patari.org

[Μεταλληνός]

Οι πρόσφατες εκλογές μοίρασαν αρκετές σφαλιάρες στα περισσότερα φιλο - νατοϊκά δουλάκια, και του Κούλη συμπεριλαμβανόμενου. Ο Σόλτς προφανώς δεν κατάλαβε ακόμα τους λόγους που του ισοπέδωσαν το σβέρκο, γι'αυτό και έσπευσε να καλέσει τον Ζελένσκυ για να μιλήσει στο Γερμανικό κοινοβούλιο. Λιγες ημέρες πριν τις εκλογές, ο Μακρόν του 15%, είχε προσκαλέσει τον γελοίο Ουκρανό ναρκομανή, στην επέτειο για την απόβαση στην Νορμανδία....

Ωστόσο σε απόλυτη αντίθεση με τις πολιτικές ηγεσίες τους, τα θλιβερά παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, (τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη) έδειξαν πως διαθέτουν αρκετά ισχυρά αντανακλαστικά. Γι' αυτό ακριβώς έσπευσαν αμέσως να βάλουν σε εφαρμογή το γνωστό κόλπο του κινδύνου "της ανόδου της ακροδεξιάς". Σηκώνουν λοιπόν υστερικά σκόνη στα μάτια του κόσμου προσπαθώντας να κρύψουν το πολιτικό ξεβράκωμα των αφεντικών τους. Προς αυτή την κατεύθυνση βοηθάνε εθελοντικά (όπως πάντα) και κάποιοι "αριστεροί".....

Ας τα βάλουμε τα πράγματα λοιπόν στην σειρά καταβρέχοντας την νεοταξίτικη σκόνη που σηκώνουν οι εξαχρειωμένοι επαγγελματίες κονδυλοφόροι. Στην Ελλάδα - γράφουν και λένε - ανέβηκε επικίνδυνα ο ...Βελόπουλος. Τι μας λέτε; συμφορά. Πρώτα - πρώτα ο φανφαρόνος Βελόπουλος δεν είναι δεξιότερος ούτε από τον Άδωνη. ούτε απο τον Βορίδη, τον Χατζηδάκι, και άλλα "λαμπερά" αστέρια της Ν.Δ. Ο Βελόπουλος άλλωστε σαν ακροδεξιός (όλοι οι ακροδεξιοί αυτό επιδιώκουν) προσπαθεί για την συντήρηση και διάσωση αυτού του καθεστώτος που υπάρχει. Της Ελλάδας δηλαδή που είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε, στο Ευρώ, και είναι ένα πιστό προτεκτοράτο του διεθνούς πολυεθνικού κεφαλαίου. Το μόνο που θέλει, είναι να βρίσκεται "εντός των τειχών", (ας το πούμε λαϊκά) "στην από μέσα δηλαδή". Όπως το έκανε παλαιότερα και ο άλλος "επικίνδυνος" ομοϊδεάτης του ο Καρατζαφέρης που κατάντησε να γίνει μία γελοία καρικατούρα τσόντας του Σαμαρά και του Βενιζέλου το 2012. Από τότε άλλωστε εξαφανίστηκε, και δεν άφησε πίσω του ούτε ένα ίχνος. Αυτή είναι η πολιτική στάμπα αλλά και η κατάληξη των κάθε μάρκας ακροδεξιών, και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν......

Ωστόσο προκειμένου να πετύχει σε αυτά τα σχέδιά του, ο Βελόπουλος δημαγωγεί, έχοντας ανοιχτά τα αυτιά του στην λαϊκή οργή, δίνοντας 'ετσι επιχειρήματα στα νεοταξίτικα παπαγαλάκια να μιλάνε για ακροδεξιούς οπαδούς!. Κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί εάν η επίσημη αριστερά κάθε μάρκας, δεν κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου.

Και για να τελειώνουμε με τους διάφορους Βελόπουλους. Θυμάται κανείς τι "αντιφασιστική" θύελα είχε ξεσπάσει από τα ΜΜΕ σε όλη την Ευρώπη όταν η Μελόνι κέρδισε τις εκλογές στην Ιταλία; "Ο φασισμός επέστρεψε στην Ιταλία" και άλλα παρόμοια φαιδρά πραγματάκια; Τί έγινε τελικά; Από την επόμενη ημέρα που η κυρία Μελόνι σχημάτισε κυβέρνηση, βγήκε και διατράνωσε τον μεγάλο σεβασμό που έτρεφε για την Ε.Ε και τα όργανά της, την ίδια στιγμή που δήλωσε την αμέριστη συμπαράστασή της στην Ουκρανία εναντίον των Ρώσων. Και από τότε την αγάπησαν όλοι!. Τα ίδια ισχύουν και για το άλλο μεγάλο "φόβητρο" των απανταχού παπαγάλων, την κυρία Λεπέν, η οποία σαν πολιτική παρουσία αποτελεί μία ακόμα ασφαλιστική δικλείδα για το καθεστώς του Μακρόν. Κι' όμως για τους φουκαράδες τους παπαγάλους είναι η επίσημη πολιτική παρουσία του φασισμού στην Γαλλία ....


ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

Το ζήτημα του φασισμού, είναι κεφαλαιώδες. Κατ' αρχήν χρησιμοποιείται σαν σκιάχτρο (ιδιαίτερα στην χώρα μας) σε κάθε κινητοποίηση του Ελληνικού λαού, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κινητοποιήσεις πατριωτικού περιεχομένου. Βλέπετε οι κρατούντες και οι δημοσιογράφοι τους είναι "διεθνιστές".Με την πλευρά του διεθνούς κεφαλαίου φυσικά. Το κάθε τί που δέν τους συμφέρει, είναι "φασισμός". Χρησιμοποιούν αυτή την λέξη συνέχεια, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του περισσότερου κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και οι ίδιοι έχουν κάποια ιδιαίτερη γνώση......

Ο φασισμός υπήρξε γέννημα του 20ου αιώνα, ο οποίος δημιούργησε τους υλικούς εκείνους όρους για την εμφάνισή του. Η μετατροπή του φιλελεύθερου καπιταλισμού σε ιμπεριαλισμό,, δεν εισήγαγε μόνο την εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων, αλλά και των αντεπαναστάσεων. Η δημιουργία τεράστιων οικονομικών μονοπωλιακών κολοσσών έφερε και τον αμείλικτο ανταγωνισμό για τις περίφημες σφαίρες επιρροής. Δεν είναι καθόλου λοιπόν τυχαίο το γεγονός που ο φασισμός εμφανίσθηκε και επικράτησε στις ισχυρές από οικονομική άποψη χώρες. Σε χώρες δηλαδή που οι αστικές τάξεις τους μπλεγμένες μέσα στα γρανάζια αυτού του αδυσώπητου Ευρωπαϊκού ανταγωνισμού χρειαζόντουσαν επειγόντως έντονη στρατιωτικοποίηση, με υποταγμένες βίαια τις εργατικές τάξεις των χωρών τους, και τις νεολαίες. Επρόκειτο για την πλέον βίαιη αρπαγή κάθε δημοκρατικού και οικονομικού δικαιώματος των εργατών της νεολαίας και των φτωχότερων στρωμάτων γενικότερα, και όλα αυτά κάτω από ένα πνεύμα σιδερένιας στρατιωτικής πειθαρχίας. Ο φασισμός για την αστική τάξη κάθε χώρας, ήταν τόσο χρήσιμος όσο είναι ο έμμισθος μπράβος σε νυκτερινό μαγαζί που φροντίζει να διατηρεί την ...τάξη, ή καλύτερα οι συμμορίες των γκάνγκστερς που πουλούσαν προστασία στον καπιταλισμό (τον τότε καπιταλισμό) που βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Αυτή είναι η ουσία του φασισμού. Σε εποχές οξύτατων οικονομικών και πολιτικών σπασμών, όταν οι περιστάσεις του το επέτρεψαν, πέρασε σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας τσακίζοντας την ραχοκοκαλιά όλων των τάξεων προς όφελος του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου. Εμφανίστηκε όχι για να δώσει λύσεις όπως υποσχέθηκε, αλλά για να μην υπάρξει κανένα αίτημα που να ζητάει λύση.

Γι αυτόν τον λόγο και οι ηγέτες τους (των φασιστών) δεν προήλθαν μέσα από κάποια κοινοβουλευτικά σαλόνια, αλλά αντίθετα προήλθαν μέσα από ασυμφιλίωτη σύγκρουση μαζί τους, κινητοποιώντας με αριστερή φρασεολογία εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίους μέσα από τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, εκμεταλλευόμενοι καλή ώρα σαν και σήμερα τον μακάριο ύπνο της τότε 2ης διεθνούς. Σήμερα κρύβουν επιμελώς την μορφή που είχε ο φασισμός όταν πρωτοεμφανίστηκε (ίσως και λόγω άγνοιας;) και προτιμούν να δείχνουν την τελική του μορφή, όταν πλέον είχε αναρριχηθεί στην εξουσία Δεν πειράζει θα το κάνουμε εμείς....


ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝI;

Ο φασισμός δεν ξεκίνησε μέσα από την άκρα δεξιά. Αντίθετα υπήρξε δημιούργημα στελεχών της αριστεράς, που σε κάποια φάση, άλλαξαν στρατόπεδο.

Ο Μπενίτο Μουσολίνι μεγάλωσε μέσα σε μία οικογένεια σοσιαλιστών. Το όνομα «Μπενίτο» του δόθηκε απ’ τους γονείς του, που ήθελαν να τιμήσουν την μνήμη του Μεξικάνου επαναστάτη Μπενίτο Χουάρεζ. Μέχρι και το 31ο έτος της ηλικίας του, υπήρξε ένας ασυνήθιστα δραστήριος επαναστάτης-σοσιαλιστής, άριστος προπαγανδιστής, οργανωτής και ρήτορας, σαν ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τοποθετημένος μάλιστα ιδεολογικά στην αριστερή πτέρυγα μαζί με τη γνωστή Ρωσίδα επαναστάτρια Αγγέλικα Μπαλαμπάνοβα…

Το 1912 λίγο μετά το έκτακτο συνέδριο του ΙΣΚ, το προεδρείο του κόμματος, του ανέθεσε την διεύθυνση του κεντρικού του οργάνου, του «Αβάντι» (για να καταλάβουμε καλύτερα τις αναλογίες), του Ιταλικού «Ριζοσπάστη». Το κύρος του ονόματός του μέσα στις μάζες, αλλά και ο μαχητικός τρόπος που αρθρογραφούσε, εκτόξευσαν μέσα σε λίγους μήνες τις πωλήσεις από τα 20.000 στα 100.000 φύλλα.

Η αλλαγή πορείας του Μουσολίνι, αρχίζει με την έναρξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσω του Γάλλου σοσιαλιστή ηγέτη Κασέν, θα έρθει σ’ επαφή με την Αντάντ. Ο πακτωλός των χρημάτων άρχισε να ρέει. Το 1915 παρότι πάμπτωχος, θα βρεθεί ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια», και διαχειριστής τεραστίων χρηματικών ποσών.

Ο Μουσολίνι χρησιμοποίησε γενικές αριστερές φόρμουλες σαν περιτύλιγμα ενός αντιδραστικού περιεχομένου. Έσπειρε την σύγχυση κινητοποιώντας ορδές κατεστραμμένων μικροαστών ενάντια στο μεταπολεμικό κίνημα της εργατικής τάξης. Την περίοδο της περίφημης «κόκκινης διπλής χρονιάς» (1919-1920) που οι εργατικές επιτροπές είχαν ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια τους πρωτοστατούσε σε καταλήψεις εργοστασίων. Επωφελούμενος από την διάσπαση του ΙΣΚ και την απογοήτευση που ακολούθησε, πήρε την εξουσία το 1922 με την περίφημη πορεία του προς την Ρώμη, υποτάσσοντας έτσι όλες τις άλλες τάξεις στις ανάγκες των μεγαλοαστών.

Τα «φάσσιο» που σημαίνουν «δέσμες» ή «ενώσεις» προσώπων, δεν κήρυξαν ποτέ στα φανερά πόλεμο στον σοσιαλισμό, αλλά στην «διστακτικότητα» του ΙΣΚ. Κάτω από τον τίτλο «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» υπήρχε ο υπότιτλος «Καθημερινή Σοσιαλιστική Εφημερίδα». Προπαγάνδιζε την ανακήρυξη της Ιταλίας σε «Κοινωνική Δημοκρατία» και στην πρώτη σελίδα υπήρχε το απόφθεγμα του Μπλανκί. «Όποιος κρατάει τα κουμπούρια έχει και το ψωμί». Είναι αυτή η δημαγωγία που έκανε τον Τολιάτι, ηγέτη του Κ.Κ Ιταλίας το 1936, να κάνει έκκληση στους φασίστες της «παλιάς φρουράς» και στους φασίστες «νεολαίους» ν’ αγωνιστούν από κοινού με τους κομμουνιστές για την εκπλήρωση του φασιστικού προγράμματος του 1919. Αλίμονο. Οι μάζες ξεγελάστηκαν μια φορά απ’ τον Μουσολίνι στην αρχή της ανόδου του. Ο ηγέτης του Κ.Κ. Ιταλίας, εξακολουθούσε να «ξεγελιέται» ακόμα κι’ όταν ο φασισμός στην Ιταλία, όδευε προς το τέλος του…

Ο Τρότσκι στο άρθρο του «Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός;» περιγράφει μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο το φαινόμενο Μουσολίνι… « Όπως η ιατρική σαν επιστήμη δίνει όχι μόνο την δυνατότητα να θεραπευτεί ένας άρρωστος, μα και την δυνατότητα να σταλεί ένας υγιής άνθρωπος απ’ τον συντομότερο δρόμο «εν τόπω χλοερώ», έτσι και η επιστημονική ανάλυση των ταξικών σχέσεων που προορίζονταν από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, επέτρεψε στον Μουσολίνι όταν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο να κινητοποιήσει τις ενδιάμεσες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ, έκανε την ίδια δουλειά μεταφράζοντας στη γλώσσα του Γερμανικού μυστικισμού την ιδεολογία του φασισμού»…


ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ;

Ο τρόπος που μπορεί να κάνει την εμφάνισή του ο φασισμός, καθορίζεται κάθε φορά από την συγκεκριμένη ιστορική εποχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλλο
πράγμα ήταν η εποχή του Α' παγκόσμιου πόλεμου και του διαστήματος που μεσολάβησε ανάμεσα στους δύο μεγάλου πόλεμους, και άλλο η κατάσταση που προέκυψε μετά το τέλος του Β' παγκόσμιου μακελειού.

Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που σαν μεγάλη υπερδύναμη ανακηρύχτηκε σχεδόν αδιαμαρτύρητα από όλους μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο ο αδιαφιλονίκητος στρατιωτικός και πολιτικός του ηγέτης, άρχισε να συμβαδίζει με τις καινούργιες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί. Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ξεκίνησε με δική του πρωτοβουλία. Θεσμοθετήθηκε το διεθνές νομισματικό ταμείο. Η αναγνώριση του δολαρίου σαν παγκόσμιο μέτρο αξιών κι ουσιαστικά (μέχρι πρόσφατα) σαν το μόνο διεθνές αποθεματικό, η γενική συμφωνία για τους δασμούς και το εμπόριο (GATT ή WTO σήμερα) έβαλαν τον ιμπεριαλισμό σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, στο δρόμο της αγοράς χωρίς σύνορα, χωρίς δασμούς, χωρίς εθνικά νομίσματα…

Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολούθησαν υποταγμένες πειθήνια τα μεγάλα αφεντικά. Η τύχη τους είναι πλέον άρρηκτα συνυφασμένη με την τύχη της υπερατλαντικής υπερδύναμης…..Ακολούθησε η τεράστια ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε άμεση συνάρτηση με την αστραπιαία ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Αμέσως μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και των υπόλοιπων Ανατολικών Ευρωπαϊκών χωρών, η παγκόσμια παρασιτική ολιγαρχία έχοντας σαν μπροστινή ασπίδα τις ΕΠΑ, προχώρησε στο επόμενο αναπόφευκτο βήμα της, αυτό της παγκόσμιας κυριαρχίας της. Πολιτικής, Οικονομικής, Στρατιωτικής. Από την στιγμή που οι βασικές "υποδομές" στο οικονομικό πεδίο είχαν ήδη εγκαθιδρυθεί, το πεδίο απλώνονταν ελεύθερο μπροστά τους. Υπενθυμίζουμε. Παγκόσμια αγορά, χωρίς σύνορα, χωρίς δασμούς, χωρίς εθνικά νομίσματα!!!.

Ο φασισμός, είναι η αέναη προσπάθεια του μεγάλου κεφαλαίου να συγκρατεί βίαια την αγανάκτηση και την οργή των λαών, και να τους υποτάσσει στις ανάγκες του. Είναι το απαραίτητο εργαλείο του προκειμένου να διαιωνίζει την κυριαρχία του. Και πρέπει να είναι επικίνδυνα ηλίθιος κάποιος που μπορεί σήμερα να πιστεύει πως η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία θα άφηνε αυτό το τόσο πολύτιμο εργαλείο της στην παλιά του μορφή....

Σήμερα δεν χρειάζεται στρατιωτικές δικτατορίες και τάνκς. Σήμερα με την φοβερή ανάπτυξη της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, με τις στρατιές των τηλεοπτικών σταθμών και των δημοσιογράφων τους, και με τους ολότελα υποταγμένους επαγγελματίες πολιτικούς τους (δεξιούς και "αριστερούς") τα βολεύουν μία χαρά, σε όποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Όποιος τολμήσει να σηκώσει κεφάλι ενάντια στα διάφορα γελοία ιδεολογήματα που προπαγανδίζουν ( πχ Covid, υπερθέρμανση του πλανήτη και διάφορα άλλα) καρατομείται πάραυτα. Σαν τα φαρμακερά φίδια που βγαίνουν από τις τρύπες τους, θα πέσουν αμέσως επάνω του τα δημοσιογραφάκια να τον κατασπαράξουν. Τα οποία (ας το σημειώσουμε αυτό) απεχθάνονται τον φασισμό. Τον παλιό όμως!!. Γιατί όποιος σήμερα πιστεύει στα παλιά φασιστικά λάβαρα (αγκυλωτούς σταυρούς κτλ) και τα διαφημίζει, δεν είναι φασίστας. Είναι απλός βλάκας. Και ακόμα μεγαλύτερος βλάκας είναι αυτός που τον θεωρεί φασίστα. Παρά το γεγονός ωστόσο που οι σημερινοί νεοφασίστες δημοσιογράφοι και πολιτικοί κάθε μάρκας) απεχθάνονται τον παλιό φασισμό, δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τις μεθόδους του. Να χρησιμοποιούν και αυτοί (όπως ο Μουσολίνι) γενικές και αφηρημένες αριστερές φόρμουλες όπως φασισμός, ρατσισμός, δημοκρατικά δικαιώματα, αποκρύπτοντας έτσι το πραγματικό αντιδραστικό περιεχόμενο των όσων υποστηρίζουν και υπηρετούν.

Μία απορία. Κανένας δεν παραξενεύεται που από το 1974 μέχρι σήμερα, δηλαδή ύστερα από 50 ολόκληρα χρόνια (!!!) στην χώρα μας που κατά το παρελθόν ο Ελληνικός λαός είχε ταλαιπωρηθεί από μιά σειρά στρατιωτικών πραξικοπημάτων, όχι μόνο σε αυτό το διάστημα των 50 χρόνων δεν έχει γίνει κάποια απόπειρα πραξικοπήματος, αλλά ούτε και διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια μικρή πιθανότητα έστω κάποιας τέτοιας απόπειρας. Τί να την κάνουν την δικτατορία αφού ντόπιοι και ξένοι παγκοσμιοποιητές τα καταφέρνουν μία χαρά και χωρίς αυτήν;

Ο παγκόσμιος φασισμός είναι παρόν. Δεν έχει επικρατήσει ολοσχερώς, αλλά είναι παρόν. Και είναι παρόν, αναδιατάσσοντας τις δυνάμεις του, κυρίως στο οργανωτικό επίπεδο. Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, έχει πλέον συμπτυχθεί στο έπακρο, παραχωρώντας την διεύθυνση του από εδώ και πέρα εγχειρήματος στο διεθνές απρόσωπο γεωγραφικά, μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο. Ο ανοϊκός γεράκος του Λευκού Οίκου, από εκεί παίρνει γραμμή. Ναί, το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, είναι αυτό που διαχειρίζεται απ' ευθείας τώρα τις τύχες του συστήματός του, και αυτό αποτελεί ένα καινούργιο στοιχείο για τον ιμπεριαλισμό, και έχει αρχίσει να γίνεται ορατό δια γυμνού οφθαλμού.

Ο πόλεμος που διεξάγεται συτή την στιγμή στην Ουκρανία, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για ολόκληρο τον πλανήτη. Η νίκη της Ρωσίας θα επιφέρει στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων μία νέα αναδιάταξη στον γεωπολιτικό χάρτη, μία αναδιάταξη η οποία θα λειτουργήσει σαν πολιτικό ντοπάρισμα για όλους τους λαούς του πλανήτη. Τα εργατικά κινήματα θα αφυπνιστούν, φέρνοντας τις τωρινές ηγεσίες των "αριστερών" κομμάτων σε πολύ δύσκολη θέση, προετοιμάζοντας τους όρους εκείνους που θα ανοίξουν τον δρόμο για την δημιουργία νέων επαναστατικών ηγεσιών.

Παραμένουμε αισιόδοξοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά....

[Κ.Ν.]

Πολύ κατατοπιστικό άρθρο.Εύγε!

[Κ.Ν.]

Ίδια γεύση και στην Γαλλία με το βούρλο τον νεοταξίτη Μακρόν του 4ου ΡΑΙΧ σαν η συνέχεια του του 3ου ραιχ του χιτλερισμού.

https://iskra.gr/raphael-glucksmann-to-anerchomeno-asteri-tis-gallikis-systimikis-aristeras/

[Κ.Ν.]

Γαλλία-Λευκός καπνός για το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο»-Συμμετέχουν Αριστερά, σοσιαλιστές, Πράσινοι
https://iskra.gr/raphael-glucksmann-to-anerchomeno-asteri-tis-gallikis-systimikis-aristeras/
Ένα αντιδραστικό μέτωπο που αναλαμβάνει τις ευθύνες να σώσει την κατάρρευση του καπιταλισμού όπου έχει εξάντληση όλα τα περιθώρια της ύπαρξής του. Το αποτέλεσμα να εισπράξει την οργή των πολιτών εναντίων του.

[Για αυτο]

https://www.ot.gr/2024/06/14/agores/eyropaika-xrimatistiria/gallia-maziko-ksepoulima-se-metoxes-kai-omologa/
Τζογος λοιπον για αυτο τα κανουν ολα...

[Μεταλληνός]

[ο μπερμπαγιάν]

Μεταλληνέ, διάβασα με μεγάλη ικανοποίηση το άρθρο σου κι αυτό γιατί είναι μια μαρξιστική ανάλυση για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση σε σχέση και με τις εκλογές, που κυριολεκτικά ξεδοντιάζει όλους αυτούς που επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν και να δώσουν λάθος μηνύματα, αλλά στις διάφορες αριστερές πα...ιές που κυκλοφορούν
Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι
1. ότι και οι μεγαλύτερες πλειοψηφίες (ειδικά οι πλασματικές) αποτελούν μια στιγμή στην εξέλιξη του κινήματος και η ανατροπή τους αποτελεί τη φυσική αντίδραση στις αντιλαικήες κι αντιδραστικές πολιτικές
της κυβέρνησης (και όχι μόνον της δικιάς μας) και φυσικά των βαστάζων της.
2. ότι η κυβέρνηση το καταλαβαίνει κι ο ο φόβος της είναι μήπως οδηγηθούμε σύντομα σ΄έναν πολιτικό Ντάνιελ άμεσα.
3. ότι όλες οι ομάδες μέσα κι έξω από τη βουλή προσπαθούν να στοιχηθούν κι αυτές πίσω από το αφήγημα της ΝΔ.
4. ότι ο κόσμος πάει στα τυφλά. Οσο κι αν το 60% έδειξε ότι δεν εμπιστεύεται κανένα τους, το θέμα είναι πως έχει ανάγκη να εμπιστευτεί κάποιον.... γιατί όπως ξέρουμε οι δυνατότητες είναι πάντα περισσότερες από δύο.
Τελειώνοντας, πιστεύω ότι θα βοηθούσε ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ η πολιτική συνεισφορά μας στο ΠΑΤΑΡΙ να μην περιορίζεται στο να αναδεικνύουμε τα κάλλη άλλων sites, αλλά πως θα προσεγγίσουμε την νεολαία στις αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το ΠΑΤΑΡΙ.

[vngelis]

Οι Μαριονέτες στο κουκλοθέτρο αλλάζουν ρόλους, δημιουργούνται νέοι ήρωες... αλλά πάντα είναι ο Μαριονετίστας αυτός που κινεί τα νήματα: θείος Σαμ!

Η Μαρίν Λε Πεν Λεπέν αφαίρεσε από το πρόγραμμά της τις φίλο-Ρωσικές κι αντί-Νατοϊκές θέσεις της...
Το κόμμα «Εθνική Συσπείρωση» (Rassemblement National), που εκπροσωπείται στην κάτω βουλή του γαλλικού κοινοβουλίου από τη Μαρίν Λε Πεν, πριν από τις εκλογές, διέγραψε από την ιστοσελίδα του κόμματός της τις προγραμματικές προτάσεις για εμβάθυνση των δεσμών της Γαλλίας με τη Ρωσική Ομοσπονδία...

Έτσι, μ' αυτό τον τρόπο, σιγά σιγά η Μαρίν Λε Πεν αφαιρεί από τον Μακρόν και τον Μελανσόν -που θεωρούν τη Ρωσία και τον Πούτιν εχθρό της δημοκρατίας-, το επιχείρημα τους ότι "η ακροδεξιά είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία από τον Πούτιν"!

Περισσότερα... ? https://www.press-gr.com/2024/06/180.html

[Obelix]

[Μεταλληνός]

Βρε την Μαρίν!!. Το είχε ξανακάνει αυτό στις προηγούμενες εκλογές, όταν την τελευταία στιγμή τα είχε γυρίσει σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ,
στροφή που της είχε στερήσει την πρώτη θέση. Το ίδιο επιδιώκει και σήμερα.
Χα, Χα. Και τώρα τί θα κάνουν τα καημένα τα παπαγαλάκια χωρίς "βαρβάρους";

[Αρχη συγκρουσ]

https://www.newsit.gr/kosmos/se-sok-i-gallia-meta-ton-omadiko-viasmo-12xronis-apo-dyo-13xronous-kai-ratsistika-kinitra-piso-apo-tin-epithesi/4114653/
Ξαι προβοκατσια οροεκλογικη με αφορμή ένα λουμπεν σκηνικο στο οποίο δίνονται πολιτικες διαστάσεις.Βλεπω ότι η Γαλλία θα γίνει οεδιο μάχης τις επόμενες μερες

[Μάνος Ν]

Όταν τα φεουδαρχικά καθεστώτα ανατράπηκαν και γεννήθηκε η «ελεύθερη» καπιταλιστική κοινωνία η εργατική δύναμη του ανθρώπου έγινε καθαρά εμπόρευμα. Οι θυελλώδεις επαναστάσεις που παντού στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία συνόδεψαν την πτώση του φεουδαρχισμού και της δουλοπαροικίας, έδειχναν ολοένα καθαρότερα ότι η βάση και η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης θα είναι η πάλη των τάξεων.

Ο μισθωτός πούλαγε την εργασιακή του δύναμη στον ιδιοκτήτη της γης, των εργοστασίων, των εργαλείων παραγωγής. Ο εργάτης χρησιμοποιούσε ένα μέρος της εργάσιμης ημέρας για να καλύψει τα έξοδα συντήρησής του και της οικογένειά του (μισθός) και το υπόλοιπο μέρος εργάζεται τζάμπα δημιουργώντας για τον καπιταλισμό την υπεραξία, πηγή του κέρδους, πηγή του πλούτου για την καπιταλιστική τάξη.

Το δημιουργημένο με τη δουλειά του εργάτη κεφάλαιο άρχισε να πιέζει τον εργάτη, να καταστρέφει μικροεργοδότες και να δημιουργεί τη στρατιά των ανέργων. Στη βιομηχανία με την πρώτη ματιά έγινε ορατή η νίκη της μεγάλης παραγωγής(και ταυτόχρονα πρόβλημα). Στη γεωργία παρατηρήθηκε ένα ανάλογο φαινόμενο: Η υπεροχή της μεγάλης καπιταλιστικής επιχείρησης μεγαλώνει, η χρησιμοποίηση μηχανών γενικεύεται, οι επιχειρήσεις των χωρικών νιώθουν πάνω τους να σφίγγει η θηλιά του χρηματιστικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να παρακμάζουν και να καταρρέουν κάτω από το ζυγό της καθυστερημένης τεχνικής τους. Στη γεωργία οι μορφές αυτής της παρακμής της μικρής παραγωγής ήταν διαφορετικές, αλλά η ίδια η παρακμή έγινε αναμφισβήτητο γεγονός.

Το κεφάλαιο που έπληττε τη μικρή παραγωγή οδήγησε στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και στη δημιουργία μονοπωλιακής κατάστασης για τους μεγάλους καπιταλιστές. Εκατοντάδες εκατομμύρια εργάτες συνδέθηκαν σε ένα οργανισμό οικονομικά συντονισμένο, ενώ μια χούφτα καπιταλιστών ιδιοποιούνται το προϊόν της κοινής εργασίας. Η αναρχία της παραγωγής μεγάλωνε: κρίσεις, τρελό κυνηγητό των αγορών, και από την άλλη ανασφάλεια της ύπαρξης για τη μάζα του πληθυσμού.
Αυξάνοντας την εξάρτηση των εργατών από το κεφάλαιο, το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε τη μεγάλη δύναμη της ενωμένης εργασίας. Οι άνθρωποι ήταν στην πολιτική τα αφελή θύματα εξαπάτησης από τους άλλους και δικών τους αυταπατών όσο δεν μαθαίνουν , πίσω από τις κάθε λογής φράσεις, διακηρύξεις και υποσχέσεις ηθικολογικές, θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές, να διακρίνουν τα συμφέροντα τούτων ή εκείνων των τάξεων.

Και φτάνουμε στην περίοδο που ο καπιταλισμός προσπαθεί να απεξαρτηθεί εντελώς απο το ανθρώπινο δυναμικό, με την τερατώδης ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης. Η επαναλαμβανόμενη ιστορικά ροή των πολιτικών εξελίξεων αναγκάζει την καπιταλιστική ελίτ να αλλάξει κατεύθυνση και να προσπαθεί να απεξαρτηθεί απο το εργατικό δυναμικό που πάντα θα είναι ένα εν γένη επαναστατικό κίνημα με στόχο τους ίδιους κάθε φορά. Και θα προσπαθήσουν να συμβεί αυτό χωρίς να κινδυνεύουν να επαναλάβουν την ιστορία των πολιτικών εξελίξεων. Και εκεί έρχεται η προσπάθεια της μεγάλης μείωσης του εργατικού πληθυσμού και της εξαφάνισης του απο προσώπου γής. Στόχος τους να υπηρετούνται απο την Τ.Ν και να εξασφαλίσουν ότι δεν θα χάσουν ποτέ την εξουσία και τα προνόμια τους. Αυτό το πλάνο δεν ξεκίνησε πρόσφατα αλλά έχει αρχίσει την υλοποίηση του από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα που το σύστημα τους δεχόταν πιέσεις και κινδύνευε με πτώση.

Στην Αφρική και στην Ασία οι γενοκτονίες, οι στειρώσεις και οι θανατηφόρες ασθένειες είχαν ξεκινήσει με διάφορους τρόπους. Εμβόλια, ζιζανιοκτόνα, μεταλλαγμένα, καθεστώτα, πείνα, καιρικά φαινόμενα έκαναν την δουλεια για την οποία εμφανίστηκαν. Ταυτόχρονα στον δυτικό κόσμο ξεκίνησε η πλάνη της κλιματικής αλλαγής, διαφόρων μορφών πανδημίας, μεταναστεύσεις και εμβόλια που συνέβαλαν και αυτά στην μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ένα τρανό παράδειγμα είναι η απαγόρευση γεννήσεων στην Λ.Δ.Κ του δεύτερου παιδιού προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα που είχε σαν αποτέλεσμα παραγωγικά να απειλείται με την εξαφάνιση δύο γενεών, των επόμενων. Όταν κατάλαβε η νέα νέα εξουσία το πρόβλημα που είχαν δημιουργήσει τα κατοχικά καθεστώτα της και προσπάθησαν να αλλάξουν το νομικό καθεστώς η ζημιά είχε γίνει και οι υπολογισμοί έδειχναν ότι η Λ.Δ.Κ θα έχανε σε τριάντα χρόνια πάνω απο 300 εκ νέους σε παραγωγική ηλικία μέχρι τα τριάντα έτη με τις προβλέψεις να κάνουν λόγο για το 2050 για 850-900 εκ πληθυσμό από 1,4 δις το 2020.

Απο την Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό και απο εκεί στην εξαφάνιση μας ήταν η εξέλιξη και ο στόχος της οικονομικής ελίτ . Ο στόχος ο δικός μας παραμένει η εργατική επανάσταση και τα τελευταία χρόνια συμπληρώθηκε και η επιβίωση μας σαν τάξη για να συμβεί αυτό...γι αυτό θα έχουμε σε στενό κλοιό τον νέο πόλο που δημιουργείται ώστε να μην φτάσει στα εγκλήματα του παλιού και συνεχίζουμε την πάλη για την εξαφάνιση του παλιού που αποτελούν οι ΗΠΑ και οι δυτικοί(δεξιοί και αριστεροί) δορυφόροι της.

[Μάνος Ν]

Αριστερός πατριωτισμός ή προλεταριακός διεθνισμός;

Η σύγχρονη κοινωνία χωρίζεται σε ανταγωνιστικές τάξεις με ασυμβίβαστα συμφέροντα, δηλαδή την αστική τάξη και το προλεταριάτο. Επομένως, αληθινά «εθνικά συμφέροντα» δεν υπάρχουν. Το έθνος χωρίζεται σε εχθρικές τάξεις. Η αστική τάξη όλων των χωρών έχει καλλιεργήσει τον πατριωτισμό ακριβώς για να συσκοτίζει τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς και να ενώνει τους εργάτες με τα αφεντικά και να τους στρέφει ενάντια στους εργάτες άλλων χωρών. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι ακριβώς να αφυπνίσουν τη συνείδηση ​​των εργαζομένων για τα συμφέροντά τους, που είναι ασύμβατα με την κυριαρχία της αστικής τάξης, και για τον διεθνή χαρακτήρα του αγώνα τους. Το προλεταριακό κίνημα έχει δημιουργήσει τα σύμβολα και τους ύμνους του, σε αντίθεση με αυτά της αστικής τάξης.

«Εθνική κυριαρχία», «εθνικά συμφέροντα» και «πατριωτική και αριστερή πολιτική» χρησιμοποιούν στην εκστρατεία τους τα παρηκμασμένα αριστερά κόμματα πνιγμένα μέσα στην γραφειοκρατία τους και τα δυτικά προνόμια τους. Οι κομμουνιστές πρέπει να απορρίψουμε αυτήν την εθνικιστική πολιτική και να επιστρέψουμε στον προλεταριακό διεθνισμό. Δεν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ούτε τοπικά εργατικά συμφέροντα μεμονωμένα σε κάθε καπιταλιστικό κράτος. Παρά την εξωτερική εξάρτηση των ηγεμονιών, ο κύριος εχθρός των εργατών στα εξαρτημένα και φτωχά κράτη δεν βρίσκεται στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, αλλά στην Αθήνα, στην Σόφια, στο Βουκουρέστι, στην Βαρσοβία κ.ο.κ.

Δυστυχώς, όμως, αυτός ο εθνικισμός δεν είναι ένα απλό θεωρητικό λάθος των ΚΚ, αλλά μια συνειδητή έκφραση της μεταρρυθμιστικής τους πολιτικής. Όταν προσπαθούν να αποπλανήσουν την «εθνική αστική τάξη», τα Κ.Κ εγκαταλείπουν κάθε είδους επαναστατική πολιτική που αντανακλά τα συμφέροντα της μεγάλης εκμεταλλευόμενης πλειοψηφίας. Στην πράξη, ο αγώνας για το σοσιαλισμό, για τον οποίο δημιουργήθηκε το κάθε ΚΚ, εγκαταλείπεται και υποβιβάζεται σε ένα μακρινό μέλλον, καθώς πρέπει πρώτα να περάσει από μια φάση «εθνικής ανάπτυξης» και «προχωρημένης δημοκρατίας» (τη μενσεβίκικη θεωρία των δύο σταδίων)! Πρώτα η «αστική-δημοκρατική επανάσταση» και μετά από πολύ καιρό ο σοσιαλισμός.

Την μικροαστική τάξη μπορεί να κερδίσει η εργατική τάξη, αλλά με βάση το δικό της επαναστατικό πρόγραμμα που μοιράζει το κάθε Κ.Κ και αυτό οφείλεται στην σταλινική προσέγγιση και οργάνωση των Κ.Κ που έβαλαν στο χώρο τους γραφειοκράτες και ξεπουλημένους πολιτικούς αντικαθιστώντας τους επαναστάτες αγωνιστές εργάτες και πολιτικούς. Γι' αυτό μιλάμε για προλεταριακή επανάσταση και όχι για «εθνική» ή «λαϊκή»

Η μικροαστική τάξη είναι μια ενδιάμεση και εξαιρετικά ετερογενής τάξη, που δεν παίζει κεντρικό ρόλο στην καπιταλιστική οικονομία, και που δεν μπορεί, επομένως, να αναλάβει μια ανεξάρτητη πολιτική, όπως δείχνει η ιστορία της ταξικής πάλης σε όλες τις χώρες: οι θεμελιώδεις τάξεις στον καπιταλισμό είναι η μεγάλη αστική τάξη και το προλεταριάτο και μόνο γύρω τους μπορεί να διατηρηθεί μια συνεκτική πολιτική. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο σήμερα από ό,τι ήταν πριν από εκατόν πενήντα χρόνια, καθώς την μικρή παραγωγή έχει καταπιεί το μεγάλο κεφάλαιο και μεγάλοι τομείς πρώην ανεξάρτητων παραγωγών (τα ελεύθερα επαγγέλματα, οι τεχνίτες, η γεωργία κ.λπ.) έχουν σήμερα προλεταριοποιηθεί . Η διαταξική πολιτική των Κ.Κ δεν αντικατοπτρίζει τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, αποτυγχάνει να πείσει κανέναν, ούτε τη μικροαστική τάξη ούτε την εργατική τάξη, που μένουν πολιτικά αφοπλισμένοι.

Ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση της πλειοψηφίας από μια μικρή μειοψηφία και έχει τους εγγενείς «σιδερένιους νόμους» του, που οδηγούν στη συγκέντρωση του κεφαλαίου, σε κρίσεις υπερπαραγωγής και σε προσπάθειες κατάκτησης νέων αγορών, δηλαδή στον ιμπεριαλισμό.

Τα σύγχρονα αστικά έθνη εμφανίστηκαν την εποχή των μεγάλων αστικών επαναστάσεων και η συγκρότησή τους έπαιξε προοδευτικό ρόλο ξεπερνώντας τις ιδιαιτερότητες της παλιάς φεουδαρχικής κοινωνίας και ενοποιώντας την εθνική αγορά, δίνοντας πολύ μεγαλύτερο βήμα στην επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας, των μεταφορών, των επικοινωνιών και, τελικά, των οικονομιών κλίμακας, ώθησαν τη βιομηχανία να κατακτήσει τον κόσμο. Οι αστικές τάξεις των βασικών χωρών προσπάθησαν να ξεπεράσουν τα εμπόδια των εθνικών συνόρων επεκτείνοντας σε άλλες αγορές. Αυτό όμως δεν έγινε αρμονικά ή ειρηνικά, αλλά μέσα από πολέμους και το μοίρασμα του κόσμου από μια χούφτα «μεγάλες» δυνάμεις. Με μια λέξη, μέσω του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από μια επιθετική ή πολεμοχαρή εξωτερική πολιτική, αλλά είναι πάνω απ' όλα ένα οικονομικό φαινόμενο που βασίζεται στην εξαγωγή κεφαλαίου και τη μονοπωλιακή συγκέντρωση. Αυτή η ανάγκη διείσδυσης σε νέες αγορές επιβάλλεται σε κάθε αστική τάξη που έχει φτάσει σε ένα ελάχιστο επίπεδο ανάπτυξης. Σε φάσεις κρίσης, η κατάσταση γίνεται το αντίθετο, με την εφαρμογή προστατευτικών μέτρων και τη συγκρότηση εχθρικών μπλοκ που επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τις αγορές διαφορετικών δυνάμεων και που αντικατοπτρίζουν τη γεροντική παρακμή του συστήματος. Παραδόξως, ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο η εποχή της μεγαλύτερης ολοκλήρωσης της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά χαρακτηρίζεται επίσης από την αύξηση της δύναμης των «μεγάλων» δυνάμεων, των «μεγάλων» κρατών, τα οποία χρησιμοποιούνται από την αστική τάξη ως μοχλό για την κατάκτηση νέων περιοχές επιρροής. Η «εθνική κυριαρχία» στην εποχή μας είναι αδύνατη, ούτε για τις μεγάλες δυνάμεις, που συνδέονται με σχέσεις αλληλεξάρτησης και αναγκάζονται να πολεμήσουν για τις αντίστοιχες περιοχές επιρροής τους, και ακόμη περισσότερο για τις μικρές χώρες.

Ο καπιταλισμός, στην πραγματικότητα, είναι ανίκανος να ολοκληρώσει την ενοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, γιατί αναπόφευκτα οι διαφορετικές αστικές τάξεις έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, χωρίζοντας τον κόσμο σε εχθρικά μπλοκ και εφαρμόζοντας προστατευτικά μέτρα. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να πάρουν αυτή την παγκόσμια οικονομία και να την θέσουν υπό τον έλεγχο της εργατικής τάξης, στην υπηρεσία της συντριπτικής πλειοψηφίας, και όχι στα κέρδη της αστικής τάξης, υπό την αιγίδα μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας σε διεθνή κλίμακα. . Αυτός είναι ο λόγος που εμείς οι κομμουνιστές είμαστε και ήμασταν πάντα διεθνιστές. Για τους κομμουνιστές, ο διεθνισμός δεν είναι συναισθηματικό ζήτημα, αλλά αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος και των προοπτικών μας: πηγάζει από τη συνειδητοποίηση ότι ο καπιταλισμός έχει ενοποιήσει την παγκόσμια οικονομία και ότι μόνο μετασχηματίζοντας τον διεθνή καταμερισμό εργασίας στη βάση μιας σχεδιασμένης οικονομίας δημοκρατικά και σε παγκόσμια κλίμακα, μπορούμε να πετύχουμε το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, ο διεθνισμός αντανακλά την κοινότητα συμφερόντων της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο, η οποία πρέπει να ενωθεί στον αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό: την αστική τάξη όλων των χωρών. Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί η παγκόσμια επανάσταση ταυτόχρονα: η καπιταλιστική αλυσίδα θα σπάσει πρώτη στους πιο αδύναμους κρίκους της και η παγκόσμια επανάσταση θα είναι το άθροισμα μιας σειράς επαναστάσεων σε διάφορες χώρες . Σημαίνει όμως ότι όταν η εργατική τάξη μιας χώρας πάρει την εξουσία, θα πρέπει να εξαπλωθεί πέρα ​​από τα σύνορά της για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

Ένα πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να είναι διεθνιστικό, να οργανώνεται με συντρόφους από άλλες χώρες, όχι σε «φόρουμ» ή «πλατφόρμες», αλλά στο παγκόσμιο κόμμα της επανάστασης, το κόμμα που προσπάθησε να χτίσει ο Μαρξ στην Πρώτη Διεθνή, στη Δεύτερη Διεθνή που οδηγείται από τον Ένγκελς, και στην Τρίτη Διεθνή του Λένιν και του Τρότσκι. Ο εθνικισμός είναι δηλητήριο για τους κομμουνιστές. Όπως επεσήμανε ήδη ο Τρότσκι το 1928, η ιδέα του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» που διαδόθηκε από τον Στάλιν θα οδηγούσε αναπόφευκτα στον εθνικορεφορμιστικό εκφυλισμό των κομμουνιστικών κομμάτων, όπως συνέβη στην πραγματικότητα.

Ας δούμε όμως πώς έθεσε την ερώτηση ο Λένιν :

«Η αναγνώριση του διεθνισμού στα λόγια και η αντικατάστασή του στην πραγματικότητα, σε κάθε προπαγάνδα, ταραχή και πρακτική δουλειά, από μικροαστικό εθνικισμό και πασιφισμό, αποτελεί το πιο συνηθισμένο φαινόμενο όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς, αλλά και μεταξύ των κομμάτων. που άφησε αυτή τη Διεθνή και μάλιστα όχι σπάνια από αυτούς που αυτοαποκαλούνται πλέον κομμουνιστές. Ο αγώνας ενάντια σε αυτό το κακό, ενάντια στις πιο βαθιά ριζωμένες μικροαστικές εθνικές προκαταλήψεις, έρχεται στο προσκήνιο όσο πιο επίκαιρο γίνεται το έργο της μετατροπής της δικτατορίας του προλεταριάτου από εθνική (δηλαδή η ύπαρξη σε μια ενιαία χώρα και ανίκανη του καθορισμού της παγκόσμιας πολιτικής) σε διεθνή (δηλαδή, σε δικτατορία του προλεταριάτου τουλάχιστον αρκετών προηγμένων χωρών, ικανών να ασκήσουν αποφασιστική επιρροή σε όλη την παγκόσμια πολιτική). Ο μικροαστικός εθνικισμός αποκαλεί διεθνισμό την απλή αναγνώριση της ισότητας των δικαιωμάτων των εθνών, διατηρώντας (για να μην αναφέρουμε τον καθαρά λεκτικό χαρακτήρα μιας τέτοιας αναγνώρισης) ανέπαφο τον εθνικό εγωισμό, ενώ ο προλεταριακός διεθνισμός απαιτεί, πρώτον, την υποταγή των συμφερόντων του προλεταριακού αγώνα. σε μια χώρα προς το συμφέρον αυτού του αγώνα σε παγκόσμια κλίμακα. Δεύτερον, απαιτεί από το έθνος που πέτυχε τη νίκη επί της αστικής τάξης να μπορεί και να θέλει να κάνει τις μεγαλύτερες εθνικές θυσίες με σκοπό την ανατροπή του διεθνούς κεφαλαίου. Έτσι, σε ήδη πλήρως καπιταλιστικά κράτη, που έχουν εργατικά κόμματα που είναι πραγματικά η πρωτοπορία του προλεταριάτου, η καταπολέμηση των μικροαστικών οπορτουνιστικών και ειρηνιστικών στρεβλώσεων της έννοιας και της πολιτικής του διεθνισμού είναι το πρώτο και κύριο καθήκον».

Αυτά τα λόγια αντηχούν σήμερα ως καταγγελία της όλης πολιτικής των ηγετών των Κ.Κ

[Γ. ΟΛΥΜΠΙΟΣ]

Δεν καταλαβαίνω, γιατί τα γράφεις όλα αυτά.
Eίναι απωθημένα και θέλεις να τα βγάλεις από μέσα σου ή θεωρείς ότι χρειαζόμαστε κάποιου είδους επιφοίτηση και προσφέρεσαι, παραθέτοντας μας κείμενα και τσιτάτα ;
Οπως το αντιλαμβάνομαι εγώ κι αν παρακολουθούσες το ΠΑΤΑΡΙ, θα διαπίστωνες κι εσύ ότι η κύρια προσπάθεια που καταβάλλεται - μέσα από τις πολιτικοοικονομικές του αναλύσεις - είναι να προσφέρει ως ένα βαθμό στον αναγνώστη του, τα μεθοδολογικά εργαλεία εκείνα τα οποία θα του επιτρέψουν να αντιλαμβάνεται τις πολιτικές αλλαγές γύρω του και να μην εφησυχάζει από την πλασματική εικόνα που δημιουργούν τα κόμματα και τα μίντια. Σκοπός της ανάλυσης του Μεταλληνού-περί φασισμού-φαντάζομαι ότι είναι να δείξει ότι το υπάρχον πολιτικό τόξο υπακούει και συμμορφώνεται στις εντολές οικονομικών συμφερόντων, τα οποία είναι εντελώς αντίθετα μ΄αυτά του εργαζόμενου κοσμάκη. Για να το πετύχουν αυτό, ειδικά όταν είναι τόσο στριμωγμένοι πολιτικά και κυρίως οικονομικά, τους χρειάζεται πάντα κάποιο αντίπαλό! δέος, πχ οι ακροδεξιοί ή οι γιαλατζί αριστεροί. Αυτό ξεσκεπάζει ο Μεταλληνός. Υποθέτω όμως - επειδή βρίσκεσαι εντός του θέματος που ανέπτυξε ο Μεταλληνός - επαναλαμβάνω …υποθέτω, ότι τα γραφόμενα σου θεωρείς ότι απαντούν ή συνεισφέρουν στην καλλίτερη περίπτωση στο εν λόγω κείμενο. Ιδωμεν…