσιαλιστικού, καθιστά αυτήν την διεκδίκηση Διεθνή και επιτάσσει την Διεθνή Δράση γι αυτό, τον Προλεταριακό Διεθνισμό.

Προûπόθεση ανάπτυξης της εργατικής Τάξης είναι η επικράτηση και ανάπτυξη του Καπιταλισμού.

Έτσι συντάσσεται με τον Καπιταλισμό ενάντια στην Φεουδαρχία, την Απολυταρχία, την Αποικιοκρατία και τους κάθε είδους Εξωεθνείς Επικυρίαρχους.


«Σ' όλο τον κόσμο η εποχή της οριστικής νίκης του καπιταλισμού ενάντια στη φεουδαρχία ήταν συνδεμένη με εθνικά κινήματα . Η οικονομική βάση αυτών των κινημάτων συνίσταται στο ότι, για την πλήρη νίκη της εμπορευματικής παραγωγής, είναι ανάγκη να κατακτήσει η αστική τάξη την εσωτερική αγορά, είναι ανάγκη να ενωθούν σε κράτος τα εδάφη που ο πληθυσμός τους μιλάει την ίδια γλώσσα, παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτής της γλώσσας και την καθιέρωσή της στη φιλολογία.

Η γλώσσα είναι σπουδαιότατο μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων. Η ενότητα της γλώσσας και η ανεμπόδιστη ανάπτυξή της είναι ένας από τους σπουδαιότερους όρους της πραγματικά ελεύθερης και πλατιάς, ανάλογης με το σύγχρονο καπιταλισμό, εμπορικής κυκλοφορίας, της ελεύθερης και πλατιάς συγκρότησης του πληθυσμού σε κάθε μια τάξη χωριστά, τέλος είναι ο όρος της στενής σύνδεσης της αγοράς με τον κάθε νοικοκύρη ή μικρονοικοκύρη, πωλητή ή αγοραστή.

Γι' αυτό, η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις απαιτήσεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη -κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο- χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη.

……. Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών, Φλεβάρης-Μάης του 1914, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1992, σελ. 45-46.


Ο Επαναστατικός Εθνικισμός αλλάζει μορφή με το πέρασμα στον Ιμπεριαλισμό. Ακόμα και οι πρώτες εξεγέρσεις και επαναστάσεις της Εργατικής Τάξης κινούνται μέσα από αυτόν τον Επαναστατικό Εθνικισμό.

Λαμπρό παράδειγμα η Επαναστατική περίοδος του 1848 μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα του 1871.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά η πρώτη μορφή εκδήλωσης του προλεταριακού Διεθνισμού είναι ο Επαναστατικός Εθνικισμός, που στην συνέχεια και για να γίνεται διαχωρισμός του από τον Αστικό Εθνικισμό που επιδιώκει την ενότητα του Έθνους κάτω από την κυριαρχία των Αστικών και αρχουσών Εκμεταλλευτριών Τάξεων , τον προσαγορεύουμε συνήθως με την ονομασία του Πατριωτισμού.

Ο Επαναστατικός Εθνικισμός υπήρξε η Ιστορική Μήτρα του σύγχρονου Προλεταριακού Διεθνισμού, που δεν συνιστά πραγματικά τίποτα διαφορετικό.

Επαναστατικός Εθνικισμός και Διεθνισμός συναπαρτίζουν Κοινωνική φυσικο Ιστορική συνέχεια ως ενιαίο Όλον.


«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ' όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ' όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους....

Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του Πολωνού αστού να καταπιέζει τον εβραίο κ.λπ. κ.λπ».

Λένιν, «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών» σελ. 61.


Ο Διεθνισμός σε Εθνικό επίπεδο συνίσταται στον Αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση και ανεξαρτησία μέχρι και την εγκαθίδρυση Σοσιαλιστικής εξουσίας ως εφαλτήριο για την Διεθνή Επανάσταση και σε παγκόσμια κλίμακα εκφράζεται με την ενεργή υποστήριξη προς του επαναστάτες των άλλων Εθνών, με την ενίσχυση των επαναστάσεων που συντελούνται σε άλλα Έθνη, με την σύνταξη και συστράτευση, τέλος με τα Επαναστατικά Έθνη και εναντίον των αντεπαναστατικών Εθνών .

«Ο λαός έχει μάθει με την πικρή του πείρα ότι "η αδελφική ένωση των λαών της Ευρώπης" δεν κατακτείται μόνο με λόγια και ευσεβείς πόθους, αλλά μόνο με ριζικές επαναστάσεις και αιματηρούς αγώνες. Έχει μάθει ότι το ζήτημα δεν είναι η αδελφική ένωση των Ευρωπαϊκών λαών κάτω από μια και μοναδική δημοκρατική σημαία, αλλά η συμμαχία των επαναστατικών λαών ενάντια στους αντεπαναστατικούς λαούς, μια συμμαχία που υλοποιείται όχι στα χαρτιά αλλά μόνο στο πεδίο της μάχης.»

Φ. Έγκελς, «Ο δημοκρατικός Πανσλαβισμός», πρώτη δημοσίευση στις 14 Φεβρουαρίου του 1849 στη Νέα Εφημερίδα του Ρήνου (Neue Rheinische Zeitung). Ελληνική μετάφραση του Δ. Τούμπανη

Ο Διεθνισμός δεν υπάρχει χωρίς τα Έθνη. Ο Διεθνισμός δυναμώνει στην βάση δυναμώματος της Εθνικής Αρχής, της Εθνικής Κυριαρχίας και όχι αντίθετα.

Ο Εθνομηδενισμός δεν είναι Διεθνισμός, αλλά η ακραία άρνηση του Διεθνισμού.

Δεν συνιστά απλά μια Αντι Σοσιαλιστική - αντικομμουνιστική ιδεολογική Αρχή , αλλά είναι βασικό συστατικό στοιχείο της Ιμπεριαλιστικής Φασιστικής Ιδεολογίας.

«Στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα.

Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύ μεγάλο λάθος.

Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμε δημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».

Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ», Άπαντα, τόμος 49, σελ. 329.

Η μετανάστευση στα πλαίσια του Καπιταλισμού, ήταν πάντα ένα Αντιδραστικό Κοινωνικό Φαινόμενο, η αντιδραστικότητα του οποίου επιτάθηκε με το πέρασμα στο Ιμπεριαλιστικό ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού και αποκορυφώνεται σήμερα με την σύγχρονη μαζική Μετανάστευση.

Η επιδοκιμασία της Άναρχης σύγχρονης Μαζικής μετανάστευσης που βάζει σε κίνηση η Παγκόσμια Ιμπεριαλιστική Κεφαλαιοκρατία, δεν είναι μόνο άρνηση του δικαιώματος Αυτοδιάθεσης των Εθνών, αλλά προσχώρηση στον Σύγχρονο ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ του Πολυεθνικού Χρηματιστικού Κεφαλαίου, που επιδιώκει να μετατρέψει τα Εθνικά Κράτη σε ένα είδος Γλωσσικών και Πολιτισμικών Πύργων της Βαβέλ υπό την επικυριαρχία των Ιμπεριαλιστών, για να πνίξει την Επανάσταση, μεταφέροντας το κέντρο βάρους από τους Ταξικούς και Εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ενάντια στις Κυρίαρχες Τάξεις, σε Εθνικές, Φυλετικές και Θρησκευτικές συγκρούσεις- Αλληλοφαγωμάρες των εργαζομένων, τις οποίες η Χρηματιστική ολιγαρχία θα επιδιαιτητεύει σύμφωνα με τα καθεκάστην συμφέροντά της.

« …. το εθνικό κράτος είναι κανόνας και "νόρμα" του καπιταλισμού, το παρδαλό από εθνική άποψη κράτος είναι καθυστέρηση ή εξαίρεση. Από την άποψη των εθνικών σχέσεων, τους καλύτερους όρους για την ανάπτυξη του καπιταλισμού τους παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία το εθνικό κράτος. Αυτό, εννοείται, δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο κράτος, πάνω στο έδαφος των αστικών σχέσεων, θα μπορούσε ν' αποκλείσει την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εθνών. Σημαίνει απλώς ότι οι μαρξιστές δεν μπορούν να παραβλέπουν τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που γεννούν τις τάσεις για δημιουργία εθνικών κρατών. Σημαίνει ότι η "αυτοδιάθεση των εθνών" δεν μπορεί να έχει στο πρόγραμμα των μαρξιστών, από ιστορικο-οικονομική άποψη, άλλη σημασία εκτός από την πολιτική αυτοδιάθεση, την κρατική αυτοτέλεια, το σχηματισμό εθνικού κράτους».

Λένιν: «Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», σελ. 48-49.

Η Εθνική- Πολιτισμική διαφορά, ειδικά σε περιπτώσεις Μαζικής μετανάστευσης πληθυσμών μέσα σε Έθνη με κάθετη διαφορετικότητα, δεν μπορεί να είναι ούτε να γίνει σεβαστή από κανέναν και αντικειμενικά σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να υπάρξει αμοιβαία ανοχή σε κοινό τόπο συνύπαρξης, όταν μάλιστα τίθεται υπό διεκδίκηση ο ίδιος Χώρος διαβίωσης.

Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των διεκδικήσεων, των άνευ ανεκτικότητας πολιτισμικών κοινοτήτων και αρκεί για να καταστήσει τους Λαούς και τα Έθνη με ανεκτική Κουλτούρα και πολιτισμό μη Ανεκτικά, να δυναμώσει τον αστικό και μικροαστικό Εθνικισμό και να οδηγήσει στην Φασιστικοποίηση ακόμα και των ανεκτικότερων Εθνικών Κοινωνιών.

Η μετά θάνατον του ΣΤΑΛΙΝ επικράτηση του Ρεβιζιονισμού στο Παγκόσμιο Κομμουνιστικό κίνημα, εξέθρεψε και έφερε στο προσκήνιο την ρεφορμιστική μικροαστική Αριστερά.

Στην συνέχεια το βάθαιμα της γενικής κρίσης του Καπιταλιστικού Συστήματος με την Σταδιακή εξαθλίωση της Μικροαστικής Μάζας που εξέπεσε σε ΛΟΥΜΠΕΝ

Εξέθρεψε την σύγχρονη Μικροαστο Λούμπεν Φιλομεταναστευτική Αριστερά, που στην πράξη συντάσσεται με τις εντεταλμένες ΜΚΟ του Πολυεθνικού Κεφαλαίου.

Η Ταξική συγγένεια του ρεφορμιστικού Μικροαστισμού με το Λουμπιναριό συνιστά και την Υλική βάση της συγγένειας ανάμεσα στον Ρεφορμισμό και στον Φασισμό.

Ο ρεφορμιστής συμβιβάζεται με την Αστική εξουσία και δεν θέλει να προκαλέσει την Αστική Τάξη, γι αυτό και γίνεται ρεφορμιστής. Από αυτό- και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια- εξάγει και το επιχείρημα του εναντίον των Επαναστατών:

''Μας κατηγορείτε ότι με την αντιεθνική και αντιπατριωτική μας Στάση και την υποστήριξη της μετανάστευσης βοηθάμε στην ανάπτυξη του Φασισμού. Εσείς όμως λέγοντας ότι κάνετε το αντίθετο , υιοθετείτε τις θέσεις του Φασισμού και στην ουσία ταυτίζεστε με τον Φασισμό''

Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτοί που με την στάση τους αρνούνται στην Εργατική Τάξη να ανυψωθεί σε ΗΓΕΤΙΔΑ ΔΥΝΑΜΗ του ΕΘΝΟΥΣ, καταστρέφοντας τις προûποθέσεις της αυτόνομης Εθνικής ύπαρξης, υποβοηθώντας την μεταμόρφωση του συνεκτικού Εθνικού κράτους σε Πολυπολιτισμικό κράτος.

Έτσι οδηγούν σε διαιρετική αντιπαλότητα τους εργαζομένους, στην εξαφάνιση της εργατικής Τάξης ως συνεκτικής Κοινωνικής Τάξης και την υποκατάσταση της από μάζα εργαζομένων που δεν συνιστά καν ΤΑΞΗ

Το να τοποθετείται κανείς υπέρ έστω και της Απλής Συνένωσης - πόσο μάλλον συγχώνευσης- των Λαών, Εθνών και κρατών , Ανεξάρτητα από το Κοινωνικό τους σύστημα, χωρίς την διαμεσολάβηση της Κοινωνικής Επανάστασης, τον καθιστά αυτόματα μέρος του κρατούντος Κοινωνικού συστήματος και ακόμα χειρότερα παράγοντα που το ενδυναμώνει.

Ο εργατικός Διεθνισμό αφορά την Διεθνή Ταξική Αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα για τον Σοσιαλισμό. Και από μόνη της η όποια ένωση κάτω από δοσμένους όρους Ταξικής κυριαρχίας ευνοεί τις Κυρίαρχες Τάξεις, που ακριβώς αυτές ισχυροποιούνται περισσότερο από κάθε άλλον από αυτήν την Ένωση, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση των ανεπίλυτων Αστικοδημοκρατικών προβλημάτων που εμποδίζουν την Κοινωνική πρόοδο.

Σε αυτά ακριβώς έγκειται η διαφορά ανάμεσα στις Επαναστατικές και Αντεπαναστατικές Ενώσεις. Η συγχώνευση των Εργατών όλων των Εθνών με όρους Επαναστατικού κινήματος αφορά τα Ταξικά και ουδόλως τα Εθνικά τους Χαρακτηριστικά.

«Αν προσπαθούσε κανείς να εφαρμόσει τη συγχώνευση των εθνών με διατάγματα εκ των άνω, με εξαναγκασμό, θα σήμαινε ότι αυτός μεταβάλλεται σε παιχνιδάκι στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πνίγει την υπόθεση της απελευθέρωσης των εθνών, θάβει την υπόθεση της οργάνωσης της συνεργασίας και της αδελφότητας των εθνών. Η τέτοια πολιτική θα ήταν ισοδύναμη με την πολιτική της αφομοίωσης.

Γνωρίζετε, φυσικά, ότι η πολιτική της αφομοίωσης αναμφισβήτητα αποκλείεται από το οπλοστάσιο του μαρξισμού-λενινισμού, ως πολιτική αντιλαϊκή, αντεπαναστατική, ως πολιτική καταστροφική.

Εκτός από αυτό, είναι γνωστό πως τα έθνη και οι εθνικές γλώσσες με εξαιρετική επιμονή και κολοσσιαία δύναμη αντιδρούν στην πολιτική της αφομοίωσης. Οι Τούρκοι αφομοιωτές -οι πιο σκληροί από όλους τους αφομοιωτές- για εκατοντάδες χρόνια κατακρεουργούσαν και σακάτευαν τα βαλκανικά έθνη, όμως όχι μόνο δεν πέτυχαν την εκμηδένισή τους, μα εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Οι τσαρο-ρώσοι εκρωσιστές και Γερμανο-πρώσοι εκγερμανιστές, που ελάχιστα μόνο διάφεραν σε σκληρότητα από τους Τούρκους αφομοιωτές, για εκατό και περισσότερα χρόνια κατακομμάτιαζαν και κατακρεουργούσαν το πολωνικό έθνος, όπως ακριβώς και οι Πέρσες και Τούρκοι αφομοιωτές κατακομμάτιαζαν και κατακρεουργούσαν και κατέστρεφαν το αρμενικό και γεωργιανό έθνος, όμως όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να εκμηδενίσουν αυτά τα έθνη, μα -αντίθετα- εξαναγκάστηκαν, επίσης κι αυτοί, να συνθηκολογήσουν».

Στάλιν: «Το Εθνικό Ζήτημα και ο Λενινισμός», Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949, Από το «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα», Εκδόσεις Ειρήνη, σελ. 116.

Οι Κοινωνικές Τάξεις, όπως και τα Έθνη , δεν ορίζονται στη βάση των ιδιοτήτων των μελών τους, αλλά στην βάση της ιστορικο κοινωνικής συνολικότητας τους. Το να παραβλέπει κανείς αυτό σημαίνει να ξεπέφτει σην μεταφυσική και τον ιδεαλισμό.

Η προάσπιση της ιστορικο κοινωνικής συνολικότητας, του κοινού χαρακτήρα, του Εθνικού πολιτισμού και ταυτότητας της Εργατικής Τάξης αποτελεί απαραίτητη προûπόθεση για την διεκδίκηση της ηγεσίας του Έθνους από μέρους της. Όρο εκ των ων ουκ άνευ.

«Από μαρξιστική άποψη, όμως, τέτοιοι γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο "μη πατριωτισμός", δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ' ένα τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις "υπεράσπιση της πατρίδας" όταν αναφέρονται σ' ένα τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση».

Λένιν : «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν», Δεκέμβρης του 1916, Άπαντα, τόμος 30, σελ. 262

Με την τάχα Αριστερή ιδεολογικοποίηση της σύγχρονης Μαζικής μετανάστευσης με αστικούς ανθρωπιστικούς προσχηματισμούς, οι θεωρητικοί της Μικροαστολούμπεν ''Αριστεράς'' του Ιμπεριαλισμού , εξυμνούν την αποεθνικοποίηση της Εργατικής Τάξης όλων των Χωρών, Λαών και Εθνών , την αποσάθρωση της και την μετατροπή της σε άμορφη μάζα Δούλων του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

«Εντελώς ανεξάρτητα από κάθε "διεθνιστική" και "ανθρωπιστική" φρασεολογία για "δικαιοσύνη στην Ιρλανδία" -γιατί αυτό είναι αυτονόητο στο Συμβούλιο της Διεθνούς- το άμεσο απόλυτο συμφέρον της εργατικής τάξης της Αγγλίας απαιτεί να κόψει τους σημερινούς δεσμούς της με την Ιρλανδία! Και αυτή είναι η πιο βαθιά πεποίθησή μου και στηρίζεται σε λόγους που εν μέρει δεν μπορώ να ανακοινώσω ούτε στους ίδιους τους Αγγλους εργάτες. Πολύ καιρό νόμιζα ότι το ιρλανδικό καθεστώς μπορεί να ανατραπεί με την άνοδο της αγγλικής εργατικής τάξης. Πάντα υποστήριζα αυτή την άποψη στο "Βήμα της Νέας Υόρκης". Η πιο βαθιά μελέτη του ζητήματος με έπεισε για το αντίθετο. Η αγγλική εργατική τάξη δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα αν προηγούμενα δεν απαλλαγεί από την Ιρλανδία... Η αγγλική αντίδραση στην Αγγλία έχει τις ρίζες της στην υποδούλωση της Ιρλανδίας».

Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 10 του Δεκέμβρη του 1869, Άπαντα (ΜΕW), τομ. 32, σελ. 414-415

Ο Καπιταλισμός δεν Διεθνοποιείται προς όφελος της Προλεταριακής Επανάστασης, αλλά ενάντια στην Εργατική Τάξη.

Με την κεφαλαιοκρατική Διεθνικότητα, η Πολιτισμική διαφορετικότητα, αποκτά κοινές πατρίδες και γίνεται αντιπαλότητα. Η Διεθνική επανάσταση των όλων εναντίον όλων θριαμβεύει και ο Σοσιαλισμός παραπέμπεται μετά την Δευτέρα Παρουσία, αφού αλληλοσκοτωθούν όλοι οι αλληλοτρωγόμενοι μεταξύ τους για τις προσφερόμενες από το Κεφάλαιο θέσεις εργασίας και για να επιβάλλει ο καθένας τον δικό του καλύτερο και προτιμητέο πολιτισμό προς χάριν του κύριου Χάντιγκτον.

Με την σύγχρονη Ιμπεριαλιστική Μαζική Μετανάστευση δίπλα στα εξωτερικά σύνορα των Εθνικών κρατών και με την αποδόμηση τους, θα προκύψουν επιπλέον εσωτερικά σύνορα κατατεμαχισμού και αντιπαλότητας, που θα εμποδίζουν την επαναστατική Σοσιαλιστική ενοποίηση της ανθρωπότητητας.

«Ο Ένγκελς λέει εκεί (σ.σ. στο έργο του "Ο Πάδος και ο Ρήνος"), ανάμεσα στ' άλλα, ότι τα σύνορα "των μεγάλων και βιώσιμων εθνών της Ευρώπης" στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης, που καταβρόχθισε μια σειρά μικρά και μη βιώσιμα έθνη, καθορίζονταν όλο και περισσότερο "από τη γλώσσα και τις συμπάθειες του" του πληθυσμού. Τα σύνορα αυτά ο Ένγκελς τα ονομάζει "φυσικά". Έτσι είχαν τα πράγματα στην Ευρώπη στην εποχή του προοδευτικού καπιταλισμού, περίπου στην περίοδο 1848-1871. Τώρα ο αντιδραστικός, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, όλο και πιο συχνά σπάει αυτά τα σύνορα, τα καθορισμένα με δημοκρατικό τρόπο. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός θ' αφήσει κληρονομιά στο σοσιαλισμό, που έρχεται να τον αντικαταστήσει, σύνορα λιγότερο δημοκρατικά, μια σειρά προσαρτήσεις στην Ευρώπη και σ' άλλα μέρη του κόσμου».

Λένιν: «Τα Αποτελέσματα της Συζήτησης για την Αυτοδιάθεση», Γράφτηκε τον Ιούλη του 1916, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 124-125

Πολύ απλά, παύοντας να είναι Εθνική η Εργατική Τάξη, αδυνατεί να είναι τόσο επαναστατική όσο και διεθνιστική. Ο αγώνας για τον Σοσιαλισμό είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, ειδικά στις Ιμπεριαλιστικά εξαρτημένες Χώρες, όπου οι άρχουσες τάξεις έχουν πέράσει στην υπηρεσία του Ιμπεριαλισμού ενάντια στον Λαό, ενάντια στο δικό τους Εθνος.

«... η αστική τάξη των καταπιεζόμενων εθνών μόνο φλυαρεί για εθνική εξέγερση, ενώ στην πράξη έρχεται σε αντιδραστικές συναλλαγές με την αστική τάξη του καταπιεστικού έθνους, πίσω από την πλάτη και ενάντια στο λαό της. Στις περιπτώσεις αυτές η κριτική των επαναστατών μαρξιστών πρέπει να στρέφεται όχι ενάντια στο εθνικό κίνημα, αλλά ενάντια στον εκφυλισμό, στον εκχυδαϊσμό, στη μετατροπή του σε μικροκαβγά».

Λένιν: «Σχετικά με τη Γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον "Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό"», Αύγουστος-Οκτώβρης του 1916, Εκδόσεις ΠΡΟΓΚΡΕΣ, σελ. 41

Η τάχα αμιγής Εργατική Τάξη των Αντεθνικών - Απάτριδων Διεθνιστών του Κεφαλαίου , το Προλεταριάτο χωρίς Εθνικότητα, είναι μια Τάξη χωρίς Ιστορικό Κοινωνικό Υπόβαθρο, μια μη Τάξη, μια Τάξη στην οποία κυριαρχεί η Αταξικότητα και συνεπώς η Αταξία, όπου οι συντεταγμένες μονάδες του Προλεταριάτου εκπίπτουν σε διασκορπισμένες και ασύντακτες ομάδες ατάκτων που μπορούν να διαλυθούν με το πρώτο φύσημα του ανέμου.

Και ακόμα χειρότερα, ο Ένας τρώει τον άλλον, κι όλους μαζί το κεφάλαιο.

Η αδυνατότητα της επανάστασης σε Εθνικό έδαφος καθιστά την διεθνή Επανάσταση Ουτοπία, το Κεφάλαιο θριαμβεύει και οδηγεί την Κοινωνία ολοταχώς σε έναν Αντεπαναστατικό Κεφαλαιοκρατικό Μεσαίωνα.

«Σκοπός του σοσιαλισμού είναι, όχι μόνον η εξάλειψη του τεμαχισμού της ανθρωπότητας σε μικρά κράτη και κάθε απομόνωσης των εθνών, όχι μόνο η προσέγγιση των εθνών, αλλά και η συγχώνευσή τους. Και, ακριβώς για να φτάσουμε σ' αυτό το σκοπό, πρέπει, από τη μια μεριά, να εξηγούμε στις μάζες την αντιδραστικότητα των ιδεών του Ρένερ και του Ο. Μπάουερ για τη λεγόμενη "πολιτιστική-εθνική αυτονομία" και από την άλλη, ν' απαιτούμε την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων εθνών, όχι με αόριστες γενικές φράσεις, όχι με χωρίς περιεχόμενο επαγγελίες, όχι με τη μορφή "αναβολής" του ζητήματος ως το σοσιαλισμό, αλλά με ένα καθαρό και με ακρίβεια διατυπωμένο πολιτικό πρόγραμμα, που να παίρνει ειδικά υπόψη του την υποκρισία και τη δειλία των σοσιαλιστών των εθνών που καταπιέζουν. Όπως η ανθρωπότητα μπορεί να φτάσει στην εκμηδένιση των τάξεων μόνο μέσω της μεταβατικής περιόδου της δικτατορίας της καταπιεζόμενης τάξης, έτσι ακριβώς μπορεί να φτάσει και στην αναπόφευκτη συγχώνευση των εθνών μόνο μέσω μιας μεταβατικής περιόδου πλήρους απελευθέρωσης όλων των καταπιεζόμενων εθνών, δηλαδή μέσω της ελευθερίας του αποχωρισμού τους».

Λένιν: «Η Σοσιαλιστική Επανάσταση και το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», σελ. 110.

Η εργατική Τάξη μπορεί να είναι Διεθνιστική , ακριβώς γιατί είναι η πιο ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΞΗ, η Τάξη που μπορεί να οργανώσει καθολικά και με το πιο ανεπτυγμένο κοινωνικό περιεχόμενο την ενότητα του Έθνους μέσα στα πλαίσια της δικής της Ταξικής Κυριαρχίας.

«Όσον καιρό θα υπάρχουν εθνικές και κρατικές διαφορές ανάμεσα στους λαούς και τις χώρες -κι αυτές οι διαφορές θα διατηρούνται πάρα πολύ καιρό ακόμα και ύστερα από την πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου σε παγκόσμια κλίμακα- η ενότητα της διεθνούς τακτικής του κομμουνιστικού εργατικού κινήματος όλων των χωρών δεν απαιτεί τον παραμερισμό κάθε ποικιλομορφίας, ούτε την εξάλειψη των εθνικών διαφορών (αυτό για τις σημερινές συνθήκες είναι ένα ανόητο όνειρο) αλλά μια τέτοια εφαρμογή των β α σ ι κ ώ ν αρχών του κομμουνισμού (σοβιετική εξουσία και δικτατορία του προλεταριάτου), που θα τ ρ ο π ο π ο ι ε ί σ ω σ τ ά αυτές τις αρχές σ τ α ε π ι μ έ ρ ο υ ς ζ η τ ή μ α τ α, θα τις προσαρμόζει, θα τις εφαρμόζει σωστά μέσα στις εθνικές και εθνικο-κρατικές ιδιομορφίες»

.Λένιν : «Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού», Πρώτη δημοσίευση 1920, Εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 121.

Η αντεθνική και αντιπατριωτική σύγχρονη ΝεοΕλληνική Αριστερά, πίσω από τάχα Διεθνιστικές κορώνες καλύπτει την συνεργασία της στα σχέδια του Διεθνούς Ιμπεριαλισμού για Διαμελισμό της Χώρας. Γιατί άλλο είναι να ζητάς να δοθεί άσυλο για καταδιωκόμενους πρόσφυγες και άλλο να επιδιώκεις να τους δοθούν τα δικαιώματα πολίτη του Κράτους, ισότιμα με τον Γηγενή Εθνικό Πληθυσμό. Άλλο να παραχωρείς άσυλο σε πρόσφυγες με προοπτική επανόδου στις Πατρίδες τους και άλλο να συντελείς στην δημιουργία προûποθέσεων και συνθηκών για την μόνιμη εγκατάσταση τους.

Άλλο το να δίνεις Άσυλο και καταφύγιο και άλλο να παραχωρείς την υπηκοότητα- ιθαγένεια και να ζητάς να χτιστούν Τζαμιά. Αυτό σημαίνει ότι είσαι ενεργούμενο του Ιμπεριαλισμού που θέλει να χωρίσει την Χώρα σε ζώνες Δουλικής εκμετάλλευσης. Αυτός που είναι υπέρ αυτού του είδους εποικισμού, δεν μπορεί παρά να είναι και υπέρ των προσαρτήσεων. Και εδώ πρόκειται για ιδιότυπες σύγχρονες προσαρτήσεις που θα προκύψουν αντικειμενικά από την μη συμβατότητα του πολιτισμού και τρόπου ζωής των γηγενών με την Λαθρομεταναστευτική Μάζα.

Μετά από συνεχείς αμφίπλευρες συγκρούσεις θα οδηγηθούμε σε μια Κοσοβοποίηση, πολύ χειρότερης μορφής από το αρχικό της πρότυπο.

Και φυσικά πρέπει να είναι αναμενόμενο το ότι αυτοί που μπορεί να αντιδράσουν πρώτοι δυναμικά να είναι οι ανεξίθρησκοι Αλβανοί που καθόλου δεν πρόκειται να αντέξουν τις Ισλαμικές ακρότητες και την προσπάθεια επιβολής σεβασμού ενός πρότυπου ζωής πολύ διαφορετικού από τα καθιερωμένα στην Ημεδαπή.

Κατόπιν τούτου αυτή η Ψευδο Αντιρατσιστική Αριστερά δεν τόχει τίποτα να βάλει στο στόχαστρο τους Αλβανούς ως Ρατσιστές........

Η Αριστερά μας λοιπόν έφτασε στο ΖΕΝΙΘ της συστράτευσης της με το Διεθνές Κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αποτελεί μάλιστα την Ιδεολογική πρωτοπορία του σύγχρονου Παγκοσμιοποιητικού Εθνοκτόνου Φασισμού και πρώτα απ όλα ενάντια στο δικό της Έθνος.

Αλλά παρ όλα αυτά η πολιτική κατηγορία του ΣΟΣΙΑΛ-ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ με αυτήν του ΣΟΣΙΑΛ-ΠΑΤΡΙΩΤΗ και ΣΟΣΙΑ-ΣΩΒΙΝΙΣΤΗ εξακολουθούν να εξαπολύονται εναντίον όλων όσων κριτικάρουν την στάση της και να χρησιμοποιούνται από τους διαφόρων αποχρώσεων επιτήδειους Ιδεολόγους της κατά το δοκούν.

Όμως οι μάσκες πεφτουν και κανείς δεν μπορεί να σώσει αυτήν την Αριστερά από την οριστική της καταδίκη στην συνείδηση του Λαού, την Νομοτελειακή Πολιτική και Κοινωνική της Συντριβή, που είναι μια από τις προûποθέσεις για την ανάπτυξη ενός πραγματικά ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ.

«Ο σοβιετικός λαός που ενσάρκωσε στη ζωή τη διδασκαλία του μαρξισμού- λενινισμού για την φιλία, την ισοτιμία και την αδελφότητα όλων των λαών, των φυλών και των εθνών, ο λαός που έσωσε την Ευρώπη από την Χιτλερική σκλαβιά, είναι ο συνεπής φορέας του διεθνισμού. Οι ιδέες του σοσιαλιστικού διεθνισμού διαποτίζουν την κοινωνική - πολιτική ζωή της ΕΣΣΔ, όλο το σοβιετικό πολιτισμό και όλη την ιδεολογία. Ο σοβιετικός πολιτισμός εθνικός στη μορφή και σοσιαλιστικός, στο περιεχόμενο, είναι ριζικά εχθρικός τόσο στον εθνικισμό όσο και στον απάτριδο κοσμοπολιτισμό και στον εθνικό μηδενισμό.

Μιλώντας στην σύσκεψη των σοβιετικών μουσικών στη ΚΕ του ΚΚ μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ ο Ζντάνοφ έλεγε:

'' Κάνει μεγάλο λάθος αυτός που νομίζει ότι το άνθισμα της εθνικής μουσικής τόσο της ρωσικής όσο επίσης και της μουσικής των σοβιετικών λαών που συγκροτούν την Σοβιετική Ένωση , σημαίνει οποιαδήποτε μείωση του διεθνισμού στην τέχνη. Ο διεθνισμός στην Τέχνη γεννιέται όχι με την μείωση και το φτώχαιμα της εθνικής τέχνης . Αντίθετα, ο διεθνισμός γεννιέται εκεί που ανθίζει η εθνική τέχνη . Να ξεχάσεις αυτήν την αλήθεια σημαίνει να χάσεις την καθοδηγητική γραμμή, να χάσεις την φυσιογνωμία σου , να γίνεις κοσμοπολίτης χωρίς πατρίδα. Να εκτιμήσει τον πλούτο της μουσικής των άλλων λαών μπορεί μόνο ο λαός που έχει δικό του ψηλά αναπτυγμένο μουσικό πολιτισμό. Δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής στην μουσική , όπως σε όλα, χωρίς να είναι πραγματικός πατριώτης της πατρίδας του. Αν βάση του διεθνισμού είναι ο σεβασμός προς τους άλλους λαούς, δεν μπορεί να είναι κανείς διεθνιστής χωρίς να σέβεται και να αγαπάει τον ίδιο τον λαό του ''»

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ, ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΕΣΣΔ 1949, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΕΙΑ, ΑΘΗΝΑ 1975, σελίδα 818.

Ο ίδιος ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην εξέλιξη και ανάπτυξή του προετοιμάζει το έδαφος για τον σοσιαλισμό. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο αυτή η διαδικασία επιτείνεται. Το ζήτημα είναι το πώς.

Γιατί το να λες αυτό από μόνο του είναι σα να λες ότι όσο πιο πολύ προχωρά ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός στον δρόμο της κοινωνικής αντίδρασης, τόσο το καλύτερο για την υπόθεση του σοσιαλισμού, ότι όσο πιο αντιδραστικό κοινωνικό περιβάλλον δημιουργεί το κεφάλαιο, τόσο το καλύτερο για την κοινωνική επανάσταση. Με το να λέει όμως κανείς μια τόσο μεγάλη ανοησία δεν σημαίνει άλλο παρά ηλιθιότητα σε βαθμό που να συνιστά διατεταγμένη υπηρεσία.

Το ίδιο ισχύει και για τον ισχυρισμό ότι η αστική διεθνοποίηση προωθεί την συνένωση των λαών. Η αστική διεθνοποίηση από μόνη της, χωρίς την επέμβαση του επαναστατικού κινήματος, προωθεί την αστική συνένωση των λαών, δηλαδή τις μεταξύ τους συγκρούσεις και τους διαφόρων ειδών και τύπων ιμπεριαλιστικούς και επεκτατικούς πολέμους προς όφελος των διεθνοποιημένων στις μέρες μας εθνικών κεφαλαιοκρατών.

Στην πραγματικότητα με την αστική διεθνοποίηση δυναμώνει η αντεπανάσταση . Αυτοί που ισχυρίζονται ότι η ίδια καθεαυτή η αστική διεθνοποίηση – παγκοσμιοποίηση και από μόνη της – δηλαδή χωρίς την διαμεσολάβηση της επαναστατικής πράξης - προετοιμάζει το έδαφος για τον σοσιαλισμό, είναι υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και ακριβώς έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από το επαναστατικό κίνημα.

Το έθνος προέρχεται από την αστική ανάπτυξη στους κόλπους της φεουδαρχίας. Αλλά το να λέει κανείς ότι το έθνος είναι αποτέλεσμα της εμφάνισης, της ύπαρξης της αστικής τάξης, είναι καθαρή μεταφυσική και ιδεαλισμός. Αντίθετα, από κοινωνική άποψη, η αστική τάξη είναι προϊόν της διαδικασίας που οδήγησε στην εμφάνιση του έθνους. Το ολικό είναι που καθορίζει το επιμέρους και όχι αντίστροφα. Τουλάχιστον για την διαλεκτική. Αν στα εθνικά πλαίσια παρήχθη και αναπαράχθηκε ιστορικά η αστική τάξη, αυτό συνέβη στο πολλαπλάσιο αναφορικά με το σύγχρονο προλεταριάτο. Ακόμα το ίδιο που ισχύει για το έθνος και τις τάξεις από τις οποίες συγκροτείται, ισχύει και για την εργατική τάξη και τους προλετάριους. Δεν είναι οι εργάτες που κάνουν την εργατική τάξη, αλλά η εργατική τάξη ως τάξη που κάνει τους εργάτες κοινωνικά τέτοιου είδους εργάτες ώστε να ανήκουν στην εργατική τάξη – του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος.

Το να εγκαλείς την εργατική τάξη να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του έθνους, να οργανώσει στην βάση των δικών της συμφερόντων – που παρεμπιπτόντως συμπίπτουν με τα συνολικά συμφέροντα της εθνικής αλλά και διεθνούς κοινωνίας – την ενότητα του έθνους, σημαίνει καταρχήν ότι για να γίνει αυτό χρειάζεται να υπάρχει και να διατηρείται το έθνος, και ακόμα ότι το να αφαιρεθεί το έθνος - το εθνικό έδαφος, με ό,τι υποδηλώνει αυτό - σημαίνει αφαίρεση του υλικού κοινωνικού εδάφους της διεκδίκησης ηγεμονίας από την εργατική τάξη.

Το καπιταλιστικό σύστημα επικρατεί απαρχής ως παγκόσμιο σύστημα και η αστική τάξη χρειάζεται και επικαλείται το έθνος στον αγώνα για την επικράτησή της και το πολύ μέχρι να αναπτύξει τα μονοπώλια και να γίνει ιμπεριαλιστική. Από εκεί και πέρα και βαθμιαία όλο και περισσότερο το έθνος γίνεται βαρίδιο στα πόδια της, από το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί. Είναι ακριβώς η διεθνής αστική παγκοσμιοποίηση που επιφέρει την αντίθεση ανάμεσα στο έθνος, την εθνική αρχή και τον καπιταλισμό, που θέτει επί τάπητος το ζήτημα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης, στα εθνικά και διεθνή πλαίσια. Γιατί αν εξετάσουμε το ίδιο το πρόβλημα στην βάση της αντικειμενικής πραγματικότητας, είναι από το έθνος που προχωρά η ανθρώπινη κοινωνία προς τον διεθνισμό και όχι αντίστροφα.

Το έθνος είναι η μεγαλύτερη συσσωμάτωση - ομαδοποίηση που κατάκτησε μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα. Η αστική τάξη δεν συμπεριλαμβάνει το έθνος, αλλά αντίστροφα το έθνος συμπεριλαμβάνει την αστική τάξη. Το έθνος δεν είναι αστικός – ή όποιου άλλου χαρακτήρα – θεσμός, αλλά αντικειμενική κοινωνικο - ιστορική οντότητα, με τις δικές της εξελικτικές νομοτέλειες.

Το καπιταλιστικό σύστημα έσπασε τα φεουδαλικά δεσμά της οικονομίας και κατίσχυσε κοινωνικά διαμέσου της εθνικής ανάπτυξης και των εθνικών κρατών. Ο σοσιαλισμός θα σπάσει τα καπιταλιστικά δεσμά της οικονομίας και θα επικρατήσει κοινωνικά με την δημιουργία στη βάση της κοινωνικής επανάστασης ομοσπονδιών εθνικών κρατών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για την ολοκλήρωση της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, για την επισημοποίηση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων με την νομική καθιέρωση αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας, υπήρξε απαραίτητη η διάλυση της σοβιετικής ομοσπονδίας.

Τέλος, για να κατανοήσουμε καλά μέχρι που φτάνει η κοινωνικοποιημένη ανοησία της φιλομεταναστευτικής αριστεράς και το πρακτοριλίκι των επίσημων εκπροσώπων της , και αφού πρώτα ξεχάσουμε ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι μετανάστες δεν μπορούν να καταμετρούνται ως εργατική τάξη, παρά μόνο στον βαθμό που ενσωματώνονται στην εργατική τάξη της χώρας που ζουν, καλό θα ήταν να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει και τι θα προέκυπτε σε ένα ουτοπικό αστικό κράτος, όπου η αστική τάξη, οι μικροαστοί και οι άνεργοι να διαχωρίζονταν από την εργατική τάξη – πιο σωστά από αυτούς που επιτελούν τις λειτουργίες της εργατικής τάξης - όχι μόνο ταξικά αλλά και εθνικά. Ας φανταστούμε λοιπόν τι θα γινόταν αν αυτό το αλλοεθνές προλεταριάτο θα διεκδικούσε να ανυψωθεί σε ηγετική δύναμη του ξένου έθνους – στο οποίο φιλοξενείται και από το οποίο εκμεταλλεύεται …..
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας