patari.org

[alfon]

Πηγή: https://iskra.gr/trab-kenenti-kai-tora-ti/#comment-39313

Πατήστε στο παραπάνω για να δείτε το πλήρες κείμενο, με συνδέσμους και σχετικά βίντεο

Σκέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ και τις προοπτικές που ανοίγει.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ τέλειωσαν με μεγάλη νίκη του Τραμπ. Νίκη που φαίνεται ότι μάλλον δε θα είχε γίνει δυνατή αν ο Κένεντι δεν είχε αποφασίσει να αποσύρει την υποψηφιότητά του και να ζητήσει από τους οπαδούς του να ψηφίσουν Τραμπ. Ακόμη κι αν ήταν σχετικά μικρό, το ποσοστό του Κένεντι προστιθέμενο σε αυτό που είχε ούτως ή άλλως ο Τραμπ του έδωσε τη δυνατότητα να ξεπεράσει την Καμάλα, πιθανότατα σε όλες τις παραδοσιακά αμφίρροπες πολιτείες.

Η απόφαση αυτή φαίνεται ότι αρχικά δεν πάρθηκε λόγω κάποιας απόψεων, αλλά από τον τρόμο που προκαλούσε η σχεδιαζόμενη από τους μηχανισμούς που ελέγχουν το δημοκρατικό κόμμα δυστοπία. Καθ’ οδόν, ο Κένεντι διαπίστωσε ότι πολλές από τις θέσεις του είναι αποδεκτές από τον Τραμπ και ότι υπάρχει δυνατότητα, μέσω μίας συνεργασίας μαζί του, να προωθήσει μία σειρά ζητήματα που τον απασχολούν, ιδιαίτερα στον τομέα της δημόσιας υγείας και της διατροφής.

Σε πρόσφατη προεκλογική του συγκέντρωση ο Τραμπ, από τη μεριά του, δήλωσε:

“Ο Κένεντι θα συμμετάσχει στην κυβέρνησή μου. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στον τομέα της υγείας. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στα τρόφιμα. Θα τον αφήσω να αλωνίσει στα φάρμακα. Θα τον αφήσουμε να αλωνίσει για ένα διάστημα και μετά μπορεί να χρειαστεί να τον συγκρατήσω λίγο γιατί έχει μερικές πολύ φευγάτες ιδέες, αλλά οι περισσότερες είναι πραγματικά καλές.”

Το πρόγραμμα του Τραμπ από μόνο του, αν εφαρμοστεί θα φέρει τεράστιες αλλαγές, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο τον κόσμο. Αν προσθέσουμε σε αυτό και το πρόγραμμα του Κένεντι (που συμπυκνώνεται στο “Make America Healthy Again”), το οποίο ο Τραμπ φέρεται να έχει αποδεχτεί – εκτός από το σταμάτημα της εξόρυξης πετρελαίου – και να προτίθεται να εφαρμόσει, οι αλλαγές θα είναι πραγματικά κοσμογονικές.

Το “μόνο” πρόβλημα, τόσο για τον Τραμπ, όσο και για τον Κένεντι, είναι ότι τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.

Πριν όμως ασχοληθούμε με αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά στο ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα.

Οι εκλογές και το αποτέλεσμα

Σύμφωνα με στοιχεία που έχει παρουσιάσει ο Αμερικανός “δημοσιογράφος-αντάρτης” James O’ Keefe, ΚΑΙ σε αυτές τις εκλογές έγινε – τουλάχιστον στην Πενσιλβάνια, απόπειρα υποκλοπής των εκλογών με νοθεία. Είναι βέβαια φανερό ότι, αντίθετα με το 2020, η απόπειρα αυτή δε στέφτηκε με επιτυχία.


Οι λόγοι που δεν έγινε “επαρκής” νοθεία, κατά τη γνώμη του γράφοντος , είναι κυρίως δύο:

– Πρώτον, οι ρεπουμπλικάνοι ήταν προετοιμασμένοι και είχαν πάρει τα μέτρα τους, στο βαθμό που γινόταν, έχοντας κάνει τεράστια κινητοποίηση, έχοντας παντού παρατηρητές κλπ. Και βέβαια δεν υπήρχε αυτή τη φορά η δικαιολογία της “πανδημίας” που είχε χρησιμοποιηθεί το 2020.

– Δεύτερο και σημαντικότερο, φαίνεται ότι σημαντικό τμήμα του βαθέος κράτους, και ειδικά του στρατού, έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον Τραμπ για να βγάλει τη χώρα από το βούρκο και για να αποφύγει τον τεμαχισμό της. Το πιθανότερο είναι ότι τίποτα από τα δύο δε θα καταφέρει – το πολύ-πολύ ίσως καταφέρει να καθυστερήσει τη στιγμή της έκρηξης, αν και ούτε αυτό είναι βέβαιο.

Όπως και να έχει, είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας τη στροφή μέρους του βαθέος κράτους το οποίο πριν από 4 χρόνια ήταν αρκετά συμπαγές. Αυτή η στροφή σίγουρα θα παίξει ρόλο, ενδεχομένως καθοριστικό, στις μελλοντικές εξελίξεις. Το ρήγμα αυτό φάνηκε, ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, με την υπόθεση του αιτήματος των Ουκροναζί να τους δοθεί η άδεια να πλήττουν με πυραύλους τα βάθη της Ρωσίας. Την εποχή που συζητιόταν το θέμα, ο υπουργός εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του να δοθεί η άδεια. Το ίδιο και διάφορες μαριονέτες των ΗΠΑ όπως ο παλιός αλλά και ο νέος Γ.Γ. του Νάτο, η εξωλέστατη πρόεδρος της Κομισιόν, η πλειοψηφία του ευρωκυνοβουλίου και άλλοι. Αυτός που αντιτάχθηκε – και φαίνεται ότι τελικά του πέρασε – ήταν ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν.

Αναφερόμενος στη διαφωνία σε πρόσφατη ομιλία του, ο Ρ. Κένεντι είπε σχετικά: “Ας ευχαριστούμε το Θεό που οι αξιωματικοί του Πενταγώνου εξεγέρθηκαν και στασίασαν και είπαν ‘Δε θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό'” (για να δείτε το σχετικό απόσπασμα, κάντε κλικ εδώ και πηγαίνετε στο 1:50:00).

Τελικά, με ή χωρίς νοθεία, ο Τραμπ φαίνεται ότι θα καταλήξει με 312 εκλέκτορες, έναντι 226 της Χάρις. Όση νοθεία να κάνουν στα τελειώματα (Στην Αριζόνα τα τελικά αποτελέσματα μπορεί να κάνουν και 15 μέρες να βγουν), όσους εκλέκτορες και να αγοράσουν, το αποτέλεσμα των προεδρικών δεν ανατρέπεται πλέον.

Στη γερουσία έχουν ήδη 52 έδρες από τις 50 που χρειάζονται. Μπορεί να κερδίσουν 2 ακόμη στις οποίες έχουν ελαφρό προβαδισμα (Νεβάδα και Πενσιλβάνια). Η κάθε ψήφος μετράει γιατί σε σημαντικά ζητήματα ενδέχεται να υπάρχουν διαρροές ψήφων ή και αποστασίες. Ας μην ξεχνάμε και τους λεγόμενους RINOs – τους πολιτευτές των ρεπουμπλικάνων των οποίων η πολιτική είναι κοντύτερα στων δημοκρατικών.

Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό


Και ενώ κάποιοι φαντάζονται ότι με την νίκη στις εκλογές μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και από δω και πέρα τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, στην πραγματικότητα τώρα αρχίζουν τα ζόρια. Ζόρια για τα οποία δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι είναι προετοιμασμένοι τόσο ο Τραμπ όσο και Κένεντι.

Πρώτα απ’ όλα, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα, θα πρέπει να κερδίσουν τον έλεγχο και της βουλής. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το στρατόπεδο του Τράμπ έχει εξασφαλίσει 206 από τις 218 έδρες που χρειάζεται. Σε άλλες 18 προηγείται χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα τις κερδίσει. Στην καλύτερη γι αυτό περίπτωση, θα μπορούσε να κερδίσει και κάποιες από τις 21 στις οποίες προηγούνται αυτή τη στιγμή οι δημοκρατικοί. Ας μην ξεχνάμε ότι ο έλεγχος της βουλής είναι ιδιαίτερα σημαντικός και για έναν ακόμη λόγο: αν βγουν από τη μέση ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος, σειρά για την προεδρία της χώρας έχει ο πρόεδρος της βουλής. Αν λοιπόν οι δημοκρατικοί καταφέρουν να πάρουν – με ή χωρίς νοθεία – την πλειοψηφία στη βουλή, δεν έχουν τελειώσει όλα γι αυτούς.

Στη συνέχεια θα πρέπει να φτάσουν ο Τραμπ και ο Κένεντι ζωντανοί στην ορκωμοσία. Πράγμα που δεν είναι δεδομένο, όπως έχουμε δει.

Και εκεί, αν προσπαθήσουν όντως να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους (που για τον Κένεντι τουλάχιστον το θεωρώ δεδομένο), θα αρχίσουν τα πολύ δύσκολα. Για να εφαρμοστεί το πρόγραμμα αυτό, ιδιαίτερα τα κομμάτια που θα αναλάβει ο Κένεντι, αλλά βέβαια και το σταμάτημα του πολέμου στην Ουκρανία, θα πρέπει όχι απλά να συγκρουστούν, αλλά να υπερισχύσουν στη μάχη με πανίσχυρα συμφέροντα – ιδιαίτερα με τη Blackrock και τη Vanguard, οι οποίες μαζί ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας των ΗΠΑ και σημαντικό μέρος του κρατικού μηχανισμού αλλά και διακρατικών οργανισμών, αλλά επίσης και με τον Bill Gates και τους υποτακτικούς του ο οποίος επίσης έχει τεράστια εξουσία, οικονομική και πολιτική. Πέραν του ότι είναι μάλλον ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Γκέητς είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης καλλιεργήσιμης γης στις ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε και την οικογένεια Σόρος, η οποία φέρεται να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος του δικαστικού σώματος των ΗΠΑ.

Οι προαναφερθέντες είναι οι βασικοί μέτοχοι των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών οι οποίες έχουν δημιουργήσει το καθεστώς υγείας το οποίο θέλει να ανατρέψει ο Κένεντι. Ελέγχουν επίσης τις βιομηχανίες όπλων οι οποίες κερδοσκοπούν με τους πολέμους τους οποίους θέλει να σταματήσει ο Τραμπ. Πλουτίζουν από τη διατροφή την οποία θέλει να εξυγιάνει ο Κένεντι. Χωρίς σύγκρουση μαζί τους δε μπορεί να γίνει τίποτα απ’ όσα υπόσχεται ο Τραμπ και ο σύμμαχός του.

Δεν είναι σαφές σε ποιες ακριβώς δυνάμεις σκοπεύουν ή φαντάζονται ότι θα στηριχτούν ο Τραμπ και ο Κένεντι απέναντι στα προαναφερθέντα θηρία. Φοβάμαι ότι έχουν μία ασαφή αντίληψη ότι θα τους καλέσουν, θα τους πουν “έχετε δημοκρατική υποχρέωση να μας υπακούσετε γιατί ο λαός μας ψήφισε”, θα τους δείξουν ένα αντίτυπο του συντάγματος των ΗΠΑ (περιλαμβανομένων των 27 τροπολογιών) και οι απέναντι θα πέσουν ανάσκελα, σαν τον κόμη Δράκουλα όταν του δείχνουν σκόρδα και σταυρούς.

Δυστυχώς, στην πραγματική ζωή τα πράγματα δε δουλεύουν ακριβώς έτσι. Όταν η σύγκρουση φτάνει στα άκρα, όταν ο εχθρός σου έχει ήδη πετάξει στα σκουπίδια κάθε έννοια νομιμότητας, ή πρέπει να είσαι έτοιμος – και να μπορείς – να χρησιμοποιήσεις ωμή κρατική βία, όπως καλή ώρα έκανε ο Πούτιν όταν έκλεισε τον ολιγάρχη Χοντορκόφσκι σε ένα κλουβί, τον έστειλε στο δικαστήριο και από εκεί σε δέκα χρόνια κάτεργο προς συνετισμό και των ομοίων του, ή θα πρέπει να είσαι έτοιμος – και να καταφέρεις – να καλέσεις το λαό να χρησιμοποιήσει επαναστατική βία εναντίον του εχθρού σου. Φοβάμαι ότι ούτε ο Τραμπ ούτε ο Κένεντι είναι διατεθειμένοι και ικανοί να πράξουν είτε το ένα είτε το άλλο.

Αν όντως τα πράγματα είναι όπως τα φαντάζομαι, απλά θα οδηγηθούν οι ΗΠΑ σε εκρηκτικές καταστάσεις, χωρίς ορατή διέξοδο. Πιθανόν να αποπειραθούν οι μεταρρυθμιστές να χρησιμοποιήσουν την υπάρχουσα αντιμονοπωλιακή νομοθεσία ή να την ενισχύσουν. Είναι αυτονόητο ότι οι αντίπαλοί τους θα χρησιμοποιήσουν κάθε όπλο που έχουν στην κατοχή τους. Από τα “σοφτ” και πανταχόθεν αποδεκτά όπλα, όπως την εξαγορά βουλευτών και γερουσιαστών και το filibuster στη γερουσία (χρήση διαδικαστικού “παράθυρου” που επιτρέπει στη μειοψηφία να συνεχίσει τη συζήτηση επ’ αόριστον εμποδίζοντας έτσι την ψηφοφορία στον αιώνα τον άπαντα), μέχρι τις πολιτικές δολοφονίες και, σαν τελευταία λύση, το πραξικόπημα. Κάπου στη μέση βρίσκεται η οπλοποίηση των δικαστηρίων, των διαφόρων τομέων του κρατικού μηχανισμού που ελέγχουν και – βέβαια – της ίδιας της ιερής και απαραβίαστης περιουσίας τους. Αν για παράδειγμα κηρύξουν λοκ-άουτ σε μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων που ελέγχουν, αφήσουν τον κόσμο στο δρόμο και διαλύσουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες, θα πρέπει η κυβέρνηση είτε να υποχωρήσει είτε να κρατικοποιήσει τις επιχειρήσεις αυτές. Αν ο Γκέιτς φωνάξει τον Κένεντι στο γραφείο του και του εξηγήσει ότι αν δεν αποσύρει τα ενοχλητικά νομοσχέδια που ετοιμάζει, από την επόμενη μέρα στα χωράφια του θα καλλιεργείται μόνον ελαιοκράμβη για βιοντίζελ και θα εκτρέφονται μόνον κατσαρίδες και σκουλήκια για τη διατροφή μας, η κυβέρνηση θα βρεθεί στο ίδιο δίλημμα. Αν απαιτήσουν από τον Τραμπ να απολύσει τον Κένεντι, διαφορετικά μέσα σε 5 χρόνια θα έχουν μεταφέρει το 60% της βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ στη φιλική προς τις επενδύσεις Αργεντινή του Μιλέι – το ίδιο. Ο Πούτιν, στον οποίο προαναφερθήκαμε, είχε τη δύναμη και τη θέληση να απειλήσει ακριβώς με κρατικοποίηση όταν χρειάστηκε. Δείτε το βίντεο στο οποίο απειλεί τον ολιγάρχη Ντεριπάσκα του οποίου οι εργάτες ορυχείων απεργούσαν, “ή θα λειτουργήσεις τα ορυχεία, ή θα τα πάρουμε και θα τα λειτουργήσουμε εμείς”:

Ο Πούτιν όμως δεν είχε τη δογματική προσέγγιση του Τραμπ προς την “ελεύθερη αγορά” (που βέβαια μόνον ελεύθερη δεν είναι στην εποχή μας που κυριαρχείται από μονοπώλια), ούτε τα αντικομμουνιστικά κολλήματα του Κένεντι. Ακόμη σημαντικότερο, ζει σε μία χώρα με τελείως διαφορετικές παραδόσεις, δομή και λειτουργία από τη Ρωσία του Πούτιν – αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…

Δεν είναι επίσης καθόλου σαφές το αν οι εν λόγω συμπαθείς (σχετικά) πολιτικοί (θα ήταν πολύ πιο συμπαθείς στον γράφοντα αν δεν υποστήριζαν φανατικά τη γενοκτονία της Παλαιστίνης και, ειδικά ο Τραμπ, δεν ευθυνόταν και προσωπικά για πάμπολλα εγκλήματα, όπως η κατοχή μέρους της Συρίας, η δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί, η συνέχιση λειτουργίας του κολαστηρίου του Γκουαντάναμο, η αμέριστη υποστήριξη σε όλα τα σιωνιστικά εγκλήματα και πολλά άλλα) έχουν καταλάβει ότι τα όποια απομεινάρια σφρίγους της αμερικάνικης οικονομίας δε στηρίζονται σε δικές της ζωτικές δυνάμεις, αλλά στην καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη. Ότι με τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, είναι σίγουρο ότι και οι εισερχόμενοι φόροι υποτελείας θα βρεθούν επίσης σε ελεύθερη πτώση. Αυτό βέβαια θα λύσει τελικά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, αφού αργά η γρήγορα θα αλλάξει κατεύθυνση και θα είναι οι πολίτες των ΗΠΑ που θα προσπαθούν να πάνε, έστω και λαθραία, σε άλλες χώρες για να γλυτώσουν από την κατάρρευση της δικής τους. Δεν ξέρω αν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο Τραμπ (και πλέον και ο Κένεντι) θα ήθελαν να το λύσουν, αλλά ίσως τελικά αποδειχτεί η μόνη από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις που θα τηρήσουν.

Για το μεσανατολικό, ας μη μιλήσουμε καλύτερα – αν και εκεί υπάρχει διέξοδος, αν ο Τραμπ κόψει τη στήριξη στο κατοχικό μόρφωμα. Δεν έχει δείξει όμως, ούτε αυτός ούτε ο Κένεντι τέτοια πρόθεση. Αν υποθέσουμε ότι είχε τη θέληση και τα “κάκαλα” να το πράξει, θα μπορούσε να κλείσει και το δεύτερο μέτωπο, πέρα από αυτό της πρώην Ουκρανίας, “τη μέρα που θα ορκιστεί πρόεδρος”. Και πάλι όμως θα έμπαινε το ερώτημα σε ποιες δυνάμεις θα μπορούσε να στηριχτεί για να το κάνει.

Τα προαναφερθέντα είναι βέβαια ένα μικρό μόνον μέρος από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει. Ένα δεύτερο είναι η σύγκρουση με το μηχανισμό των δημοκρατικών που έχει εμπεδωμένες θέσεις σε καίρια σημεία του κρατικού μηχανισμού. Ο Κένεντι θα πρέπει να ζητήσει να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για τα εγκλήματα που έγιναν την περίοδο της “πανδημίας”. Στα εγκλήματα όμως αυτά εμπλέκονται χιλιάδες άνθρωποι. Από το Φάουτσι, τη Μπλιξ και τον Γκέητς μέχρι τους χιλιάδες καθηγητάδες που αποδέχτηκαν την κατάργηση της επιστήμης τους, τους γραφειοκράτες του ιατρικού τομέα που έκαναν την πάπια για να σώσουν τις θέσεις τους, τους γιατρούς που υπέγραφαν ψευδή πιστοποιητικά θανάτου και συναινούσαν σε ιατρικές αγωγές θανάτου, τα στελέχη του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που απέλυαν όσους “δεν συνεμορφώνονταν προς τας υποδείξεις”, τους κλινικάρχες που διασωλήνωναν ασθενείς για να τσεπώνουν τις κρατικές αμοιβές, τους πολιτικούς που κλείδωναν το λαό στα σπίτια τους ενώ οι ίδιοι συμμετείχαν σε πολυπληθή γλέντια διαφόρων ειδών… Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στα εγκλήματα είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν τις προσπάθειες με κάθε τρόπο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, το κυβερνητικό έργο δε θα μπορεί να προχωρήσει ούτε μία ίντσα, επειδή η κάθε διοικητική πράξη, ο κάθε νόμος, η κάθε απόφαση θα προσβάλλονται νομικά. Στη χειρότερη, και πιθανότερη, θα επιστρατευτούν και άλλα μέσα. Από τη μεριά τους, τα θύματα της “υγειονομικής” χούντας, οι άνθρωποι που έχασαν συγγενείς τους από την κρατικής εμπνεύσεως “one size fits all” ιατρική, οι άνθρωποι που βασανίστηκαν οι ίδιοι από τις παρενέργειες και είτε έμειναν ανάπηροι είτε τελικά – οι πιο τυχεροί – αποθεραπεύτηκαν, αυτοί που κυνηγήθηκαν, που έχασαν τις δουλειές τους επειδή δε δέχτηκαν να υποστούν υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις (μάσκες, εμφόλια κλπ), αυτοί που καταστράφηκαν οικονομικά επειδή αναγκάστηκαν να κλείσουν τα “μη αναγκαία” μαγαζιά τους, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι θα ζητήσουν δικαίωση και αποζημίωση – ήδη έχουν αρχίσει να το ζητάνε.

Πριν από ένα χρόνο, για να αντιμετωπίσει τη μάστιγα της λαθρομετανάστευσης που ρήμαζε την πολιτεία του, ο κυβερνήτης του Τέξας, Γκρεγκ Άμποτ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε ενέργειες που υπό άλλες συνθήκες θα τον οδηγούσαν σε δίκη για αυτονομιστική δράση. Ουσιαστικά κατάργησε, σε μεγάλο βαθμό, την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αλλά και του ανωτάτου ομοσπονδιακού δικαστηρίου στην πολιτεία του. Μερικές μέρες μετά και ενώ επλανάτο η απειλή ένοπλης επέμβασης από την κυβέρνηση Μπιντέν, ο κυβερνήτης της Φλόριντα, Ρον Ντε Σάντις, έστειλε προς ενίσχυση του Άμποτ δυνάμεις της εθνοφρουράς της Φλόριντα. Εν μέσω κινήσεων τεθωρακισμένων τόσο του ομοσπονδιακού στρατού προς το Τέξας, όσο και της εθνοφρουράς του Τέξας προς τα σύνορα με τις άλλες πολιτείες, 25 κυβερνήτες άλλων πολιτειών υπέγραψαν δήλωση υποστήριξης του Άμποτ. Τελικά η ένοπλη σύγκρουση αποφεύχθηκε με την υποχώρηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν αποτόλμησε να προχωρήσει στη σύγκρουση λιγότερο από ένα χρόνο πριν τις εκλογές. Είναι περίπου βέβαιο ότι αν είχε επανεκλεγεί το δημοκρατικό κόμμα, θα υποχρεωνόταν να ξαναθέσει το θέμα της κυριαρχίας.

Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι όταν αρχίσουν να παίρνουν μέτρα ο Τραμπ και ο Κένεντι και στριμωχτεί με την πλάτη στον τοίχο, δε θα πράξει το ίδιο ο Γκάβιν της Καλιφόρνιας; Και τι θα κάνει τότε ο Τραμπ; Θα αποδεχτεί την ντε φάκτο ανεξαρτητοποίηση της Καλιφόρνιας, ή θα προχωρήσει σε ένοπλη σύγκρουση; Αν κάνει το πρώτο, πολύ σύντομα η πραγματική κυριαρχία της κυβέρνησής του θα περιοριστεί στις πολιτείες που κυβερνώνται από ρεπουμπλικάνους και τελικά στο Mar-a-Lago και τα περίχωρά του.

Οι διαφορές που σπαράσσουν την κοινωνία των ΗΠΑ (και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλων των δυτικών κρατών) έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό όξυνσης που δεν είναι δυνατόν ούτε να υπάρξει συμβιβασμός ούτε να επιλυθούν με εσωθεσμικά μέσα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οδήγησε στην εκλογική νίκη του αποσυνάγωγου Τραμπ.

Ο Τραμπ αποδίδει σε παρέμβαση του Θεού το ότι γλύτωσε από τις 3 απόπειρες δολοφονίας. Μπορεί να είναι και έτσι. Το σίγουρο είναι ότι αν ο Τραμπ γλύτωσε τη φυλακή, τη δήμευση περιουσίας και – τουλάχιστον προς το παρόν – τη δολοφονία, από την άλλη μεριά κληρονομεί τόσες “καυτές πατάτες” που για να τις κρατήσει θα χρειαστεί πολλή περισσότερη βοήθεια από το Θεό του απ’ όση έχει ήδη πάρει. Έχει άραγε απεριόριστη πίστωση;

Από τη μεριά μας, όπως είχε πει ο Μεντβιέντεφ, μένει να πάρουμε μπόλικο ποπ κόρν και να κάτσουμε να παρακολουθούμε το νταβαντούρι διασκεδάζοντας.
_________________
When you're wounded and left on Afghanistan's plains,
And the women come out to cut up what remains,
Jest roll to your rifle and blow out your brains
An' go to your Gawd like a soldier.
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
So-oldier _of_ the Queen!

Rudyard Kipling

[alfon]

Πηγή: https://iskra.gr/gia-ton-trab-kai-ton-kenenti-apantiseis-se-anagnosti/


Ο αναγνώστης της Ίσκρα ΚΓΨ έστειλε μία σειρά σχόλια στο άρθρο μου “Τραμπ-Κένεντι: Και τώρα, τι;”. Τα εν λόγω σχόλια είναι δημοσιευμένα στη σελίδα του άρθρου. Επειδή τις απόψεις που εκφράζει μοιράζονται πολλοί, αναγνώστες μας και μη, θεώρησα καλύτερο αντί να απαντήσω στη σελίδα εκείνη – όπου μάλλον θα χανόντουσαν τόσο τα σχόλια του αναγνώστη όσο και η απάντησή μου – να αναρτήσω την απάντηση ξεχωριστά. Υποθέτω ότι με αυτό τον τρόπο θα αυξήσω και την ορατότητα των σχολίων του αναγνώστη.

Τα σχόλια του αναγνώστη πιάνουν πολλά θέματα. Έχω χωρίσει την απάντησή μου σε ενότητες που ελπίζω ότι θα την κάνουν πιο ευανάγνωστη.

Για τη “συμπάθεια” στον Κένεντι

Το άρθρο μου δεν είχε στόχο να δείξει αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι ο Τραμπ και ο Κένεντι. Με αυτό μπορεί να ασχοληθώ αν τους γράψω επικήδειο, όταν έρθει η ώρα. Εντελώς “εν παρόδω” ασχολήθηκα με αυτό. Επειδή όμως το θέτετε, ας ασχοληθώ και λίγο με αυτό.

Λέτε ότι μας (ή μου) είναι προσφιλής ο Ρ. Κένεντι. Σε κάποιο βαθμό ισχύει αυτό, τουλάχιστον για τον γράφοντα. Το περιβαλλοντικό του έργο είναι εξαιρετικό, ο αγώνας του ενάντια στα εμφόλια ακόμη περισσότερο και ιδιαίτερα καλή εντύπωση κάνει το ότι παρά τη μακροχρόνια στράτευσή του στο περιβαλλοντικό κίνημα (ή λόγω αυτής) κρατάει τις αποστάσεις του από το παραμύθι της ανθρωπογενούς θέρμανσης (χωρίς όμως – δυστυχώς – και να το καταγγέλλει ευθέως).

Επειδή όμως η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο (αν και το ποδόσφαιρο μπορεί ενίοτε να είναι πολιτική, όπως βλέπουμε στην Ολλανδία), δεν είμαστε οπαδοί του Κένεντι, ούτε βέβαια του Τραμπ. Προσπαθούμε να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Υπό αυτή την οπτική, υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλά πράγματα που κάνουν τον Κένεντι απεχθή. Πρώτα και κύρια, βέβαια, η φιλοσιωνιστική στάση του. Η δήλωσή του, εν μέσω γενοκτονίας, ότι “πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι ένα ηθικό έθνος” σε κάνει να εύχεσαι να ήταν εχθές στο Άμστερνταμ για να κάνει ένα μπανάκι στα εκεί κανάλια. Ως ακραιφνής τραμπικός, φαντάζομαι ότι θα φρίττετε όσο και εγώ με το ότι ο Κένεντι βάζει στο ένα πιάτο της ζυγαριάς τη δολοφονία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων – έστω και Παλαιστινίων untermensch όπως καταφανώς τους θεωρεί – στο άλλο πιάτο την καλή μεταχείριση των ΛΟΑΤΚΙ στο σιωνιστικό μόρφωμα, και η παλάντζα γέρνει προς τους ΛΟΑΤΚΙ. Ιδιαίτερη αλγεινή εντύπωση προκαλεί αυτή τη στάση του αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τόσο τον πατέρα όσο και τον θείο του εικάζεται ότι τους δολοφόνησε η Μοσάντ.

Άλλο στοιχείο που κάνει τον Κένεντι απεχθή είναι ο φανατικός αντικομμουνισμός του, τον οποίο βέβαια μοιράζεται με τους μακαρίτες πατέρα και θείο του. Ας μην ξεχνάμε ότι στην κρίση των πυραύλων ήταν ο Τζ Φ. Κένεντι που έφερε τον πλανήτη στο χείλος της αβύσσου επειδή θεωρούσε ότι η χώρα του έχει το δικαίωμα να σημαδεύει τη Μόσχα με πυρηνικούς πυραύλους στα σύνορα της Ρωσίας, αλλά η Ρωσία δεν έχει το δικαίωμα να σημαδεύει τις ΗΠΑ. Ας σημειωθεί ότι ούτε ο Τραμπ, ούτε ο Κένεντι έχουν αποκηρύξει την άποψη ότι οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου και όποτε θέλουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλον τον πλανήτη. Μπορεί βέβαια να πείτε ότι έχουν αυτή την άποψη, απλά δε μας το λένε για να μας ξεγελάσουν. Μπορεί και να είναι έτσι. Αντίθετα από εσάς, δεν είμαι μέσα στο κεφάλι ούτε του Κένεντι ούτε του Τραμπ (και μάλλον δε θα ήθελα να είμαι). Κρίνω πράξεις τις οποίες ξέρουμε, και όχι προθέσεις τις οποίες ο καθένας μπορεί να υποθέτει.

Μια και αναφέρθηκα στα εμφόλια, ας μου επιτραπεί να σημειώσω εδώ ότι σε αντίθεση με τον Κένεντι, η στάση του Τραμπ απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας ήταν άθλια. Σίγουρα βέβαια δε φτάνει σε αθλιότητα ούτε στο δαχτυλάκι τη διαχείριση που έγινε στη συνέχεια από το παρακράτος των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπάιντεν. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν επί Τραμπ που ξεκίνησαν οι εγκλεισμοί και οι απαγορεύσεις πτήσεων, ήταν ο Τραμπ που έβαλε μπρος τις μηχανές για να δημιουργηθούν τα εμφόλια (το “νέο σχέδιο Μανχάταν”) και ουδέποτε σταμάτησε να επαίρεται ότι αυτά είναι δικό του επίτευγμα, ότι προώθησε τα ισχνής αποτελεσματικότητας και υψηλής τοξικότητας αντι-ιικά φάρμακα, άφησε τη διαχείριση της πανδημίας στον Φάουστι και τη Μπριξ κλπ κλπ κλπ. Στάση ακόμη περισσότερο ασυγχώρητη αφού είναι γνωστό ότι είχε από πολλά χρόνια υπόψη του το έργο του Κένεντι για τα εγκλήματα των φαρμακευτικών και ειδικά για τα εμφόλια. Δε μπορεί επομένως να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε. Απλά πανικοβλήθηκε με την “πανδημία” που “συνέπεσε” σε προεκλογική χρονιά, φοβήθηκε ότι θα οδηγήσει σε εκλογική του ήττα και προσπάθησε, αντί να αντεπιτεθεί, να έρθει σε συμβιβασμό. Θυμάστε το “fire Fauci” που του φώναζαν σε προεκλογικές του συγκεντρώσεις και την απάντησή του “δώστε μου χρόνο, περιμένετε να περάσουν οι εκλογές”; Εν τω μεταξύ πέθαιναν άνθρωποι από τη διαχείριση Φάουστι και στη συνέχεια πέθαναν πολλαπλάσιοι από τα εμφόλια για τα οποία εμφανίζεται υπερήφανος ο Τραμπ.

Πρώτη θητεία Τραμπ: Δεν ήθελε ή δεν τον άφησαν;

Λέτε ότι ο Τραμπ πολλά θα ήθελε να είχε κάνει αλλά δεν τον αφήσαν. Είμαι σίγουρος ότι έχετε δίκιο. Όπως θα είχε πει ο “δικός μας” πρωθυπουργικός ανιψιός αν δεν ήταν ηλίθιος, “Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει”. Απορώ όμως πώς δεν εξετάζετε το ενδεχόμενο να συμβεί και αυτή τη φορά το ίδιο. Αυτό ήταν το κύριο θέμα που εξετάζω στο άρθρο το οποίο σχολιάσατε και παραδόξως ούτε καν ασχοληθήκατε με αυτό.

Η συνεισφορά του Κένεντι στη νίκη Τραμπ

Αν ο Κένεντι εξ’ αρχής δεν είχε βάλλει υποψηφιότητα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως περίπου το ίδιο με το τωρινό. Με δεδομένο όμως ότι έβαλε υποψηφιότητα, εκτιμώ ότι αν συνέχιζε μέχρι τέλους θα έπαιρνε ένα ποσοστό μεταξύ του 5 και του 15%. Αν έχω δίκιο, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ψηφοφόρων ακολούθησαν το κάλεσμά του και ψήφισαν Τραμπ. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι το ποσοστό των ψήφων που “πήγε ο Κένεντι” στον Τραμπ είναι 2%, σε πολλές πολιτείες αυτό το 2% ήταν που έγειρε την πλάστιγγα. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ψήφων “ανήκει” στον Τραμπ, πολλοί οπαδοί του οποίου δεν τρέφουν καν ιδιαίτερη συμπάθεια στον Κένεντι, εν μέρει ορθά. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν υπονόησα ότι η νίκη στην πραγματικότητα ήταν του Κένεντι αντί του Τραμπ. Ο Τραμπ νίκησε. Ο Κένεντι (όπως πάμπολλοι άλλοι) έβαλε το λιθαράκι του. Το λιθαράκι του Κένεντι βοήθησε να περάσει τον πήχη ο Τραμπ. Όπως λένε οι Αμερικάνοι, επρόκειτο για το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Πέραν αυτού, ο λόγος που δίνω στο υπό συζήτηση άρθρο περισσότερο βάρος απ’ ότι κάποιοι κρίνουν ότι του αναλογεί στον Κένεντι, είναι ότι κατά τη γνώμη μου η συνεισφορά του στο πρόγραμμα της εκλεγείσας κυβέρνησης είναι σημαντικότατη. Χωρίς τον Κένεντι, ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερες θέσεις για τα θέματα της υγείας, για τα θέματα της δηλητηρίασης μέσω της διατροφής κλπ. ούτε για το θέμα του “agency capture” (της διαπλοκής κρατικών υπηρεσιών με τις επιχειρήσεις τις οποίες ελέγχουν).

Σε συζητήσεις που γινόντουσαν χρόνια πριν τις τελευταίες εκλογές, πολλοί έλεγαν ότι το dream ticket θα ήταν υποψηφιότητα Τραμπ για προεδρία με Κένεντι για αντιπροεδρία, άποψη με την οποία συμφωνούσα, αν και τη θεωρούσα άκρως απίθανη. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, νέα δεδομένα συμπλήρωναν την αρχική μου θεώρηση και την έκαναν πιο συγκεκριμένη – όπως γνωρίζετε, αφού μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα σχετικά άρθρα μου.

Είναι πλέον κυρίαρχη η αντίθεση μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών;

Μου δίνετε μία σειρά συνδέσμους να διαβάσω για να καταλάβω τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ. Μετά τη διθυραμβική κριτική σας σε προηγούμενο άρθρο μου, θα περίμενα να έχετε καταλάβει ότι τα παρακολουθώ αρκετά επιμελώς, διαβάζοντας διάφορες πηγές. Είναι αλήθεια ότι δε συμμερίζομαι τη μεσσιανική σας αντίληψη περί του Τραμπ. Αυτό δε συμβαίνει επειδή δεν έχω εκτεθεί αρκετά στην άποψη αυτή αλλά επειδή δε με πείθει.

Μου λέτε “Εφαρμόστε αυτό το κριτήριο παντού και θα δήτε ότι τα συμπεράσματα θα είναι εντελώς διαφορετικά”. Πεποίθησή μου είναι ότι δε μπορεί να καταλάβει κανείς την πραγματικότητα αν δε χρησιμοποιήσει το εργαλείο της θεώρησης της κοινωνίας μέσω των ταξικών αντιθέσεων. Δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω το επιστημονικό αυτό εργαλείο για να ακολουθήσω την τελευταία εξ εσπερίας μόδα, είτε αυτή είναι η “σύγκρουση των πολιτισμών” του Χάντιγκτον, είτε η “σύγκρουση μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών”, είτε αυτή μεταξύ “ψεκασμένων και διπλοψεκασμένων” ή “πιστών της εμπιστήμης και απίστων”. Φυσικά όλες αυτές οι συγκρούσεις είναι πραγματικές, αναπτύσσονται όμως πάνω στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας και των συνθηκών που αυτή δημιουργεί. Εννοείται ότι θα ήταν ανοησία και λάθος να τις αγνοήσει κανείς και να εντρυφήσει σε μία μεταφυσική θεώρηση που ερμηνεύει τα πάντα μόνον στη βάση των ταξικών αντιθέσεων αγνοώντας το γεγονός ότι τα αποτελέσματα (οι δευτερεύουσες συγκρούσεις, όπως αυτή μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών) γίνονται με τη σειρά τους αίτια και επηρεάζουν τις εξελίξεις. Σε αυτό το λάθος και την ανοησία θαρρώ ότι έχετε καταλάβει ότι δεν υποπίπτω. Δε θα υποπέσω όμως ούτε στο αντίθετο λάθος, να αγνοήσω τελείως την κυρίαρχη σύγκρουση (αυτή μεταξύ των αντιμαχόμενων τάξεων) και να βλέπω μόνον τις δευτερεύουσες. Όπως λένε οι Αμερικάνοι, των οποίων τη σκέψη τόσο εκτιμάτε, είναι λάθος να μη βλέπεις το δάσος επειδή στο κρύβουν τα δέντρα. Είναι βέβαια εξίσου λάθος – στο οποίο δυστυχώς υποπίπτουν πολλοί που θεωρούν εαυτούς “αριστερούς”, “υλιστές”, “μαρξιστές” και δε συμμαζεύεται – να μη βλέπεις τα δέντρα επειδή έχεις την απέραντη σοφία να γνωρίζεις ότι υπάρχει δάσος.

Τραμπ και ΝΑΤΟ

“Trump … and threatened to withhold funding from NATO if the allies did not meet their financial obligations” (Ο Τραμπ … και απείλησε να παρακρατήσει τη χρηματοδότηση από το ΝΑΤΟ αν οι σύμμαχοι δεν τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις). Σε ελεύθερη μετάφραση, ο Τραμπ στραμπούληξε το χέρι των υποτελών του να αυξήσουν τα χρήματα που πληρώνουν στη Blackrock (γιατί εκεί καταλήγει το μεγαλύτερο μέρος των εξοπλιστικών δαπανών της Δύσης). Τι σας λέει αυτό; Στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μετά το Β’ Π.Π. υπάρχει μία σταθερή και μία μεταβλητή συνιστώσα. Η σταθερή είναι ότι όλος ο δυτικός κόσμος πρέπει να είναι υποτελής γενικά και φόρου υποτελής ειδικότερα, στις ΗΠΑ. Η μεταβλητή δίνει διάφορες αποχρώσεις σε αυτό. Ούτε ο Τραμπ ούτε ο Κένεντι, δυστυχώς, αμφισβητούν τη σταθερή συνιστώσα.

Τραμπ-Κένεντι, Αραβικός κόσμος, κατεχόμενη Παλαιστίνη

Πάμε πίσω στον Αραβικό κόσμο: την αποκαλούμενη – κακώς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία – “Μέση Ανατολή”. Κατ’ αρχήν το ότι ο Κένεντι υποστηρίζει την πολιτική του Τραμπ στο “μεσανατολικό” και τη θεωρεί “φιλειρηνική” δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Δυστυχώς ο Κένεντι είναι εξίσου ένθερμος υποστηρικτής – αν όχι περισσότερο – του γενοκτονικού καθεστώτος απ’ ότι ο Τραμπ. Πράγμα που από μία άποψη δεν προκαλεί απορία, αφού και οι δύο επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ, η οποία δε μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη. Πράγμα που στην περίπτωση της Νοτιοανατολικής Ασίας διασφαλίζεται από την ύπαρξη του σιωνιστικού μορφώματος.

Αν η μνήμη σας δεν είναι επιλεκτική, θα θυμάστε ότι μετά από μία προέλαση του Συριακού Αραβικού Στρατού ο οποίος εξεδίωξε τον δημιουργημένο, χρηματοδοτούμενο και εξοπλιζόμενο από τις ΗΠΑ (όπως ο ίδιος ο Τραμπ είχε παραδεχθεί) ISIS από μεγάλο μέρος των κατεχομένων εδαφών της χώρας, επενέβη κεραυνοβόλα ο Αμερικάνικος στρατός και έθεσε υπό κατοχή την περιοχή όπου βρίσκονται οι πετρελαιοπηγές. Σε αντίθεση με εσάς, δεν ξέρω αν η απόφαση ήταν του Τραμπ ή αν ελήφθη και εφαρμόστηκε ερήμην του, φέρνοντάς τον προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Τραμπ βγήκε περήφανος να δηλώσει ότι “ευτυχώς καταφέραμε την τελευταία στιγμή να σώσουμε τις πετρελαιοπηγές”. Αν η απόφαση δεν ήταν δική του, έπρεπε να διατάξει τη σύλληψη αυτών που την πήραν και να τους περάσει στρατοδικείο. Το ότι δεν το έκανε – σε αυτή την περίπτωση – δείχνει ότι είναι απλά ολίγιστος και βάζει μικροπολιτικές θεωρήσεις πάνω από το διεθνές δίκαιο και τελικά την ηθική. Αν αντίθετα η απόφαση ήταν δική του, είναι απλά ένας ληστής του κοινού ποινικού δικαίου. Διαλέγετε και παίρνετε.

Η ερμηνεία που δίνετε στη δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και μάλλον δεν πείθει ούτε εσάς. Σύμφωνα με τη λογική σας, για να αποφύγουν τον πόλεμο, οι Ιρανοί θα έπρεπε να είχαν δολοφονήσει τον Τραμπ, ή έστω τον αρχηγό του γενικού επιτελείου του!Και ίσως θα έπρεπε να τους επιπλήξουμε που δεν υπήρξαν αρκετά “ειρηναίοι” για να το πράξουν!!! Μεθοδολογικά, το πρόβλημα που σας οδηγεί σε τέτοια συμπεράσματα είναι αυτό που στα μαθηματικά ονομάζεται “λήψη του ζητούμενου”. Αντί να εξετάσετε τις πράξεις του κάθε Τραμπ για να καταλήξετε σε συμπέρασμα για το αν ήταν σωστές, ξεκινάτε από το αξίωμα ότι οι πράξεις ήταν σωστές και ψάχνετε να βρείτε ερμηνεία που να ταιριάζει. Είναι αυτό που ο λαός μας λέει “βάζετε το κάρο μπροστά απ’ το άλογο”

Λέτε ότι διάλεξε μία συγκεκριμένη – την πιο εγκληματική – απάντηση στην επίθεση σε κατοχική βάση των ΗΠΑ. “Δικαίωμα!”, όπως θα έλεγε και ο ποντικός των Κατσιμιχαίων. Γιατί έπρεπε καν να απαντήσει; Όταν τον Οκτώβριο του 1983 ανατινάχτηκαν από βομβιστές αυτοκτονίας οι στρατώνες των κατοχικών Αμερικανογαλλικών δυνάμεων στη Βηρυττό , ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν, που γενικά δεν κατηγορείται για έλλειψη δυναμισμού, απάντησε με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από το Λίβανο. Αντίθετα ο Τραμπ, παρότι η Ιρακινή κυβέρνηση απαίτησε – μετά τη δολοφονία του Σολεϊμανί – την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων από το Ιρακ, απλά αρνήθηκε. Οι κατοχικές δυνάμεις είναι ακόμα εκεί, γιατί σε κάποια θέματα Μπιντέν και Τραμπ έχουν κοινή γραμμή. Άβουλο υποχείριο των νεοσυντηρητικών ή ηθελημένος συνένοχός τους, διαλέγετε και παίρνετε.


Ο μάρτυρας στρατηγός Κάσεμ Σολεϊμανί. Αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία. Δολοφονήθηκε στις 3/1/2020 (κατ’ εντολή του Ντ. Τραμπ, σύμφωνα με δήλωση του τελευταίου).

Η δική μου εκτίμηση – που σαφώς δεν είναι βεβαιότητα – είναι ότι η δολοφονία Σολεϊμανί έγινε χωρίς την έγκρισή του Τράμπ ο οποίος εκ των υστέρων προτίμησε να την καταπιεί παρά να εκτεθεί ότι δεν ελέγχει το στρατό του. Μπορεί όμως και να ήταν πράγματι δική του η απόφαση – όχι βέβαια για να σώσει την περιοχή από τον πόλεμο, αλλά για να κάνει εξυπηρέτηση στους σιωνιστές συνεταίρους του. Σε αυτή την περίπτωση είναι απλά ένας δολοφόνος του κοινού ποινικού δικαίου. Διαλέγετε και παίρνετε.

Θα θυμάστε επίσης τις “συμφωνίες του Αβραάμ”, τις οποίες έστειλε τον γαμπρό του, γιο του καταδικασμένου και φυλακισμένου τότε – μετά του έδωσε χάρη – απατεώνα Cushner (ο οποίος λέγεται ότι σήμερα πουλάει οικόπεδα στη Γάζα τα οποία θεωρεί ότι μετά την εξόντωση ή την εξορία των 2 εκατομμυρίων κατοίκων/εγκλείστων θα περιέλθουν στην κατοχή του) να διαπραγματευτεί. Ποια ήταν η ουσία του σχεδίου; Η πίεση προς μία σειρά Αραβικών χωρών να προχωρήσουν σε ανοιχτή προδοσία (σε αντίθεση με τη σημερινή, συγκεκαλυμένη) των Παλαιστινίων και να αναγνωρίσουν την κατοχή της Παλαιστίνης. Δηλώνει περήφανος για το επίτευγμα. Ένα από τα βαρυσήμαντα αποτελέσματα της επιχείρησης “Καταιγίδα του αλ Άκσα” ήταν η δημιουργία τετελεσμένων που απέτρεψαν τέτοια αναγνώριση από τη Σαουδική μοναρχία και τους διεφθαρμένους εμίρηδες του κόλπου. Εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία. Ενήργησε σαν μαφιόζος και εκβιαστής του κοινού ποινικού δικαίου.

Θα θυμάστε επίσης ότι ο Τραμπ ήταν ο μόνος πρόεδρος που αποτόλμησε το έγκλημα κατά του διεθνούς δικαίου που αποτελεί η αναγνώριση της προσάρτησης της Ανατολικής αλ Κουντς (που στη Δύση αποκαλείται ψευδεπίγραφα “Ιερουσαλήμ”) και του Γκολάν και η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην αλ Κουντς. Ακόμη και καραμπινάτοι σφουγγοκωλάριοι των ΗΠΑ, όπως η τότε κυβέρνηση Τσίπρα, είχαν υποχρεωθεί τότε να ψηφίσουν στη Γ.Σ. του ΟΗΕ την καταδίκη των ΗΠΑ για την πράξη αυτή. Μερικά χρόνια μετά, ο Τραμπ ετοιμαζόταν να χτίσει σε κλεμμένα εδάφη της κατεχόμενης ανατολικής Ιερουσαλήμ πολυτελές ξενοδοχείο, του οποίου η ανέγερση μάλλον θα είχε ήδη ξεκινήσει αν δεν είχε μεσολαβήσει η επιχείρηση “Καταιγίδα του αλ Άκσα”. Λόγω της τελευταίας, το σχέδιο έχει μπει στη σαλαμούρα μέχρι να φανεί προς τα που θα πάει η κατάσταση. Εδώ δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία ότι το έκαναν άλλοι ερήμην του, ούτε ότι δεν ήξερε, ούτε καν ότι ήθελε να αποφύγει κάποιο πολιτικό κόστος. Απλά φέρεται σαν κλεπταποδόχος του κοινού ποινικού δικαίου.

Και δε μπορεί να μη θυμάστε ότι, κάνοντας πράξη την επιθυμία των σιωνιστών, ο Τραμπ στη διάρκεια της πρώτης θητείας του αποχώρησε μονομερώς από τη συμφωνία για τον έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν και επέβαλλε εμπάργκο στην Ισλαμική Δημοκρατία, παρ’ ότι η τελευταία είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τους όρους της συμφωνίας, όπως εμπράκτως παραδέχτηκαν ακόμη και οι υποτελείς στις ΗΠΑ χώρες που είχαν συνυπογράψει τη συμφωνία. Εδώ έδρασε σαν μπράβος του σιωνιστικού μορφώματος, προσπαθώντας να οδηγήσει σε κατάρρευση την οικονομία του Ιράν και να προκαλέσει ανείπωτα δεινά στο λαό του για να τον τιμωρήσει για την αδούλωτη στάση του. Φυσικά η κυβέρνηση που ακολούθησε συνέχισε στα βήματά του. Ευτυχώς απέτυχαν.

Εν κατακλείδι, η ακραία φιλοσιωνιστική στάση του Τραμπ στα θέματα του κατεχόμενου Αραβικού κόσμου επιδέχεται τρεις ερμηνείες: Είτε είναι εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, είτε ολίγιστος, είτε και τα δύο μαζί.

Μια και θεωρείτε πάντως ότι γνωρίζετε πως σκέφτεται και δρα ο Τραμπ, θα ήθελα τη γνώμη σας για το αν – όταν και αν αναλάβει την προεδρία – θα περάσει στρατοδικείο το στρατηγό – διοικητή της CENTCOM αν δεν κάνω λάθος – που μετά την απόσυρση του Τραμπ είχε δημόσια περηφανευτεί ότι είχε αγνοήσει τις εντολές Τραμπ για απόσυρση των στρατευμάτων από τη Συρία και του είχε πει ψέμματα ότι έχει μείνει μόνον ένας μικρός αριθμός. Θα ήθελα επίσης την πρόβλεψή σας για το αν θα συνεχίσει, μετά τις 20 Ιανουαρίου, να εξοπλίζει το σιωναζιστικό μόρφωμα και να του παρέχει προστασία με πόρους των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ για να συνεχίσει τη γενοκτονία.

Περί μασκιρόφκα

Καλή η μασκιρόφκα, αλλά όταν αφορά την τακτική, όχι τη στρατηγική. Άλλο να κρύβεις τις συγκεκριμένες μεθόδους με τις οποίες προτίθεσαι να φτάσεις το στόχο σου. Ένας πολιτικός που κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους του για το πρόγραμμα που σκοπεύει να ακολουθήσει είναι απλά απατεώνας. Και δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση στο δικό του στρατόπεδο παρά στου εχθρού – εκτός αν ο εχθρός είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους αστούς πολιτικούς.

Ο “ειρηναίος” Τραμπ

Το ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ, τόσο για την πρώην Ουκρανία όσο και για τον Αραβικό κόσμο είναι ακριβώς το “peace through strength” που αναφέρει ο Κένεντι – γνωστότερο ως “Pax Americana”. Γνωστό επίσης ως “I ‘m gonna make them an offer they can’t refuse” (“Θα τους κάνω μία πρόταση που δε μπορούν να αρνηθούν”, από την ταινία “ο νονός”, που έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο των Αμερικανών). Αυτό που δεν καταλαβαίνει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι ότι η εποχή που μπορούσαν να υπαγορεύουν όρους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θα το καταλάβουν – αν φτάσουν ζωντανοί μέχρι εκεί – αργά η γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.
_________________
When you're wounded and left on Afghanistan's plains,
And the women come out to cut up what remains,
Jest roll to your rifle and blow out your brains
An' go to your Gawd like a soldier.
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
So-oldier _of_ the Queen!

Rudyard Kipling

[Obelix]

[Επισκέπτης]

Ο Τραμπ σχεδιάζει να ανακατευθύνει τις «ουκρανικές» ταμειακές ροές στις ανάγκες των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, μια πανεθνική πρωτοβουλία για την απομάκρυνση των αστέγων από τους δρόμους χτίζοντας «πόλεις σκηνών» όπου μπορούν να εγκατασταθούν. Αυτό ανέφερε σε ένα βίντεο του:

«Για ένα κλάσμα από όσα ξοδεύουμε για την Ουκρανία, θα μπορούσαμε να φροντίσουμε κάθε άστεγο βετεράνο στην Αμερική. Οι βετεράνοι μας αντιμετωπίζονται φρικτά. Ομοίως, με όλα τα χρήματα που εξοικονομούμε τερματίζοντας τη μαζική μετανάστευση ανειδίκευτων, θα αποκομίσουμε τεράστια μερίσματα για την επίλυση αυτής της κρίσης στη χώρα μας».

Έτσι αντιμετωπίζονταν οι βετεράνοι των ΗΠΑ από τον Β.Π.Π έως σήμερα γι αυτό και η έλλειψη στρατιωτών στις γραμμές της.Βρβαια αυτό το έλυνε η εκάστοτε κυβέρνηση με την εισροή νέων μεταναστών κάθε φορά που με καραμέλες και φανταχτερές πέτρες τους προσέλκυε να πολεμήσουν για τις ΗΠΑ. Ένα διαβατήριο η μία βίζα παραμονής η μία πράσινη κάρτα . Αυτό έχει ξεπεραστεί τα τελευταία χρόνια που έδιναν δικαιώματα στους μετανάστες ανεξέλεγκτα με την πολιτική των ανοικτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης. Οπότε είχαν πέσει στην λογική των επαγγελματιών μισθοφόρων από διάφορες χώρες. Δεν έχεις βετεράνους να τους δίνεις συντάξεις ,δεν έχεις βετεράνους με ψυχολογικά και άστεγους να αποτελούν παράδειγμα αποφυγής και δεν έχεις να παρέχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους αυτούς. Αλλά δεν νικάς μια χώρα με τέτοιους στρατούς χωρίς πατριωτικά αισθήματα. Όταν τελειώσει η ήττα των ΗΠΑ στην Ουκρανία θα έρθουν στην επιφάνεια τα προβλήματα των χιλιάδων μισθοφόρων που πολέμησαν στο μέτωπο της ...ειδικά στον Καναδά που μετρά πάνω από 60 Χιλ μισθοφόρους στα μέτωπα της Ουκρανίας .

Δεν ξέρω αν λύνεται βέβαια το πρόβλημα με δομές βετεράνων γιατί μου θυμίζει την δομή αστέγων του Μπακογιάννη στην πλατεία Βάθης που δεν εστίαζε στην επανένταξη των ανθρώπων στην κοινωνία αλλά στο να τους μαζεύει εκεί τα βράδια για να μην φαίνονται στην κοσμική Αθήνα όταν γλεντανε οι τουρίστες. Και τους ανάγκαζε να έχουν και πιστοποιητικά εμβολιασμού για την ψευτοπανδημια για να μπορέσουν να κοιμηθούν εκεί. Και όταν έπαιρνες κρεβάτι για το βράδυ κλείδωνε η είσοδος και απαγορευόταν να φύγεις πριν το επόμενο πρωί...

Ένα δεύτερο βασικό πρόβλημα με τους βετεράνους όλα αυτά τα χρόνια στις ΗΠΑ ήταν ότι έμεναν πίσω μόνο οι συστημικοί που αποκτούσαν τεράστιες περιουσίες και δύναμη με αποτέλεσμα γυρνώντας στην πατρίδα να δουλεύουν σαν σκλάβοι για να ζήσουν ενώ έφευγαν με χειροκροτήματα και τελετές στα αεροδρόμια.
Είναι μια σύγχρονη έκδοση των αντιστασιακών στην χώρα μας που πήραν τα όπλα και ανέβηκαν στα βουνά να πολεμήσουν τον εισβολέα εχθρό και άφησαν πίσω τους οικογένειες και περιουσίες και όταν τελείωσε ο πόλεμος οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοτσολιάδες πήραν περιουσίες , αξιώματα και δύναμη και κυνηγούσαν τους αριστερούς που πολέμησαν τον εχθρό μέσα(η μόνη διαφορά με τους Αμερικανούς βετεράνους)στην πατρίδα τους. Και μετά η μεγάλη και τρανή Φρειδερίκη έστελνε τα παιδιά τους στις ΗΠΑ!!!Οπότε σήμερα εκτός από τους γνωστούς Γκέιτς Σόρος ,Ροθτσαιλν και μερικούς ακόμα στην αμερικανική ύπαιθρο τα ηνία έχουν μερικοί βρωμεροι αντίστοιχοι ταγματασφαλίτες των ΗΠΑ και η προσέλκυση για τον στρατό είναι στο ναδίρ. Και ο Τραμπ εστίασε και σε αυτό για να εκλεγεί...

[vngelis]

Άρχισαν τα όργανα...
https://www.iefimerida.gr/kosmos/rompert-kenenti-tzoynior-poly-epikindynos-kybernisi-ipa