patari.org

[Μεταλληνός]

Τον τελευταίο καιρό, έχει προκαλέσει αίσθηση η στάση που κρατά ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ στις επερχόμενες εκλογές Τζό Μπάϊντεν απέναντι στον Ερντογάν. Μία στάση καθαρά εχθρική, η οποία διαφέρει πάρα πολύ από την διφορούμενη πολιτική που έχει απέναντι στο ίδιο ζήτημα ο Τράμπ, και η κυβέρνησή του. Η επιθετικότητα που βγάζει ο Μπάϊντεν εναντίον του Σουλτάνου, δημιουργεί διάφορα ερωτηματικά και εντυπώσεις σχετικά με το πιά θα μπορούσε να είναι η στάση του Δημοκρατικού Κόμματος απέναντι στην Τουρκία, σε περίπτωση νίκης του στις επερχόμενες εκλογές. Είναι ένα ερώτημα, το οποίο ουσιαστικά αγγίζει τις όποιες υποθέσεις γίνονται, και απορίες που γεννιούνται σήμερα, αναφορικά με την διαφοροποίηση ή όχι του συσχετισμού δυνάμεων που υπάρχει σήμερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα, αλλά και την εξέλιξη των Ελληνο - Τουρκικών διαφορών ειδικότερα.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, εάν δεν ληφθεί αυστηρά υπόψη ο γενικότερος συσχετισμός δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο όπως έχει ήδη διαμορφωθεί, αλλά και η θέση που κατέχουν πλέον οι Αμερικάνοι σε αυτό τον συσχετισμό, δεδομένου ότι έχουν χάσει προ πολλού την πρωτοκαθεδρία που απολάμβαναν για δεκαετίες. Την ίδια στιγμή, τον αποφασιστικότερο ρόλο παίζει πλέον και η καθημερινή ανάπτυξη (μέσα από την μασκαράτα του Κορωνοϊού) της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η οποία οδηγεί όλες τις αστικές κυβερνήσεις του κόσμου, σε έναν δρόμο τεράστιων αναταραχών, ο οποίος δείχνει πως θα είναι ένας υποχρεωτικός μονόδρομος. Φυσικά από αυτή την άποψη, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Τουρκία του ψευτοτσαμπουκά Σουλτάνου, βηματίζουν ήδη μέσα σ' αυτόν τον μονόδρομο...

¾στερα από όλη αυτή την απαραίτητη εισαγωγή. ας έρθουμε και πάλι στον Μπάϊντεν, και τις ξαφνικές επιθέσεις του εναντίον του Ερντογάν. Σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Μπάϊντεν είπε πως άν τελικά κερδίσει τις εκλογές, θα ενθαρρύνει την Τούρκικη αντιπολίτευση να νικήσει τον Ερντογάν, τον οποίο χαρακτήρισε αυταρχικό. Από πρώτη ματιά, η στάση του Μπάϊντεν μοιάζει σαν προεκλογικό πυροτέχνημα εν όψει των επερχόμενων Αμερικάνικων εκλογών, κάτι που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Οι ψήφοι τόσο του Ελληνικού όσο και του Εβραϊκού κατεστημένου ("λόμπι"), δεν ήταν ποτέ αμελητέα ποσότητα. Ας σημειώσουμε και το ότι τα εδώ νεοταξίτικα παπαγαλάκια επωφελούμενα από αυτές τις δηλώσεις, άρχισαν από προχθές την προπαγάνδα υπέρ του. Στο κάτω - κάτω της γραφής, δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως εάν γίνει πρόεδρος θα πραγματοποιήσει τις απειλές του. Το πιθανότερο είναι πως απέναντι στον Ερντογάν, θα συνεχίσει την πολιτική του Τράμπ, επειδή θα είναι αναγκασμένος εκ των πραγμάτων. Εκτός αν θέλει να τον στείλει οριστικά στην αγκαλιά του Πούτιν. Δεν φταίνε ούτε ο Τράμπ, ούτε ο Μπάϊντεν που αισθάνονται όμηροι απέναντι μίας τέτοιας ενδεχόμενης απειλής, αλλά ο αρνητικά διαμορφωμένος συσχετισμός δυνάμεων για τους Αμερικάνους, που περιγράψαμε πιό πάνω. Σε παλαιότερες εποχές ούτε στο ελάχιστο δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν το ενδεχόμενο ενός τέτοιου κινδύνου....

Ωστόσο εδώ, δεν πρόκειται μόνο απλά για προεκλογική προπαγάνδα. Ο Μπάϊντεν έχει την δυνατότητα επειδή βρίσκεται στην αντιπολίτευση άρα χωρίς πολιτική ευθύνη, (κάτι που ο Τράμπ δεν μπορεί να κάνει) να εκφράζει ανοιχτά τα αισθήματα του Αμερικάνικου κατεστημένου απέναντι στον Ερντογάν, τον οποίο και θεωρούν κάτι σαν αποστάτη!. Ανέκαθεν και τα δύο μεγάλα Κόμματα των ΗΠΑ, απέναντι στην Τουρκία είχαν ενιαία πολιτική. Η τεράστια στρατηγική σημασία που είχε από γεωπολιτική άποψη, την είχε κάνει μεταπολεμικά, να είναι το αγαπημένο τους παιδί. Η Τουρκία ήταν γι' αυτούς, ότι ήταν και το καθεστώς του Σάχη στην Περσία, πρίν την ανατροπή του. Είναι και τα δύο Κόμματα πού ανέθρεψαν, κανάκεψαν, και προώθησαν τον Ερντογάν να αναρριχηθεί στα ανώτατα αξιώματα της Τουρκίας. Ήταν ο μακελάρης των Βαλκανίων Κλίντον τότε που τον ξεχώρισε μέσα από το Κόμμα του Ερμπακάν και τον βοήθησε να γίνει Δήμαρχος της Κωνστ/πολης από το 1994 έως το 1998. Αργότερα, μέσα από τις γραμμές του μεγάλου του μέντορα του Γκιουλέν, του πλέον αφοσιωμένου στους Αμερικάνους Τούρκου νεοταξίτη, ο Μπους ο νεότερος τον έφτασε μέχρι το αξίωμα του πρωθυπουργού το 2003. Να μην ξεχνάμε και τις....κουμπαριές του εκείνη την περίοδο με τον Κωστάκη Καραμανλή. Αυτόν που σήμερα έχει πιεί το αμίλητο νερό. Όλο το παγκόσμιο κατεστημένο, δούλευε τότε για λογαριασμό του
Ερντογάν.....

Ωστόσο όταν από το 2014 και μετά ο προστατευόμενός τους "την είδε" ηγέτης όλων των μουσουλμάνων του κόσμου και περίπου περιφερειάρχης ολόκληρης σχεδόν της Μεσογείου, οι Αμερικάνοι και ολόκληρη η νέα τάξη, στράφηκε εναντίον του. Ο Ερντογάν από αγαπημένο παιδί, μετετράπηκε αυτόματα σε μαύρο πρόβατο. Η παγκοσμιοποίηση προσπαθούσε να διαμελίσει κράτη, και όχι να βοηθήσει άλλα σαν την Τουρκία, να μεγαλώσουν την ισχύ τους. Άλλωστε και την ίδια την Τουρκία την είχαν υποψήφια για διαμελισμό μέσω της ίδρυσης Κουρδικού κράτους στα σύνορα με την Συρία. Το ότι έχει αποτραπεί κάτι τέτοιο, ο Ερντογάν το οφείλει εξ ολοκλήρου στον Πούτιν.

Είναι αυτός ο λόγος που φθάσαμε στο αποτυχημένο πραξικόπημα το καλοκαίρι του 2016 (15 Ιούλη) επί προεδρίας Ομπάμα παρακαλώ, ο ίδιος λόγος που έκανε αργότερα τον Τράμπ να βρίζει πατόκορφα τον Ερντογάν, όταν ο τελευταίος ζητούσε επίμονα να του στείλουν πακέτο στην Τουρκία τον Γκιουλέν. Τον οποίο οι Αμερικάνοι εξακολουθούν ακόμα να φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού σε πολυτελέστατη βίλλα. Πίσω από τον Γκιουλέν υπάρχουν στην Τουρκία του Ερντογάν 45.000 στρατιωτικοί, ανάμεσά στους οποίους 163 στρατηγοί, ναύαρχοι και πτέραρχοι οι οποίοι παραμένουν ακόμα (μετά από 6 χρόνια) στην φυλακή. Ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί της αστυνομίας, 2.700 δικαστικοί, και 15.000 καθηγητές δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένας ολόκληρος και πανέτοιμος αστικός κρατικός μηχανισμός τον οποίο οι Αμερικάνοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αν ανατραπεί ο Ερντογάν, έχοντας ήσυχο το κεφάλι τους για την απόλυτη αφοσίωσή αυτού (του μηχανισμού!) απέναντί τους. Ωστόσο δεν είναι και τόσο εύκολο να οργανώνονται κάθε τόσο πραξικοπήματα, ιδιαίτερα σε μιά εποχή που το καθεστώς του Ερντογάν είναι πάρα πολύ "προσεκτικό" αυτή την φορά, έχοντας μάλιστα πάνω σ' αυτό το ζήτημα και την αμέριστη βοήθεια του Πούτιν. Ο οποίος ούτε να σκέφτεται δεν θέλει το ενδεχόμενο, να επιστρέψει η Τουρκία στην απόλυτη κηδεμονία των Αμερικάνων.

Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση οι Αμερικάνοι να αλλάξουν πολιτική απέναντι στην Τουρκία, όποια κυβέρνηση και άν εκλεγεί, όσο στην ηγεσία της θα συνεχίσει να βρίσκεται ο Ερντογάν. Άλλωστε οι πιθανότητες να εκλεγεί ο Μπάϊντεν στις επερχόμενες εκλογές είναι από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι πιστεύουμε πως οι εφετινές εκλογές όποτε γίνουν θα φέρουν την Αμερική στα πρόθυρα εμφύλιου, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, το οποίο θα εξετάσουμε σε μεταγενέστερο άρθρο.....

[ΡΕΥΜΑΤΑΣ]