patari.org

[Επισκέπτης]

(Ένα κείμενο που έχει δημοσιευτεί το 2009 σε αυτόν τον ιστοχώρο απο τον σύντροφο Τούμπανη ,είναι πάλι επίκαιρο)

Άνθρωποι με απλοϊκή σκέψη πιστεύουν ότι η βασιλική ιδιότητα βρίσκεται στο πρόσωπο του βασιλιά, στον από ερμίνα μανδύα του και στο στέμμα του, στη σάρκα του και στο αίμα του. Στην πραγματικότητα, αυτή η βασιλική ιδιότητα είναι μια σχέση μεταξύ προσώπων. Ο βασιλιάς είναι βασιλιάς γιατί στο πρόσωπο του διαθλώνται τα συμφέροντα και οι προλήψεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν οι σχέσεις αυτές διαβρώνονται από τον χείμαρρο της εξέλιξης, ο βασιλιάς δεν είναι παρά ένας φθαρμένος άνθρωπος με κρεμασμένο χείλος. Εκείνος που άλλοτε αποκαλούνταν Αλφόνσος ΙΓ´ θα μπορούσε να μας μεταδώσει τις ολοζώντανες εντυπώσεις του πάνω στο θέμα.

Ο αρχηγός ελέω λαού διακρίνεται από τον αρχηγό ελέω θεού από το γεγονός πως είναι υποχρεωμένος ν’ ανοίξει ο ίδιος τον δρόμο του, ή τουλάχιστον να βοηθήσει τις περιστάσεις να του τον ανοίξουν. Μα παρόλα αυτά ο αρχηγός παραμένει μια σχέση μεταξύ προσώπων, μια ατομική προσφορά που ανταποκρίνεται σε μια ομαδική ζήτηση.

Οι συζητήσεις γύρω απ’ την προσωπικότητα του Χίτλερ είναι τόσο πιο ζωηρές, όσο με περισσότερο ζήλο αναζητούν το μυστικό της επιτυχίας του μέσα στον ίδιο. Είναι ωστόσο δύσκολο να βρει κανείς μια άλλη πολιτική μορφή που να είναι στον ίδιο βαθμό ο κόμβος απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων. Κάθε μαινόμενος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά ένα κομμάτι Χίτλερ υπάρχει μέσα σε κάθε μαινόμενο μικροαστό.

Η γοργή ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού προπολεμικά, δεν σήμαινε καθόλου την πλήρη εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων. Καταστρέφοντας ορισμένα στρώματα της μικρομπουρζουαζίας ο γερμανικός καπιταλισμός δημιουργούσε άλλα: βιοτέχνες και μικρομαγαζάτορες γύρω από τα εργοστάσια, τεχνικούς και υπαλλήλους μέσα στα εργοστάσια. Μα διατηρούμενες και αυξανόμενες αριθμητικά, οι ενδιάμεσες τάξεις -που αντιπροσωπεύουν λίγο περισσότερο από το μισό του γερμανικού λαού- αποστερούνταν κι από τα τελευταία ίχνη της ανεξαρτησίας τους, ζούσαν στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος, τρέφονταν από τα ψίχουλα που έπεφταν απ’ το τραπέζι των μονοπωλιακών τραστ και των καρτέλ και από την ιδεολογική ελεημοσύνη των εξ επαγγέλματος θεωρητικών και πολιτικών τους.

Η ήττα όρθωσε έναν τοίχο στο δρόμο του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Η εξωτερική δυναμική μετασχηματίσθηκε σε εσωτερική δυναμική. Ο πόλεμος μετατράπηκε σε επανάσταση. Η σοσιαλδημοκρατία, που βοήθησε τον Χοεντζόλλερν να διεξάγει τον πόλεμο μέχρι το τραγικό του τέλος, δεν επέτρεψε στο προλεταριάτο να ολοκληρώσει την επανάσταση του. Η δημοκρατία της Βαϊμάρης ξόδεψε δεκατέσσερα χρόνια ζητώντας συγγνώμη για την ύπαρξή της. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλούσε τους εργάτες σε μια νέα επανάσταση, αλλά υποδειχνόταν ανίκανο να την διευθύνει. Το γερμανικό προλεταριάτο περνούσε από τα ύψη και τα βάθη του πολέμου, της επανάστασης, του κοινοβουλευτισμού και του ψευτο-μπολσεβικισμού. Την ίδια στιγμή που τα παλιά κόμματα της μπουρζουαζίας είχαν εξαντληθεί, ο δυναμισμός της εργατικής τάξης είχε βαθιά υπονομευθεί.

Το μεταπολεμικό χάος έπληξε τους βιοτέχνες, τους εμπόρους και τους υπαλλήλους το ίδιο σκληρά με τους εργάτες. Η αγροτική κρίση χαντάκωσε τους αγρότες. Ο μαρασμός των μεσαίων στρωμάτων δεν μπορούσε να οδηγήσει στην προλεταριοποίηση τους αφού το ίδιο το προλεταριάτο τροφοδοτούσε ένα γιγάντιο στρατό από μόνιμα ανέργους. Η πτώχευση της μικρομπουρζουαζίας, που δύσκολα κρυβόταν κάτω απ’ τις γραβάτες και τις κάλτσες από συνθετικό μετάξι, ροκάνιζε όλες τις καθιερωμένες πεποιθήσεις και προπαντός το δόγμα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού.

Τα πολλά κόμματα, η αδιαφορία για τις εκλογές, η αδιάκοπη διαδοχή των κυβερνήσεων, οξύνανε και περιπλέκανε την πολιτική κρίση περνώντας την μέσα από ένα καλειδοσκόπιο στείρων πολιτικών συνδυασμών. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα υπερθερμασμένη από τον πόλεμο, την ήττα, τις επανορθώσεις, τον πληθωρισμό, την κατοχή του Ρουρ, την κρίση, την δυστυχία και την απελπισία, η μικροαστική τάξη εξεγέρθηκε ενάντια σε όλα τα παλιά κόμματα που την είχαν εξαπατήσει. Αυτή η κατάσταση, που οι βουτηγμένοι στα χρέη μικροϊδιοκτήτες την αισθάνονταν βαριά στη ράχη τους, (να βλέπουν τους γιούς τους να αποφοιτούν απ’ τα πανεπιστήμια και να μένουν χωρίς απασχόληση, και τους πελάτες, με τις θυγατέρες τους να μένουν χωρίς προίκα και αρραβωνιαστικούς), ήταν αφόρητη. Γι' αυτό και απαιτούσαν τάξη και σιδερένια πυγμή.

Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από τα μεσαία και τα κατώτερα στελέχη του παλαιού στρατού. Φορτωμένοι παράσημα, οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι ο ηρωισμός τους και οι ταλαιπωρίες τους όχι μόνο πήγαν στράφι για την πατρίδα, αλλά ούτε καν τους έδιναν ειδικά προνόμια σαν έκφραση ευγνωμοσύνης από μέρους της χώρας. Από εδώ γεννιόταν το μίσος τους για την επανάσταση και το προλεταριάτο. Αλλά και δεν δέχονταν να βολευτούν από τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους υπουργούς στις ταπεινές θέσεις του λογιστή, του μηχανικού, του ταχυδρομικού υπαλλήλου και του εκπαιδευτικού. Από εδώ ξεπηδούσε ο «σοσιαλισμός» τους. Στις μάχες του Ιζέρ και του Βερντέν είχανε μάθει να διακινδυνεύουν τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων, να μιλούν τη γλώσσα της προσταγής που τόσο επιβάλλεται στους μικροαστούς των μετόπισθεν. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι γίνανε αρχηγοί.

Στην αρχή της πολιτικής του καριέρας ο Χίτλερ δεν ξεχώριζε ίσως, παρά μόνο επειδή είχε ένα ισχυρότερο ταπεραμέντο, δυνατότερη φωνή, στενοκεφαλιά με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν πρόσφερε στο κίνημα κανένα άλλο πράγμα από την δίψα της εκδίκησης ενός στρατιώτη που ένοιωθε προσβεβλημένος. Ο Χίτλερ άρχισε με λογομαχίες και βρισιές ενάντια στους όρους των Βερσαλλιών, την ακρίβεια της ζωής, την έλλειψη σεβασμού προς τους γενναίους υπαξιωματικούς, τις ραδιουργίες των τραπεζιτών και των δημοσιογράφων της θρησκείας του Μωυσή. Μέσα στην χώρα μπορούσε να βρει κανείς πολλούς ανθρώπους που καταστρέφονταν, ναυαγισμένους, ανθρώπους με τραύματα, με ανοιχτές πληγές. Καθένας απ’ αυτούς ήθελε να χτυπήσει την γροθιά του στο τραπέζι. Ο Χίτλερ ήξερε να το κάνει καλύτερα από τους άλλους. Είναι αλήθεια πως δεν ήξερε πως να διορθώσει όλα τα κακά. Μα οι καταγγελίες του αντηχούσαν πότε σα διαταγή, πότε σαν προσευχή που απευθυνόταν στην σκληρή μοίρα. Όπως οι βαριά άρρωστοι, οι καταδικασμένες τάξεις δεν κουράζονται να μελοποιούν τους στεναγμούς τους, ούτε βαριούνται ν’ ακούν παρηγοριές. Όλοι οι λόγοι του Χίτλερ είναι προσαρμοσμένοι σε αυτόν τον τόνο. Μια άμορφη αισθηματικότητα, πλήρης έλλειψη δυναμισμού στα επιχειρήματα, η άγνοια ζευγαρωμένη με ακατάστατα διαβάσματα, όλα αυτά τα πλην μετασχηματίζονταν
σε συν. Έδιναν στον Χίτλερ την δυνατότητα να ενώσει στο δισάκι του ζητιάνου του εθνικοσοσιαλισμού κάθε λογής δυσαρέσκειες και να οδηγεί τις μάζες προς εκεί που τον έσπρωχναν. Από τους αρχικούς αυτοσχεδιασμούς ο δημεγέρτης δεν κράτησε στο μυαλό του παρά μόνο εκείνους που συναντούσαν την επιδοκιμασία. Οι πολιτικές του σκέψεις υπήρξαν καρπός μιας ρητορικής ακουστικής. Έτσι έγινε η επιλογή των συνθημάτων. Έτσι συσσωρεύτηκε το πρόγραμμα. Έτσι από την ακατέργαστη μάζα σχηματίστηκε ο «αρχηγός».

Από την αρχή ο Μουσολίνι απευθύνθηκε με πιο συνειδητό τρόπο στο κοινωνικό υλικό από τον Χίτλερ, ο οποίος αισθάνεται πιο κοντά στον χωροφυλακίστικο μυστικισμό ενός Μέττερνιχ παρά στην πολιτική άλγεβρα ενός Μακιαβέλλι. Από διανοητική άποψη ο Μουσολίνι είναι πιο θρασύς και κυνικός. Φτάνει να θυμήσουμε εδώ ότι ο άθεος της Ρώμης χρησιμοποιεί την Εκκλησία όπως χρησιμοποιεί την Αστυνομία ή και την Δικαιοσύνη, ενώ ο συνάδελφος του στο Βερολίνο πιστεύει πραγματικά στο αλάθητο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Την εποχή που ο μελλοντικός Ιταλός δικτάτορας θεωρούσε τον Μαρξ σαν τον «αθάνατο δάσκαλο για όλους μας», υπεράσπιζε, όχι χωρίς ικανότητα, την θεωρία που στην σύγχρονη κοινωνία ξεκινάει προπαντός από την σχέση των δύο βασικών δυνάμεων: της αστικής τάξης και του προλεταριάτου. Είναι αλήθεια -έγραφε ο Μουσολίνι το 1914- ότι ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις υπάρχουν πολυάριθμα ενδιάμεσα στρώματα που σχηματίζουν «ένα είδος συνεκτικού ιστού της ανθρώπινης ολότητας» αλλά «στις περιόδους κρίσης, οι μεσαίες τάξεις προσελκύονται ανάλογα με τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες τους, προς τη μια ή την άλλη από τις βασικές τάξεις». Πολύ σημαντική γενίκευση! Όπως η ιατρική σαν επιστήμη δίνει την δυνατότητα όχι μόνο να θεραπευτεί ένας άρρωστος, μα και τη δυνατότητα να σταλεί ένας υγιής άνθρωπος, απ’ τον συντομότερο δρόμο, «εν τόπω χλοερώ», έτσι και η επιστημονική ανάλυση των ταξικών σχέσεων, προορισμένη από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, επέτρεψε στον Μουσολίνι, όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, να κινητοποιήσει τις ενδιάμεσες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ έκανε την ίδια δουλειά μεταφράζοντας στην γλώσσα του γερμανικού μυστικισμού την ιδεολογία του φασισμού.

Οι φωτιές, μέσα στις οποίες καίγεται η ασεβής φιλολογία του μαρξισμού, φωτίζουν άπλετα την ταξική φύση του εθνικοσοσιαλισμού. Όσο οι ναζί δρούσαν σαν κόμμα κι όχι σαν κρατική εξουσία, ο δρόμος προς την εργατική τάξη ήταν γι’ αυτούς σχεδόν εντελώς κλειστός. Από την άλλη, η μεγάλη μπουρζουαζία, ακόμα και αυτή που υποστήριζε οικονομικά τον Χίτλερ, δεν θεωρούσε το κόμμα αυτό σαν δικό της κόμμα. Η εθνική «αναγέννηση» στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στις ενδιάμεσες τάξεις -στο πιο καθυστερημένο τμήμα του έθνους, στη σιδερένια αυτή μπάλα που σέρνει στα πόδια της η ιστορία. Η πολιτική τέχνη ήτανε να συνκολληθεί η μικροαστική τάξη με το καλάϊ του κοινού μίσους ενάντια στο προλεταριάτο. Τι έπρεπε να γίνει για να πάνε καλύτερα τα πράγματα; Πριν από όλα έπρεπε να συντριβούν αυτοί που βρίσκονταν από κάτω. Η μικρομπουρζουαζία, ανίσχυρη μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο, ελπίζει απ’ εδώ και μπρος να ξανακερδίσει την κοινωνική της αξιοπρέπεια συντρίβοντας τους εργάτες.

Οι ναζί βαφτίζουν το πραξικόπημα τους επανάσταση -ένα όνομα που το σφετερίστηκαν. Στην πραγματικότητα, στη Γερμανία όπως και στην Ιταλία, ο φασισμός αφήνει άθικτο το κοινωνικό σύστημα. Το πραξικόπημα του Χίτλερ, καθαυτό, δεν έχει καν το δικαιώματα να πάρει το όνομα αντεπανάσταση. Μα δεν μπορεί κανείς να το κρίνει μεμονωμένα. Είναι η κατάληξη ενός κύκλου τρανταγμών που άρχισαν στη Γερμανία το 1918. Η επανάσταση του Νοέμβρη που έδωσε την εξουσία στα συμβούλια των εργατών και των στρατιωτών, ήταν στο βάθος προλεταριακή. Αλλά το κόμμα που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου, ξανάδωσε την εξουσία στην αστική τάξη. Με αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε μια περίοδο αντεπανάστασης πριν ακόμα η επανάσταση κατορθώσει να αποτελειώσει το έργο της. Ωστόσο όσο η αστική τάξη εξαρτιόταν από την σοσιαλδημοκρατία, και κατά συνέπεια απ’ τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η εσωτερική και η διεθνής κατάσταση του γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε την αστική τάξη από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός με την σειρά του ήρθε να απελευθερώσει την αστική τάξη από την σοσιαλδημοκρατία. Το πραξικόπημα του Χίτλερ δεν είναι παρά ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των αντεπαναστατικών μετατοπίσεων.

Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης γιατί η εξέλιξη βαδίζει αναπόφευκτα εναντίον του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο από χρέη, που δεν μπορεί να τα πληρώσει. Ο εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει όχι μόνο τον μαρξισμό, μα και τον δαρβινισμό. Οι ναζί καταριούνται τον υλισμό, γιατί οι νίκες της τεχνικής πάνω στην φύση φέρνουν μαζί τους την νίκη του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό. Οι αρχηγοί του κινήματος καταδιώκουν τον «διανοουμενισμό» όχι τόσο γιατί οι ίδιοι διαθέτουν διανοούμενους δεύτερης ή τρίτης σειράς αλλά προπαντός γιατί ο ιστορικός τους ρόλος δεν ανέχεται την να προχωράει μια σκέψη μέχρι την τελική της συνέπεια. Ο μικροαστός έχει ανάγκη από μία ανώτερη βαθμίδα, που είναι τοποθετημένη πάνω από την ύλη και την ιστορία, και που τον προστατεύει από τον ανταγωνισμό, τον πληθωρισμό, την κρίση και τον πλειστηριασμό. Στην εξέλιξη, στην οικονομική σκέψη, στον ορθολογισμό -στον 20ο , στον 19ο και τον 18ο αιώνα - αντιτάσσουν τον εθνικιστικό ιδεαλισμό, σαν πηγή ηρωικής έμπνευσης. Το έθνος του Χίτλερ είναι η μυθική σκιά της ίδιας της μικρομπουρζουαζίας, το παραλήρημα της για μια χιλιόχρονη βασιλεία πάνω στην γη.

Για να υψώσουν το έθνος πάνω από την ιστορία, το στηρίζουν στα δεκανίκια της φυλής. Η ιστορία αντιμετωπίζεται σαν η έκφραση της φυλής. Τα χαρακτηριστικά της φυλής κατασκευάζονται ανεξάρτητα απ’ τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Απορρίπτοντας «την οικονομική σκέψη» σαν κατώτερη, ο εθνικοσοσιαλισμός κατεβαίνει έναν όροφο παρακάτω• από τον οικονομικό υλισμό, περνάει στον ζωολογικό υλισμό.

Η θεωρία της φυλής, που θα έλεγε κανείς ότι επινοήθηκε ειδικά για ένα ξιπασμένο αυτοδίδακτο και παρουσιάζεται σαν το καθολικό κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής, εμφανίζεται ιδιαίτερα αξιοθρήνητη στο φως της ιστορίας των ιδεών. Για να θεμελιώσει την θρησκεία του καθαρού γερμανικού αίματος, ο Χίτλερ χρειάστηκε να δανειστεί από δεύτερο χέρι τις ιδέες του ρατσισμού, από ένα Γάλλο διπλωμάτη και ερασιτέχνη συγγραφέα, του κόμη Γκομπινώ. Την πολιτική μεθοδολογία ο Χίτλερ την βρήκε ολο - έτοιμη στους Ιταλούς -ο Μουσολίνι είχε ευρύτατα χρησιμοποιήσει την θεωρία της πάλης των τάξεων, του Μαρξ. Ο ίδιος ο μαρξισμός ήταν ο καρπός της ένωσης της γερμανικής φιλοσοφίας, της γαλλικής ιστορίας και της αγγλικής οικονομικής σκέψης. Ανατρέχοντας στην γενεαλογία των ιδεών, ακόμα και των πιο αντιδραστικών και των πιο ηλίθιων, δεν βρίσκουμε ίχνος ρατσισμού.

Η τρομερή φτώχεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας δεν εμπόδισε, προφανώς, τις πανεπιστημιακές επιστήμες να μπούνε με ορθάνοιχτα πανιά στο κανάλι του Χίτλερ όταν η νίκη του ήταν αρκετά εμφανής. Τα χρόνια του καθεστώτος της Βαιμάρης υπήρξαν για τη μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητικών καθαρμάτων, μία εποχή ταραχής και ανησυχίας. Οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι, οι νομικοί και οι φιλόσοφοι πελαγοδρομούσαν σε εικασίες για εξακριβώσουν πιο από τα αλληλοσυγκρουόμενα κριτήρια της αλήθειας ήταν το ορθότερο, δηλαδή πιο στρατόπεδο θα έμενε τελικά κύριος της κατάστασης. Η φασιστική δικτατορία διάλυσε τις αμφιβολίες των Φάουστ και τους δισταγμούς των Άμλετ των πανεπιστημίων. Βγαίνοντας απ’ το μισοσκόταδο της κοινοβουλευτικής σχετικότητας η επιστήμη πέρασε ξανά στο βασίλειο του απολύτου. Ο Αϊνστάιν υποχρεώθηκε να ζητήσει άσυλο πέρα απ’ τα σύνορα της Γερμανίας.

Στον πολιτικό τομέα, ο ρατσισμός είναι μία υποκριτική και αλαζονική παραλλαγή του σωβινισμού καρυκευμένη με φρενολογία. Όπως η καταστραμμένη αριστοκρατία έβρισκε παρηγοριά στο γαλάζιο της αίμα, έτσι και η εξαθλιωμένη μικροαστική τάξη, μεθάει με τους μύθους για τα ιδιαίτερες αρετές της φυλής της. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι οι ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού δεν ήταν καθαροί Γερμανοί, μα κατάγονται από την Αυστρία, όπως ο ίδιος ο Χίτλερ, από τις παλιές βαλτικές επαρχίες της τσαρικής αυτοκρατορίας όπως ο Ρόζενμπεργκ, από αποικιακές χώρες όπως ο Εςς, ο αναπληρωτής του Χίτλερ στην διεύθυνση του κόμματος. Χρειάστηκε το σχολείο της βάρβαρης εθνικιστικής ζύμωσης στις παρυφές του πολιτισμού, για να εμπνεύσει στους «αρχηγούς» τις ιδέες που στη συνέχεια βρήκαν μία απήχηση στην καρδιά των πιο βάρβαρων τάξεων της Γερμανίας.

Η προσωπικότητα και η τάξη – ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός είναι το κακό. Το έθνος είναι το καλό. Μα η φιλοσοφία αυτή αναποδογυρίζεται στο κατώφλι της ιδιοκτησίας. Μόνο στην ατομική ιδιοκτησία βρίσκεται η σωτηρία. Η ιδέα της εθνικής ιδιοκτησίας είναι καρπός του μπολσεβικισμού. Ο μικροαστός θεοποιεί το έθνος, μα δεν θέλει να του προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, περιμένει από το έθνος να του χορηγήσει ιδιοκτησία και να τον προστατεύσει από τον εργάτη και τον δικαστικό κλητήρα. Δυστυχώς το Γ´ Ράιχ δεν θα δώσει τίποτα στην μικροαστική τάξη εκτός από νέους φόρους.

Στον τομέα της σύγχρονης οικονομίας, που είναι διεθνής από τους δεσμούς της, απρόσωπη όσον αφορά τις μεθόδους της, η θεωρία της φυλής φαίνεται να βγαίνει από ένα μεσαιωνικό νεκροταφείο. Οι Ναζί κάνουν προκαταβολικά παραχωρήσεις: η καθαρότητα της φυλής που, στο βασίλειο του πνεύματος, περιορίζεται σε ένα διαβατήριο, πρέπει να επιβεβαιωθεί, προπαντός στον οικονομικό τομέα, με την αποδοτικότητα. Στις σύγχρονες συνθήκες αυτό σημαίνει: ικανότητα ανταγωνισμού. Ο ρατσισμός, απ’ την πίσω πόρτα επιστρέφει στον οικονομικό φιλελευθερισμό, απαλλαγμένος απ’ τις ελευθερίες του προλεταριάτου.

Στην πράξη ο εθνικισμός στον οικονομικό τομέα περιορίζεται σε ανίσχυρες, παρά όλη την κτηνωδία τους, εκρήξεις αντισημιτισμού. Οι ναζί παραμερίζουν απ’ το σύγχρονο οικονομικό σύστημα το τοκογλυφικό και το τραπεζικό κεφάλαιο σαν μια μισητή δύναμη: και ακριβώς σε αυτή την σφαίρα, όπως ο καθένας γνωρίζει, η εβραϊκή αστική τάξη κατέχει μια σημαντική θέση. Ενώ υποκλίνονται μπροστά στον καπιταλισμό σα σύνολο, οι μικροαστοί κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στο κακοποιό πνεύμα της συσσώρευσης που προσωποποιείται σ’ έναν Πολωνοεβραίο με μακρύ καφτάνι και πολύ συχνά χωρίς δεκάρα στην τσέπη του. Το πογκρόμ γίνεται η μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας της φυλής.

Το πρόγραμμα με το οποίο ο εθνικοσοσιαλισμός ανέβηκε στην εξουσία θυμίζει -αλίμονο- συνηθισμένο εβραϊκό μαγαζί σε μακρινή επαρχία. Και τι δεν βρίσκει κανείς εκεί, σε χαμηλή τιμή και σε ακόμη χαμηλότερη ποιότητα: ενθύμια των παλιών «ευτυχισμένων» χρόνων του ελεύθερου συναγωνισμού• συναξάρια πάνω στη σταθερότητα μιας κοινωνίας διαιρεμένης σε κάστες• ελπίδες για αναγέννηση της αποικιακής αυτοκρατορίας• όνειρα για μια κλειστή αυτάρκη οικονομία• φράσεις για την επιστροφή από το Ρωμαϊκό Δίκαιο στο παλαιό Γερμανικό Δίκαιο• διαβήματα στις Η.Π.Α σχετικά με το χρεοστάσιο• ζηλόφθονη εχθρότητα απέναντι σε μια ανισότητα, που παίρνει την μορφή μιας βίλας και ενός αυτοκινήτου και ένα ζωώδη φόβο μπροστά στην ισότητα που έχει την μορφή ενός εργάτη χωρίς κολάρο και με τραγιάσκα• την λύσσα του εθνικισμού και τον φόβο μπροστά στον παγκόσμιο πιστωτή… Όλα τα απορρίμματα της διεθνούς πολιτικής σκέψης χρησιμεύσανε για να γεμίσει το διανοητικό θησαυροφυλάκιο του νέου γερμανικού μεσσιανισμού.

Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική τα κατακάθια της κοινωνίας. Όχι μόνο στα σπίτια των χωρικών αλλά και στους ουρανοξύστες των πόλεων, πλάι στον εικοστό αιώνα ζουν ακόμα ο δέκατος και ο δέκατος τρίτος αιώνας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να παύσουν να πιστεύουν στην μαγική δύναμη της χειρομαντείας και των εξορκισμών. Ο Πάπας της Ρώμης κηρύσσει απ’ το ραδιόφωνο το θαύμα της μετατροπής του νερού σε κρασί. Οι κινηματογραφικοί αστέρες καταφεύγουν στις μάγισσες. Οι πιλότοι που χειρίζονται θαυμαστούς μηχανισμούς δημιουργημένους από την μεγαλοφυΐα του ανθρώπου, έχουν φυλαχτά κρεμασμένα στα πουλόβερ τους. Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και Βαρβαρότητας! Η απελπισία τα ξεσήκωσε, ο φασισμός τους έδωσε μια σημαία. Κάθε τι που με κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας θα ‘χε απορριφθεί από τον εθνικό οργανισμό με τη μορφή περιττωμάτων του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα από το λαρύγγι: ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά μια βαρβαρότητα που δεν χωνεύτηκε. Αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού.

Ο γερμανικός φασισμός, το ίδιο όπως και ο ιταλικός φασισμός, ανέβηκε στην εξουσία πατώντας στους ώμους της μικροαστικής τάξης που την μεταμόρφωσε σε κριό ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και τους θεσμούς της δημοκρατίας. Αλλά ο φασισμός στην εξουσία είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από κυβέρνηση της μικροαστικής τάξης. Αντίθετα είναι η δικτατορία η πιο ανελέητη του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ο Μουσολίνι έχει δίκιο: οι ενδιάμεσες τάξεις είναι ανίκανες για ανεξάρτητη πολιτική. Σε περιόδους κρίσης, καλούνται να τραβήξουν μέχρι τον παραλογισμό την πολιτική μιας από τις δύο βασικές τάξεις. Ο φασισμός κατόρθωσε να τις βάλει στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Συνθήματα όπως η κρατικοποίηση των τραστ και η κατάργηση των άνομων εισοδημάτων που δεν προέρχονται από την εργασία, πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων, μόλις έγινε εξουσία. Αντίθετα οι ιδιομορφίες των γερμανικών «περιοχών» που στηρίζονται στις ιδιομορφίες της μικροαστικής τάξης, παραχώρησαν τη θέση τους στον καπιταλιστικό και αστυνομικό συγκεντρωτισμό. Κάθε επιτυχία της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού θα σημαίνει αναπόφευκτα την συντριβή του μικρού κεφαλαίου από το μεγάλο.

Το πρόγραμμα των μικροαστικών ψευδαισθήσεων δεν καταργήθηκε. Αποσπάται απλώς από την πραγματικότητα και μεταμορφώνεται σε τελετουργικές πράξεις. Η ενοποίηση όλων των τάξεων περιορίζεται στον μισο -συμβολισμό της υποχρεωτικής υπηρεσίας εργασίας και στην κατάσχεση «υπέρ του λαού» της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς. Η διατήρηση του γοτθικού αλφαβήτου ενάντια στο λατινικό αλφάβητο αποτελεί μία συμβολική ρεβάνς ενάντια στον ζυγό της παγκόσμιας αγοράς. Η εξάρτηση από τους διεθνείς τραπεζίτες, ειδικά τους Ευρωπαίους, μαζί και τους Εβραίους τραπεζίτες, δεν περιορίστηκε ούτε κατά ένα γιώτα• αντίθετα, απαγορεύτηκε να σφάζονται τα ζώα σύμφωνα με το τυπικό του Ταλμούδ. Αν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, οι δρόμοι του Γ´ Ράιχ είναι στρωμένοι με σύμβολα.

Υποβιβάζοντας το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών σε καθαρά γραφειοκρατικές μασκαράτες, ο εθνικοσοσιαλισμός υψώνεται πάνω από το έθνος σαν τη χειρότερη μορφή ιμπεριαλισμού. Η ελπίδα πως αύριο, αν όχι σήμερα, η κυβέρνηση του Χίτλερ θα πέσει θύμα της δικής της εσωτερικής ασυνέπειας, είναι απολύτως μάταιη. Ένα πρόγραμμα ήταν αναγκαίο στους Ναζί για να ανέβουν στην εξουσία• αλλά η εξουσία δεν χρησιμεύει καθόλου στον Χίτλερ για να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Είναι το μονοπωλιακό κεφάλαιο που του υπαγορεύει τα καθήκοντα. Η βίαιη συγκέντρωση όλων των πόρων και όλων των μέσων του λαού στην υπηρεσία των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, είναι η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας, και περιλαμβάνει την προετοιμασία για πόλεμο. Αυτός ο στόχος με την σειρά του, δεν ανέχεται καμιά εσωτερική αντίδραση και οδηγεί σε παραπέρα μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσουμε τον φασισμό ή να τον παραμερίσουμε. Ο φασισμός μόνο να ανατραπεί μπορεί. Η πολιτική τροχιά του ναζιστικού καθεστώτος θα καταλήξει στο δίλλημα: πόλεμος ή επανάσταση.

Λέον Τρότσκι
Πρίγκηπος, 10 του Ιούνη 1933