patari.org

[Επισκέπτης]

Από την στιγμή που ο άνθρωπος απέκτησε ιδιοκτησία, αναγκάστηκε να πληρώνει άλλους ανθρώπους για βοήθεια συγκομιδής και καλλιέργεια της γης. Με την πάροδο των ετών και την εξέλιξη τόσο της τεχνολογίας όσο και της οικονομίας, οι σχέσεις εργοδότη και εργαζομένου καθιερώθηκαν ως κοινωνικό ζήτημα, τέθηκαν ως ταξικό θέμα, και πάντοτε αποτελούσαν την αφετηρία συγκρούσεων, επαναστάσεων και μεταρρυθμίσεων.
Αυτό συμβαίνει διότι οι μεν εργοδότες σκεφτόμενοι αποκλειστικά το κέρδος, επιθυμούν να έχουν την μέγιστη παραγωγή με το ελάχιστο οικονομικό κόστος, οι δε εργαζόμενοι επιθυμούν την αύξηση των μισθών τους και την βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Το παράδοξο είναι πως από την εποχή της δημιουργίας της σχέσης εργοδότη-εργαζομένου μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξε ουδέποτε (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ιστορική περίοδος κατά την οποία η σχέση αυτή να διέπεται από αρμονία και συνεργασία. Ο ένας επεδίωκε να κατοχυρώσει τα συμφέροντα του, εις βάρος του άλλου. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την σημερινή κατάσταση, υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Πλέον ο εργαζόμενος δεν έχει αντίπαλό του απλά και μόνον τον εργοδότη, αλλά έχει απέναντί του ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα κοινωνικής αποδόμησης. Αυτή τη φορά ο εργοδότης δεν είναι ο εργοστασιάρχης ή ο γαιοκτήμονας ή ο εφοπλιστής, από τον οποίο ο εργαζόμενος μπορεί να ζητήσει ακρόαση, μπορεί να τον πιέσει με απεργία και σε τελική ανάλυση να τον «ρίξει στο φιλότιμο» κατά την λαϊκή έκφραση.
Σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν ως εχθρό τους και δυνάστη τους το ίδιο το κράτος, σε συνδυασμό με τα ΜΜΕ. Το ίδιο το κράτος είναι εργοδότης, τα ΜΜΕ είναι εργοδότες, οι καπιταλίστές είναι εργοδότες. Η συνύπαρξη των τριών αυτών μορφών της σύγχρονης κοινωνικής αποδόμησης αλληλοσυμπληρώνει την εξουσία εις βάρος του εργαζόμενου. Προσέξετε πως το κράτος, τα ΜΜΕ και οι καπιταλίστες δεν μπορεί ο ένας να υπάρξει χωρίς τον άλλον. Οι σχέσεις τους είναι αλληλοεξαρτώμενες, σχέσεις χρήματος και εξουσίας, με κοινό παρονομαστή την καταπίεση του ανθρώπου.
Στο σημείο αυτό έρχεται να παρέμβει η ηθική του Εθνικισμού, με την μορφή μιας κοσμοθεωρίας η οποία αναγάγει τον άνθρωπο και την εργασία στην αληθινή διάσταση, που δεν είναι άλλη από την εθνική και κοινωνική ανάπτυξη, η οποία πραγματώνεται μέσα από την προσωπική εργασία και τα προσωπικά οφέλη του ανθρώπου.
Ως η κοσμοθεωρία αυτή η οποία συνδέει το εθνικό συμφέρον με την κοινωνική δικαιοσύνη ως έναν αδιάσπαστο συνεκτικό δεσμό, ο Εθνικισμός θεωρεί την εργασία ως ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου, ως έναν από τους βασικότερους παράγοντες της ευτυχίας και της ευημερίας ενός λαού.
Για τον Εθνικισμό η εργασία δεν είναι απλά μέρος ενός κοινωνικού συμβολαίου, ούτε φυσικά ένας στείρος υλισμός της «πάλης των τάξεων», ούτε ένα κριτήριο κατάταξης των ανθρώπων. Συνδέοντας την μεταφυσική του Έθνους με τα αληθή σοσιαλιστικά ιδεώδη, ο Εθνικισμός δεν θεωρεί πως υπάρχει καλή και κακή εργασία, καθώς η κοινωνία έχει ανάγκη κάθε παραγωγικής εργασίας. Η κοινωνική εκτίμηση, η εργασιακή ηθική, αλλά και η λαϊκή αποδοχή προς τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, κατά την εργασιακή ηθική του Εθνικισμού δεν εκτιμάται με βάση τη φύση της εργασίας τους, το ύψος της αμοιβής τους, την εργασιακή τους θέση, αλλά με κριτήριο την καλή ή κακή εκτέλεση εκάστου επαγγέλματος. Έτσι με βάση αυτήν την αρχή, ένας εργαζόμενος πρέπει να είναι υπερήφανος που είναι ένας απλός αλλά ευσυνείδητος μισθωτός, και να ντρέπεται ένας διευθυντής πολυεθνικής εταιρείας εφ' όσον λαμβάνει αμύθητες αμοιβές έχοντας εργαζόμενους σκλάβους τους οποίους εκμεταλλεύεται, εκβιάζοντας τους, υποβιβάζοντας την προσωπικότητά τους, και τους θεωρεί ως απλούς καταναλωτικούς και παραγωγικούς αριθμούς. Γενικότερα μπορούμε να πούμε πως η εργασιακή ηθική του Εθνικισμού είναι αντίθετη με την σημερινή γάγγραινα των ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτό γιατί είναι επαγγέλματα κατ' εξοχήν αντιπαραγωγικά, κατά συνέπεια εθνικά ζημιογόνα. Αντίθετα ο Εθνικισμός πρόταση την συνεργασία εργοδοτών και εργαζόμενων μέσα σε μια νέα εργασιακή κοινωνία, η οποία δεν θα χαρακτηρίζεται από αντιπαραγωγικά και παρασιτικά επαγγέλματα του σήμερα, αλλά από την κατ' εξοχήν παραγωγική εργασία και την πρόσφορα στο εθνικό λαϊκό σύνολο.
Απέναντι όμως στη σημερινή εφιαλτική εργασιακή κατάσταση της χώρας μας, σε μια εποχή που ο Έλληνας εργαζόμενος είναι σκλάβος των ιδιωτικών εταιριών και όμηρος ενός κράτους-κοτζαμπάση , σε μια χώρα που ο άνεργος εμπαίζεται από την επίσημη πολιτεία και γίνεται αντικείμενο εξαπάτησης από τα ΜΜΕ, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν καθήκον να αντισταθούν με κάθε μέσον στους εκμεταλλευτές τους.
Η εργασιακή ηθική του Εθνικισμού έχει να δώσει λύσεις και ελπίδα στον σημερινό εργαζόμενο, να τον εμπνεύσει με δύναμη διεκδίκησης και μαχητικότητας. Να του καθορίσει τους εχθρούς του, οι οποίοι είναι η συντεχνία κράτους, καπιταλιστών και ΜΜΕ. Για να αντιμετωπιστεί ένας εχθρός, πρέπει πρώτα να κατανοηθεί ποιός επιτέλους είναι.