patari.org

[επισκεπτης]

Σεπτέμβριος 2008

Η Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Εισαγωγή

Η καπιταλιστική Ελλάδα βρίσκεται πια μέσα στο κυκλώνα της χειρότερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε ο καπιταλισμός τον τελευταίο αιώνα- μια κρίση χειρότερη κι από εκείνη του κραχ του 1929. Οι ίδιες οι δομικές της αδυναμίες- η υπερχρέωση , τα ελλείμματα κλπ.- την καθιστούν τον εύθραυστο κρίκο στην ήδη δοκιμαζόμενη αλυσίδα των κρατών-μελών της ευρω-ζώνης.

Οι κωμικοτραγικές διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης Καραμανλή για την «αντοχή» και τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να αντιμετωπίσει την επικείμενη καταστροφή δεν πείθουν ούτε και τους αποθαρρυμένους οπαδούς της. Η Αντιπολίτευση δείχνει , από την μεριά της όλη της την πολιτική χρεοκοπία. Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου προτείνει την σαπουνόφουσκα ενός νεο -κεûνσιανού «Νιου Ντιλ» που είναι καταδικασμένη να σπάσει πριν καν επιχειρηθεί να εφαρμοστεί. Ανάλογες νέο-κεûνσιανές σαπουνόφουσκες εκπέμπονται αντί προγράμματος από τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το ΚΚΕ, δηλώνει δια στόματος Αλέκας Παπαρήγα ανακαλύπτει ότι η κρίση ...δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα και προτείνει μία από τα ίδια «φιλολαϊκά» αλλά εντός καπιταλιστικών πλαισίων, όταν κι εάν τα πράγματα επιδεινωθούν.

Όχι μόνο τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά συνολικά όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της χούντας το 1974 βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την καλπάζουσα συστημική κρίση, γεγονός που αποκαλύπτει την ανεπάρκειά του μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων, αποσυνθέτει την αξιοπιστία του, τροφοδοτεί την κρίση του.

Η χιονοστιβάδα των σκανδάλων, από τα δομημένα ομόλογα, τις υποκλοπές, τις απαγωγές των Πακιστανών μεταναστών, τα αίσχη του Ζαχόπουλου μέχρι τις αθλιότητες του Βατοπεδίου και τις οικογενειακές επιχειρήσεις Βουλγαράκη και Ρουσόπουλου, συμπαρασύρει την κυβέρνηση σε συνθήκες όξυνσης της ίδιας της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι απλή χρονική σύμπτωση Η ανάπτυξη της οικονομικής κρίσης δεν συνδυάζεται απλώς αλλά μετατρέπεται σε πολιτική κρίση και την παροξύνει. Η πολιτική κρίση όσες κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις κι αν μεσολαβήσουν - και αναμφίβολα θα μεσολαβήσουν πολύ σύντομα μέσα στο 2009- δεν μπορεί να λυθεί με αστικά κοινοβουλευτικά μέσα. Σε τελευταία ανάλυση η οξυνόμενη πολιτική κρίση είναι κρίση αδυναμίας διαχείρισης της συστημικής κρίσης και διακυβέρνησης. Ούτε η Δεξιά ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε κυβερνήσεις συνασπισμού κάθε συνδυασμού ( ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, ΝΔ/ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ/ΣΥΝ κλπ.) δεν μπορούν να πιλοτάρουν ένα καράβι που βουλιάζει.

Οι καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα με την εξάπλωση της μαζικής ανεργίας, της υπερεκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, προκαλούν και θα προκαλέσουν σοκ στις συνειδήσεις των πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων στις πόλεις και την ερημωμένη ύπαιθρο. Όλες οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων, των πολιτικών τους εκπροσωπήσεων και τις αστικές κυβερνήσεις αλλάζουν με την μετακίνηση των τεκτονικών πλακών από την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού. Ο δρόμος ανοίγει για την εισβολή των μαζών στην αρένα στην οποία καθορίζεται η τύχη τους, για την μετατροπή της οικονομικής και πολιτικής κρίσης σε επαναστατική κρίση.

Οι ίδιοι σκεπτικιστές μέσα στην Αριστερά που κατηγορούσαν το ΕΕΚ και την Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς για καταστροφολογία, όταν από καιρό, προειδοποιούσαμε για την παγκόσμια κρίση, την παρακολουθούσαμε βήμα το βήμα και την αναλύαμε, σήμερα που διαψεύδεται η πίστη τους στην μακροβιότητα του συστήματος μας κατηγορούν ότι υπερβάλουμε για τις δυνατότητες μετατροπής της κρίσης σε επαναστατική κρίση κι επαναστατική κατάσταση. Ενάντια σε κάθε σκεπτικισμό, ταλάντευση ή αναβλητικότητα, τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να επιμείνουμε στον επείγοντα χαρακτήρα των επαναστατικών καθηκόντων της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της: της συστηματικής κινητοποίησης των μαζών γύρω από μεταβατικά αιτήματα που οδηγούν στην πάλη για την διεκδίκηση της ίδιας της εξουσίας.

Το ζήτημα σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι, όχι το ποια αστική κυβέρνηση θα διαδεχθεί μιαν άλλη, αλλά το ποια τάξη μπορεί να λύσει την κρίση, καταλαμβάνοντας την εξουσία.

Μόνο η εργατική τάξη επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό των καπιταλιστικών αντιφάσεων:

* να εθνικοποιήσει τις τράπεζες κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση σε ένα ενιαίο δημόσιο τραπεζικό οργανισμό

* να εθνικοποιήσει χωρίς αποζημίωση όλες τις επιχειρήσεις που κλείνουν ή απολύουν μαζικά τους εργάτες κι όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ακυρώνοντας χωρίς αποζημίωση όλα τις ιδιωτικοποιήσεις κι απαλλοτριώνοντας όλα τα τρωκτικά του κεφαλαίου, ντόπια και ξένα, μαζί και τα τρωκτικά των μοναστηριών και της Εκκλησίας.

* Να διώξει τον ιμπεριαλισμό από την χώρα, να ξηλώσει τις αμερικανο-νατοϊκές βάσεις, να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ιμπεριαλιστική ΕΕ, να παλέψει με τους άλλους λαούς για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Βαλκανικής, της Ευρώπης κι όλου του κόσμου.

Για την πραγματοποίηση , όμως, αυτού του προγράμματος απαιτείται η πιο συστηματική πολιτική προετοιμασία μέσα στις μάζες τόσο για την ανάπτυξη της ενότητας στη δράση τους, την σφυρηλάτηση ενός ταξικού πόλου αγώνα των εργατικών οργανώσεων, ιδιαίτερα της επαναστατικής Αριστεράς, όσο, πάνω απ' όλα για την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, για το οποίο παλεύει αταλάντευτα το τροτσκιστικό ΕΕΚ και της Διεθνούς του 21ου αιώνα, την επανιδρυμένη Τέταρτη Διεθνή.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Η διεθνής κρίση πυροδοτεί τις άλυτες αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού.

Η κρίση στην οποία έχει μπει εδώ και ένα περίπου χρόνο ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, λόγω των επιπτώσεων της διεθνούς κρίσης του χρέους, δρομολογεί πρωτοφανείς οικονομικές και πολιτικές ανατροπές τα επόμενα δύο χρόνια.

Οι συνέπειες μάλιστα από τον πόλεμο στην Γεωργία, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τις μορφές με τις οποίες οι αδυναμίες του εγχώριου καπιταλισμού έρχονται τώρα στο προσκήνιο.

Στις μέρες μας η διεθνής κρίση, στο οικονομικό αλλά και πολιτικό της σκέλος, έρχεται να ανατρέψει τις ισχυρότερες - από ιδρύσεως ελληνικού κράτους - προσδοκίες του ελληνικού καπιταλισμού να υπερβεί την ιστορική εγγενή του αδυναμία να παίξει τον ρόλο του οικονομικού κυρίαρχου στην Ν.Α. Ευρώπη.

Προσδοκίες, που είχαν στηριχθεί στην ένταξή του, στον σκληρό πυρήνα οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού με την ΟΝΕ και το ευρώ, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Οι αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις στην καρδιά του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν θέσει σε άμεση αμφισβήτηση τις αντοχές αυτού του «σκληρού πυρήνα» του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και καθιστούν προβληματική την επιβίωση των πλέον αδύναμων κρίκων του, όπως είναι η Ελλάδα.

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ αντιμετωπίσθηκε από τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό σαν η μεγαλύτερη «ευκαιρία» οικονομικής και πολιτικής επανα-κτησης της Ρωσίας και των τεράστιων αποθεμάτων πρώτων υλών των περιοχών της πρώην ΕΣΣΔ.

Το Σύμφωνο του Μάαστριχτ και η επίσπευση της νομισματικής ενοποίησης (ΟΝΕ) με την κυκλοφορία του ευρώ αποτέλεσαν τον άξονα αυτού του εγχειρήματος στο οποίο επιδίωξε και τελικά βρήκε στέγη - για γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους - η Ελλάδα, επί Σιμήτη. Ηταν μια στρατηγική επιλογή όχι μόνο του Πασόκ αλλά ολόκληρης της εγχώριας αστικής τάξης.

Η ανάδυση της κρίσης εδώ και ένα χρόνο, όπως απέδειξαν οι συζητήσεις των υπουργών οικονομίας του ΕΚΟΦΙΝ έχει πυροδοτήσει τις εσωτερικές αντιφάσεις αυτού του εγχειρήματος, με αποτέλεσμα να ακούγονται ήδη «φωνές» αμφισβήτησης της δυνατότητας του ευρώ να αντέξει την κρίση.

Η αμφισβήτηση συνδέεται με τις αντοχές των αδύναμων κρίκων της ΟΝΕ, όπως η Ελλάδα, αλλά και η Ιταλία ή η Πορτογαλία, να παραμείνουν «μέλη» της ΟΝΕ και με το ενδεχόμενο να υποχρεωθούν να επιστρέψουν με κάποιο τρόπο σε «εθνικά» νομίσματα συνδεδεμένα με το ευρώ.

Η λογική του «εξοστρακισμού» από το ευρώ έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι οικονομίες αυτές δεν έχουν την οικονομική αξιοπιστία να χρησιμοποιούν το ευρώ σαν νόμισμα (δηλαδή να δανείζονται σε ευρώ με τις πλάτες της ΕΚΤ) , με αποτέλεσμα οι υπόλοιπες οικονομίες όπως π.χ. η Γερμανία, η Ολλανδία, η Γαλλία, κ.λ.π. να «φορτώνονται» ένα μέρος του κόστους δανεισμού των ελλήνων καπιταλιστών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Για τις PIGS (όπως αποκαλούν τις χώρες Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) οι εγγλέζοι αναλυτές το ενδεχόμενο απόρριψης από την ΟΝΕ έχει αποκτήσει πλέον «σάρκα και οστά» καθώς τα ελλείμματα και η υπερχρέωσή τους τις καθιστά «ανυπόφορο βάρος για το ευρώ...».

Ηδη η κρίση στην Ευρώπη έχει πάρει τις διαστάσεις ύφεσης.

Ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλώντ Ζουνκέρ την παραμονή του ΕΚΟΦΙΝ στις 12/9 παραδέχθηκε ότι «η ευρωζώνη τεχνικά βρίσκεται σε ύφεση», αφού τόσο το Β τρίμηνο όσο και το Γ τρίμηνο ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν αρνητικός για πρώτη φορά από το 1995.

Η κρίση αυτή στην ευρωζώνη έχει σημάνει το τέλος της εποχής «προστασίας» εντός της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, για τον καπιταλισμό στην Ελλάδα.

Η μεγαλύτερη όπως χαρακτηρίζεται από διεθνείς αστούς οικονομολόγους, κρίση μετά το 1929, έχει ...βρει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα σε μία εξαιρετικά δύσκολη θέση:

* Το έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών που αποτελεί τον καθρέφτη των αντοχών του ελληνικού καπιταλισμού βρίσκεται στην χειρότερη κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών. Στα τέλη του 2008 θα ξεπεράσει το 14,5% - 15% του ΑΕΠ σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος και θα συνεχίσει να αυξάνεται όπως έχουν προειδοποιήσει το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ.

Αυτό σημαίνει ότι ο ελληνικός καπιταλισμός αν μέχρι σήμερα δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης αυτή την στιγμή θα είχε υποχρεωθεί είτε να κηρύξει πτώχευση είτε να υποτιμήσει την δραχμή κατά 24,6% τουλάχιστον, να κρατήσει τον πληθωρισμό κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και να παγώσει τις αυξήσεις στις αμοιβές για μισθούς κάτω από το άθροισμα της αύξησης της παραγωγικότητας και του πληθωρισμού. Με άλλα λόγια να αυξήσει τον ρυθμό εκμετάλλευσης της εργασίας σε επίπεδο στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας...

Στην πραγματικότητα το τεράστιο αυτό έλλειμμα αντανακλά το αποτέλεσμα της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου πάνω στο παραγωγικό κεφάλαιο, σε μία οικονομία που γνώρισε την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων με την είσοδο στο ευρώ στις αρχές αυτής της δεκαετίας. Η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων από την ΤτΕ ήταν ο απαραίτητος όρος για την ένταξη στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, όπως άλλωστε και η απελευθέρωση όλων των αγορών (εμπορευμάτων, εργασίας και υπηρεσιών), οι ιδιωτικοποιήσεις, η δραστική μείωση του κοινωνικού κράτους, κ.λ.π. Το σύνολο αυτής της πολιτικής αποτελεί σύμφυτη προûπόθεση της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου στις καπιταλιστικές οικονομίες και όχι επιλογή των επι μέρους αστικών κυβερνήσεων. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε προωθείται η αποκαλούμενη πολιτική των αντι- «μεταρρυθμίσεων» της Κυβέρνησης Καραμανλή στο ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις, στην Παιδεία, κ.α. και δεν αποτελεί απλώς επιλογή «νεοφιλελεύθερης» οικονομικής πολιτικής.

Στην Ελλάδα η «στροφή» αυτή συνοδεύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από την δραστική μείωση των επιτοκίων και την υποχρέωση μείωσης του πληθωρισμού και των ελλειμμάτων (1998 - 2000), με την ένταξη στην ΟΝΕ.

Η σταδιακή απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων που άρχισε το 1998 και ολοκληρώθηκε το 2002 επέτρεψε στις τράπεζες να ρίξουν σε δάνεια μεγάλους όγκους κεφαλαίων που μέχρι την ένταξη της δραχμής στο ευρώ έπρεπε να παραμένουν δεσμευμένα ως εγγύηση για την σταθερότητα του νομίσματος (της δραχμής). Τα κεφάλαια αυτά με την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων τροφοδότησαν κάθε είδους δανεισμό που δεν είναι άλλο από συμβόλαια απαιτήσεων πάνω στην μελλοντική εκμετάλλευση της εργασίας...

Εδώ και 5 - 6 χρόνια ο εύκολος δανεισμός είχε υποκαταστήσει ένα μέρος του εισοδήματος από εργασία, με αντίτιμο την απώλεια μελλοντικών εισοδημάτων. Με άλλα λόγια έχει «δεσμευθεί» ένα μεγάλο ποσοστό υπεραξίας από τηνν μελλοντική εκμετάλλευση της εργασίας.

Το έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι η εγχώρια καπιταλιστική βιομηχανία δεν είναι σε θέση να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες σε τιμές και ποιότητα, που να μπορεί να τα εξάγει ή να πουλάει στην εγχώρια αγορά και να παράγει εισοδήματα με τα οποία να ισοσκελίζεται η δαπάνη της εγχώριας κατανάλωσης.

Οι εισαγωγές πλέον αυξάνονται με διπλάσιο ρυθμό από εκείνο που αυξάνονται οι εξαγωγές. Αυτό ισοδυναμούσε με αύξηση της ανεργίας στην παραγωγική διαδικασία, στην βιομηχανία, κάτι που τώρα επεκτείνεται και στις υπηρεσίες.

Το έλλειμμα αυτό ισοσκελίζεται με ροές κεφαλαίων από το εξωτερικό οι οποίες κατευθύνονται κυρίως σε επενδύσεις χαρτοφυλακίου δηλαδή ομόλογα χρέους και χρηματιστήριο.

Οι ροές αυτές συνεχίζονταν μόνο στο βαθμό που οι διεθνείς χρηματαγορές θεωρούσαν ως "ασφαλή" τα ελληνικά ομόλογα και τις μετοχές λόγω του ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση - όπως για παράδειγμα αρχίζει να συμβαίνει τώρα λόγω της διεθνούς πιστωτικής κρίσης και της αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας - οι εκδότες των ομολόγων (δημόσιο και ιδιώτες) είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν ολοένα και υψηλότερους τόκους για να βρουν αγοραστές. Ηδη το ελληνικό δημόσιο και κυρίως ο ιδιωτικός τομέας έχει αρχίσει να υποχρεώνεται σε πολύ υψηλότερα επιτόκια δανεισμού μέσω της έκδοσης ομολογιακών δανείων.

Αντίστοιχα οι επενδύσεις γνωρίζουν διαρκή συρρίκνωση ακόμα και στην οικοδομική δραστηριότητα, που αποτελούσε πάντα - μαζί με τον τουρισμό - την σωσίβια λέμβο του ελληνικού καπιταλισμού. Τα τελευταία στοιχεία της ΤτΕ (στοιχεία εξαμήνου 2008) δείχνουν για πρώτη φορά μια σταθερή πτώση των επενδύσεων τα τελευταία τρία τρίμηνα με την οικοδομική δραστηριότητα να εμφανίζεται σε πτώση διαρκείας.

Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα έχουν περίπου σταματήσει αν εξαιρέσει κανείς τις πωλήσεις δημόσιας περιουσίας (ΟΤΕ, κ.λ.π.) οι οποίες κακώς εμφανίζονται ως επενδύσεις αφού δεν έχουν να κάνουν με κεφάλαια που δημιουργούν νέες μονάδες (δηλαδή δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας) αλλά εξαγορές ήδη υφιστάμενων...

Η είσοδος του ελληνικού καπιταλισμού στην Ευρωζώνη αν και έδωσε στην εγχώρια αστική τάξη την δυνατότητα να ξεφύγει προσωρινά από την δεινή θέση που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 90, εντούτοις - λόγω της κατάργησης του προστατευτισμού - δημιούργησε συνθήκες, όπου το χρήμα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να μετατραπεί σε «παραγωγικό» κεφάλαιο.

Η παρούσα κρίση έρχεται να επισπεύσει και να ολοκληρώσει αυτή την διαδικασία, καθώς καταστρέφει τους δύο από τους τρείς όρους που είχαν δώσει προσωρινά «ανάσα» στην ελληνικό καπιταλισμό, τον χαμηλότοκο εύκολο δανεισμό και την δημιουργία ενός νέου ζωτικού χώρου εκμετάλλευσης τα Βαλκάνια (βλέπε επόμενο σημείο) . Ο τρίτος όρος έχει να κάνει με τις κοινοτικές επιδοτήσεις των οποίων η ροή τελειώνει το 2013 - 2014.

* Το δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει τα 250 δισ. Ευρω και μαζί με το ιδιωτικό (κάτι περισσότερο από 200 δις. Ευρω) αγγίζει για πρώτη φορά τον τελευταίο χρόνο το μισό τρίσ. Ευρώ.

Το δημόσιο πληρώνει για τόκους περισσότερα από 10 δίσ. Ευρω ετησίως και άλλα 26 δισ. Ευρώ για χρεολύσια δηλαδή περίπου το 10% του ΑΕΠ. Το φορολογικό σύστημα είναι αδύνατο πλέον να υποστηρίξει τέτοιες πληρωμές.

Μέχρι σήμερα τα ποσά αυτά μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με νέα δάνεια, είτε άμεσα, είτε έμμεσα λόγω της "εγγύησης" που παρείχε η ΕΚΤ και το ευρώ προς τις διεθνείς αγορές. Η κρίση όμως αλλάζει άρδην τα δεδομένα.

Η ΕΚΤ ετοιμάζεται να μειώσει από την 1/2/2009 τα όρια χρηματοδότησης προς το τραπεζικό σύστημα μέσω του οποίου εξυπηρετείται το χρέος αυτό. Οι επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης θα πάρουν την μορφή χρηματοδοτικής ασφυξίας και θα αρχίσουν να γίνονται σφόδρα αισθητές από τα τέλη του έτους.

Η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη από το Σύμφωνο Σταθερότητας να κατεβάσει ως ποσοστό του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος στο 60% από 120% που ήταν. Σήμερα ως ποσοστό του ΑΕΠ το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης εμφανίζεται μειωμένο λίγο πάνω από το 100%, αλλά η μείωση αυτή ήταν αποτέλεσμα της αναθεώρησης του ΑΕΠ και όχι της πραγματικής μείωσης του χρέους, το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται για να καλύψει τα τεράστια ελλείμματα του Προûπολογισμού. Το 2008 η πρόβλεψη του Προûπολογισμού ήταν για νέο δανεισμό 37 δισ. Ευρω.

Με αυτά θα πληρωνόταν χρέος που έληγε και το έλλειμμα του 2008. Πριν τελειώσει ο Αύγουστος έγινε γνωστό ότι το δημόσιο θα δανεισθεί για φέτος πάνω από 43 δισ. Ευρώ αντί των 37. Αυτό σημαίνει ότι παρά την "απογραφή" και την "αναθεώρηση" του ΑΕΠ η Κυβέρνηση έχει χάσει ήδη τον δημοσιονομικό έλεγχο πριν καν αρχίσουν να ξεδιπλώνονται στην πραγματική έκτασή τους οι επιπτώσεις της κρίσης.

* Η διεθνής κρίση έρχεται να ανατρέψει και το δεύτερο στοιχείο στρατηγικής σημασίας, το πεδίο εκμετάλλευσης των Βαλκανίων.

Το εγχείρημα υπέρβασης της δομικής αδυναμίας του ελληνικού καπιταλισμού με την ένταξη στην ΟΝΕ είχε ως στήριγμα εξ αρχής - πέραν των κοινοτικών πόρων του ΚΠΣ - την επιχείρηση Βαλκάνια. Ο πάλε ποτέ εμπορικός και μεταπρατικός ρόλος της ελληνικής άρχουσας τάξης στα Βαλκάνια αυτή την φορά είχε ευρύτερο φάσμα παρέμβασης, τις τράπεζες, τα εμπορικά δίκτυα, τις τηλεπικοινωνίες αλλά και την εκμετάλλευση παραγωγικής εργασίας σε βιομηχανικές μονάδες εντάσεως εργασίας, που άρχισαν πολύ γρήγορα να κλείνουν στην Ελλάδα και να μεταφέρονται στις χώρες της Βαλκανικής, με προτεραιότητα εκείνες που επρόκειτο να ενταχθούν στην οικονομική και πολιτική πειθαρχεία της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.

Τα αποτελέσματα μέχρι να εμφανισθεί η κρίση ήταν θεαματικά. Με πρώτες τις τράπεζες - που απέκτησαν μεγάλα δίκτυα στις χώρες αυτές αντί πινακίου φακής - τα μερίδια κερδών στους ισολογισμούς των ελλαδικής προέλευσης επιχειρήσεων από τις δραστηριότητες στις χώρες αυτές αυξάνονται κατακόρυφα από τις αρχές της δεκαετίας, μέχρι σήμερα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα επιχειρηματικά σχέδια των ελληνικών τραπεζών το μερίδιο κερδών βαλκανικής προέλευσης επρόκειτο - για κάποιες τράπεζες όπως π.χ. η ΕΘΝΙΚΗ, η Eurobank, η Πειραιώς - να ξεπεράσει το 40% από το 2009 το αργότερο. Κάπου εδώ όμως έρχονται οι διεθνείς εξελίξεις να ανατρέψουν τις προσδοκίες της μεταχρονολογημένης «απεξάρτησης» του ελληνικού καπιταλισμού.

Η διεθνής κρίση έχει θέσει σε βίαιη δοκιμασία τις αντοχές των οικονομιών της Βαλκανικής.

Μελέτες του ΔΝΤ από τον περασμένο χρόνο αρχίζουν να μιλάνε για το ενδεχόμενο συναλλαγματικής κρίσης και ενδεχόμενης κατάρρευσης σε οικονομίες όπως των χωρών της Βαλτικής της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.

Η μεγάλη επέκταση των ελληνικής προέλευσης κεφαλαίων στις χώρες αυτές αρχίζει πλέον να αντιμετωπίζεται στις αναλύσεις ως αχίλλειος πτέρνα και όχι ως «κατακτημένο» Ελντοράντο. Ορισμένες τράπεζες όπως π.χ. η Alpha Bank έχουν αρχίσει σιωπηρά να οργανώνουν συρρίκνωση της παρουσίας και την «υποχώρησή» τους από το Ελντοράντο της Βαλκανικής, ενώ αντίστοιχες προετοιμασίες γίνονται και από παραγωγικές μονάδες στην Βουλγαρία. Το πρόβλημα στις νεόκοπες αυτές καπιταλιστικές οικονομίες είναι ότι δεν αντιμετωπίζουν μόνο την ύφεση και την πιστωτική κρίση αλλά κυρίως την συναλλαγματική αναταραχή με νομίσματα που δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος της σταθερής σύνδεσης με το ευρώ.

Το οικονομικό πρόβλημα του ελληνικού καπιταλισμού βρίσκεται στο ότι ούτε με την ένταξη στο ευρώ και τα πλεονεκτήματα που απέκτησε προσωρινά από αυτό, ούτε με την «βαλκανική εκστρατεία», μπορεί να σταθεροποιήσει την οικονομική του βάση, λόγω του ότι οι «ευκαιρίες» αυτές είναι απότοκα των σπασμών της παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είμαστε μόλις στην αρχή αυτής της κρίσης. Οι πολιτικές της συνέπειες αυτή την φορά ακριβώς λόγω των όσων έχουν μεσολαβήσει, δηλαδή την ένταξη στην ΟΝΕ και την βαλκανική «επιχείρηση», θα είναι περισσότερο βίαιες και ανεξέλεγκτες.

Το «δράμα» του καπιταλισμού στην Ελλάδα είναι αυτό που περιέγραψε στο ΕΚΟΦΙΝ ο κοινοτικός επιτρόπος Χ. Αλμούνια όταν είπε ότι οι οικονομίες που είχαν μηδενίσει τα ελλείμματά τους την περίοδο της ανάπτυξης τώρα μπορούν να διαθέσουν μέρος των πλεονασμάτων τους για να ενισχύσουν τις ντόπιες οικονομίες και περιορίσουν τις συνέπειες της ύφεσης.

Εκείνες όμως - όπως η Ελλάδα - που σέρνουν τα ελλείμματά τους εν μέσω της κρίσης πρέπει «να περιορίσουν τις δαπάνες» και να εφαρμόσουν τις «αποφάσεις του Βερολίνου» , δηλαδή την δραστική μείωση του ελλείμματος και του χρέους...

Με άλλα λόγια να δρομολογήσουν πολιτικές σαν κι αυτές που εν μέσω κρίσης ανακοίνωσε ο Γ. Αλογοσκούφης εντείνοντας αντί να χαλαρώσουν την «νεοφιλελεύθερη πολιτική».

Σε κάθε περίπτωση πάντως ο καπιταλισμός στην Ελλάδα έχει ήδη αρχίσει να γλιστρά στον «γκρεμό», στον οποίο ο γάλλος πρωθυπουργός του Σαρκοζί, ο Φιλόν πρόσφατα δήλωσε ότι βρίσκεται μπροστά η γαλλική οικονομία.

Είτε η Κυβέρνηση Καραμανλή είτε οποιαδήποτε άλλη την διαδεχθεί, έχει χάσει το έδαφος οικονομικό και πολιτικό κάτω από τα πόδια της.

Οποιος προστρέξει σε βοήθειά τους, στηρίζοντας ή συμμετέχοντας σ´ αυτές τις κυβερνήσεις στο όνομα της εθνικής ενότητας ή της έκτακτης εθνικής ανάγκης είναι εχθρός της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων σ´ αυτή την χώρα.

Το ΕΕΚ πρέπει να κινητοποιήσει σ´ αυτή την μάχη όλες του τις δυνάμεις, να οργανώσει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και του κινήματος σε κάθε εκδήλωσή του και να τις στρέψει στην ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε πολιτικού σχηματισμού που θα επιδιώξει να στήσει αναχώματα προστασίας στο σάπιο καθεστώς.

Η συστηματική κινητοποίηση των καταπιεσμένων μαζών και της νεολαίας στους αγώνες που έρχονται σ´ ολόκληρη την Ευρώπη και την Ελλάδα, με κεντρική πλατφόρμα τα μεταβατικά αιτήματα πάλης, πρέπει να γίνει το σχολείο της εργατικής τάξης στην οργάνωση της πάλης για εξουσία.

Μέσα από τους αγώνες αυτούς η εργατική τάξη παλεύει για την κατάληψη της εξουσίας, αναγνωρίζοντας έτσι τον εαυτό της σαν αυτή την τάξη που μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο της κοινωνίας με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση.