patari.org

[Κ.Ν.]

Αχιλλέας Κούμπος
Αναισθησιολόγος – Εντατικολόγος
www.akoumpos.gr

«Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία»

Με αυτή την πρόταση ξεκινά το πολύ σημαντικό βιβλίο του φιλοσόφου Ιβάν Ίλλιτς, Ιατρική Νέμεση (1976) και στα ελληνικά μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Νησίδες. Αν θεωρείτε ότι η ιατρική πρέπει να αμφισβητηθεί στα σοβαρά και θέλετε να βρείτε επιχειρήματα υπέρ της άποψής σας, μπορεί να διαβάσετε το βιβλίο, το οποίο είναι η πρώτη αξιόπιστη κριτική στην σύγχρονη ιατρική. Αν πάλι πιστεύετε ότι η σύγχρονη ιατρική κάνει καλό στην υγείας μας, ας ακούσετε τους εκπροσώπους της ιατρικής και τους πολιτικούς που την υποστηρίζουν.

Στα λίγα που ακολουθούν θα αναπτύξω κάποιες από τις ιδέες του φιλοσόφου (σελ. 58 – 60 της ελληνικής έκδοσης), όπως ο τρόπος που ο θάνατος και ο ετοιμοθάνατος γίνονται εμπόρευμα προς αγορά και πώληση. Όμως, για να μετατραπεί ένας βιολογικά, ηθικά και πολιτικά μοναδικός άνθρωπος σε εμπόρευμα πρέπει να χάσει την αυτονομία του και να παραδοθεί άνευ όρων στο εμπόριο. Δηλαδή να χάσει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, να απολέσει το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και της ευθύνης. Για να χαθεί το δικαίωμα της αυτονομίας πρώτα πρέπει να μετατραπεί σε «στατιστικό άνθρωπο». Τι είναι όμως αυτός ο άνθρωπος και πως γίνεται η μετατροπή; Ο στατιστικός άνθρωπος θα λέγαμε ότι είναι η μαθηματική επεξεργασία και αποτύπωση όχι μόνο των αμιγώς βιολογικών παραμέτρων αλλά και η πολτοποίηση των αξιών, των προτιμήσεων, και των προτεραιοτήτων που έχει για την ζωή. Ο στατιστικός άνθρωπος είναι στην ουσία η κατάργηση της ατομικότητας του προσώπου και η είσοδός του στην υποτιθέμενη αντικειμενικότητα της εκατοστιαίας κλίμακας των αριθμών. Η ιδέα του ποσοστού (κρουσμάτων, εμβολιασμού, θανάτων) αντικαθιστά την ιδέα του αυτοπροσδιορισμού (πρωτοβουλία, ανεξαρτησία σκέψης) με αποτέλεσμα οι ανάγκες του ατόμου να υποτάσσονται στις «ανάγκες» ενός εξίσου απρόσωπου και τελικά απάνθρωπου κοινωνικού συνόλου.

Οι ανάγκες του συνόλου θεωρούνται πλέον σημαντικότερες με συνέπεια οι προληπτικές ιατρικές διαδικασίες να γίνονται υποχρεωτικές. Το δικαίωμα του ατόμου να αρνηθεί μια θεραπεία χάνεται με το πρόσχημα ότι η κοινωνία δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των δυσβάστακτων νοσηλειών των ανεύθυνων πολιτών. Αυτό το συμπέρασμα θα στηριχθεί στα αποτελέσματα των στατιστικών μετρήσεων που το ίδιο το ιατρικό κατεστημένο διεξάγει που φυσικά θα δείξει την μεγάλη «χασούρα» σε ζωές και πόρους εξαιτίας της ανευθυνότητας του ατόμου. Για το ιατρικό καθεστώς η ιδέα της ευθύνης των πολιτών εκφράζεται μέσα από την υπακοή τους στα «αλάνθαστα» ιατρικά πρωτόκολλα. Εφόσον ο στατιστικός άνθρωπος αδυνατεί να σκεφτεί και να δράσει ελεύθερα είναι λογικό να αποτελέσει μέλος μιας ιατρικής γραφειοκρατικής διαδικασίας που σχεδιαστές και διαχειριστές γίνονται οι γιατροί, ενώ η γραφειοκρατία επενδύεται με τον μανδύα των επιστημονικών μελετών για να γίνει πιο πειστική. Άπαξ και ολοκληρωθεί η μετάβαση από τον φυσικό άνθρωπο στον στατιστικό, τότε εισήλθαμε στον κόσμο της αγοράς, στον κόσμο των εμπορευμάτων.

Όσο πιο βαριά είναι η κατάσταση ενός ασθενούς τόσο περισσότερο κλιμακώνουμε την θεραπεία. Αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στις ΜΕΘ όπου το ημερήσιο κόστος δεν μπορούμε καν να το υπολογίσουμε, όπου «οι ιερουργούντες με τα λευκά και τα μπλε κολάρα περιχύνουν με αντισηπτικές ευωδίες ό,τι απέμεινε από τον ασθενή». Είναι εκείνο το σημείο όπου η θρησκευτική τελετουργία συγχωνεύεται με την ιατρική τεχνολογία και τα όρια «μεταξύ του γιατρού και του εργολάβου κηδειών έχει ξεθωριάσει». Τότε ο «ταχυδακτυλουργός γιατρός» αυτοχρίζεται διαχειριστής της κρίσης που βιώνει ο ασθενής και του δείχνει με σκληρό τρόπο ότι η ισχύς της κοινωνίας είναι τεράστια πάνω του. Ήδη όμως ο ασθενής, με τις ιδιαιτερότητες του, έχει πάψει να υπάρχει και για τον διαχειριστής της κρίσης είναι μονάχα ένας στατιστικός άνθρωπος, ένας μέσος όρος. Η ζωή και ο θάνατός του είναι στα χέρια του γιατρού, όπως τα οικονομικά του ορίζονται από τα επιτόκια των τραπεζών, οι φόροι που του επιβάλουν είναι στη διάθεση της κυβέρνησης, η ασφάλειά του επαφίεται στα γκλοπ της αστυνομίας.

Μια «νοσηρή κοινωνία», σύμφωνα με τον Ίλλιτς, παραχωρεί στον γιατρό ορισμένα πράγματα. Του παραχωρεί εξουσίες που μόνο ο στρατιωτικός μπορεί να αξιώσει. Δηλαδή, σε συνθήκες κρίσης, αυτός που κάνει κουμάντο «βρίσκεται έξω από τους καθιερωμένους κανόνες δικαιοσύνης και ευπρέπειας». Εφόσον έχει εξουσία πάνω στον θάνατο παύει να είναι θνητός και όπως συμβαίνει με τον «διοικητή μιας στρατιωτικής καταδρομής, τις δολοφονίες που διαπράττει τις καλύπτει η πολιτική». Έτσι το ιατρικό επάγγελμα γίνεται ιερό και απαραβίαστο από κριτική και μομφές, ακόμα και αν προέρχονται εκ των έσω. Είδαμε ήδη το ακαταδίωκτο που ψήφισαν οι πολιτικοί για τους γιατρούς και προσφάτως για τους εκπαιδευτικούς, που ακολουθούν τις εντολές των γιατρών.

Εφόσον τους έχουν παραχωρηθεί τέτοιες στρατιωτικές εξουσίες, η κλιμάκωση των θεραπειών στους βαρέως πάσχοντες δεν υπόκεινται σε κανένα έλεγχο για την αποτελεσματικότητά τους. Οι πόροι που ζητούν οι γιατροί, μιλώ για ερευνητικούς, φαρμακευτικούς, υλικοτεχνικούς, δεν γνωρίζουν όρια. Οι ετοιμοθάνατοι δεν ελπίζουν σε τίποτα παρά μόνο εναποθέτουν την λιγοστή ζωή τους στον τεράστιο βωμό των προσδοκιών του γιατρού. Οι γιατροί δεν βλέπουν ξεχωριστούς ασθενείς αλλά τις δικές τους προσδοκίες που ενισχύονται από τις στατιστικές μελέτες των στατιστικών ανθρώπων. Ο έλεγχος των προσδοκιών των γιατρών γίνονται από τους ίδιους τους γιατρούς, πράγμα ευνοϊκό για αυτούς.

Οι άνθρωποι στις μέρες μας πεθαίνουν στα νοσοκομεία. Ο θάνατος στο σπίτι σχεδόν απαγορεύεται αφού η απουσία γιατρού στο προσκέφαλό του θεωρείται σχεδόν συμφορά. Επιπλέον, μπορεί να υπάρξουν και νομικές επιπλοκές αν μείνουμε σπίτι για να πεθάνουμε. Φυσικά όσο ο θάνατος γίνεται νοσοκομειακός τόσο αυξάνονται τα έξοδα και όσο αυξάνονται τα έξοδα τόσο κάποιοι θα πλουτίζουν. Το κόστος των ετοιμοθάνατων ασθενών αυξήθηκε κατά 1200% στις ΗΠΑ του 1975! Στις μέρες μας, ο ετοιμοθάνατος δεν πεθαίνει σε απλό θάλαμο νοσηλείας αλλά η θεραπεία κλιμακώνεται εντός της ΜΕΘ όταν αρχίσει ο ασθενής να πνέει τα λοίσθια. Δίπλα σε γιατρούς και νοσηλευτές, ο θάνατος κοινωνικοποιείται και η ατομικότητα εκμηδενίζεται. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον υποχρεωτικής θεραπείας, άκουσα γιατρό σε τηλεοπτικό κανάλι να εκπλήσσεται που ένας ασθενής δεν ήθελε να διασωληνωθεί και να εισαχθεί στην ΜΕΘ, ρωτώντας με απορία: «πως είναι δυνατόν να αρνείται την θεραπεία;». Η άρνηση της θεραπείας είναι τελικά κάτι το αδιανόητο για τους περισσότερους γιατρούς.

Παρά την τεράστια αύξηση των ιατρικών δαπανών η μέση διάρκεια ζωής παραμένει ίδια στις πλούσιες χώρες της δύσης από τέλη της δεκαετίας του 1970. Επιπλέον, ο Thomas McKeown (στο βιβλίο του Ο ρόλος της Ιατρικής) έδειξε ότι το προσδόκιμο επιβίωσης αυξήθηκε κυρίως λόγω της καλύτερης διατροφής, συνθηκών διαβίωσης, καθαρού νερού, και ελέγχου γεννήσεων και πως οι παρεμβάσεις της ιατρικής όπως ανοσοποίηση, αντιβίωση, καραντίνα είχαν μικρή επίδραση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σημερινές χώρες του τρίτου κόσμου υστερούν σε μέσους όρους ζωής γιατί οι συνθήκες ζωής και η επάρκεια σε φαγητό και καθαρό νερό υπολείπονται κατά πολύ σε σχέση με την Δύση. Συνήθως, οι αποτελεσματικές ιατρικές παρεμβάσεις είναι φτηνές, πχ η αντιβίωση, ενώ πολυδάπανες θεραπείες, όπως η νοσηλεία σε μια ΜΕΘ, προσφέρουν λίγα στην επιμήκυνση της ζωής. «Το χρήμα έχει την τάση να επιμηκύνει τον θάνατο» και οι ΜΕΘ σε μεγάλο βαθμό είναι μια τέτοια απόδειξη.

Το εξισωτικό μας πάθος για παροχές υγείας, να δίνουμε τα πάντα σε όλους, είναι μια συνέπεια της ισότητας απέναντι στην υγεία και την αρρώστια, Όμως ο θάνατος δεν παίζει δίκαια. Προτιμά ανθρώπους με πολλά προβλήματα που έχουν ήδη διάγει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ή προτιμά να εκμεταλλεύεται τον ριψοκίνδυνο τρόπο ζωής των νέων. Η άρνηση να δεχτούμε αυτή την προτίμηση του θανάτου δημιουργεί καταστάσεις που σήμερα ταλανίζουν τις κοινωνίες. Η επιθυμία της Δύσης να έχουν οι αναπτυσσόμενες χώρες ίση πρόσβαση σε εμβόλια είναι δείγμα την απόλυτης εξισωτικής παράνοιας. Η αντιμετώπιση όλων των ανθρώπων (σε όλες τις χώρες) ως απλά ίσους, δείχνει ότι η ιατρική αγνοεί τα πραγματικά περιβαλλοντικά, πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Η αντιμετώπιση όλων των ανθρώπων ως βιολογικές μηχανές που διέπονται από κοινούς ιατρικούς νόμους έχει ως συνέπεια την δημιουργία γραφειοκρατικών πρωτοκόλλων από την μια άκρη της γης στην άλλη. Μια τέτοια βιολογική μαζοποίηση μας μετατρέπει σε μηχανές τις οποίες μπορούμε να επισκευάσουμε επιτόπου, να πουλήσουμε ανταλλακτικά, να τις εφοδιάσουμε με καύσιμα. Μια τέτοια βιολογική βιομηχανία είναι μια εμπορευματοποιημένη ιατρική όπου όλα πουλιούνται και αγοράζονται. Ο ετοιμοθάνατος δεν έχει δικαίωμα να μην συμμετέχει σε αυτό το παγκόσμιο ιατρικό ανταλλακτήριο (φαρμακευτικό προϊόν έναντι χρήματος), γιατί η κοινωνικοποίηση της υγείας και η αντιμετώπιση της αρρώστιας δεν ανήκει σε μεμονωμένα πρόσωπα: ανήκει στην απρόσωπη κοινωνία, ανήκει στην πανανθρώπινη κοινωνία, τελικά ανήκει στους ισχυρούς.

Ο στατιστικός άνθρωπος δεν σκέφτεται ούτε δρα. Είναι παθητικός δέκτης της ιατρικής εξουσίας και σε περίπτωση που αντιδράσει, η πολιτική εξουσία τον επαναφέρει σε τάξη, πχ στερώντας το εισόδημα της οικογένειας αν δεν συμμορφωθεί με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και παραδίδει τον θάνατο και την υγεία στα χέρια της ιατρικής. Ο Ίλλιτς, λέει χαρακτηριστικά: «η άρνηση του γιατρού να αναγνωρίσει το σημείο πέρα από το οποίο παύει να είναι χρήσιμος ως θεραπευτής και να αποτραβηχτεί όταν ο θάνατος εμφανίζεται, τον έχει μετατρέψει σε παράγοντα που ευνοεί την ανευθυνότητα ή την πλήρη συγκάλυψη. Η απροθυμία του αρρώστου να πεθάνει μοναχός του, τον καθιστά αξιολύπητα εξαρτημένο. Έχει τώρα χάσει την πίστη του στην ικανότητα να πεθαίνει, την ετοιμοθάνατη μορφή που μπορεί να πάρει η υγεία, και έχει ανάγει σε σημαντικό δικαίωμά του να τον αποτελειώσουν οι επαγγελματίες».

Η μετατροπή του ανθρώπου σε ποσοστά επιστημονικών μελετών, οι εξουσίες που παραχωρήθηκαν στους γιατρούς από τους πολιτικούς, το εξισωτικό μας πάθος ανεξάρτητα σε πιο επίπεδο υγείας και αρρώστιας βρισκόμαστε, μαζί με την καλλιέργεια της ανευθυνότητας, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος μέσα στο οποίο θα ανθίσουν το εμπόριο της ζωής και του θανάτου. Ένας θάνατος ξεκομμένος από τις αξίες που πρεσβεύει ο ετοιμοθάνατος είναι το πεδίο δράσης του καλού εμπόρου: καθορίζει μόνος του τιμές αγοράς και πώλησης.

[Obelix]

Χαρακτηριστικό δημοσίευμα που συνάντησα πρόσφατα:

Σε στιχομυθία για το γνωστό θέμα επί του τοίχου ενός άλλου φίλου, κάποιος μου έκανε την εξής -εύλογη ομολογώ- ερώτηση:
<<<Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου πάνω στο σώμα του έχει καταργηθεί; Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να δέχεται μια ιατρική πράξη μόνο με τη συναίνεση του καταργήθηκε; >>>

ΝΑΙ με κεφαλαία! Εχει καταργηθεί.
Κάθε δημοκρατικά συντεταγμένη πολιτεία αντιμετωπίζει τις κρίσεις οργανωμένα με συγκεκριμένα όργανα εκπαιδευμένα και επιφορτισμένα με την διαχείριση των ειδικών θεμάτων.
Στην περίπτωση της κρίσης του κορωνοιού το συγκεκριμένο επιστημονικό συμβούλιο αποφάσισε και συμβούλεψε την κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα και ΑΥΤΑ είναι που εφαρμόζονται. Η δε εφαρμογή τους προκειμένου να είναι επιτυχής είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ. Κατα συνέπεια ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ τα ατομικά δικαιώματα περιορίζονται/ περιστέλλονται .
Είναι αυτό δίκαιο?
Κοιτάχτε να δείτε!. Δεν θα το απαντήσω εγώ ή ο Μήτσος ή η Κατίνα αυτό.
Θα το απαντήσουν τα δικαστήρια.
Που συνιστούν την επόμενη εμπλεκόμενη κατηγορία πολιτειακών οργάνων.
Και τα οποία δικαστήρια έχουν ήδη απαντήσει επί του προκειμένου, πολλές φορές. Με την ιστορία του ΕΚΑΒ, με την απόρριψη των αιτήσεων προσωρινού παγώματος που κατέθεσαν οι νοσοκομειακοί κοκ
Οποιος λοιπόν είναι δικαιωματιστής και σκέφτεται "Δικό μου είναι το σώμα ρε και δεν γουστάρω" κι εντέλλεται από την πολιτεία, είτε να συμμορφωθεί -χαριν του γενικού καλού και της προστασίας των πολλών- είτε να απομακρυνθεί από την υπηρεσία του, με τους αντίστοιχους περαιτέρω περιορισμούς και κυρώσεις, έχει να επιλέξει.....
Αν μεν είναι δημοκράτης και κοινωνιστής τότε σίγουρα αντιλαμβάνεται ότι ο περιορισμός των δικαιωμάτων της αυτοδιάθεσης του στο επίμαχο ζήτημα, μια χαρά στέκει.
Αν πάλι δεν είναι, τότε μπορεί να κάνει ότι του κατεβάσει η γκλάβα του.
Να βγεί να διαδηλώσει, να πάρει τα όπλα και να ανέβει αντάρτης στα βουνά, να πάει σε μια άλλη πιο δημοκρατική χώρα, να αρχίσει να τρέχει τσίτσιδος στους δρόμους, να κρατήσει την ανάσα του μέχρι να μπλαβιάσει..... ό,τι θέλει κι όπως αποφασίσει.
Εδω θα είμαστε και θα τον κοιτούμε με... άπειρη κατανόηση.
Σε τελική ανάλυση όλα τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να τα καταλαβαίνουν.
Οσο καλή διάθεση και νάχουμε οι υπόλοιποι δεν βγαίνει αποτέλεσμα.
Μπορούμε να σας τα εξηγούμε παιδιά αλλά δεν μπορούμε και να σας τα 'καταλαβαίνουμε'!

Το ανωτέρω από εδώ: FACEBOOK
_________________
ILS SONT FOUS, CES AMERICAINS!

[Obelix]

Η απάντησή μου στο ανωτέρω ΕΜΕΣΜΑ:

Σχόλιό μου σε ανάρτηση χρήστη του FACEBOOK .

Ο οποίος χρήστης είναι τόσο "δημοκράτης" ("θεωρητικός της δημοκρατίας", γαρ) ώστε ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΧΟΛΙΑΣΜΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ (οι αναρτήσεις του δεν προβλέπουν δυνατότητα σχολίων για επισκέπτες).

<<Σε στιχομυθία για το γνωστό θέμα επί του τοίχου ενός άλλου φίλου, κάποιος μου έκανε την εξής -εύλογη ομολογώ- ερώτηση:
«Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου πάνω στο σώμα του έχει καταργηθεί; Το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να δέχεται μια ιατρική πράξη μόνο με τη συναίνεση του καταργήθηκε»>>

ΝΑΙ με κεφαλαία! Εχει καταργηθεί.

Κάθε δημοκρατικά συντεταγμένη πολιτεία αντιμετωπίζει τις κρίσεις οργανωμένα με συγκεκριμένα όργανα εκπαιδευμένα και επιφορτισμένα με την διαχείριση των ειδικών θεμάτων. Στην περίπτωση της κρίσης του κορωνοιού το συγκεκριμένο επιστημονικό συμβούλιο αποφάσισε και συμβούλεψε την κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα και ΑΥΤΑ είναι που εφαρμόζονται. Η δε εφαρμογή τους προκειμένου να είναι επιτυχής είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ. Κατα συνέπεια ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ τα ατομικά δικαιώματα περιορίζονται/ περιστέλλονται .>>

Το Πρώτιστο Δικαίωμα - η Πρώτιστη Φυσική Ανάγκη πιο σωστά - όχι μόνο του Ανθρώπου αλλά κάθε ζωντανού πλάσματος είναι το να είναι Κύριος και Ρυθμιστής της Φυσικής ¾παρξης και Υπόστασής του. Να έχει τον έλεγχο και την ρύθμιση του σαρκίου του, των φυσικών του λειτουργιών, των αισθημάτων του σωματικών και ψυχικών. Η στέρηση αυτού του Δικαιώματος, ο περιορισμός ή ο αποκλεισμός από την εκπλήρωση αυτής της Φυσικής Ανάγκης, αποτελεί την ¾ψιστη Εχθρική Ενέργεια. Και η εχθρική αυτή ενέργεια έχει συμβεί πάμπολλες - ΑΠΕΙΡΕΣ, θα έλεγε κανείς - φορές κατά την διάρκεια της Ιστορίας της Ανθρωπότητας, με την μια ή την άλλη μορφή. Θα έλεγε μάλιστα κανείς, χωρίς υπερβολή, ότι η αυτή η ¾ψιστη Εχθρική Ενέργεια και η μέχρις εσχάτων Άμυνα εναντίον της υπήρξε ουσιαστικά η ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΔΥΝΑΜΗ της Ιστορίας. Η πάλη αυτή άλλοτε προσέλαβε την μορφή του Αγώνα των Δούλων ενάντια στο να αποτελούν ιδιοκτησία κάποιων Δουλοκτητών (το σώμα τους, οι ζωές τους, η σωματική τους ακεραιότητα) άλλοτε την μορφή του Αγώνα φτωχών βιοπαλαιστών που το δικαίωμά του να τραφούν και να μεριμνήσουν για την Υγεία τους βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Βιομηχάνων και Τραπεζιτών…Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Η ουσία είναι ότι όπου και όποτε υπήρξε αυτή η σχέση μεταξύ Ανθρώπων - σχέση εκείνου που ΕΛΕΓΧΕΙ και ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ την Φυσική ¾παρξη κάποιου άλλου - η σχέση αυτή ήταν πάντα σχέση ΕΧΘΡΙΚΗ. Και δεν μπορούσε παρά να είναι ακριβώς τέτοια. Δεν μπορούσε να είναι παρά μόνο σχέση που μόνο με ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ της μίας ή της άλλης κλίμακας και έντασης ήταν δυνατόν να προχωρήσει.

Αυτονόητα τέτοια σχέση δεν είναι δυνατόν να ρυθμιστεί με «δημοκρατικούς θεσμούς», στα πλαίσια μιας «δημοκρατικά συντεταγμένης πολιτείας». Διότι Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει μεταξύ ΕΧΘΡΩΝ. Μεταξύ ΕΧΘΡΩΝ μπορεί να υπάρξει μόνο ΠΟΛΕΜΟΣ. Όποιος επικαλείται «αρχές λειτουργίας της δημοκρατίας» για να θεωρητικοποιήσει την όποια λειτουργία μιας τέτοιας σχέσης - μιας σχέσης υποταγής της Φυσικής ¾παρξης μιας μερίδας Ανθρώπων σε άλλους - αυτός ο κάποιος ΠΑΡΑΛΗΡΕΙ ΜΕ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ. Και το κάνει αυτό πιθανότατα με ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΗ ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ. Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς κάποιον τόσο εκτός στοιχειώδους πραγματικότητας ώστε να έχει παραισθήσεις για «σχέσεις δημοκρατίας» μεταξύ Ανθρώπων που στερούν οι μεν από τους δε την εκπλήρωση των βασικότερών Αναγκών τους, με πρώτη την δυνατότητα να είναι Κύριοι της Φυσικής τους ¾παρξης.

Στην περίπτωση που μας απασχολεί (lockdown, μάσκες, εμβόλια, εξαναγκασμός σε υποταγή με θρησκευτική πίστη και ευλάβεια στις «γνώμες των ειδικών» άνευ αντιλογίας) η μερίδα που επιβάλει την στέρηση του ¾ψιστου Δικαιώματος (κυριότητα της Φυσικής ¾παρξης) είναι η κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση η οποία βρίσκεται στην εξουσία ύστερα από εκλογές στις οποίες ένα ποσοστό ΑΝΩ ΤΟΥ 50% επέλεξε την ΑΠΟΧΗ. Και ΑΠΟΧΗ εδώ σημαίνει καθαρά ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ (έχει εκδηλωθεί και με πλήθος άλλων τρόπων, π.χ. «Να καεί - να καεί το μπ*****λο…»). Χωρίς να υπολογίσουμε άκυρα και λευκά. Μια κυβέρνηση που ουσιαστικά βρίσκεται στην εξουσία με ένα ποσοστό ψήφων ΟΧΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ~20% ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΕΩΝ (όχι ότι κάποια από τις αμέσως προηγούμενες βρισκόταν σε καλύτερη θέση στο ζήτημα αυτό). Μια κυβέρνηση ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ ΜΕΙΟΨΗΦΟΥΣΑ (και αυτό ΠΡΟ ΔΙΕΤΙΑΣ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ) την οποία ο συντάκτης της παρατιθέμενης ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ εννοεί να χαρακτηρίζει (αν μη τι άλλο σε άλλες αναρτήσεις του) ως «δημοκρατικά εκλεγμένη».

Σε όλα τα ανωτέρω προστίθενται και οι ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ «θεωρητικές» εξάρσεις περί «υποταγής στους ειδικούς».

<<Στην περίπτωση της κρίσης του κορωνοιού το συγκεκριμένο επιστημονικό συμβούλιο αποφάσισε και συμβούλεψε την κυβέρνηση να λάβει συγκεκριμένα μέτρα και ΑΥΤΑ είναι που εφαρμόζονται. Η δε εφαρμογή τους προκειμένου να είναι επιτυχής είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ. Κατα συνέπεια ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ τα ατομικά δικαιώματα περιορίζονται/ περιστέλλονται.>>

Καθώς και οι κορώνες περί υποταγής στην «δικαιοσύνη»:

<<Είναι αυτό δίκαιο?
Κοιτάχτε να δείτε!. Δεν θα το απαντήσω εγώ ή ο Μήτσος ή η Κατίνα αυτό.
Θα το απαντήσουν τα δικαστήρια… Και τα οποία δικαστήρια έχουν ήδη απαντήσει επί του προκειμένου, πολλές φορές. Με την ιστορία του ΕΚΑΒ, με την απόρριψη των αιτήσεων προσωρινού παγώματος που κατέθεσαν οι νοσοκομειακοί κοκ >>

Να θυμίσουμε εδώ λίγο το πώς οι "λειτουργοί της δικαιοσύνης" είχαν ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ και ΠΛΑΙΣΙΩΣΕΙ το καθεστώς των συνταγματαρχών (21 Απριλίου 1967) είτε με την άμεση συμμετοχή τους στην κυβέρνηση (Κόλιας) είτε με την πιστή εφαρμογή των ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ του...

Τέλος υπάρχουν και τα κατεβατά ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΗΣ ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ σε βάρος των πολιτών που αντιστέκονται στην στέρηση του δικαιώματος να είναι κύριοι της Φυσικής τους ¾παρξης:

<<Οποιος λοιπόν είναι δικαιωματιστής και σκέφτεται "Δικό μου είναι το σώμα ρε και δεν γουστάρω" κι εντέλλεται από την πολιτεία, είτε να συμμορφωθεί -χαριν του γενικού καλού και της προστασίας των πολλών- είτε να απομακρυνθεί από την υπηρεσία του, με τους αντίστοιχους περαιτέρω περιορισμούς και κυρώσεις, έχει να επιλέξει.....
Αν μεν είναι δημοκράτης και κοινωνιστής τότε σίγουρα αντιλαμβάνεται ότι ο περιορισμός των δικαιωμάτων της αυτοδιάθεσης του στο επίμαχο ζήτημα, μια χαρά στέκει.
Αν πάλι δεν είναι, τότε μπορεί να κάνει ότι του κατεβάσει η γκλάβα του.
Να βγεί να διαδηλώσει, να πάρει τα όπλα και να ανέβει αντάρτης στα βουνά, να πάει σε μια άλλη πιο δημοκρατική χώρα, να αρχίσει να τρέχει τσίτσιδος στους δρόμους, να κρατήσει την ανάσα του μέχρι να μπλαβιάσει..... ό,τι θέλει κι όπως αποφασίσει.>>

Ειρωνείες χαρακτηριστικές, π.χ. των ΔΗΜΙΩΝ του ΕΑΤ/ΕΣΑ την ώρα που ξυλοκοπούσαν κρατούμενους.

Αν εδώ προσθέσουμε ότι οι ΕΧΘΡΟΙ των ανθρώπων που επιθυμούν να είναι κύριοι της Φυσικής τους ¾παρξης δεν είναι άλλοι από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης που χρησιμοποιούν την ΜΟΥΦΑ «πανδημία» σαν μέσον για να επιβάλλουν νέα ΜΝΗΜΟΝΙΑ (lockdown, κλείσιμο επιχειρήσεων με εξοβελισμό των «ανεμβολίαστων» στους οποίους σύντομα θα ανήκουν όσοι δεν έκαναν 3η δόση, αργότερα 4η κ.ο.κ., ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ των «Ανεμβολίαστων»…) αυτή τη φορά σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, τότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ΠΟΛΕΜΟΣ είναι η μόνη σχέση που μπορούν να έχουν οι πολίτες μαζί τους. Και ότι τα περί «θεωριών δημοκρατίας» που επικαλείται το υπό εξέταση κείμενο δεν είναι παρά ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ.

Οπότε η συνολική απάντηση σε παρόμοιες ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ δεν γίνεται παρά να είναι μια. Η εξής:

ΟΨΟΜΕΘΑ ΕΙΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ.
_________________
ILS SONT FOUS, CES AMERICAINS!