patari.org

[ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ]

Κοντός ψαλμός Αλληλούια. Η εκεχειρία πέρασε. Τα καμένα δέντρα και τα σπασμένα στολίδια τοποθετουύνται στην αχόρταγη μνήμη. Θα ανοίξουμε τις πόρτες μας για να μπούμε στην καθημερινότητα. Το τοπίο ασαφές. Πρώτο ζήτημα η οικονομία (τεχνητό ή μη, αδιάφορο). Ο κόσμος θα βιώσει ένα κοινωνικό χειμώνα. Με κακοκαιρίες σε όλα τα μέτωπα. Τα κόμματα αδιάφοροι μετεωρολόγοι απλά θα προβλέπουν ως νέες Σίβυλλες και τις περισσότερες φορές θα πέφτουν έξω. Ποιό το στρατήγημα για να μπορέσει ο κόσμος να ξεπεράσει την επερχόμενη κρίση; Το τραγούδι λέει: "Και μεις οι τρεις στον καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ βρε δε βαριέσαι αδερφέ"... Πώς θα κάμψουμε τη φοβία και την ατομική αδιαφορία; Τα πρότυπα που οδήγησαν κράτη και λαούς σε ανοδικές πορείες εντέχνως εξαφανισμένα από τις παιδείες των λαών. Θα μου πείτε, με την Τέχνη θα πάμε μπροστά; Αν η ζωή μας μοιάζει με ένα αρχαίο καράβι λείπει ο πρώτος της πλώρης που θα δώσει το σύνθημα στους κωπηλάτες κι αυτό το σύνθημα είναι η Τέχνη και ό,τι περιλαμβάνεται σ'αυτή.
"Ένα το χελιδόνι κι η Άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους" ....
Κι έχουμε χρέος να μείνουμε ζωντανοί και να δώσουμε το αίμα μας αν χρειαστεί. Περπατάμε στους δρόμους με σκυμμένο κεφάλι παραμιλώντας με μπερδεμένα λόγια. Θυμίζουμε έργα τρόμου σαν κατευθυνόμενα ζόμπι χωρίς ψυχή. Έντομα στον ιστό της αράχνης που σπαρταράνε λίγο πριν το τέλος. Και η Αριστερά; Απλώνει τα δίχτυα της για να συλλάβει απελπισμένα έντομα προς άγραν ψήφων. Η λαϊκή συνείδηση δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ταυτιστεί με κωδικοποιημένους κομματικούς ταγούς. Έχουμε χρέος απέναντι στον τόπο που μας γέννησε και την Ιστορία που μας έθρεψε να μην σκύψουμε το κεφάλι ό,τι και να συμβεί. Δυναμικά μπροστά με στόχο τον ανθρώπινο παράγοντα. Στόχο όχι προς εκτέλεση αλλά προς ανύψωση. Οι... γιορτές που θάρθουν θάναι μαύρες γιορτές. Και μέσα σ' αυτό το σκοτάδι θα πρέπει ν' αναζητήσουμε το υλικό που θα τροφοδοτήσει τη νέα φωτιά.

Αφιερώνω ένα ποίημα μου στην κρυμμένη δύναμη των Ελλήνων που δεν πρέπει να καμφθεί κάτω από οποιαδήποτε δυσκολία. Έχουμε χρέος απέναντι στην Ιστορία.

ΑΛΑΔΑΙ ΜΥΣΤΑΙ

Δεν είχαμε θεούς για να λατρέψουμε
Οδοιπόροι των εύκολων δρόμων, προσκυνητές της υποταγής
Είμαστε περιπλανώμενοι αριθμοί σε συνάθροιση χωρίς αποτέλεσμα
Κι όμως για κάπου πηγαίναμε
Ένας βράχος στο δρόμο μας έριξε τη σκιά του.
Ξαποστάσαμε. Κοιτάξαμε ο ένας τα μάτια του άλλου
Μοιάζαμε μεταξύ μας κι' αυτό κάτι έλεγε. Χαμογελάσαμε.
Δώσαμε τα χέρια. Είχαμε αρχίσει να γινόμαστε ένα.
Κάτι αρχαία ακατανόητα λόγια διαπέρασαν το σκοτάδι της ψυχής μας
" ¾ε, Κύε "
¾στερα πήρε ο ήλιος ν'ανεβαίνει
Έτσι μας έκανε να σηκώσουμε ψηλά τα κεφάλια μας για να τον δούμε.
Χαμογελάσαμε. Αρχίσαμε ν' αναγνωρίζουμε τους σπόρους
Αρχίσαμε να μιλάμε για τους πατέρες μας
Τίποτα δεν είχε χαθεί
Είχαμε τους σπόρους στα χέρια μας και δεν το ξέραμε
Τίποτα δεν είχε χαθεί
Αρχίσαμε να ερωτευόμαστε τη ζωή μας.
Κι' εγώ, οδοιπόρος ενός Χρέους
απίθωσα μιάν άνοιξη στο βωμό των ματιών σου
αναγνωρίζοντας την αρχαία προέλευση της φωνής σου
Λαλιά από το Κρητικό πέλαγος ως του πόντου τα βουνά
διαμηνύει τον ερχομό του μεγάλου Έρωτα.
Μέγιστος μεγίστων δαίμων Έρως εστί.