patari.org

[Επισκέπτης]

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οταν το ΚΚΕ πέρασε κάτω απο την επιρροή και τον έλεγχο της σταλινικής εθνικορεφορμιστικής και γραφειοκρατικής ομάδας...

Η εργατική τάξη μπορεί να καταλάβει την πολιτική εξουσία μόνο αν χρησιμοποιήσει την μέθοδο της ανεξάρτητης ταξικής πάλης.Πρέπει να αντιτάσσει την αντίθεση της στην αστική τάξη όπως και αν παρουσιάζεται αυτή.
Ο όγκος των μη προλεταριακών μαζών του λαού μπορεί και επιβάλλεται να κερδηθεί με το μέρος της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Αυτο θα γίνει μόνο όταν η εργατική τάξη αποδείξει ότι μπαίνει μπροστά αποφασιστικός και ικανός ηγέτης στην ανεξάρτητη επαναστατική πάλη των τάξεων κατά της κεφαλαιοκρατίας που εξουθενώνει αυτές τις μάζες όπως και το προλεταριάτο.

Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδοι και οι ιδεολογίες της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτα απ' όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Αντιπροσωπεύουν απλά και μόνο την πολιτική της συνεργασίας των τάξεων και μάλιστα στην πιο γνήσια μορφή της: Την κυβέρνηση Συνασπισμού αστικών και εργατικών κομμάτων. Με το Λαϊκό μέτωπο η εργατική τάξη εγκαταλείπει το πρόγραμμα της κατάληψης της εξουσίας και την εφαρμογή του σοσιαλισμού και δέχεται το πρόγραμμα της δημοκρατικής μπουρζουαζίας, δηλαδή της υπεράσπισης του καθεστώτος.

Το Λαϊκο Μέτωπο δεν έχει καμία σχέση με το Ενιαίο Μέτωπο. Το Ενιαίο είναι ένα απο τα κυριότερα μέσα της προλεταριακής πάλης. Είναι μια συμφωνία για κοινή δράση πάνω σε ένα ορισμένο πεδίο, για κοινές επιδιώξεις και το κυριότερον αποκλείει κάθε θυσία προγράμματος και αρχών και κάθε λογής εγκατάλειψη της πολιτικής της εργατικής τάξης και του επαναστατικού της κόμματος. Αντίθετα το Λαϊκό Μέτωπο είναι ενας πολιτικός Συνασπισμός για σκοπούς γενικούς που προυποθέτει ότι το εργατικό κόμμα θα εγκαταλείψει τους ανεξάρτητους σκοπούς της εργατικής τάξης και θα την υποτάξει στους σκοπούς της αστικής τάξης στο όνομα της αστικής δημοκρατίας.

Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου δεν μπορεί να δώσει καμία αποτελεσματική άμυνα κατά του φασισμού, γιατί ο φασισμός αποδείχτηκε ότι είναι η πολιτική στην οποία ωθείται ο παρηκμασμένος καπιταλισμός. Κάθε άλλη πολιτική εκτός απο την επαναστατική για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος , όχι μόνο είναι ανίσχυση μπροστά στον φασισμό αλλά κάνει βέβαιη την νίκη του.

Το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένας φραγμός στην μαχητική διεξαγωγή των αγώνων για τις διεκδικήσεις των εκμεταλλευομένων. Στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στις γραφειοκρατικές μεθόδους του αστικού κράτους και παραπέμπει τους εργαζομένους στους αστικούς θεσμούς (δικαστήρια κτλ) για να σταματήσει έτσι κάθε αγώνα για καθημερινές διεκδικήσεις ή για να τον κατευθύνει με τέτοιον τρόπο ώστε ο αγώνας αυτός να μην οξύνει και να μην βαθύνει την ταξική συνειδητοποίηση των εργατών. Απο την πολιτική αυτή διαφέρει η ταξική πάλη του προλεταριάτου ως επικεφαλής και των άλλων εκμεταλλευομένων στρωμάτων για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις. Με την πάλη αυτήν -που δεν στηρίζεται καθόλου στην παραγνώριση του χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας σα σκεπασμένης δικτατορίας του κεφαλαίου πάνω στον λαό-βοηθούμε τη συνειδητοποίηση των καθυστερημένων μαζών και κατακτούμε περισσότερες θέσεις για την οργάνωση της ανατροπής της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Το Λαίκό Μέτωπο δεν συνδυάζει την πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες με το σκοπό της σοσιαλιστικής δημοκρατίας των εργαζομένων αλλά τις χρησιμοποιεί σα μέσο για να προσκολλήσει τις μάζες στην αστική δημοκρατία που την παριστάνει σαν πάνω απο τάξεις. Έτσι δεν σβήνει μόνο τον σκοπό απο την συνείδηση των μαζών αλλά και τις εξαπατά ακόμα και σχετικά με τις σημερινές κατακτήσεις.

Ολοκληρωτικό μέρος της πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου είναι η δημιουργία αστικών κυβερνήσεων συνασπισμού όπου τοποθετούνται αστοί μαζί με εργατικούς ηγέτες έχοντας πίσω τους και όλο το μηχανισμό του αστικού κράτους. Τέτοιες κυβερνήσεις σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση συνασπισμού είναι μια μορφή αστικής κυβέρνησης, μια ιδιαίτερη εμφάνιση του αστικού κράτους. Κράτος και κυβέρνηση είναι η κεντρική εκτελεστική εξουσία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης. Μπαίνοντας σε μια καπιταλιστική κυβέρνηση τα εργατικά κόμματα γίνονται διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας για λογαριασμό της κεφαλαιοκρατίας. Οπότε είναι αναγκασμένα να ενεργούνε με τρόπο που να εμποδίζουν και στις κρίσιμες στιγμές να καταπνίγουν τον επαναστατικό αγώνα των εργατών για την κατάληψη της εξουσίας και για τον σοσιαλισμό. Γιατί ένας τέοιος αγώνας δεν μπορεί να νοηθεί δίχως ασυμφιλίωτη πάλη ενάντια σε κάθε μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας. Απ αυτή την ακαταγώνιστη εσωτερική λογική πηγάζει ο αντεπαναστατικός χαρακτήρας των κυβερνήσεων του Λαϊκού Μετώπου.

Τα κόμματα του Λαϊκού Μετώπου με επικεφαλής το σταλινικό εξαπέλυσαν μια εθνικιστική και σωβινιστική προπαγάνδα ετοιμάζοντας τις μάζες για τον Β.Π.Π. Με το πρόσχημα της άμυνας των δημοκρατιών , του πολέμου για την συλλογική ασφάλεια και της πάλης των δημοκρατικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στις φασιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις , ετοίμαζαν την γενίκευση του πολέμου και το τράβηγμα του τότε μπαρουτοκαπνισμένου προλεταριάτου στο πλευρό τους. Ετοίμασαν απο κοινού σταλινικοί και σοσιαλδημοκράτες μια προδοσία του σοσιαλισμού πιο φοβερή και φρικαλέα σε αίμα απο την προδοσία της 2ης Διεθνούς τον Αύγουστο του 1914. Προτεργάτης της πολιτικής αυτής είναι η εθνικιστικά εκφυλισμένη σοβοετική γραφειοκρατία που εγκαθιδρυσε ένα απολυταρχικό καθεστώς πάνω στο σοβιετικό προλεταριάτο και ουσιαστικά ξεκίνησε απο την ουτοπική ιδέα πως μπορεί να σωθεί το σοβιετικό κράτος της Οκτωβριανής επανάστασης απο τις ιμπεριαλιστικές επιδρομές μόνοάμα συμμαχήσει στρατιωτικά με το γαλλικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Αυτή η γραφειοκρατία του Στάλιν διέλυσε και την Κομμουνιστική Διεθνή και την έκανε εξάρτημα της κοντόθωρης εθνικιστικής πολιτικής της ρωσικής διπλωματίας.

Και τα διδάγματα της ιστορικής πείρας αποδεικνύουν με τον ίδιο τρόπο όπως και τα διδάγματα της μαρξιστικής θεωρίας πόσο χρεωκοπημένη και πόσο αντεπαναστατική είναι η πολιτική της συνεργασίας των τάξεων και η κυβερνήσεις συνασπισμού είτε το όνομα του Λαϊκού μετώπου φέρουν είτε άλλο. Όλη η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος απέδειξε περίτρανα ότι η πολιτική αυτή παντού κατέληξε στην ήττα και στο όλεθρο για την εργατική τάξη και στον θρίαμβο της κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης. Και αν η ρωσική Οκτωβριανή επανάσταση νίκησε αυτό οφείλετε μόνο στην ανεξάρτητη πολιτική των Μπολσεβίκων απέναντι στην κυβέρνηση συνασπισμού του Κερένσκι που σαν διαχειριστής της αστικής εξουσίας δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του προλετεριάτου

Στην Ελλάδα η πολιτική αυτή προετοιμασμένη ιδεολογικά με τις αποφάσεις της ολομέλειας της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε τον Γενάρη του 1934 είχε για πρώτο αποτέλεσμα την διάλυση του παλιού ΚΚΕ σε μια άμορφη μάζα απο συγχυσμένους φίλους της ΕΣΣΔ κάτω απο την διεύθυνση μιας υπαλληλικής γραφειοκρατίας και ανεύθυνων μικροαστών εντελώς ξένων προς τους ιστορικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος. Έτσι το ΚΚΕ παρουσιαζόμενο το ίδιο με την μορφή του Λαϊκού Μετώπου έδωσε την εμπιστοσύνη του μέσα στην Βουλή στο κόμμα της φιλελευθερης κεφαλαιοκρατίας (Τσαλδάρη)που κάτω απο αυτήν την κυβέρνηση η εργατική τάξη και οι χωρικοί γνώρισαν την μεγαλύτερη καταπίεση μέχρι τότε. Και μετά μέσον αυτού στήριξε στην κυβέρνηση τον στρατηγό Μεταξα. Ύστερα συμμαχώντας με το Φιλελεύθερο κόμμα το 1935 και αποκρούοντας το Ενιαίο Εργατοαγροτικό Μέτωπο κατά της παλινόρθωσης , το ΚΚΕ βοήθησε τους βενιζελικούς να εξαπατήσουν τις αντιμοναρχικές μάζες και να ετοιμάσουν έτσι άνετα τον Μαη του 1935 τον συμβιβασμό τους με τον έκπτωτο βασιλιά και να τον παλινορθώσουν. Αργότερα ήρθε η προδοσία του προτεργάτη της ελληνικής αντίστασης κατοχής Αρη Βελουχιώτη στους Αγγλους και η προδοτική συμφωνία της Βαρκιζας που οδήγησε εκατομμύρια αριστερούς μαχητές στα χέρια των ταγματασφαλιτών χωρίς εκπροσώπηση στην βουλή αφού αποφάσισαν να απέχουν, να οργιάζουν απέναντι τους και στις περιουσίες τους και τις οικογένειες τους. Και αργότερα τα ορφανά των αριστερών οικογενειών οδηγήθηκαν απο την Φρειδερίκη με την ανοχή του ΚΚΕ στα κάτεργα της Αμερικανικής γης. Το 1989 ήρθε η προδοτική κυβέρνηση Μητσοτάκη με την συμμετοχή του ΚΚΕ και η αποκορύφωση ήταν η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα τύπου Λαϊκού Μετώπου αφού είχε διασπαστεί απο το ΚΚΕ, που σαν δούρειος ίππος το 2016 έσβησε και τις τελευταίες ελπίδες των εξαθλιωμένων Ελλήνων εργατών και αγροτών για μια κοινωνική εξέγερση και μια μετάβαση στον σοσιαλισμό. Σαν ένας άλλος σταλινικός αντεπαναστατικός γραφειοκράτης οδήγησε την εργατική ταξη να ανέχεται τα αδιανόητα αίσχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη που μαθηματικά είναι μια καθεστωτική κυβέρνηση με την βοήθεια των αριστερών κομμάτων. Και για να κλείσουμε την αναδρομή αυτήν στην προδοτική ελληνική αριστερά να πούμε για την επίσκεψη του Γ.Γ του ΚΚΕ του Κουτσούμπα στις ΗΠΑ και την συνάντηση του με την κυβέρνηση αλλά και τον θρησκευτικό πράκτορα τους τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο με εντολή για νέο Λαϊκό Μέτωπο και κυβέρνηση συνασπισμού στην χώρα μας...

Αντιστεκόμαστε προς όλες τις μορφές συνασπισμού και τάξεων και αντιστεκόμαστε στην πολιτική και στις μεθόδους του Λαϊκού Μετώπου. Αντιτάσσουμε την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου που είναι η καλύτερη τακτική για να δημιουργηθεί η επαναστατική ενότητα όλων των εργατών, καθώς και για να τραβηχτούν οι μη προλεταριακές μάζες στο πλευρό του εργατικού αγώνα. Δεν υπάρχει δίλλημα Δημοκρατία η Φασισμός όπως συχνά αναφέρουν όλα τα επίσημα αριστερά κόμματα αλλά Καπιταλισμός ή Σοσιαλισμός...

[Κ.Ν.]

Για το ενιαίο μετωπο (Από τις «Αποφάσεις του 3ου Παγκόσμιου Συνέδριου της Κόμιντερν») 1921
https://avantgarde2009.wordpress.com/2011/12/23/comintern-united-front/

[ΚΝ]

ΠΩΣ Ο ΣΤΑΛΙΝ ΝΙΚΗΣΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
https://web.archive.org/web/20070105145016/http://www.politikokafeneio.com/trotski/stalin101.htm

[Επισκέπτης]

Και η τοποθέτηση του Κασελλακη από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ ,για να προωθήσουν την woke ατζέντα και τα pride γούστα είναι μέρος του λαϊκού μετώπου.
Το ίδιο συμβαίνει και με την νέα Αριστερά που αποσχίστηκε πρόσφατα και ηθελημένα για πρακτικά πολιτικούς λόγους.
Τα δεξιά απάνθρωπα στοιχεία τα ξέρουμε γιατί δεν κρύβονται ποτέ,ναζιστές ταγματασφαλίτες ρουφιάνοι και δοσίλογοι.Οι αριστερές επίσημες οργανώσεις σε "κωματα", αλλά και οι ανεπίσημες που πληρώνονται από τις ΗΠΑ φορούν την κουκούλα του λαϊκού μετώπου ...

[Επισκέπτης]

[Obelix]

[Επισκέπτης]

ο παγκόσμιος καπιταλισμός τούς δείχνει ολοένα και πιο καθαρά ότι δεν μπορεί πια να παρατείνει την ύπαρξη του παρά μόνο, καταστρέφοντας ολοένα και περισσότερο την κοινωνική κατάσταση, αυξάνοντας το χάος τη δυστυχία και την υποδούλωση των μαζών. Μπροστά στην παγκόσμια οικονομική κρίση, που ρίχνει εκατομμύρια εργάτες στο δρόμο, τα ξεφωνητά των λακέδων του καπιταλισμού σοσιαλδημοκρατών δεν βρίσκουν απήχηση· η έκκληση που η αστική τάξη απευθύνει από χρόνια στους εργάτες «Δουλεύετε, δουλεύετε αδιάκοπα», αυτή η κραυγή σταματάει, γιατί η κραυγή «δουλειά» γίνεται κραυγή μάχης της εργατικής τάξης και δεν θα ικανοποιηθεί παρά μόνο στα ερείπια του καπιταλισμού, παρά μόνο αν το προλεταριάτο πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής που δημιούργησε το ίδιο.
Advertisement
Ρυθμίσεις απορρήτου

Ο καπιταλιστικός κόσμος βρίσκεται μπροστά στην άβυσσο νέων κινδύνων πολέμου. Οι αμερικανο-ιαπωνικοί, αγγλο-αμερικανικοί, αγγλο-γαλλικοί, γαλλο-γερμανικοί, πολωνό-γερμανικοί ανταγωνισμοί, οι ανταγωνισμοί στην Εγγύς και Άπω Ανατολή σπρώχνουν τον καπιταλισμό σε αδιάκοπους εξοπλισμούς. Θέτουν το γεμάτο αγωνία ερώτημα: «Η Ευρώπη ξαναπήρε το δρόμο του παγκόσμιου πολέμου;». Οι καπιταλισμοί δεν φοβούνται το μακελειό εκατομμυρίων ατόμων. Μετά τον πόλεμο κιόλας, με την πολιτική τους, με τον αποκλεισμό της Ρωσίας, παραδόσανε στο θάνατο από πείνα, εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις. Αυτό που φοβούνται είναι μήπως ένας καινούργιος πόλεμος σπρώξει οριστικά τις μάζες στις γραμμές του στρατού της παγκόσμιας επανάστασης, μήπως ένας καινούργιος πόλεμος οδηγήσει στην τελική εξέγερση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Ζητάνε λοιπόν, όπως έκαναν και προπολεμικά, να δημιουργήσουν μια χαλάρωση με ραδιουργίες και διπλωματικές κομπίνες. Χαλάρωση όμως σε ένα σημείο, σημαίνει ένταση σε άλλα. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Αγγλίας και Αμερικής στο ζήτημα του περιορισμού των ναυτικών εξοπλισμών τούς δημιουργούν αναγκαστικά κι ένα μέτωπο εναντίον της Ιαπωνίας. Η γαλλο-αγγλική προσέγγιση παραδίνει τη Γερμανία στη Γαλλία και την Τουρκία στην Αγγλία. Το αποτέλεσμα των προσπαθειών του παγκόσμιου καπιταλισμού που ζητάει να βάλει κάποια τάξη στο παγκόσμιο χάος, δεν είναι η ειρήνη, αλλά η αναταραχή που ολοένα και μεγαλώνει και η ολοένα και μεγαλύτερη υποδούλωση των ηττημένων λαών στο κεφάλαιο των νικητών.

Ο Τύπος του παγκόσμιου κεφαλαίου μιλάει τώρα για ηρεμία και χαλάρωση στην παγκόσμια πολιτική επειδή η γερμανική μπουρζουαζία υποτάσσεται στους όρους που της υπαγόρευσαν οι Σύμμαχοι και επειδή για να σώσει την εξουσία της παρέδοσε το γερμανικό λαό στα τσακάλια του Χρηματιστηρίου του Παρισιού και του Λονδίνου.

Σύγχρονα όμως ο Τύπος του Χρηματιστηρίου είναι γεμάτος με νέα για την επιδείνωση της οικονομικής καταστροφής της Γερμανίας, για τους τεράστιους φόρους που θα πέσουν όπως το χαλάζι το φθινόπωρο πάνω στις καταδικασμένες σε ανεργία μάζες, φόρους που συντελούν στην αύξηση της ακρίβειας των τροφίμων και των ειδών ιματισμού. Η Κομμουνιστική Διεθνής που για τον καθορισμό της πολιτικής της ξεκινάει από την αμερόληπτη και αντικειμενική μελέτη της παγκόσμιας κατάστασης –γιατί το προλεταριάτο δεν θα μπορέσει να νικήσει παρά μόνο αν έχει καθαρή και αντικειμενική εικόνα του πεδίου μάχης– λέει στο προλεταριάτο όλου του κόσμου: ο καπιταλισμός αποδείχτηκε ανίκανος ως σήμερα να εξασφαλίσει την τάξη στον κόσμο ακόμα και σε επίπεδο προπολεμικό. Αυτό που σήμερα επιχειρεί δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια σταθεροποίηση, σε μια καινούργια τάξη, θα παρατείνει μόνο τα βάσανα σας και τη δική του αγωνία. Η παγκόσμια επανάσταση προχωρεί. Παντού οι βάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι κλονισμένες.

Η δεύτερη κραυγή του Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τους προλετάριους όλου του κόσμου είναι τούτη: «Προχωρούμε σε μεγάλους αγώνες, εξοπλιστείτε για τις καινούργιες μάχες».
Δημιουργήστε το Ενιαίο Μέτωπο

Η παγκόσμια μπουρζουαζία είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στους εργάτες δουλειά, ψωμί, κατοικία και ρουχισμό· δείχνει όμως μεγάλες ικανότητες στην οργάνωση του πολέμου εναντίον του παγκόσμιου προλεταριάτου. Από τότε που κατανίκησε την αρχική διστακτικότητά της, από τότε που κατόρθωσε να ξεπεράσει το φόβο που της προκαλούσαν οι εργάτες που γύριζαν από τον πόλεμο, από τότε που κατάφερε να τους κάνει να ξαναγυρίσουν στα εργοστάσια, να συντρίψει τις πρώτες τους εξεγέρσεις, να ξανα-αποκαταστήσει τη συμμαχία που έκλεισε κατά τον πόλεμο με τους σοσιαλδημοκράτες και τους προδότες του σοσιαλισμού εναντίον του προλεταριάτου και έτσι να το διαιρέσει, χρησιμοποίησε πάντοτε τις δυνάμεις της για να οργανώσει τους λευκούς φρουρούς εναντίον του προλεταριάτου και για να το αφοπλίσει.

Εξοπλισμένη ως τα δόντια, η παγκόσμια μπουρζουαζία είναι έτοιμη όχι μόνον να αντιταχθεί με τα όπλα σε κάθε εξέγερση του προλεταριάτου, άλλα ακόμα και αν χρειαστεί να προκαλέσει τέτοιες πρόωρες εξεγέρσεις του προλεταριάτου, που προετοιμάζεται για τον αγώνα· θέλει έτσι να το συντρίψει πριν αυτό δημιουργήσει το ακατανίκητο ενιαίο του μέτωπο. Η Κομμουνιστική Διεθνής πρέπει να αντιτάξει τη στρατηγική της στη στρατηγική της παγκόσμιας μπουρζουαζίας. Ενάντια στα χρηματοκιβώτια του παγκόσμιου κεφαλαίου που στο οργανωμένο προλεταριάτο αντιτάσσει ένοπλες συμμορίες, η Κομμουνιστική Διεθνής διαθέτει ένα πιστό όπλο: τις μάζες του προλεταριάτου, το ενιαίο και σταθερό μέτωπο του προλεταριάτου. Οι πονηριές και η βία της μπουρζουαζίας δεν θα έχουν καμιά επιτυχία αν εκατομμύρια εργάτες προχωρήσουν σε πυκνές γραμμές στη μάχη. Γιατί τότε οι σιδηρόδρομοι με τους οποίους η μπουρζουαζία μεταφέρει τους λευκούς φρουρούς της εναντίον του προλεταριάτου θα σταματήσουν· η τρομοκρατία θα επικρατήσει μέσα στους ίδιους τους κόλπους των λευκοφρουρών και από ένα μέρος τους το προλεταριάτο θα αποσπάσει τα όπλα για να αγωνιστεί εναντίον των άλλων ομάδων των λευκοφρουρών.

Αν γίνει δυνατό να οδηγηθεί το προλεταριάτο στον αγώνα σε ενιαίο μέτωπο, το κεφάλαιο, γενικά η μπουρζουαζία θα χάσει τις πιθανότητες της νίκης, την πίστη στη νίκη που μόνο η προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας, η διαίρεση της εργατικής τάξης μπορούν να της εξασφαλίσουν. Η νίκη εναντίον του παγκόσμιου κεφαλαίου, ή καλύτερα ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτή τη νίκη, είναι να καταχτήσει τις καρδιές της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης.

Το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς καλεί τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, τους κομμουνιστές που δουλεύουν στα συνδικάτα, να εντείνουν τις προσπάθειες τους και όλες τους τις δυνάμεις για να αποσπάσουν τις πιο μεγάλες εργατικές μάζες από την επίδραση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και της προδότρας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο αν οι κομμουνιστές σε όλες τις χώρες αναδειχτούν σε μαχητές της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης σε τούτη τη δύσκολη εποχή, όπου κάθε καινούργια μέρα φέρνει στις εργατικές μάζες νέες στερήσεις και νέα εξαθλίωση, παρά μόνο αν μπουν επικεφαλής του αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί πάρα πάνω, για την ανακούφιση από τα ολοένα και πιο αφόρητα βάρη που φορτώνονται στις πλάτες των μαζών.

Πρέπει να δείξουμε στην εργατική μάζα ότι μόνο οι κομμουνιστές αγωνίζονται για τη βελτίωση της θέσης της και ότι η σοσιαλδημοκρατία καθώς και η αντιδραστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχουν όλη τη διάθεση να αφήσουν το προλεταριάτο να ψοφήσει μάλλον από την πείνα παρά να το οδηγήσουν στον αγώνα. Δεν μπορεί κανείς να νικήσει τους προδότες του προλεταριάτου, τους πράκτορες της μπουρζουαζίας με θεωρητικές συζητήσεις για τη δημοκρατία και τη δικτατορία· μόνο στα ζητήματα του ψωμιού, του μεροκάματου, του ιματισμού και της κατοικίας μπορεί κανείς να τους συντρίψει. Το πρώτο πεδίο μάχης και το πιο σημαντικό, στο οποίο μπορεί κανείς να τους νικήσει, είναι το ζήτημα του συνδικαλιστικού κινήματος· θα νικηθούν στον αγώνα που θα κάνουμε εναντίον της κίτρινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς του Άμστερνταμ και υπέρ της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς. Είναι ο αγώνας για την κατάχτηση των εχθρικών θέσεων μέσα στο ίδιο το στρατόπεδο μας· είναι το ζήτημα της δημιουργίας ενός μετώπου μάχης που θα αντιτάξουμε στο παγκόσμιο κεφάλαιο. Διατηρήστε τις γραμμές σας καθαρές από κάθε τάση κεντριστική, διατηρήστε το μαχητικό πνεύμα στους κόλπους σας.

Μόνο στον αγώνα για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου εναντίον της μπουρζουαζίας. Μόνο σ’ αυτό τον αγώνα μπορούμε να τερματίσουμε τις διαιρέσεις στους κόλπους του προλεταριάτου, διαιρέσεις που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία η μπουρζουαζία μπορεί να παρατείνει την ύπαρξη της. Αυτό όμως το μέτωπο του προλεταριάτου δεν θα γίνει ισχυρό και κατάλληλο για τον αγώνα παρά μόνο αν στηριχτεί στα κομμουνιστικά κόμματα που το πνεύμα τους πρέπει να είναι ενιαίο και ακλόνητο και η πειθαρχία σταθερή και αυστηρή. Γι’ αυτό και το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ρίχνοντας στους κομμουνιστές όλου του κόσμου το σύνθημα «Στις μάζες!», «Σχηματίστε το ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου!», τους συνιστά: «Διατηρήστε τις γραμμές σας καθαρές από τα στοιχεία που είναι ικανά να καταστρέψουν το ηθικό και την πειθαρχία μάχης των στρατευμάτων εφόδου του παγκόσμιου προλεταριάτου, των κομμουνιστικών κομμάτων».

Το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς επιδοκιμάζει και επιβεβαιώνει τον αποκλεισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας, αποκλεισμό που πρέπει να διατηρηθεί ως τη στιγμή που το κόμμα αυτό θα κόψει τις σχέσεις του με τους ρεφορμιστές και θα τους διώξει από τις γραμμές του.

Το Συνέδριο εκφράζει έτσι την πεποίθηση του ότι αν η Κομμουνιστική Διεθνής θέλει να οδηγήσει εκατομμύρια εργάτες στη μάχη, δεν πρέπει να ανεχθεί στις γραμμές της ρεφορμιστές που σκοπό τους δεν έχουν το θρίαμβο της επανάστασης του προλεταριάτου, αλλά τη συμφιλίωση με τον καπιταλισμό και τη μεταρρύθμισή του. Στρατοί που ανέχονται στην ηγεσία τους αρχηγούς που αποβλέπουν στη συμφιλίωση με τον εχθρό, είναι καταδικασμένοι να προδοθούν και να πουληθούν στον εχθρό από τους ίδιους τους αρχηγούς τους.

Η Κομμουνιστική Διεθνής πρόσεξε ότι σε μια σειρά κόμματα από τα οποία ωστόσο οι ρεφορμιστές αποκλείστηκαν, υπάρχουν ακόμα τάσεις που δεν μπόρεσαν να κατανικήσουν οριστικά το ρεφορμιστικό πνεύμα· αν αυτές οι τάσεις δεν εργάζονται για τη συμφιλίωση με τον εχθρό, δεν καταπιάνονται ωστόσο με αρκετή ενεργητικότητα στη ζύμωση και την προπαγάνδα τους με την προετοιμασία του αγώνα εναντίον του καπιταλισμού, δεν εργάζονται αρκετά ενεργητικά και με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα για να επαναστατικοποιήσουν τις μάζες. Κόμματα που δεν είναι σε θέση, με την καθημερινή επαναστατική τους δουλειά, να γίνουν ένα είδος επαναστατικής πνοής της μάζας, που δεν είναι σε θέση να ενισχύουν καθημερινά, με πάθος και ορμή τη θέληση για αγώνα των μαζών, θα αφήσουν οπωσδήποτε να τους διαφύγουν καταστάσεις ευνοϊκές για τον αγώνα, θα αφήσουν να καταποντιστούν μεγάλοι αυθόρμητοι αγώνες του προλεταριάτου, όπως αυτό έγινε με την κατάληψη των εργοστασίων στην Ιταλία και την απεργία του Δεκέμβρη στην Τσεχοσλοβακία.

Τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να διαμορφώσουν το μαχητικό τους πνεύμα, πρέπει να γίνουν το επιτελείο το ικανό να συλλάβει αμέσως τις ευνοϊκές καταστάσεις για τον αγώνα και να επωφεληθούν από όλα τα δυνατά πλεονεκτήματα με μια θαρραλέα καθοδήγηση των αυθόρμητων κινημάτων του προλεταριάτου.

«Γίνετε πρωτοπορία των εργατικών μαζών που κινητοποιούνται, γίνετε η καρδιά και ο εγκέφαλός τους!». Αυτή είναι η κραυγή του 3ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τα κομμουνιστικά κόμματα. Να είσαι πρωτοπορία σημαίνει να βαδίζεις επικεφαλής των μαζών, σαν το πιο γενναίο, το πιο συνετό και το πιο διορατικό τμήμα τους. Μόνο αν τα κομμουνιστικά κόμματα γίνουν μια τέτοια πρωτοπορία θα μπορέσουν όχι μόνο να συγκροτήσουν το ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου, αλλά ακόμα, διευθύνοντάς το, και να νικήσουν τον εχθρό.
Αντιτάξτε τη Στρατηγική του Προλεταριάτου
στη Στρατηγική του Κεφαλαίου,
Προετοιμάστε τους Αγώνες σας!

Ο εχθρός είναι ισχυρός, γιατί έχει πίσω του αιώνες άσκησης της εξουσίας που του έχουν δημιουργήσει τη συνείδηση της δύναμής του και τη θέληση να διατηρήσει την εξουσία του. Ο εχθρός είναι ισχυρός γιατί ολόκληρους αιώνες έμαθε πώς να διαιρεί τις προλεταριακές μάζες και πώς να τις καταπιέζει και να τις νικάει. Ο εχθρός ξέρει πώς πρέπει να διευθύνεται ένας νικηφόρος εμφύλιος πόλεμος και γι’ αυτό το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς συμβουλεύει τα Κομμουνιστικά Κόμματα όλου του κόσμου να προσέξουν τον κίνδυνο που αποτελεί η έμπειρη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης και τα μειονεκτήματα της στρατηγικής της εργατικής τάξης για την κατάχτηση της εξουσίας, στρατηγικής που τώρα διαμορφώνεται.

Τα γεγονότα του Μάρτη στη Γερμανία έδειξαν τον μεγάλο κίνδυνο που δημιουργείται αν αφήσουμε τον εχθρό να σπρώξει στον αγώνα με τις πονηριές του τις πρώτες γραμμές της εργατικής τάξης, την κομμουνιστική πρωτοπορία του προλεταριάτου, πριν οι μεγάλες μάζες μπουν σε κίνηση.

Η Κομμουνιστική Διεθνής χαιρέτισε με χαρά το ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες της Γερμανίας έτρεξαν να βοηθήσουν τους εργάτες της Κεντρικής Γερμανίας που απειλούνταν από παντού. Σ’ αυτό το πνεύμα της αλληλεγγύης, σ’ αυτή την εξέγερση του προλεταριάτου όλου του κόσμου για την υπεράσπιση ενός μέρους του που κινδυνεύει, βλέπει η Διεθνής το δρόμο που οδηγεί στη νίκη. Χαιρέτισε το ότι το Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας μπήκε επικεφαλής των εργατικών μαζών που έτρεξαν να υπερασπίσουν τα αδέρφια τους που απειλούνταν.

Σύγχρονα όμως η Κομμουνιστική Διεθνής θεωρεί καθήκον της να πει ειλικρινά και καθαρά στους εργάτες όλου του κόσμου: ακόμη κι όταν η πρωτοπορία δεν μπορεί να αποφύγει τους αγώνες, ακόμα κι όταν αυτοί οι αγώνες μπορούν να επιταχύνουν την κινητοποίηση όλης της εργατικής τάξης, η πρωτοπορία δεν πρέπει να παρασυρθεί μόνη, ξεμοναχιασμένη, σε αποφασιστικούς αγώνες, ότι, κι όταν αναγκαστεί να προχωρήσει απομονωμένη στον αγώνα, πρέπει να αποφύγει την ένοπλη σύγκρουση με τον εχθρό, γιατί εκεί που στηρίζεται η νίκη του προλεταριάτου ενάντια στους ένοπλους λευκούς φρουρούς, είναι η μάζα του. Αν η πρωτοπορία δεν προχωρεί κατά μάζες κυριαρχώντας πάνω στον εχθρό, πρέπει να αποφύγει, αφού είναι άοπλη μειοψηφία, να μπλεχτεί σε ένοπλο αγώνα μαζί του.

Οι αγώνες του Μάρτη πρόσφεραν ένα ακόμα δίδαγμα το οποίο η Κομμουνιστική Διεθνής καλεί τους προλετάριους όλου του κόσμου να το προσέξουν. Πρέπει να προετοιμάζουμε τις εργατικές μάζες για τους αγώνες που πρόκειται να ξεσπάσουν, με αδιάκοπη, καθημερινή, έντονη και πλατιά επαναστατική ζύμωση· πρέπει να μπαίνουμε στη μάχη με συνθήματα καθαρά και κατανοητά από τις μεγάλες προλεταριακές μάζες. Στη στρατηγική του εχθρού πρέπει να αντιτάξουμε μια διορατική και μελετημένη στρατηγική του προλεταριάτου. Η μαχητική διάθεση των γραμμών της πρωτοπορίας, το θάρρος τους και η σταθερότητα τους δεν αρκούν. Ο αγώνας πρέπει να είναι προετοιμασμένος, οργανωμένος με τρόπο που να φαίνεται στις εργαζόμενες μάζες σαν αγώνας για τα πιο ουσιαστικά συμφέροντά τους ώστε να τις κινητοποιεί αμέσως. Όσο περισσότερο το παγκόσμιο κεφάλαιο θα νιώθει ότι κινδυνεύει τόσο περισσότερο θα προσπαθήσει να κάνει αδύνατη τη μελλοντική νίκη της Κομμουνιστικής Διεθνούς, απομονώνοντας τις πρώτες γραμμές από το υπόλοιπο των πλατιών μαζών και νικώντας τες έτσι.

Σ’ αυτό το σχέδιο και σ’ αυτόν τον κίνδυνο πρέπει να αντιτάξουμε μια έντονη και πλατιά ζύμωση μέσα στις μάζες, καθοδηγούμενη από τα κομμουνιστικά κόμματα, μια εργασία ενεργητικής οργάνωσης μέσω της οποίας αυτά τα κόμματα εξασφαλίζουν την επιρροή τους πάνω στις μάζες, μια ψυχρή εκτίμηση της κατάστασης της μάχης, μια ταχτική μελετημένη που επιδιώκει να αποφύγει τον αγώνα με ανώτερες δυνάμεις του εχθρού και να περάσει στην επίθεση σε καταστάσεις που ο εχθρός είναι διαιρεμένος και η μάζα ενωμένη.

Το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς ξέρει ότι η εργατική τάξη δεν θα κατορθώσει να φτιάξει κόμματα ικανά να πέσουν σαν κεραυνός πάνω στον εχθρό τη στιγμή που αυτός είναι σε δύσκολη θέση, και να το αποφύγουν αυτό όταν εκείνος βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, παρά μόνο μετά από την πείρα που θα συγκεντρώσει από τους αγώνες. Καθήκον επομένως των προλετάριων όλου του κόσμου είναι να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν όλα τα διδάγματα και όλη την πείρα που με μεγάλες θυσίες συγκεντρώνεται από την εργατική τάξη μιας χώρας.
Διατηρήστε την Πειθαρχία του Αγώνα

Τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου και η εργατική τάξη δεν πρέπει να προετοιμάζονται για μια περίοδο ζύμωσης και οργάνωσης, αλλά αντίθετα για τους μεγάλους αγώνες που το κεφάλαιο θα επιβάλει σε λίγο στο προλεταριάτο για να το τσακίσει και να του φορτώσει όλο το βάρος της δικής του πολιτικής. Σ’ αυτόν τον αγώνα, τα κομμουνιστικά κόμματα πρέπει να εφαρμόσουν πειθαρχία αλύγιστη· και αυστηρή. Οι κεντρικές επιτροπές αυτών των κομμάτων πρέπει να μελετήσουν ψύχραιμα και με σύνεση, όλα τα διδάγματα του αγώνα, πρέπει να παρατηρήσουν το πεδίο της μάχης, να κατευθύνουν με τη μεγαλύτερη περίσκεψη τη μεγάλη ορμή των μαζών. Πρέπει να προετοιμάσουν το σχέδιο μάχης, την ταχτική τους, με όλο το κομματικό πνεύμα λαβαίνοντας πάντοτε υπόψη τους τις κριτικές των συντρόφων. Όλες όμως οι οργανώσεις του Κόμματος πρέπει να ακολουθήσουν χωρίς δισταγμό τη γραμμή που έχει καθορίσει το κόμμα. Κάθε λέξη, κάθε μέτρο των κομματικών οργανώσεων πρέπει να υποτάσσονται σ’ αυτό το σκοπό. Οι κοινοβουλευτικές φράξιες, ο τύπος του κόμματος, οι οργανώσεις πρέπει χωρίς δισταγμό να ακολουθούν την εντολή της διεύθυνσης του κόμματος.

Η παγκόσμια επισκόπηση των γραμμών της κομμουνιστικής πρωτοπορίας τελείωσε. Έδειξε ότι ο Κομμουνισμός είναι μια παγκόσμια δύναμη. Έδειξε ότι η Κομμουνιστική Διεθνής πρέπει ακόμα να διαμορφώσει και να διαπαιδαγωγήσει μεγάλους στρατούς του προλεταριάτου, έδειξε ότι οι στρατοί αυτοί αντιμετωπίζουν άμεσα μεγάλους αγώνες, ανάγγειλε τη νίκη σ’ αυτούς τους αγώνες, έδειξε στο προλεταριάτο πώς πρέπει να προετοιμάζεται και να κερδίζει αυτή τη νίκη. Είναι καθήκον των κομμουνιστικών κομμάτων όλου του κόσμου να ενεργήσουν κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι αποφάσεις των Συνεδρίων, που πηγάζουν από την πείρα του παγκόσμιου προλεταριάτου, να γίνουν ένα είδος γενικής συνείδησης των κομμουνιστών όλου του κόσμου, για να μπορέσουν οι κομμουνιστές προλετάριοι, άντρες και γυναίκες, να ενεργήσουν στους μελλοντικούς αγώνες σαν ηγέτες χιλιάδων προλεταρίων που δεν είναι κομμουνιστές.

t Ζήτω η Κομμουνιστική Διεθνής!

t Ζήτω η Παγκόσμια Επανάσταση!

t Εμπρός στη Δουλειά για την Προετοιμασία και την Οργάνωση της Νίκης!



Η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς:

Γερμανία: Χέκερτ, Φρέλιχ. Γαλλία: Σουβαρίν. Τσεχοσλοβακία: Μπούριαν, Κρέμπιτζ. Ιταλία: Τερατσίνι, Τζενάρι. Ρωσία: Ζινόβιεφ, Μπουχάριν, Ράντεκ, Λένιν, Τρότσκι. Ουκρανία: Τσούμσκι. Πολωνία: Βάρσκι. Βουλγαρία: Ποπόφ. Γιουγκοσλαβία: Μάρκοβιτς. Νορβηγία:Σέφλο. Αγγλία: Μπέλ. Αμερική: Μπόλντουιν. Ισπανία: Μερίνο, Γκράτσια. Φινλανδία: Σιρόλα. Ολλανδία: Γιάνσεν. Βέλγιο: Βαν Οβερστράτεν. Σουηδία: Τσίλμπουμ. Λετονία: Στούτσκα. Ελβετία: Άρνολντ. Αυστρία: Κοριτσόνερ. Ουγγαρία: Μπελά Κουν.

Η Εκτελεστική Επιτροπή της Διεθνούς των Νέων:

Μίντσενμπεργκ, Λεκέ.

Μόσχα, 17 Ιούλη 1921
Λέον Τρότσκι

ΚΑΙ ΤΩΡΑ; [Αποσπάσματα]

ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ
Ο Γραφειοκρατικός Τελεσιγραφισμός

…Όταν οι εφημερίδες του νέου Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SAP) κριτικάρουν «τον κομματικό εγωισμό» της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν ο Σάιντεβιτς μας βεβαιώνει ότι γι’ αυτόν «τα συμφέροντα της τάξης είναι πάνω από τα συμφέροντα του κόμματος» –πέφτουν απλά σε μια πολιτική αισθηματολογία ή, πράγμα που είναι χειρότερο, προσπαθούν με αισθηματικές φράσεις να καλύψουν τα συμφέροντα του δικού τους κόμματος. Και αυτή είναι μια μέθοδος που δεν αξίζει τίποτε. Όταν η αντίδραση απαιτεί τα συμφέροντα του «έθνους» να τοποθετηθούν πάνω από τα συμφέροντα της τάξης, εμείς, οι μαρξιστές, εξηγούμε ότι, κάτω από τη μορφή του «γενικού» συμφέροντος, η αντίδραση υπερασπίζει τα συμφέροντα της τάξης των εκμεταλλευτών. Τα συμφέροντα του έθνους μπορούν να διατυπωθούν μόνο από την άποψη της κυρίαρχης τάξης, ή της τάξης που διεκδικεί την εξουσία. Τα συμφέροντα της τάξης δεν μπορούν να διατυπωθούν παρά με τη μορφή ενός προγράμματος. Και δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε ένα πρόγραμμα παρά με τη δημιουργία ενός κόμματος.

Η τάξη, παρμένη καθεαυτή, δεν είναι παρά υλικό για εκμετάλλευση. Το προλεταριάτο αποκτά έναν ανεξάρτητο ρόλο μόνο τη στιγμή που, από μια κοινωνική τάξη καθεαυτή γίνεται μια πολιτική τάξη διεαυτήν –για τον εαυτό της. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μέσα από ένα κόμμα. Το κόμμα είναι το ιστορικό αυτό όργανο διαμέσου του οποίου η τάξη γίνεται τάξη συνειδητή. Το να λέμε ότι «η τάξη στέκεται πιο ψηλά από το κόμμα», είναι σαν να βεβαιώνουμε ότι η τάξη στην πρωτόγονή της κατάσταση στέκεται πιο ψηλά από την τάξη που βρίσκεται στο δρόμο της ταξικής της συνείδησης. Αυτό δεν είναι μόνο λαθεμένο, αλλά και αντιδραστικό. Για να δικαιολογήσουμε την αναγκαιότητα του ενιαίου μετώπου, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να καταφύγουμε στη χοντροκομμένη αυτή θεωρία.

Η πρόοδος μιας τάξης προς την ταξική συνείδησή της, η οικοδόμηση δηλαδή ενός επαναστατικού κόμματος που ηγείται του προλεταριάτου, είναι ένα σύνθετο και αντιφατικό προτσές. Η ίδια η τάξη δεν είναι ομοιογενής. Τα διάφορα τμήματά της φτάνουν στην ταξική συνείδηση από διαφορετικούς δρόμους και σε διαφορετικούς χρόνους. Η μπουρζουαζία συμμετέχει ενεργητικά σ’ αυτό το προτσές. Δημιουργεί τους δικούς της θεσμούς μέσα στην εργατική τάξη ή χρησιμοποιεί τους θεσμούς που ήδη υπάρχουν, αντιτάσσοντας ορισμένα στρώματα εργατών σε άλλα. Μέσα στο προλεταριάτο δρουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Γι’ αυτό παραμένει πολιτικά διασπασμένο κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορικής του πορείας. Το πρόβλημα του ενιαίου μετώπου –που γεννιέται σε ορισμένες περίοδες μεγάλης οξύτητας– έχει εδώ την πηγή του.

Τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου βρίσκουν την έκφρασή τους στο κομμουνιστικό κόμμα –όταν η πολιτική του είναι σωστή. Το καθήκον του κομμουνιστικού κόμματος είναι να κερδίσει την πλειοψηφία του προλεταριάτου: και μόνο έτσι γίνεται δυνατή η σοσιαλιστική επανάσταση. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του αν δεν διαφυλάξει, πλήρως και χωρίς όρους, την πολιτική και οργανωτική του ανεξαρτησία απέναντι σε όλα τα άλλα κόμματα και τις οργανώσεις που υπάρχουν μέσα και έξω από την εργατική τάξη. Η παραβίαση της βασικής αυτής αρχής της μαρξιστικής πολιτικής είναι το πιο φρικτό έγκλημα ενάντια στα συμφέροντα του προλεταριάτου σαν τάξης. Η Κινέζικη Επανάσταση του 1925-1927 συντρίφτηκε ακριβώς γιατί η Κομμουνιστική Διεθνής, κάτω από την ηγεσία των Στάλιν και Μπουχάριν, ανάγκασε το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα να μπει στο Κουόμινταγκ, το κόμμα αυτό της κινέζικης μπουρζουαζίας, και να υποταχθεί στην πειθαρχία του. Η εμπειρία που βγαίνει από την εφαρμογή της σταλινικής πολιτικής απέναντι στο Κουόμινταγκ θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν παράδειγμα ολέθριου σαμποτάζ της επανάστασης από τους ηγέτες της. Η σταλινική θεωρία των «διταξικών κομμάτων εργατών και χωρικών» για την Ανατολή δεν είναι παρά η γενίκευση και η κωδικοποίηση του πειράματος που έγινε με το Κουόμινταγκ. Η εφαρμογή αυτής της θεωρίας στην Ιαπωνία, την Ινδία, την Ινδονησία, την Κορέα, υπονόμευσε το κύρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και καθυστέρησε την επαναστατική ανάπτυξή τους για πολλά χρόνια. Η ίδια πολιτική –κακόπιστη στην ουσία της– εφαρμόστηκε, αν και με λιγότερο κυνισμό, στις Ενωμένες Πολιτείες, στην Αγγλία και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης μέχρι το 1928.

Η πάλη της Αριστερής Αντιπολίτευσης για τη διατήρηση της πλήρους και χωρίς όρους ανεξαρτησίας του κομμουνιστικού κόμματος και της πολιτικής του, κάτω απ’ όλες τις ιστορικές συνθήκες και σ’ όλα τα στάδια ανάπτυξης του προλεταριάτου, τέντωσε τις σχέσεις ανάμεσα στην Αντιπολίτευση και τη σταλινική φράξια σε σημείο σπασίματος στην περίοδο της συμμαχίας της με τον Τσιαγκ Κάι-σεκ, τον Βαγκ Τσιν-βέι, τον Πάρσελ, τον Ράντιτς, τον Λαφολέτ κλπ. Είναι εντελώς περιττό να υπενθυμίσουμε ότι τόσο οι Τέλμαν και Ρέμελε όσο και οι Μπράντλερ και Ταλχάιμερ, στη διάρκεια αυτού του αγώνα, στάθηκαν στο πλευρό του Στάλιν ενάντια στους Μπολσεβίκους-Λενινιστές. Δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς εκείνοι που πρέπει να πάμε στο σχολείο και να μάθουμε από τον Στάλιν και τον Τέλμαν για την ανεξαρτησία της πολιτικής του κομμουνιστικού κόμματος!

Αλλά το προλεταριάτο κινείται προς την επαναστατική του συνείδηση περνώντας όχι από τις τάξεις του σχολείου, αλλά μέσα από την πάλη των τάξεων, που δεν επιδέχεται διακοπές. Για να παλέψει, το προλεταριάτο έχει ανάγκη από την ενότητα των γραμμών του. Και αυτό ισχύει τόσο για τις επιμέρους οικονομικές συγκρούσεις, μέσα στα τέσσερα ντουβάρια ενός εργοστασίου, όσο και για τους «εθνικούς» πολιτικούς αγώνες, όπως είναι η απόκρουση του φασισμού. Κατά συνέπεια, η τακτική του ενιαίου μετώπου δεν είναι κάτι το συμπτωματικό, δεν είναι κάτι το τεχνητό –μια δόλια μανούβρα– καθόλου, βγαίνει ολοκληρωτικά και ολόκληρη από τις αντικειμενικές συνθήκες που διέπουν την ανάπτυξη του προλεταριάτου. Τα λόγια του Κομμουνιστικού Μανιφέστου που βεβαιώνουν ότι οι κομμουνιστές δεν αντιτίθενται στο προλεταριάτο, ότι δεν έχουν άλλα, ξέχωρα συμφέροντα από τα συμφέροντα του προλεταριάτου σαν όλο, σημαίνουν ότι η πάλη του κόμματος να κερδίσει την πλειοψηφία της τάξης σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ’ρθεί σε αντίθεση με την ανάγκη των εργατών να διατηρήσουν την ενότητα των γραμμών τους μέσα στη μάχη.

Η «Ρότε Φάνε» είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη όταν καταδικάζει όλες τις συζητήσεις για «τα συμφέροντα της τάξης που μπαίνουν πάνω από τα κομματικά συμφέροντα». Στην πραγματικότητα, τα συμφέροντα της τάξης, κατανοημένα σωστά, ταυτίζονται με τους σωστά διατυπωμένους στόχους του κόμματος. Όσο η συζήτηση περιορίζεται στην ιστορικό-φιλοσοφική αυτή διαβεβαίωση, η θέση της «Ρότε Φάνε» είναι ακαταμάχητη. Τα πολιτικά, όμως, συμπεράσματα που βγάζει από αυτήν δεν είναι παρά μια γελοιοποίηση του μαρξισμού.

Η καταρχήν ταυτότητα των συμφερόντων του προλεταριάτου και των στόχων του κομμουνιστικού κόμματος δεν σημαίνει ούτε ότι το προλεταριάτο, στο σύνολό του, έχει, από σήμερα κιόλας, συνείδηση των ταξικών του συμφερόντων ούτε ότι το κόμμα, κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, τα εκφράζει με σωστό τρόπο. Η ίδια η ανάγκη του κόμματος απορρέει ακριβώς από το γεγονός ότι το προλεταριάτο δεν γεννιέται με έμφυτη την κατανόηση των ιστορικών του συμφερόντων. Το καθήκον του κόμματος συνίσταται στο να μαθαίνει, από την εμπειρία που βγάζει από την πάλη του, πώς να αποδείχνει στο προλεταριάτο το δικαιωμά του να είναι ηγεσία. Ενώ η σταλινική γραφειοκρατία έχει, αντίθετα, την άποψη ότι μπορεί να απαιτεί την εν λευκώ υποταγή του προλεταριάτου απλά στη δύναμη του κομματικού διαβατηρίου, που είναι σφραγισμένο με τη βούλα της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Κάθε ενιαίο μέτωπο που δεν είναι από τα πριν τοποθετημένο κάτω από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, επαναλαμβάνει η «Ρότε Φάνε», στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα του προλεταριάτου. Όποιος δεν αναγνωρίζει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι παρά ένας «αντεπαναστάτης». Ο εργάτης είναι υποχρεωμένος να εμπιστεύεται προκαταβολικά την κομμουνιστική οργάνωση, στο λόγο της τιμής του. Από την καταρχήν ταυτότητα των στόχων του κόμματος και της τάξης, ο υπάλληλος συμπεραίνει το δικαιωμα του να διατάζει την τάξη. Το πραγματικό ιστορικό πρόβλημα που το κομμουνιστικό κόμμα έχει ακόμα να λύσει –να ενοποίηση κάτω από τη σημαία του τη συντριπτική πλειοψηφία των εργατών– η γραφειοκρατία το μεταβάλλει σε τελεσίγραφο, σ’ ένα ρεβόλβερ ακουμπισμένο στον κρόταφο της εργατικής τάξης. Η φορμαλιστική, διοικητική και γραφειοκρατική σκέψη έχει αντικαταστήσει τη διαλεκτική σκέψη.

Το ιστορικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί παίρνεται σαν ήδη λυμένο. Η εμπιστοσύνη που μένει να κατακτηθεί θεωρείται κιόλας κατακτημένη. Δε χρειάζεται να πούμε, ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Αλλά, έτσι, τα πράγματα δεν πάνε και πολύ μακριά. Στην πολιτική πρέπει να ξεκινάει κανείς από τα πράγματα όπως αυτά είναι, και όχι απ’ αυτά που ήθελε να είναι ή που θα γίνουν ίσως κάποτε. Η θέση της σταλινικής γραφειοκρατίας, τραβηγμένη μέχρι την τελευταία συνέπειά της, είναι, στην πραγματικότητα, η άρνηση του Κόμματος: ποιό είναι το αποτέλεσμα όλου του ιστορικού έργου του, αν το προλεταριάτο πρέπει να δεχτεί προκαταβολικά την ηγεσία των Τέλμαν και Ρέμελε;

Από τον εργάτη που θέλει να μπει στις γραμμές του κομμουνισμού, το Κόμμα έχει το δικαιωμα να απαιτήσει: πρέπει να δεχτείς το πρόγραμμά μας, να τηρείς τις καταστατικές μας αρχές και να υπακούεις στην καθοδήγηση των εκλεγμένων οργάνων μας. Αλλά είναι παράλογο και εγκληματικό να θέτουμε από τα πριν τις ίδιες αυτές απαιτήσεις, ή και ακόμα ένα μέρος τους στις μάζες των εργατικών οργανώσεων όταν τίθεται το ζήτημα της ενιαίας δράσης για καθορισμένους στόχους πάλης. Έτσι υποσκάπτονται τα πραγματικά θεμέλια του Κόμματος. Το Κόμμα μπορεί να εκπληρώσει τα καθήκοντά του μόνο αν διατηρεί σωστές σχέσεις με την τάξη. Αντί να στέλνει τέτοιου είδους μονόπλευρα τελεσίγραφα, που ερεθίζουν και προσβάλουν τους εργάτες, το Κόμμα πρέπει να προτείνει ένα καθορισμένο πρόγραμμα για ενιαία δράση: αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την κατάκτηση της πραγματικής ηγεσίας.

Ο τελεσιγραφισμός είναι μια απόπειρα να εκβιάσουν την εργατική τάξη, όταν αποτυχαίνουν να την πείσουν: εργάτες, αν δεν δεχτείτε την ηγεσία των Τέλμαν-Ρέμελε-Νόιμαν, δεν θα σας επιτρέψουμε να δημιουργήσετε το ενιαίο μέτωπο. Ο χειρότερος εχθρός της δεν θα μπορούσε να επινοήσει δυσκολότερη κατάσταση απ’ αυτήν που δημιουργεί για τον εαυτό της η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την καταστροφή.

Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας σπρώχνει τον τελεσιγραφισμό της στην πιο απαίσιά του μορφή, με τις σοφιστικές περιφράσεις στις διακηρύξεις της: «δεν σας ζητάμε να παραδεχτείτε από τα πριν τις κομμουνιστικές μας αντιλήψεις». Αυτό ακούγεται σαν δικαιολογία για μια πολιτική που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Όταν το Κόμμα διακηρύσσει την άρνησή του να αρχίσει οποιουδήποτε είδους διαπραγματεύσεις με άλλες οργανώσεις, αλλά καλεί τους σοσιαλδημοκράτες εκείνους εργάτες, που θέλουν να σπάσουν τις σχέσεις τους με την οργάνωσή τους, να μπουν κάτω από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να αποκαλούν τον εαυτό τους κομμουνιστή, τότε το Κόμμα χρησιμοποιεί τη γλώσσα του πιο καθαρού τελεσιγραφισμού. Η επιφύλαξη που αφορά τις «κομμουνιστικές μας αντιλήψεις» είναι πέρα για πέρα γελοία. Ο εργάτης που είναι αυτή ακριβώς τη στιγμή έτοιμος να σπάσει τους δεσμούς του με το κόμμα του και να συμμετάσχει, κάτω από την κομμουνιστική ηγεσία, στον αγώνα, δεν θα εμποδιστεί από το γεγονός ότι πρέπει να αποκαλεί τον εαυτό του κομμουνιστή. Οι ταχυδακτυλουργίες με τις ετικέτες και οι διπλωματικές υπεκφυγές είναι ξένες προς τον εργάτη. Βλέπει την πολιτική και την οργάνωση όπως ακριβώς είναι. Παραμένει στη Σοσιαλδημοκρατία όσο δεν έχει εμπιστοσύνη στην κομμουνιστική ηγεσία. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η πλειοψηφία των σοσιαλδημοκρατών εργατών μένουν στο Κόμμα τους όχι γιατί έχουν εμπιστοσύνη στη ρεφορμιστική ηγεσία, αλλά γιατί δεν έχουν ακόμα εμπιστοσύνη στην κομμουνιστική ηγεσία. Θέλουν, όμως, από τώρα να παλέψουν εναντίον του φασισμού. Δείχνοντάς τους το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει σ’ έναν κοινό αγώνα, θα απαιτήσουν από την οργάνωσή τους να κάνει αυτό το βήμα. Αν η οργάνωσή τους το αρνηθεί, τότε μπορεί να φτάσουν μέχρι τη ρήξη μαζί της.

Αντί να βοηθήσει τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες να βρουν, μέσα από την πείρα, το δρόμο τους, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος βοηθάει τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες εναντίον των εργατών. Οι Βελς και οι Χίλφερντιγκ είναι ικανοί να καλύψουν με επιτυχία τη δική τους απροθυμία και το φόβο τους για τον αγώνα, την ανικανότητά τους να παλέψουν, παραθέτοντας την απέχθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος να συμμετάσχει σ’ έναν κοινό αγώνα. Η επίμονη, ηλίθια και ανόητη απόρριψη απομέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος της πολιτικής του ενιαίου μετώπου προσφέρει, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, μια πολύ σημαντική πολιτική βοήθεια στη Σοσιαλδημοκρατία. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Σοσιαλδημοκρατία –με τον εγγενή παρασιτισμό που τήν χαρακτηρίζει– γαντζώνεται από την κριτική μας στην τελεσιγραφική πολιτική των Στάλιν και Τέλμαν.

Οι επίσημοι ηγέτες της Κομμουνιστικής Διεθνούς φλυαρούν τώρα με πολύ σοβαρό ύφος για την ανάγκη εξύψωσης του θεωρητικού επιπέδου του Κόμματος και για τη μελέτη της «ιστορίας του Μπολσεβικισμού». Στην πραγματικότητα το «επίπεδο» πέφτει συνεχώς, τα μαθήματα του Μπολσεβικισμού έχουν ξεχαστεί, έχουν παραμορφωθεί, έχουν τσαλαπατηθεί. Στο μεταξύ, δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς στην ιστορία του ρωσικού Κόμματος τον πρόδρομο της σημερινής πολιτικής της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας: είναι ο μακαρίτης ο Μπογκντάνοφ, ο ιδρυτής του τελεσιγραφισμού (ή του οτζοβισμού). Από το 1905 κιόλας, θεωρούσε αδύνατη τη συμμετοχή των μπολσεβίκων στο Σοβιέτ της Πετρούπολης, αν το Σοβιέτ δεν αναγνώριζε από τα πριν τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία. Κάτω από την επίδραση του Μπογκντάνοφ, το γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής των Μπολσεβίκων στην Πετρούπολη υιοθέτησε τον Οκτώβρη του 1905 την εξής απόφαση: να προβάλει στο Σοβιέτ της Πετρούπολης το αίτημα να αναγνωρίσει την ηγεσία του Κόμματος. Και σε περίπτωση άρνησης, να αποσυρθούν από το Σοβιέτ. Ο Κρασίκοφ, ένας νεαρός δικηγόρος, μέλος της μπολσεβίκικης Κεντρικής Επιτροπής εκείνης της εποχής, διάβασε αυτό το τελεσίγραφο στην ολομέλεια του Σοβιέτ. Οι εργάτες αντιπρόσωποι, ανάμεσά τους και οι μπολσεβίκοι, αλληλοκοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι και πέρασαν στις εργασίες της ημερήσιας διάταξης. Κανείς δεν εγκατέλειψε το Σοβιέτ. Σε λίγο έφτασε ο Λένιν από το εξωτερικό και συγύρισε για τα καλά τους τελεσιγραφιστές: «Δεν μπορείτε, τους δίδαξε, ούτε εσείς ούτε οποιοσδήποτε άλλος, με τη βοήθεια τελεσιγράφων να υποχρεώσετε τις μάζες να πηδήξουν πάνω από τις αναγκαιες φάσεις της ίδιας της πολιτικής τους ανάπτυξης».

Ο Μπογκντάνοφ, ωστόσο, δεν απαρνήθηκε τη μέθοδό του και δημιούργησε στη συνέχεια μια ολόκληρη φράξια «τελεσιγραφιστές» ή «οτζοβιστές»[1]: αυτό το παρατσούκλι τους δόθηκε γιατί είχαν την τάση να «αποσύρουν» τους μπολσεβίκους απ’ όλες τις οργανώσεις που αρνούνταν να δεχτούν το τελεσίγραφο που τους στελνόταν από τα πάνω: «πρέπει πρώτα να αναγνωρίστε την ηγεσία μας». Οι τελεσιγραφιστές προσπάθησαν να επιβάλουν την πολιτική τους όχι μονάχα στα Σοβιέτ, αλλά και στον κοινοβουλευτικό τομέα και στα συνδικάτα, με δυο λόγια, σε όλες τις νόμιμες και μισονόμιμες οργανώσεις της εργατικής τάξης.

Η πάλη του Λένιν ενάντια στον τελεσιγραφισμό ήταν μια πάλη για σωστές σχέσεις ανάμεσα στο Κόμμα και την τάξη. Οι τελεσιγραφιστές δεν έπαιξαν ποτέ έστω και τον πιο μικρό ρόλο μέσα στο παλιό Μπολσεβίκικο Κόμμα, αλλιώς η νίκη του Μπολσεβικισμού θα ήταν αδύνατη. Η δύναμη του Μπολσεβικισμού βρισκόταν στις προσεγμένες και ευαίσθητες σχέσεις του με την τάξη. Ο Λένιν συνέχισε την πάλη του ενάντια στον τελεσιγραφισμό ακόμα και όταν βρισκόταν στην εξουσία, ιδιαίτερα στη συμπεριφορά απέναντι στα συνδικάτα. «Ακόμα και τώρα στη Ρωσία, έγραφε, αν, ύστερα από δυόμισι χρόνια πρωτοφανέρωτες νίκες ενάντια στην αστική τάξη της Ρωσίας και της Αντάντ, βάζαμε σαν όρο εγγραφής στα συνδικάτα την “αναγνώριση της δικτατορίας”, θα κάναμε ανοησία, θα καταστρέφαμε την επιρροή μας στις μάζες, θα βοηθούσαμε τους μενσεβίκους. Γιατί όλο το καθήκον των κομμουνιστών είναι ακριβώς να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσα τους και όχι να απομονώνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα “αριστερά” συνθήματα», (Ν.Λένιν: «Άπαντα», τόμ. 41, Ο «Αριστερισμός», η Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού, σελ. 37-38). Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, που δεν αντιπροσωπεύουν παρά μια μειοψηφία της εργατικής τάξης.



Στη διάρκεια, όμως, των λίγων τελευταίων χρόνων η κατάσταση στην ΕΣΣΔ έχει ριζικά αλλάξει. Ο εξοπλισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος με την εξουσία, σημαίνει την εισαγωγή ενός νέου στοιχείου στις σχέσεις ανάμεσα στην πρωτοπορία και την τάξη: στ

[Επισκέπτης]