patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Κ.Ν.
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 08, 2021 4:46 am    Θέμα δημοσίευσης: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΛΕΤΕΣ - ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ Νοέ 27, 2014 Trotsky_Portrait (1)

Οι ταξικοί μας εχθροί συνηθίζουν να παραπονούνται για την τρομοκρατία μας. Το τι εννοούν με αυτό δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο. Θέλουν μάλλον να χαρακτηρίσουν ως τρομοκρατία όλες τις ενέργειες του προλεταριάτου που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του ταξικού εχθρού. Στα μάτια τους, η απεργία είναι η κυριότερη μορφή τρομοκρατίας. Την απειλή μιας απεργίας, την οργάνωση απεργιακών φρουρών, το οικονομικό μποûκοτάζ ενάντια σε ένα αφεντικό που μεταχειρίζεται τους εργάτες σαν δούλους, τον ηθικό αποκλεισμό από τις γραμμές μας ενός προδότη, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα τα ονομάζουν τρομοκρατία. Αν η τρομοκρατία νοείται μ’ αυτόν τον τρόπο ως κάθε πράξη που εμπνέει φόβο ή βλάπτει τον εχθρό, τότε, φυσικά, ολόκληρη η ταξική πάλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρομοκρατία. Και το μόνο ζήτημα που απομένει είναι το αν οι αστοί πολιτικοί έχουν το δικαίωμα να πλημμυρίζουν από ηθική αγανάκτηση για την προλεταριακή τρομοκρατία, όταν ολόκληρος ο κρατικός τους μηχανισμός -με τους νόμους, την αστυνομία και το στρατό του- δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μηχανισμός καπιταλιστικής τρομοκρατίας! Ωστόσο, πρέπει να ειπωθεί ότι, όταν μας κατηγορούν για τρομοκρατία, προσπαθούν, αν και όχι πάντοτε συνειδητά, να δώσουν σ’ αυτήν τη λέξη κάποιο στενότερο και λιγότερο έμμεσο νόημα. Η καταστροφή των μηχανών από τους εργάτες, για παράδειγμα, είναι τρομοκρατία με την αυστηρή έννοια της λέξης. Η δολοφονία ενός εργοδότη, η απειλή πυρπόλησης ενός εργοστασίου ή η απειλή της δολοφονίας του ιδιοκτήτη του, η απόπειρα δολοφονίας, με το περίστροφο στο χέρι, εναντίον ενός υπουργού της κυβέρνησης, όλες αυτές είναι τρομοκρατικές ενέργειες με την πλήρη και την αυθεντική έννοια του όρου. Ωστόσο, όποιος έχει κάποια ιδέα για την πραγματική φύση της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή, πάντοτε, αντιτασσόταν σε αυτό το είδος τρομοκρατίας και το έκανε με τον πιο αδιάλλακτο τρόπο. Γιατί; «Τρομοκρατία» με την απειλή απεργίας, ή με την πραγματική της διεξαγωγή, είναι κάτι που μόνο οι βιομηχανικοί και οι αγροτικοί εργάτες μπορούν να πράξουν. Η κοινωνική σημασία μιας απεργίας εξαρτάται άμεσα, πρώτον, από το μέγεθος της επιχείρησης ή τον κλάδο της βιομηχανίας, που αυτή επηρεάζει, και, δεύτερον, από το βαθμό στον οποίον οι εργάτες, που παίρνουν μέρος σε αυτήν, είναι οργανωμένοι, πειθαρχημένοι και έτοιμοι για δράση. Αυτό ακριβώς ισχύει τόσο στην περίπτωση της πολιτικής όσο και στην περίπτωση της οικονομικής απεργίας. Εξακολουθεί να είναι μια μορφή πάλης που απορρέει άμεσα από το ρόλο του προλεταριάτου στην παραγωγή, μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Υποτίμηση του ρόλου των μαζών Το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να αναπτυχθεί, χρειάζεται ένα κοινοβουλευτικό εποικοδόμημα. Επειδή, όμως, δεν μπορεί να περιορίσει το σύγχρονο προλεταριάτο σε ένα πολιτικό γκέτο, πρέπει, αργά ή γρήγορα, να επιτρέψει στους εργάτες να συμμετέχουν στο κοινοβούλιο. Στις εκλογές, βρίσκουν την έκφραση τους ο μαζικός χαρακτήρας του προλεταριάτου και το επίπεδο της πολιτικής του ανάπτυξης· ιδιότητες, οι οποίες, και πάλι, καθορίζονται από τον κοινωνικό του ρόλο, δηλ. πρώτα απ’ όλα, από το ρόλο του στην παραγωγή. Όπως και σε μια απεργία, έτσι και στις εκλογές, η μορφή, ο σκοπός και το αποτέλεσμα του αγώνα εξαρτώνται πάντα από τον κοινωνικό ρόλο και τη δύναμη του προλεταριάτου ως τάξης. Μόνο οι εργάτες μπορούν να διεξαγάγουν μια απεργία. Οι βιοτέχνες, που καταστράφηκαν από το εργοστάσιο, οι αγρότες, που το εργοστάσιο δηλητηριάζει το νερό τους, ή οι λούμπεν προλετάριοι, που επιδιώκουν να κάνουν πλιάτσικο, μπορούν να σπάζουν μηχανές, να βάζουν φωτιά στο εργοστάσιο ή να σκοτώσουν τον ιδιοκτήτη του. Μονάχα η συνειδητή και οργανωμένη εργατική τάξη μπορεί να στείλει μια ισχυρή αντιπροσωπία στο κοινοβούλιο, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Ωστόσο, για να σκοτώσεις έναν ανώτατο αξιωματούχο, δεν χρειάζεται να έχεις πίσω σου τις οργανωμένες μάζες. Η συνταγή για εκρηκτικές ύλες είναι προσιτή σε όλους και ένα μπράουνινγκ (2) μπορεί παντού κανείς να το προμηθευτεί. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει η κοινωνική πάλη, της οποίας οι σκοποί και τα μέσα απορρέουν αναγκαστικά από τη φύση του επικρατούντος κοινωνικού καθεστώτος. Στη δεύτερη περίπτωση, παρουσιάζεται μια καθαρά μηχανική αντίδραση, η οποία είναι παντού απαράλλακτη, τόσο στην Κίνα όσο και στη Γαλλία, και πολύ εντυπωσιακή ως προς την εξωτερική της μορφή (δολοφονίες, εκρήξεις και ούτω καθεξής), αλλά απολύτως αβλαβής, αφού το κοινωνικό σύστημα εξακολουθεί να υφίσταται. Μια απεργία, ακόμη και μετρίων διαστάσεων, έχει κοινωνικές συνέπειες: ενίσχυση της αυτοπεποίθησης των εργατών, ανάπτυξη των συνδικάτων και, όχι σπάνια, ακόμη και βελτίωση της τεχνολογίας στην παραγωγή. Η δολοφονία ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου προκαλεί συνέπειες μονάχα αστυνομικής φύσεως ή μια αλλαγή του ιδιοκτήτη, η οποία στερείται κάθε κοινωνικής σημασίας. Το αν μια τρομοκρατική απόπειρα, ακόμη και να είναι «επιτυχημένη», θα προκαλέσει σύγχυση στην άρχουσα τάξη, εξαρτάται από τις συγκεκριμένες πολιτικές περιστάσεις. Εν πάση περιπτώσει, η σύγχυση μπορεί να είναι μονάχα προσωρινή. Το καπιταλιστικό κράτος δεν στηρίζεται στους υπουργούς της κυβέρνησης και δεν μπορεί να σκοτωθεί μαζί τους. Οι τάξεις, τις οποίες αυτό υπηρετεί, θα βρίσκουν πάντα καινούργιους ανθρώπους, ενώ ο μηχανισμός παραμένει άθικτος και συνεχίζει τη λειτουργία του. Όμως, είναι πολύ βαθύτερη η σύγχυση που δημιουργείται, μέσα στους κόλπους των ίδιων των εργατικών μαζών, από μια τρομοκρατική ενέργεια. Εάν είναι αρκετό να εξοπλιστεί κανείς με ένα πιστόλι, για να πετύχει το σκοπό του, τότε γιατί να χρειαζόμαστε όλη αυτήν την προσπάθεια του ταξικού αγώνα; Αν μια μικρή ποσότητα μπαρουτιού και λίγο μολύβι είναι αρκετά, για να εξοντώσει κανείς τον εχθρό, τότε προς τι χρειαζόμαστε την ταξική οργάνωση; Αν μπορούμε να κατατρομοκρατήσουμε πρόσωπα που κατέχουν ανώτατες θέσεις, με τον κρότο των εκρήξεων, τότε σε τι χρειαζόμαστε το κόμμα; Σε τι χρειάζονται οι συγκεντρώσεις, η ζύμωση των μαζών και οι εκλογές, όταν μπορεί κανείς, τόσο εύκολα, να σκοπεύσει εναντίον των υπουργικών θώκων από τη γαλαρία του κοινοβουλίου; Κατά τη γνώμη μας, η ατομική τρομοκρατία είναι απορριπτέα, ακριβώς επειδή υποτιμά το ρόλο των μαζών και τη δική τους συνειδητοποίηση, τις πείθει να αποδεχτούν την ιδέα ότι είναι ανίσχυρες και στρέφει την προσοχή και τις ελπίδες τους σε έναν μεγάλο εκδικητή και ελευθερωτή, ο οποίος, κάποια μέρα, θα έρθει και θα εκπληρώσει την αποστολή του. Οι αναρχικοί προφήτες της «έμπρακτης προπαγάνδας» μπορούν να λένε ό,τι θέλουν σχετικά με την εξυψωτική και διεγερτική επίδραση των τρομοκρατικών ενεργειών πάνω στις μάζες. Η θεωρητική μελέτη και η πολιτική πείρα αποδεικνύουν το αντίθετο. Όσο «αποτελεσματικότερες» είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες, όσο μεγαλύτερο αντίχτυπο έχουν, όσο περισσότερο η προσοχή των μαζών επικεντρώνεται επάνω τους, τόσο περισσότερο μειώνεται το ενδιαφέρον των μαζών για την αυτοοργάνωση και την αυτοεκπαίδευσή τους. Όμως, ο καπνός από την έκρηξη διαλύεται, ο πανικός ξεθυμαίνει, ο διάδοχος του δολοφονημένου υπουργού κάνει την εμφάνιση του, η ζωή μπαίνει ξανά στους παλιούς της ρυθμούς, ο τροχός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γυρίζει όπως και προηγουμένως. Μόνο η αστυνομική καταστολή γίνεται πιο άγρια και πιο ξετσίπωτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι τη θέση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν και της διέγερσης που προκλήθηκε τεχνητά, την παίρνουν η απογοήτευση και η αδιαφορία. Οι προσπάθειες της αντίδρασης να θέσει τέρμα στις απεργίες και, γενικά, στο μαζικό εργατικό κίνημα, έχουν καταλήξει -παντού και πάντα- σε αποτυχία. Η καπιταλιστική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα δραστήριο, ευκίνητο και εύστροφο προλεταριάτο. Δεν μπορεί, επομένως, να το δέσει χειροπόδαρα για πολύ καιρό. Από την άλλη μεριά, η αναρχική «έμπρακτη προπαγάνδα» έχει δείξει, κάθε φορά, ότι το κράτος είναι κατά πολύ πλουσιότερο σε μέσα φυσικής καταστροφής και μηχανικής καταστολής από ό,τι οι τρομοκρατικές ομάδες. Αν είναι έτσι, τότε τι γίνεται με την επανάσταση; Αναιρείται ή καθίσταται αδύνατη από αυτό το γεγονός; Όχι, καθόλου! Διότι η επανάσταση δεν είναι ένα απλό άθροισμα μηχανικών μέσων. Η επανάσταση μπορεί να προέλθει μονάχα από την όξυνση της ταξικής πάλης και μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη της μόνο από την κοινωνική λειτουργία του προλεταριάτου. Η μαζική πολιτική απεργία, η ένοπλη εξέγερση, η κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, όλα αυτά προσδιορίζονται από το βαθμό στον οποίον έχει αναπτυχθεί η παραγωγή, από το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, το κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου και, εν τέλει, από την κοινωνική σύνθεση του στρατού, εφόσον οι ένοπλες δυνάμεις είναι ο παράγοντας ο οποίος, την ώρα της επανάστασης, καθορίζει την τύχη της κρατικής εξουσίας. Η σοσιαλδημοκρατία είναι αρκετά ρεαλιστική, ώστε να μην προσπαθεί να αποφύγει την επανάσταση, που αναπτύσσεται μέσα από τις υπάρχουσες ιστορικές συνθήκες. Αντιθέτως, ενεργοποιείται για να υποδεχτεί την επανάσταση με ορθάνοιχτα μάτια. Όμως, η σοσιαλδημοκρατία, σε αντίθεση με τους αναρχικούς και σε άμεση αντιπαράθεση προς αυτούς, απορρίπτει όλες τις μεθόδους και τα μέσα που αποβλέπουν να επιβληθούν με τεχνητό τρόπο στην κοινωνική εξέλιξη και να υποκαταστήσουν με χημικά παρασκευάσματα την ανεπαρκή επαναστατική] δύναμη του προλεταριάτου. Η τρομοκρατία, προτού ανυψωθεί στο επίπεδο μιας μορφής πολιτικού αγώνα, έκανε την εμφάνιση της με τη μορφή ατομικών πράξεων εκδίκησης. Έτσι, η Ρωσία έγινε η κλασική χώρα της τρομοκρατίας. Η μαστίγωση πολιτικών κρατουμένων ώθησε την Βέρα Ζασούλιτς (3) να εκφράσει το καθολικό αίσθημα αγανάκτησης με την απόπειρα δολοφονίας του στρατηγού Τρεπώφ (3). Το παράδειγμα της βρήκε μιμητές μέσα στους κύκλους της επαναστατικής ιντελιγκέντσιας, (4) που δεν είχε καμία υποστήριξη από μέρους των μαζών. Αυτό που ξεκίνησε ως μία απερίσκεπτη πράξη εκδίκησης κατέληξε να γίνει ένα ολόκληρο δόγμα, από το 1879 έως το 1881. (5) Οι εκδηλώσεις αναρχικών αποπειρών δολοφονίας, στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, ακολουθούσαν πάντοτε ύστερα από αγριότητες που διαπράττονταν από μέρους των κυβερνήσεων (πυροβολισμούς εναντίον απεργών ή εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων). Η πιο σημαντική πηγή της τρομοκρατίας είναι πάντοτε το αίσθημα εκδίκησης που αναζητεί διέξοδο. Δεν υπάρχει λόγος να επιμείνουμε ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει τίποτα κοινό με εκείνους τους πουλημένους ηθικολόγους, οι οποίοι, απαντώντας σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια, κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για την «απόλυτη αξία» της ανθρώπινης ζωής. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, σε άλλες περιπτώσεις, στο όνομα άλλων απολύτων αξιών -παραδείγματος χάριν, η τιμή του έθνους ή το γόητρο του μονάρχη- είναι έτοιμοι να σπρώξουν εκατομμύρια ανθρώπους στην κόλαση του πολέμου. Σήμερα, ο εθνικός τους ήρωας είναι ο υπουργός που έδωσε διαταγή να πυροβοληθούν άοπλοι εργάτες, στο όνομα του ιερού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας, και αύριο, όταν το απελπισμένο χέρι του άνεργου εργάτη θα σφίξει στη γροθιά του ένα όπλο, θα αρχίσουν να λένε του κόσμου τις ανοησίες για το απαράδεκτο της βίας σε οποιαδήποτε μορφή. Ό,τι κι αν λένε οι ευνούχοι και οι φαρισαίοι της ηθικολογίας, το αίσθημα εκδίκησης έχει και αυτό τα δικαιώματα του. Αποτελεί τη μεγαλύτερη ηθική τιμή για την εργατική τάξη το ότι δεν βλέπει με ψυχρή αδιαφορία αυτά που συμβαίνουν σε τούτο τον καλύτερο δυνατό κόσμο. Το έργο της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι να καταπνίξει το ανεκπλήρωτο αίσθημα εκδίκησης του προλεταριάτου, αλλά, τουναντίον, να το υποδαυλίζει συνεχώς, να το βαθαίνει και να το στρέφει ενάντια στις πραγματικές αιτίες κάθε αδικίας και ανθρώπινης προστυχιάς. Αν είμαστε αντίθετοι με τις τρομοκρατικές ενέργειες, αυτό γίνεται μονάχα επειδή η ατομική εκδίκηση δεν μας ικανοποιεί. Ο λογαριασμός που έχουμε να εξοφλήσουμε με το καπιταλιστικό σύστημα είναι τόσο μεγάλος, ώστε να μην τον χαρίσουμε σε κάποιον υπάλληλο που λέγεται υπουργός. Να μάθουμε να βλέπουμε όλα τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, όλες τις ταπεινώσεις στις οποίες υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα μέσα από τις διαπλεκόμενες εκφύσεις και εκφράσεις του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, για να στρέψουμε όλες μας τις ενέργειες σε έναν συλλογικό αγώνα εναντίον αυτού του συστήματος. Αυτή είναι η κατεύθυνση, στην οποία η φλογερή επιθυμία εκδίκηση μπορεί να βρει την ανώτερη ηθική της ικανοποίηση. Λ. Τρότσκι Νοέμβρης 1911
Επιστροφή στην κορυφή
Μεταλληνός
Site Admin


Συμμετέχουν: 31 Μάρ 09
Δημοσιεύσεις: 1706

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 08, 2021 8:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Re: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Κ.Ν. έγραψε:
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΛΕΤΕΣ - ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ Νοέ 27, 2014 Trotsky_Portrait (1)

Οι ταξικοί μας εχθροί συνηθίζουν να παραπονούνται για την τρομοκρατία μας. Το τι εννοούν με αυτό δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο. Θέλουν μάλλον να χαρακτηρίσουν ως τρομοκρατία όλες τις ενέργειες του προλεταριάτου που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του ταξικού εχθρού. Στα μάτια τους, η απεργία είναι η κυριότερη μορφή τρομοκρατίας. Την απειλή μιας απεργίας, την οργάνωση απεργιακών φρουρών, το οικονομικό μποûκοτάζ ενάντια σε ένα αφεντικό που μεταχειρίζεται τους εργάτες σαν δούλους, τον ηθικό αποκλεισμό από τις γραμμές μας ενός προδότη, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα τα ονομάζουν τρομοκρατία. Αν η τρομοκρατία νοείται μ’ αυτόν τον τρόπο ως κάθε πράξη που εμπνέει φόβο ή βλάπτει τον εχθρό, τότε, φυσικά, ολόκληρη η ταξική πάλη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρομοκρατία. Και το μόνο ζήτημα που απομένει είναι το αν οι αστοί πολιτικοί έχουν το δικαίωμα να πλημμυρίζουν από ηθική αγανάκτηση για την προλεταριακή τρομοκρατία, όταν ολόκληρος ο κρατικός τους μηχανισμός -με τους νόμους, την αστυνομία και το στρατό του- δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μηχανισμός καπιταλιστικής τρομοκρατίας! Ωστόσο, πρέπει να ειπωθεί ότι, όταν μας κατηγορούν για τρομοκρατία, προσπαθούν, αν και όχι πάντοτε συνειδητά, να δώσουν σ’ αυτήν τη λέξη κάποιο στενότερο και λιγότερο έμμεσο νόημα. Η καταστροφή των μηχανών από τους εργάτες, για παράδειγμα, είναι τρομοκρατία με την αυστηρή έννοια της λέξης. Η δολοφονία ενός εργοδότη, η απειλή πυρπόλησης ενός εργοστασίου ή η απειλή της δολοφονίας του ιδιοκτήτη του, η απόπειρα δολοφονίας, με το περίστροφο στο χέρι, εναντίον ενός υπουργού της κυβέρνησης, όλες αυτές είναι τρομοκρατικές ενέργειες με την πλήρη και την αυθεντική έννοια του όρου. Ωστόσο, όποιος έχει κάποια ιδέα για την πραγματική φύση της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή, πάντοτε, αντιτασσόταν σε αυτό το είδος τρομοκρατίας και το έκανε με τον πιο αδιάλλακτο τρόπο. Γιατί; «Τρομοκρατία» με την απειλή απεργίας, ή με την πραγματική της διεξαγωγή, είναι κάτι που μόνο οι βιομηχανικοί και οι αγροτικοί εργάτες μπορούν να πράξουν. Η κοινωνική σημασία μιας απεργίας εξαρτάται άμεσα, πρώτον, από το μέγεθος της επιχείρησης ή τον κλάδο της βιομηχανίας, που αυτή επηρεάζει, και, δεύτερον, από το βαθμό στον οποίον οι εργάτες, που παίρνουν μέρος σε αυτήν, είναι οργανωμένοι, πειθαρχημένοι και έτοιμοι για δράση. Αυτό ακριβώς ισχύει τόσο στην περίπτωση της πολιτικής όσο και στην περίπτωση της οικονομικής απεργίας. Εξακολουθεί να είναι μια μορφή πάλης που απορρέει άμεσα από το ρόλο του προλεταριάτου στην παραγωγή, μέσα στην σύγχρονη κοινωνία. Υποτίμηση του ρόλου των μαζών Το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να αναπτυχθεί, χρειάζεται ένα κοινοβουλευτικό εποικοδόμημα. Επειδή, όμως, δεν μπορεί να περιορίσει το σύγχρονο προλεταριάτο σε ένα πολιτικό γκέτο, πρέπει, αργά ή γρήγορα, να επιτρέψει στους εργάτες να συμμετέχουν στο κοινοβούλιο. Στις εκλογές, βρίσκουν την έκφραση τους ο μαζικός χαρακτήρας του προλεταριάτου και το επίπεδο της πολιτικής του ανάπτυξης· ιδιότητες, οι οποίες, και πάλι, καθορίζονται από τον κοινωνικό του ρόλο, δηλ. πρώτα απ’ όλα, από το ρόλο του στην παραγωγή. Όπως και σε μια απεργία, έτσι και στις εκλογές, η μορφή, ο σκοπός και το αποτέλεσμα του αγώνα εξαρτώνται πάντα από τον κοινωνικό ρόλο και τη δύναμη του προλεταριάτου ως τάξης. Μόνο οι εργάτες μπορούν να διεξαγάγουν μια απεργία. Οι βιοτέχνες, που καταστράφηκαν από το εργοστάσιο, οι αγρότες, που το εργοστάσιο δηλητηριάζει το νερό τους, ή οι λούμπεν προλετάριοι, που επιδιώκουν να κάνουν πλιάτσικο, μπορούν να σπάζουν μηχανές, να βάζουν φωτιά στο εργοστάσιο ή να σκοτώσουν τον ιδιοκτήτη του. Μονάχα η συνειδητή και οργανωμένη εργατική τάξη μπορεί να στείλει μια ισχυρή αντιπροσωπία στο κοινοβούλιο, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του προλεταριάτου. Ωστόσο, για να σκοτώσεις έναν ανώτατο αξιωματούχο, δεν χρειάζεται να έχεις πίσω σου τις οργανωμένες μάζες. Η συνταγή για εκρηκτικές ύλες είναι προσιτή σε όλους και ένα μπράουνινγκ (2) μπορεί παντού κανείς να το προμηθευτεί. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει η κοινωνική πάλη, της οποίας οι σκοποί και τα μέσα απορρέουν αναγκαστικά από τη φύση του επικρατούντος κοινωνικού καθεστώτος. Στη δεύτερη περίπτωση, παρουσιάζεται μια καθαρά μηχανική αντίδραση, η οποία είναι παντού απαράλλακτη, τόσο στην Κίνα όσο και στη Γαλλία, και πολύ εντυπωσιακή ως προς την εξωτερική της μορφή (δολοφονίες, εκρήξεις και ούτω καθεξής), αλλά απολύτως αβλαβής, αφού το κοινωνικό σύστημα εξακολουθεί να υφίσταται. Μια απεργία, ακόμη και μετρίων διαστάσεων, έχει κοινωνικές συνέπειες: ενίσχυση της αυτοπεποίθησης των εργατών, ανάπτυξη των συνδικάτων και, όχι σπάνια, ακόμη και βελτίωση της τεχνολογίας στην παραγωγή. Η δολοφονία ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου προκαλεί συνέπειες μονάχα αστυνομικής φύσεως ή μια αλλαγή του ιδιοκτήτη, η οποία στερείται κάθε κοινωνικής σημασίας. Το αν μια τρομοκρατική απόπειρα, ακόμη και να είναι «επιτυχημένη», θα προκαλέσει σύγχυση στην άρχουσα τάξη, εξαρτάται από τις συγκεκριμένες πολιτικές περιστάσεις. Εν πάση περιπτώσει, η σύγχυση μπορεί να είναι μονάχα προσωρινή. Το καπιταλιστικό κράτος δεν στηρίζεται στους υπουργούς της κυβέρνησης και δεν μπορεί να σκοτωθεί μαζί τους. Οι τάξεις, τις οποίες αυτό υπηρετεί, θα βρίσκουν πάντα καινούργιους ανθρώπους, ενώ ο μηχανισμός παραμένει άθικτος και συνεχίζει τη λειτουργία του. Όμως, είναι πολύ βαθύτερη η σύγχυση που δημιουργείται, μέσα στους κόλπους των ίδιων των εργατικών μαζών, από μια τρομοκρατική ενέργεια. Εάν είναι αρκετό να εξοπλιστεί κανείς με ένα πιστόλι, για να πετύχει το σκοπό του, τότε γιατί να χρειαζόμαστε όλη αυτήν την προσπάθεια του ταξικού αγώνα; Αν μια μικρή ποσότητα μπαρουτιού και λίγο μολύβι είναι αρκετά, για να εξοντώσει κανείς τον εχθρό, τότε προς τι χρειαζόμαστε την ταξική οργάνωση; Αν μπορούμε να κατατρομοκρατήσουμε πρόσωπα που κατέχουν ανώτατες θέσεις, με τον κρότο των εκρήξεων, τότε σε τι χρειαζόμαστε το κόμμα; Σε τι χρειάζονται οι συγκεντρώσεις, η ζύμωση των μαζών και οι εκλογές, όταν μπορεί κανείς, τόσο εύκολα, να σκοπεύσει εναντίον των υπουργικών θώκων από τη γαλαρία του κοινοβουλίου; Κατά τη γνώμη μας, η ατομική τρομοκρατία είναι απορριπτέα, ακριβώς επειδή υποτιμά το ρόλο των μαζών και τη δική τους συνειδητοποίηση, τις πείθει να αποδεχτούν την ιδέα ότι είναι ανίσχυρες και στρέφει την προσοχή και τις ελπίδες τους σε έναν μεγάλο εκδικητή και ελευθερωτή, ο οποίος, κάποια μέρα, θα έρθει και θα εκπληρώσει την αποστολή του. Οι αναρχικοί προφήτες της «έμπρακτης προπαγάνδας» μπορούν να λένε ό,τι θέλουν σχετικά με την εξυψωτική και διεγερτική επίδραση των τρομοκρατικών ενεργειών πάνω στις μάζες. Η θεωρητική μελέτη και η πολιτική πείρα αποδεικνύουν το αντίθετο. Όσο «αποτελεσματικότερες» είναι οι τρομοκρατικές ενέργειες, όσο μεγαλύτερο αντίχτυπο έχουν, όσο περισσότερο η προσοχή των μαζών επικεντρώνεται επάνω τους, τόσο περισσότερο μειώνεται το ενδιαφέρον των μαζών για την αυτοοργάνωση και την αυτοεκπαίδευσή τους. Όμως, ο καπνός από την έκρηξη διαλύεται, ο πανικός ξεθυμαίνει, ο διάδοχος του δολοφονημένου υπουργού κάνει την εμφάνιση του, η ζωή μπαίνει ξανά στους παλιούς της ρυθμούς, ο τροχός της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γυρίζει όπως και προηγουμένως. Μόνο η αστυνομική καταστολή γίνεται πιο άγρια και πιο ξετσίπωτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι τη θέση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν και της διέγερσης που προκλήθηκε τεχνητά, την παίρνουν η απογοήτευση και η αδιαφορία. Οι προσπάθειες της αντίδρασης να θέσει τέρμα στις απεργίες και, γενικά, στο μαζικό εργατικό κίνημα, έχουν καταλήξει -παντού και πάντα- σε αποτυχία. Η καπιταλιστική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα δραστήριο, ευκίνητο και εύστροφο προλεταριάτο. Δεν μπορεί, επομένως, να το δέσει χειροπόδαρα για πολύ καιρό. Από την άλλη μεριά, η αναρχική «έμπρακτη προπαγάνδα» έχει δείξει, κάθε φορά, ότι το κράτος είναι κατά πολύ πλουσιότερο σε μέσα φυσικής καταστροφής και μηχανικής καταστολής από ό,τι οι τρομοκρατικές ομάδες. Αν είναι έτσι, τότε τι γίνεται με την επανάσταση; Αναιρείται ή καθίσταται αδύνατη από αυτό το γεγονός; Όχι, καθόλου! Διότι η επανάσταση δεν είναι ένα απλό άθροισμα μηχανικών μέσων. Η επανάσταση μπορεί να προέλθει μονάχα από την όξυνση της ταξικής πάλης και μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη της μόνο από την κοινωνική λειτουργία του προλεταριάτου. Η μαζική πολιτική απεργία, η ένοπλη εξέγερση, η κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, όλα αυτά προσδιορίζονται από το βαθμό στον οποίον έχει αναπτυχθεί η παραγωγή, από το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, το κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου και, εν τέλει, από την κοινωνική σύνθεση του στρατού, εφόσον οι ένοπλες δυνάμεις είναι ο παράγοντας ο οποίος, την ώρα της επανάστασης, καθορίζει την τύχη της κρατικής εξουσίας. Η σοσιαλδημοκρατία είναι αρκετά ρεαλιστική, ώστε να μην προσπαθεί να αποφύγει την επανάσταση, που αναπτύσσεται μέσα από τις υπάρχουσες ιστορικές συνθήκες. Αντιθέτως, ενεργοποιείται για να υποδεχτεί την επανάσταση με ορθάνοιχτα μάτια. Όμως, η σοσιαλδημοκρατία, σε αντίθεση με τους αναρχικούς και σε άμεση αντιπαράθεση προς αυτούς, απορρίπτει όλες τις μεθόδους και τα μέσα που αποβλέπουν να επιβληθούν με τεχνητό τρόπο στην κοινωνική εξέλιξη και να υποκαταστήσουν με χημικά παρασκευάσματα την ανεπαρκή επαναστατική] δύναμη του προλεταριάτου. Η τρομοκρατία, προτού ανυψωθεί στο επίπεδο μιας μορφής πολιτικού αγώνα, έκανε την εμφάνιση της με τη μορφή ατομικών πράξεων εκδίκησης. Έτσι, η Ρωσία έγινε η κλασική χώρα της τρομοκρατίας. Η μαστίγωση πολιτικών κρατουμένων ώθησε την Βέρα Ζασούλιτς (3) να εκφράσει το καθολικό αίσθημα αγανάκτησης με την απόπειρα δολοφονίας του στρατηγού Τρεπώφ (3). Το παράδειγμα της βρήκε μιμητές μέσα στους κύκλους της επαναστατικής ιντελιγκέντσιας, (4) που δεν είχε καμία υποστήριξη από μέρους των μαζών. Αυτό που ξεκίνησε ως μία απερίσκεπτη πράξη εκδίκησης κατέληξε να γίνει ένα ολόκληρο δόγμα, από το 1879 έως το 1881. (5) Οι εκδηλώσεις αναρχικών αποπειρών δολοφονίας, στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρειο Αμερική, ακολουθούσαν πάντοτε ύστερα από αγριότητες που διαπράττονταν από μέρους των κυβερνήσεων (πυροβολισμούς εναντίον απεργών ή εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων). Η πιο σημαντική πηγή της τρομοκρατίας είναι πάντοτε το αίσθημα εκδίκησης που αναζητεί διέξοδο. Δεν υπάρχει λόγος να επιμείνουμε ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει τίποτα κοινό με εκείνους τους πουλημένους ηθικολόγους, οι οποίοι, απαντώντας σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια, κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για την «απόλυτη αξία» της ανθρώπινης ζωής. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, σε άλλες περιπτώσεις, στο όνομα άλλων απολύτων αξιών -παραδείγματος χάριν, η τιμή του έθνους ή το γόητρο του μονάρχη- είναι έτοιμοι να σπρώξουν εκατομμύρια ανθρώπους στην κόλαση του πολέμου. Σήμερα, ο εθνικός τους ήρωας είναι ο υπουργός που έδωσε διαταγή να πυροβοληθούν άοπλοι εργάτες, στο όνομα του ιερού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας, και αύριο, όταν το απελπισμένο χέρι του άνεργου εργάτη θα σφίξει στη γροθιά του ένα όπλο, θα αρχίσουν να λένε του κόσμου τις ανοησίες για το απαράδεκτο της βίας σε οποιαδήποτε μορφή. Ό,τι κι αν λένε οι ευνούχοι και οι φαρισαίοι της ηθικολογίας, το αίσθημα εκδίκησης έχει και αυτό τα δικαιώματα του. Αποτελεί τη μεγαλύτερη ηθική τιμή για την εργατική τάξη το ότι δεν βλέπει με ψυχρή αδιαφορία αυτά που συμβαίνουν σε τούτο τον καλύτερο δυνατό κόσμο. Το έργο της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι να καταπνίξει το ανεκπλήρωτο αίσθημα εκδίκησης του προλεταριάτου, αλλά, τουναντίον, να το υποδαυλίζει συνεχώς, να το βαθαίνει και να το στρέφει ενάντια στις πραγματικές αιτίες κάθε αδικίας και ανθρώπινης προστυχιάς. Αν είμαστε αντίθετοι με τις τρομοκρατικές ενέργειες, αυτό γίνεται μονάχα επειδή η ατομική εκδίκηση δεν μας ικανοποιεί. Ο λογαριασμός που έχουμε να εξοφλήσουμε με το καπιταλιστικό σύστημα είναι τόσο μεγάλος, ώστε να μην τον χαρίσουμε σε κάποιον υπάλληλο που λέγεται υπουργός. Να μάθουμε να βλέπουμε όλα τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, όλες τις ταπεινώσεις στις οποίες υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα μέσα από τις διαπλεκόμενες εκφύσεις και εκφράσεις του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, για να στρέψουμε όλες μας τις ενέργειες σε έναν συλλογικό αγώνα εναντίον αυτού του συστήματος. Αυτή είναι η κατεύθυνση, στην οποία η φλογερή επιθυμία εκδίκηση μπορεί να βρει την ανώτερη ηθική της ικανοποίηση. Λ. Τρότσκι Νοέμβρης 1911


Με το άρθρο αυτό, ο Τρότσκι, διαχωρίζει επίσημα (θεωρητικά και πολιτικά) την θέση των Μαρξιστών της εποχής του, από τις όποιες τρομοκρατικές ενέργειες συνέχισαν να γίνονται ακόμα και στις αρχές του 20ου αιώνα, από κεκτημένη ταχύτητα, σαν απόηχος της τρομοκρατίας, η οποία είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της το τελευταίο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα (19ος), όπως γράφει και ο ίδιος. Οι πρωταγωνιστές τέτοιων μεμονωμένων πράξεων προέρχονταν κυρίως από μικρά τμήματα μικροαστών διανοούμενων, αλλά και (όπως συνέβαινε στην Τσαρική Ρωσία) από κατώτερους αξιωματικούς του Τσαρικού στρατού. Το απόλυτο αδιέξοδο αυτών των ενεργειών, επέφερε και το οριστικό τέλος της ατομικής τρομοκρατίας τόσο στην Ρωσία, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Σε αυτό συνέτεινε και η κατακόρυφη άνοδος του μαζικού κινήματος στις περισσότερες χώρες του κόσμου, οι οποίες είχαν ήδη βρεθεί μέσα στην δίνη του πρώτου παγκόσμιου μακελειού. Άλλωστε το τέλος του πολέμου, συνοδεύτηκε από μία σειρά προλεταριακών επαναστάσεων μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με πρώτη και καλύτερη φυσικά την Ρωσική.

Μετά το τέλος του β' παγκόσμιου πόλεμου, και ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι Αμερικάνοι όπως είναι γνωστό, εκτός από την οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης ανέλαβαν και την ευθύνη της ασφάλειάς της έναντι του "κομουνιστικού κινδύνου". Αυτός ο "κίνδυνος", αποτελούσε το βολικό προπέτασμα καπνού για όλα τα αστικά κράτη του κόσμου προκειμένου να εξαπολύουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τρομοκρατία ενάντια στις μάζες με διάφορους περιοριστικούς αντιδημοκρατικούς νόμους. Να μην ξεχνάμε την μαύρη περίοδο του "Μακαρθισμού" μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, αλλά και το γεγονός ότι εδώ στην Ελλάδα, η δικτατορία των συνταγματαρχών, μας κατσικώθηκε στο σβέρκο ενόψει αυτού του ίδιου "κινδύνου". Παρόμοιες συνθήκες (με διάφορες παραλλαγές ανάλογα με την ιδιομορφία κάθε χώρας) υπήρχαν σε όλη την Ευρώπη καθ' όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1950, μέχρι τα τέλη αυτής του 1960. Επειδή αμέσως μετά, άρχισαν να ισχύουν ...άλλου είδους "κόλπα".....

Όπως των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, έτσι και οι Αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες (βλέπε CIA) φρόντισαν από τις αρχές της 10ετίας του 1950 να προμηθεύσουν όλες τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με ένα απόρρητο σχέδιο κρατικών επιχειρήσεων, με τον γενικό τίτλο "Κόκκινη προβιά". Πρόκειται για οδηγίες δράσης των μυστικών υπηρεσιών κάθε χώρας, για οργάνωση και εκτέλεση διάφορων βίαιων προβοκατόρικων ενεργειών οι οποίες θα πρέπει να αποδίδονται σε "αριστερούς" τρομοκράτες. Μία πρώτη γεύση της "κόκκινης προβιάς" πήρε και ο Ελληνικός λαός τον Νοέμβρη (29) του 1964, όταν στον εορτασμό της επετείου του σαμποτάζ στην γέφυρα του Γοργοπόταμου επί Γερμανικής κατοχής από τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ, με συμμετοχή 20.000 πολιτών, εξερράγη ξαφνικά νάρκη. Αποτέλεσμα; 13 νεκροί και 45 τραυματίες. Η νάρκη ήταν Αμερικάνικη. Ωστόσο υπαίτιοι θεωρήθηκαν οι αριστεροί διοργανωτές της γιορτής, μέλη των παλιών αντιστασιακών οργανώσεων αλλά και της τότε ΕΔΑ, (!) τέσσερεις εκ των οποίων στην δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκαν με ποινές φυλάκισης από 3-5 χρόνια...

Μέχρι τα τέλη της 10ετίας του 1960, για το κάθε αστικό κράτος, εξακολουθούσε να ισχύει το άλλοθι του "κομουνιστικού κινδύνου". Ωστόσο, οι αντικειμενικές εξελίξεις σε κάθε εποχή, εξακολουθούν πεισματάρικα να έχουν πάντοτε την δική τους σιδερένια λογική. Η αναπόφευκτη συρρίκνωση του κύρους των μεγάλων κομουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης (ΙΤΑΛΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ) τα οποία λόγω του βαθύτατου συντηρητισμού τους αδυνατούσαν πλέον να εκφράσουν τις εργαζόμενες μάζες που άρχισαν να διεκδικούν σε κάθε χώρα δυναμικά τα δικαιώματά τους (βλέπε Γαλλικός Μάης του 68) επέφεραν δύο πολύ σημαντικές αλλαγές στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αλλαγή πρώτη. Την τεράστια αριθμητική ανάπτυξη των διάφορων (κυρίως Κινεζόφιλων) αριστερίστικων οργανώσεων. Αλλαγή δεύτερη. Την πλέρια αποσύνδεση των μεγάλων ευρωπαϊκών κομουνιστικών κομμάτων από την άμεση επιρροή της Μόσχας. Πρόκειται για την αρχή της Σταλινικής κατάρρευσης στην Δυτική Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, οι διάφοροι Μπερλίγκουερ και Μαρσαί, διακήρυτταν επισήμως στην παγκόσμια αντίδραση και την τυπική πλέον ενσωμάτωσή τους στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην Ελλάδα, αυτές οι εξελίξεις λόγω της δικτατορίας ακολούθησαν υπόγεια διαδρομή, μέσω του σχίσματος του 1968, και την δημιουργία του λεγόμενου ΚΚΕ εσωτερικού.

Το κάθε αστικό κράτος (αποτελεί τεράστια ανάγκη του αυτό) πρέπει να εμφανίζει πάντοτε κάποιον "ύπουλο εχθρό" που το απειλεί. Που απειλεί το ίδιο αλλά και τους πολίτες της χώρας του. ¿στε να δικαιολογεί, αλλά και να ζητά και την συνδρομή τους για τα έκτακτα μέτρα που παίρνει εναντίον τους!. Όπως τα έκτακτα μέτρα που παίρνονται σήμερα για να μας προστατέψουν από τον "κίνδυνο του Κορωνοϊού!!.. Καθώς ο "κομουνιστικός κίνδυνος" έπαψε πλέον να υπάρχει ( ποιός θα μπορούσε στα σοβαρά να πιστέψει πως ο καπιταλισμός κινδύνευε από τον Μπερλίγκουερ στην Ιταλία) έπρεπε να εφευρεθεί κάποιος καινούργιος. Και αυτός ο καινούργιος, ήταν οι επιχειρήσεις της "κόκκινης προβιάς" που είχαν στα συρτάρια από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ολόκληρη η Ιταλία βάφτηκε στο αίμα από την δράση των "ερυθρών ταξιαρχιών" οι οποίες όταν είχαν απαγάγει τον Άλντο Μόρο, πριν τον εκτελέσουν, τον έκρυβαν μέσα σε κτίριο το οποίο ανήκε στην Ιταλική ΚΥΠ!!..

Στην Ελλάδα το φρούτο της τρομοκρατίας, μας ήρθε αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Όταν πλέον νομιμοποιήθηκε και το κομουνιστικό κόμμα και στις δύο τότε εκδοχές του, το ΚΚΕ, και το ΚΚΕ εσωτερικού, έτσι που και ο πλέον πορωμένος ακροδεξιός τότε, δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως υπήρχε περίπτωση το πολίτευμα της χώρας να κινδυνεύσει από τον Φλωράκη, τον Δρακόπουλο και τον Κύρκο.... Κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεκίνησε η....δράση του προσφάτως "απεργού πείνας" Κουφοντίνα και της παρέας του....

Η ιστορία της διεθνούς δήθεν τρομοκρατίας, αφορά στην δράση των ντόπιων και των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Η παγκόσμια αντίδραση νεκρανάστησε την παλιά τρομοκρατία του 19ου αιώνα η οποία είχε πεθάνει οριστικά από τότε, και ενεργοποίησε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη τους επαγγελματίες δολοφόνους της σαν πρόσχημα για να μπορέσει να καθυποτάξει τους λαούς. Η κόκκινη προβιά έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει, και αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα πλέον, είναι το απαίσιο πρόσωπο του φασιστικού τέταρτου ράϊχ.....
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας