patari.org

[ΑΔΙΑ(Φ)ΘΟΡΟΣ]

Ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν ποτέ ο αφελής υπέρμαχος της «αλλαγής» που προσποιήθηκε ότι ήταν.

Eίχε δηλώσει ανοιχτά: «Στόχος της ζωής μου ήταν η καταστροφή του κομμουνισμού, που είναι μια αφόρητη δικτατορία πάνω στο λαό… Θα μπορούσα να το κάνω αυτό με τη μεγαλύτερη επιτυχία εκτελώντας τις υψηλότερες (κρατικές) λειτουργίες. Ως εκ τούτου, η σύζυγός μου Raisa συνέστησε να προσπαθώ συνεχώς για τις υψηλότερες θέσεις. Και όταν γνώρισα προσωπικά τη Δύση, η απόφασή μου έγινε αμετάκλητη. Έπρεπε να εξαλείψω ολόκληρη την ηγεσία του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ. Έπρεπε επίσης να αφαιρέσω την ηγεσία σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες… για τέτοιους σκοπούς βρήκα ομοϊδεάτες. Πρώτα απ 'όλα, ήταν ο Yakovlev και ο Shevardnadze, που έχουν μεγάλα πλεονεκτήματα για την ανατροπή του κομμουνισμού…»

«Μπορείτε να γιορτάσετε με ασφάλεια τα Χριστούγεννα. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια» – αυτή η περίφημη φράση του Γκορμπατσόφ απηύθυνε στον Αμερικανό πρόεδρο. Σε απάντηση, ο Μπους διαβεβαίωσε τον Γκορμπατσόφ για την ειλικρινή του ευγνωμοσύνη.

Ξεκινώντας το 1985, ο Γκορμπατσόφ δημιούργησε συστηματικά τις δομές της «σκιώδους» κομματικής οικονομίας τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στο εξωτερικό υιοθετώντας και εφαρμόζοντας διάφορες αποφάσεις του κόμματος και της κυβέρνησης. Για να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί, ο Γκορμπατσόφ καθόρισε προσωπικά τον κατάλογο των εξουσιοδοτημένων εκπροσώπων μεταξύ των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, της Κεντρικής Διεύθυνσης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, της ηγεσίας της KGB, του Υπουργείου Οικονομικών και της Κεντρικής Τράπεζας.

Για να λυθεί το ζήτημα των επειγουσών μεταρρυθμίσεων της οικονομίας της ΕΣΣΔ υπό την ηγεσία του Γκορμπατσόφ, εγκρίθηκε νέος νόμος για τις κρατικές επιχειρήσεις τον Ιανουάριο του 1988. Σύμφωνα με αυτόν, το κράτος απαλλάχθηκε από την ευθύνη για τις υποχρεώσεις της επιχείρησης. Η επιχείρηση επίσης δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του κράτους. Ο νόμος αυτός έφερε χάος και αποδιοργάνωση στις οικονομικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα, διατηρώντας παράλληλα μια προγραμματισμένη οικονομία, διατηρήθηκε η συγκεντρωτική κατανομή των κεφαλαίων. Τα υπουργεία εξακολουθούσαν να υποχρεούνται να παρέχουν στις επιχειρήσεις ό,τι χρειάζονταν και οι επιχειρήσεις, βάσει του νέου νόμου, μπορούσαν να διαθέτουν αυτήν την περιουσία κατά την κρίση τους.

Η οικονομία της χώρας έγινε μονόδρομος. Οι επιχειρήσεις είχαν την ευκαιρία να απομακρυνθούν σταδιακά από τις κρατικές παραγγελίες και να αναπτυχθούν σύμφωνα με το δικό τους σχέδιο, επιλύοντας ανεξάρτητα τακτικά ζητήματα, καθώς και σχετικά με τους τρόπους πώλησης αγαθών και την τιμολόγηση. Όμως, η έλλειψη υποδομής της αγοράς και ενδιάμεσων οργανισμών κατέστησαν πολύ δύσκολη αυτή την πορεία. Παρά τη ρήτρα του πτωχευτικού νόμου, οι κρατικές επιχορηγήσεις δεν επέτρεψαν την πλήρη εκκαθάριση των οργανισμών, ενισχύοντας έτσι τον φαύλο κύκλο: ακατάλληλη κατανομή κεφαλαίων, «ξέπλυμα» του κρατικού προûπολογισμού και κακοδιαχείριση της χώρας.

Τον Μάιο του 1988, υπό την πίεση του Γκορμπατσόφ, το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ υιοθέτησε το Νόμο «Περί Συνεργασίας». Πίσω από τις γενικές φράσεις πολλών άρθρων αυτού του νόμου, κρυβόταν η πραγματική τους ουσία: οι επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν συγκεντρωμένους κρατικούς πόρους. Όμως, σε αντίθεση με τα εργαστήρια, και ακόμη και σε αντίθεση με τις ίδιες τις επιχειρήσεις, αυτοί οι συνεταιρισμοί θα μπορούσαν, σύμφωνα με το νόμο, να διεξάγουν ανεξάρτητα εξαγωγικές πράξεις, να δημιουργήσουν εμπορικές τράπεζες και να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα, τα έσοδα σε ξένο νόμισμα δεν υπόκεινται σε ανάληψη. Την περίοδο από το 1988 έως τις αρχές του 1989, το Συμβούλιο των Υπουργών της ΕΣΣΔ εξέδωσε αποφάσεις που καταργούσαν το κρατικό μονοπώλιο στην ξένη οικονομική δραστηριότητα, και απαγόρευαν στα τελωνεία να κρατούν το φορτίο των συνεταιρισμών,

Χρησιμοποιώντας τους διοικητικούς πόρους του, ο Γκορμπατσόφ απελευθέρωσε πρώτα τις επιχειρήσεις από τις υποχρεώσεις τους προς τη χώρα, στη συνέχεια μετέφερε τα περιουσιακά τους στοιχεία στα χέρια των συνεταιρισμών και άνοιξε διάπλατα τα σύνορα της ΕΣΣΔ.

Σε λίγες εβδομάδες, καταχωρήθηκαν συνεταιρισμοί στις περισσότερες κρατικές επιχειρήσεις, που ανήκαν σε συγγενείς διευθυντών, γραμματείς περιφερειακών επιτροπών και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Ενώ τα δημόσια ταμεία εξακολουθούσαν να παρέχουν πόρους για την παραγωγή προϊόντων σε εργοστάσια, τώρα οι ίδιοι οι διευθυντές είχαν το δικαίωμα να διαθέσουν αυτά τα προϊόντα. Άρχισαν να κατευθύνουν αυτούς τους πόρους στην ιδιοκτησία των «οικογενειακών» συνεταιρισμών και τους έστειλαν στο εξωτερικό. Τσιμέντο και μέταλλο, πετρελαιοειδή και αέριο, βαμβάκι, ξυλεία και ορυκτά λιπάσματα, καουτσούκ και δέρμα – ό,τι έστελνε το κράτος στις επιχειρήσεις για επεξεργασία και κορεσμό της εγχώριας αγοράς, εστάλη με σιδηροδρομικά τρένα στο εξωτερικό μέσω των «πράσινων ζωνών» στα σύνορά. Διευθυντές συνεταιρισμών και στελέχη άρχισαν να συσσωρεύουν κεφάλαια σε προσωπικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Γκορμπατσόφ, την ώρα «Χ», αυτά τα κεφάλαια εισήχθησαν νόμιμα πίσω στη χώρα μέσω των τραπεζών τους για να εξαγοράσουν τις δικές τους επιχειρήσεις.

Το 1988-1989, οι συνεταιρισμοί που σχηματίστηκαν «με απόφαση του κόμματος» εξήγαγαν τα μισά καταναλωτικά αγαθά που παράγονται στη χώρα και τα διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεία από την ΕΣΣΔ. Η εγχώρια αγορά κατέρρευσε και υπήρχε έλλειψη βιομηχανικών και τροφίμων στη χώρα. Με εντολή του Γκορμπατσόφ και του Ρίζκοφ, τα αποθέματα χρυσού της Σοβιετικής Ένωσης χρησιμοποιήθηκαν για την αγορά τροφίμων στο εξωτερικό. Ο χρυσός έρεε στο εξωτερικό για την αγορά «ξένων» τροφίμων. Συχνά, υπό το πρόσχημα ξένων αγαθών, εισάγονταν εγχώρια προϊόντα που αγοράζονται στην εγχώρια αγορά. Στα λιμάνια του Λένινγκραντ, της Ρίγας ή του Ταλίν, τα πλοία φορτώνονταν με φτηνά σιτηρά, διέσχιζαν την Ευρώπη δια θαλάσσης και έφτασαν στην Οδησσό με «εισαγόμενο» σιτάρι τροφίμων για την ΕΣΣΔ στην τιμή των 120 $ ανά τόνο. Μόνο το 1989 εξήχθησαν 2.750 κιλά χρυσού από το Μαγκαντάν για να αγοραστούν σπόροι καλαμποκιού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Η διαδρομή μεταφοράς του χρυσού διέσχιζε το Ταταρστάν και στη συνέχεια στάλθηκε στο Ισραήλ μαζί με διαμάντια αξίας 28 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στις 13 Φεβρουαρίου 1990, ο Γκορμπατσόφ εξέδωσε μια οδηγία «Σχετικά με την ανάγκη να εξεταστούν ορισμένες νομικές πτυχές της ζωής του κόμματος σε σχέση με τα αποτελέσματα της ολομέλειας του Φεβρουαρίου (1990) της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ». Αυτή η οδηγία αναφέρεται στην ανάγκη μετάβασης σε ένα πολυκομματικό σύστημα στην ΕΣΣΔ και στη δυνατότητα απόσυρσης από το κόμμα της περιουσίας του, κυρίως κτιρίων που παρέχονται σε κομματικές επιτροπές, άλλους οργανισμούς και ιδρύματα του ΚΚΣΕ: εκδοτικούς οίκους, τυπογραφεία, υπόλοιπο κατοικίες, σανατόρια και άλλες κοινωνικές εγκαταστάσεις, οχήματα κ.λπ.

Μια άκρως απόρρητη διαταγή των Γκορμπατσόφ και Ριζκόφ καθιέρωσε μια ειδική διαδικασία για την ισοτιμία του δολαρίου για τους υπαλλήλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Επιτρεπόταν στους ανώτατους αξιωματούχους να ανταλλάξουν 1 δολάριο ΗΠΑ στην ισοτιμία 62 καπίκων και σε όλους τους άλλους πολίτες της χώρας επιτράπηκε να ανταλλάξουν 6 ρούβλια 26 καπίκια για 1 δολάριο. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και οι αξιωματούχοι της νομενκλατούρας είχαν τη δυνατότητα να λαμβάνουν δάνεια από τράπεζες, να αγοράζουν ξένο νόμισμα και να το εξάγουν στο εξωτερικό, ανοίγοντας προσωπικούς λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες.

Όλα αυτά συνέβησαν όταν οι Σοβιετικοί εργάτες, οι επιστήμονες, το στρατιωτικό προσωπικό και οι αξιωματούχοι δεν είχαν πλέον μισθούς. Άρχισε η μαζική ανεργία, άρχισαν οι απεργίες και τα συλλαλητήρια, τα τρόφιμα και τα μεταποιημένα αγαθά εξαφανίστηκαν, οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των επιχειρήσεων διαταράχθηκαν, τα ρεπουμπλικανικά κομμουνιστικά κόμματα πέρασαν στην «εθνική κυριαρχία», δημιουργήθηκαν λαϊκά μέτωπα.

Οι ηγέτες των δημοκρατιών της Ένωσης, κοιτάζοντας τι συνέβαινε στη Μόσχα, άρχισαν να διεξάγουν μια αντιρωσική εκστρατεία. Υπήρχαν εθνικές αντιπαραθέσεις στον Καύκασο, τα κράτη της Βαλτικής και την Κεντρική Ασία. Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν στην Υπερδνειστερία. Ρώσοι πρόσφυγες πλημμύρισαν από τις δημοκρατίες στη Ρωσία, όπου δεν τους χρειαζόταν κανένας. Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκπέμπουν έκκληση στον «ρωσικό λαό» να βοηθήσει τους συμπατριώτες του που αντιμετώπιζαν πρωτοφανή προβλήματα. Ανέφεραν τον αριθμό των λογαριασμών στους οποίους τους ζητήθηκε να μεταφέρουν χρήματα, «ποιοι μπορούν να κάνουν ότι μπορούν». Κανείς δεν είχε λεφτά, και οι μισθοί των εργαζομένων δεν πληρώνονταν για αρκετούς μήνες… Οι μαζικές συγκεντρώσεις εργαζομένων σε διάφορους κλάδους της εθνικής οικονομίας, που σχετίζονται με τη μη πληρωμή μισθών και την κακή διαβίωση, έχουν γίνει κοινός τόπος.

Στις 13 Μαρτίου 1990, με τη συμμετοχή του Γκορμπατσόφ, το άρθρο 6 του Συντάγματος της χώρας, που εξασφάλιζε στο ΚΚΣΕ πολιτικό μονοπώλιο στην ΕΣΣΔ, καταργήθηκε. Το ΚΚΣΕ έχασε την πολιτική του ηγεμονία, αλλά η ελίτ του υπό την ηγεσία του Γκορμπατσόφ, με το κεφάλαιο του, είχε ήδη γίνει μια ξεχωριστή κάστα. Η χώρα ξεκίνησε την πλήρη «αχαλίνωτη δημοκρατία» με τη μορφή της οικονομικής εισαγωγής του δολαρίου ΗΠΑ στην οικονομία της ΕΣΣΔ, η οποία οδήγησε στην πλήρη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της ΕΣΣΔ.

Μέσω του ιδιοκτήτη ενός ειδησεογραφικού καναλιού, του Maxwell, δισεκατομμύρια δολάρια πήγαν από την ΕΣΣΔ στη Δύση. Πούλησε σοβιετικά ρούβλια για ξένο νόμισμα στη Δύση και εκεί αυτά τα κεφάλαια κατατέθηκαν σε ιδιωτικούς λογαριασμούς.

Για να πουλήσει το σοβιετικό ρούβλι στη Δύση, ο Γκορμπατσόφ, σε συνεννόηση με τον Μάξγουελ, με τη βοήθεια του Υπουργού Οικονομικών της ΕΣΣΔ Παβλόφ και του διευθυντή της Κρατικής Τράπεζας της ΕΣΣΔ Γκεραστσένκο, προσέλκυσε τον Ελβετό χρηματοδότη Schmidt από την εταιρεία «Burogemeinschaft». ”, ο οποίος ασχολούνταν με τη διαμεσολάβηση. Οι Ελβετοί πήγαν στη Μόσχα και είχαν συνομιλίες με τον Pavlov και τον Gerashchenko.

Συμφώνησαν να αποσύρουν 280 δισεκατομμύρια ρούβλια από την ΕΣΣΔ και να τα πουλήσουν. Ο Schmidt ήταν έμπειρος χρηματοδότης και είχε σαφή κατανόηση της κατάστασης της κυκλοφορίας του χρήματος στη Σοβιετική Ένωση (στην ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο 139 δισεκατομμύρια ρούβλια σε κυκλοφορία μετρητών). Αφού έλαβε την προσφορά του Pavlov να πουλήσει 280 δισεκατομμύρια ρούβλια, ο Schmidt του έκανε μια ερώτηση: "Θα αποσύρετε αυτά τα χρήματα από την κυκλοφορία;" «Εν μέρει», απάντησε ο υπουργός Οικονομικών της ΕΣΣΔ. Και μετά ξεκαθάρισε: «Μα μην νομίζετε ότι είμαστε ηλίθιοι. Είμαστε πλούσιοι. Μην ανησυχείτε για εμάς! Θα το εκτυπώσουμε ξανά.”

Η συμφωνία προετοιμάστηκε από τον Gerashchenko και τον Pavlov εκ των προτέρων, με μυστική εντολή του Γκορμπατσόφ. Ο Pavlov, ο Gerashchenko και ο Schmidt κατέληξαν σε συμφωνία για την πώληση 280 δισεκατομμυρίων ρουβλίων στη Δύση και συμφώνησαν να ενεργήσουν σε τέσσερα στάδια, και συγκεκριμένα:

το πρώτο στάδιο - τον Δεκέμβριο του 1990 - 100 δισεκατομμύρια ρούβλια εξάγονται από την ΕΣΣΔ και πωλούνται για 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια.
το δεύτερο στάδιο - τον Ιανουάριο του 1991 - 25 δισεκατομμύρια ρούβλια.
το τρίτο στάδιο - τον Μάιο του 1991 - 15 δισεκατομμύρια ρούβλια. Τα χρήματα του δεύτερου και του τρίτου σταδίου πωλούνται για 2 δισεκατομμύρια δολάρια.
το τέταρτο στάδιο - τον Ιούλιο του 1991 - 140 δισεκατομμύρια ρούβλια πωλούνται για 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Συνολικά, ελήφθησαν 12 δισεκατομμύρια δολάρια για 280 δισεκατομμύρια ρούβλια. Η συμφωνία ολοκληρώθηκε την παραμονή του πραξικοπήματος του Αυγούστου του 1991.

Στην πώληση των σοβιετικών χρημάτων ηγήθηκαν προσωπικά οι πρώην υπουργοί Οικονομικών της ΕΣΣΔ Β. Παβλόφ και Β. Ορλόφ. Έτσι, ο Β. Παβλόφ έφτασε στην Ελβετία ινκόγκνιτο στα τέλη του 1990 (με πλαστό διαβατήριο). Παράλληλα, δεν είχε καμία επαφή ούτε με τη σοβιετική πρεσβεία στη Βέρνη ούτε με τις ελβετικές αρχές. Στη Ζυρίχη, ο Pavlov είχε μυστικές συναντήσεις με τον Schmidt και τους επικεφαλής ελβετικών, γερμανικών, γαλλικών και βρετανικών τραπεζών και στα τέλη Ιανουαρίου 1991, ο νέος υπουργός Οικονομικών, V. Orlov, ταξίδεψε επίσης στην Ελβετία με πλαστά έγγραφα, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε με εκπροσώπους οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Εκτός από το ζήτημα των μηχανισμών μεταφοράς κεφαλαίων στη Δύση, ο Ορλόφ είπε ότι ο Γκορμπατσόφ και η κυβέρνησή του θα ήθελαν να πουλήσουν σημαντική ποσότητα χρυσού, διαμαντιών και πλατίνας,

Στο τέλος αυτής της συναλλαγής, σύμφωνα με μάρτυρες, ο Pavlov είπε στον Schmidt: «Αυτοί που σας έστειλαν γνωρίζουν τους αριθμούς λογαριασμού στους οποίους πρέπει να μεταφέρετε αυτά τα χρήματα. Στο τελευταίο στάδιο, ο κ. Orlov θα επιβλέπει προσωπικά τη συναλλαγή». Σύμφωνα με τη συμφωνία, τα καθορισμένα ποσά σε ισοδύναμο ρούβλι εξήχθησαν από την ΕΣΣΔ στην Ελβετία. Ο Schmidt, όπως είπε ο ίδιος, αγόρασε τη Σοβιετική Ένωση για μόλις 12 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η κλοπή της σοβιετικής προσφοράς χρήματος οδήγησε τη χώρα σε πλήρη κατάρρευση. Η ζημιά στο κράτος ήταν ανυπολόγιστη: 360 δισεκατομμύρια ρούβλια από αποταμιεύσεις εργασίας του λαού της ΕΣΣΔ, που βρίσκονταν σε ταμιευτήρια, υποτιμήθηκαν και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε εντελώς.

Αυτή η συμφωνία οδήγησε τελικά στην πλήρη κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Ο Γκορμπατσόφ υποτίμησε το σοβιετικό ρούβλι σε απείρως χαμηλό επίπεδο και μετά για μια δεκάρα για να εξαγοράσει τους γίγαντες της βιομηχανίας μας και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πρώτων υλών. Το 1985-1987, ένα δολάριο ΗΠΑ σε διεθνείς διακανονισμούς κόστιζε 0,6 ρούβλια, το 1990 - ήδη 3,6 ρούβλια και το 1991 το κόστος ενός δολαρίου έφτασε τα 18 ρούβλια. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, την κατάληψη της εξουσίας από τον όμιλο Γέλτσιν στη χώρα και το ντάμπινγκ από τη Δύση σοβιετικών ρουβλίων που αγοράστηκαν από τον όμιλο Γκορμπατσόφ, η αναλογία νομισμάτων το 1992 έπεσε στο επίπεδο του ενός δολαρίου ανά 1000 ρούβλια. Αν το 1985-1987 το κόστος του διυλιστηρίου μας ήταν 500 εκατομμύρια ρούβλια, δηλαδή 790 εκατομμύρια δολάρια με την ισοτιμία εκείνης της εποχής, τότε το 1992 ήταν μόνο 500.000 δολάρια. Οι ξένοι άρχισαν να αγοράζουν τη Ρωσία για μια δεκάρα…