patari.org Αρχική σελίδα patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
 
 Συχνές ΕρωτήσειςΣυχνές Ερωτήσεις   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Κατάλογος ΜελώνΚατάλογος Μελών   Ομάδες ΜελώνΟμάδες Μελών   ΕγγραφήΕγγραφή 
 ΠροφίλΠροφίλ   Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ....

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
ΜΠΑΜΠΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 30, 2022 12:18 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ.... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Ειναι της μόδας τώρα τελευταία,κάτσε να δεις εδω τι έχει να γίνει.
Σήμερα έγινε χαμός στην συζήτηση στην βουλή για την ιδιωτικοποίηση του νερού για αρχή στην Αττική και στην Θεσσαλονίκη,διαφώνησαν ακόμη και οι βουλευτές της κυβέρνησης,αλλα ο Κούλης έχει πάρει εντολή να τελειώνει και με το νερό πριν αποδημησει πολιτικά...
Η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να ιδιωτικοποιήσει τις δύο μεγαλύτερες επιχειρήσεις ύδρευσης της Αθήνας και Θεσσαλονίκης ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ . Η οργή είναι μεγάλη και η αντίδραση αυξάνεται . „Η παροχή νερού είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Το νερό είναι δημόσιο αγαθό κι όχι εμπορικό προϊόν“.

Η Τρόικα διατάζει τώρα τον κούλη να ιδιωτικοποιήσει την παροχή νερού,το ελληνικό κοινοβούλιο είχε εξαναγκάστεί να δώσει τη συγκατάθεση για τη μεταφορά των δύο μεγαλύτερων εταιριών παροχής νερού ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο ελεγχόμενο από τους πιστωτές υπερταμείο ιδιωτικοποίησης, διαφορετικά δεν θα καταβάλλονταν οι επόμενες πιστώσεις,και σήμερα ήρθε η ώρα απο την συγκατάθεση της βουλής να υλοποιηθεί η πώληση σε ιδιώτη...

Να σημειωθεί εδώ ότι η κακή συντήρηση της παροχής με ταυτόχρονη αύξηση των τιμών μετά την ιδιωτικοποίηση είναι ο λόγος που πολλοί δήμοι σε διάφορες χώρες κατάφεραν την επαναδημοτικοποίηση των εταιριών νερού . Τελευταία παραδείγματα είναι πόλεις στην Πορτογαλία και Ισπανία που αναγκάστηκαν από την Τρόικα να ακολουθήσουν λανθασμένη πολιτική , η οποία οδήγησε σε αύξηση των τιμών έως και κατά 400 % !!!
Ένας από τους πρώτους δήμους που αναγκάστηκε λόγω της αντίστασης του πληθυσμού να ανακαλέσει την ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν ο δήμος του Βερολίνου. Ναι μεν το δημόσιο κατείχε το 51% των μεριδίων, αλλά μυστικές συμφωνίες εξασφάλιζαν επί 30 χρόνια υψηλά κέρδη στις διαχειρίστριες εταιρίες. Έτσι ανέβηκε και στο Βερολίνο η τιμή του νερού.

Ας θυμηθούμε πως ξεκίνησε η ιστορία αυτή.
Στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2019 μολις εχει κλεισει τρεις μήνες κυβέρνησης η Ν.Δ ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μπάμπης Παπαδημητρίου έθιξε στην Υποεπιτροπή Υδατικών Πόρων της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας του Περιβάλλοντος της Βουλής το ζήτημα της τιμολόγησης του νερού, λέγοντας πως είναι απαράδεκτα φθηνό και αυτό οδηγεί σε σπατάλη του.
Επειδή ήταν φανερό πως δεν αναφέρονταν σε ιδιόκτητες πισίνες, η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη, αφού τόνισε ότι πρέπει να αποφεύγουνε συμπεριφορές «αλά Μαρία Αντουανέτα», διευκρίνισε ότι η σπατάλη οφείλεται στην κακή συντήρηση των δικτύων, πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί με «επενδύσεις που μπορούν να προέλθουν και από τον δημόσιο και από τον ιδιωτικό τομέα».

Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου Μέχρι την τελευταία σταγόνα: Ο μυστικός πόλεμος του νερού στην Ευρώπη ή έχει διαβάσει το λογοτεχνικό βιβλίο Ξένα Νερά του Wolfgang Scorlau, θα υποψιαζόταν ότι η ανακίνηση του ζητήματος της τιμολόγησης του νερού, της συντήρησης των δικτύων διανομής, αλλά και οι έπαινοι προς την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, δεν θα μπορούσαν να σημαίνουν τίποτε άλλο παρά την (περαιτέρω) ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης. Αποτελούν άλλωστε το μάντρα των πολυεθνικών του νερού. Όντως, ένα περίπου μήνα μετά,τον Οκτώμβριο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται να προανήγγειλε στο 4ο EU-Arab World Summit τη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα της ύδρευσης.

Τι εννοούμε όμως όταν μιλάμε για ιδιωτικοποίηση;

Στο δημόσιο λόγο, αλλά και στον λόγο ορισμένων διεθνών οργανισμών, ως ιδιωτικοποίηση συχνά εννοείται η πλήρης ή σχεδόν πλήρης εκποίηση δημόσιων υπηρεσιών ή δημόσιων περιουσιακών στοιχείων στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και αν διατηρείται κάποιου είδους κρατική ρύθμιση ή εποπτεία. Ένας τέτοιος ορισμός είναι ωστόσο ένας εξαιρετικά περιοριστικός και μικρής χρησιμότητας, καθώς αδυνατεί να συλλάβει τις βαθύτερες διαδικασίες και τις μεταλλάξεις που συντελούνται. Γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται πιο διασταλτικοί ορισμοί που περιλαμβάνουν ένα μεγάλο φάσμα ανάμειξης του ιδιωτικού τομέα στην παροχή δημόσιων υπηρεσιών: μέσω της εξαγοράς των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, της χρηματοδότησης, της διαχείρισης κ.ά., όπως συμβαίνει με τα διαφορετικά είδη συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Ο ορισμός αυτός συνάδει με το πρώτο κύμα ιδιωτικοποιήσεων στις δεκαετίες το 1970-80, όταν συντελέστηκαν και οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις της ύδρευσης (π.χ. Χιλή, Ηνωμένο Βασίλειο). Ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1980 οι οργανισμοί της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κτλ.) ενέταξαν τις ιδιωτικοποιήσεις στον πυρήνα των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής (μνημόνια) που επέβαλαν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που αντιμετώπισαν την κρίση χρέους, αλλά και αργότερα στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Τα αποτελέσματα του πρώτου κύματος ιδιωτικοποιήσεων ήταν καταστροφικά, πέραν πάσης αμφιβολίας. Ιδιαίτερα στην περίπτωση του νερού, τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης, όπως αποδεικνύουν πολυάριθμες και εκτενείς έρευνες, είναι κάθε φορά τα ίδια: διαφθορά, υπερτιμολόγηση του νερού, υποβάθμιση των δικτύων διανομής, περιβαλλοντική μόλυνση, τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές, καθώς και ο αποκλεισμός των φτωχότερων από την πρόσβαση στο νερό.

Γι’ αυτό ήδη από τη δεκαετία του 1990 αρχίζουν να υιοθετούνται παράλληλα κι άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης όπως οι πρωτοβουλίες ιδιωτικής χρηματοδότησης δημόσιων υπηρεσιών, ενώ οι «σκληρές» ιδιωτικοποιήσεις προορίζονται για τις χώρες που εντάσσονται σε προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής (στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική).

Από την αυγή της νέας χιλιετίας, η αποτυχία των πολιτικών ιδιωτικοποίησης (ιδιαίτερα του νερού) είχε γίνει πασιφανής. Ο «Πόλεμος του Νερού» όμως στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας και το κύμα κινημάτων για την υπεράσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό –το οποίο ενέπνευσε– κατέστησαν σαφές ότι η υλοποίηση των ιδιωτικοποιήσεων μπορεί να αποδειχτεί ιδιαίτερα δύσκολη και ότι έχουν σημαντικό επιχειρηματικό ρίσκο.

Συνεπώς, προκειμένου να κάμπτονται οι αντιστάσεις και να μειώνεται το επιχειρηματικό ρίσκο εμφανίζονται και επικρατούν νέες, πιο «μερικές» μορφές ιδιωτικοποίησης. Από αυτές η πιο διαδεδομένη είναι οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), οι οποίες είναι μεικτής χρηματοδότησης. Στις ΣΔΙΤ ο ρόλος του δημοσίου είναι να παρέχει προστασία από το επιχειρηματικό ρίσκο, ώστε να προσελκύσει επενδυτές στη χώρα και τα συγκεκριμένα έργα.

Κοινώς, οι δημόσιες επενδύσεις μειώνουν το επιχειρηματικό ρίσκο σε αναπτυξιακά έργα, ώστε να προσελκυστεί ιδιωτικό κεφάλαιο (κυρίως από άμεσες ξένες επενδύσεις). Οι ιδιώτες καρπώνονται μόνο κέρδη και το δημόσιο τις όποιες ζημίες. Βέβαια, υπάρχουν πολλά είδη ΣΔΙΤ με διαφορετικούς βαθμούς εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα από μικρή εμπλοκή έως τις συμβάσεις παραχώρησης. Πολλές μελέτες έχουν γραφτεί σχετικά με την αναποτελεσματικότητα των ΣΔΙΤ και τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος που συνεπάγονται, αλλά το παράδειγμα της παραχώρησης των αεροδρομίων στην Fraport (το οποίο δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί εδώ) είναι αρκετό για να πειστεί κανείς.

Ενώ φαινομενικά οι δηλώσεις Παπαδημητρίου, μας φέρνουν στο μυαλό συμπεριφορές «αλά Μαρία Αντουανέτα», στην πραγματικότητα και σε συνδυασμό με τις δηλώσεις Σπυράκη αποτελούν κομμάτι μιας χιλιοχρησιμοποιημένης επικοινωνιακής τακτικής για την προετοιμασία των ιδιωτικοποιήσεων.

Η κατά μέτωπο επίθεση ξεκινάει το 2012 με το δεύτερο μνημόνιο, αυστηρό προαπαιτούμενο του οποίου ήταν οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Με τη δημιουργία του ΤΑΙΠΕΔ και την εκχώρηση των εταιρειών ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης σε αυτό, η τότε συγκυβέρνηση, υλοποιώντας το πρόγραμμα διαθρωτικής προσαρμογής, επιχείρησε να εκποιήσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ΕΥΑΘ («σκληρή» ιδιωτικοποίηση). Μάλιστα, οι εταιρίες Suez (που ήδη είχε το 5% της ΕΥΑΘ), Mekorot και ΕΛΛΑΚΤΩΡ ετοιμάζονται να αναλάβουν τη διοίκηση της εταιρείας.

Για κακή τους τύχη δεν μπήκε το νερό στ’ αυλάκι, καθώς οι αντιδράσεις των εργαζομένων και των κατοίκων ήταν μαζικές και επίμονες. Η υπόθεση κινήθηκε και δικαστικά με προσφυγή στο ΣτΕ, το οποίο υπό το βάρος του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αποφάνθηκε ότι η απώλεια του πλειοψηφικού μετοχικού πακέτου, δηλαδή η απώλεια των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, των εταιρειών ύδρευσης δημιουργεί μια αβεβαιότητα «ως προς τη συνέχεια της παροχής προσιτών υπηρεσιών κοινής ωφελείας» τόσο σημαντικών όσο το νερό, παραβιάζοντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό δικαίωμα στην υγεία (άρθρο 5 παρ. 5 Σ) και την υποχρέωση του κράτους να μεριμνά για την υγεία των πολιτών (άρθρο 21 παρ. 3 Σ) και ως εκ τούτου είναι αντισυνταγματική.

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι μια από τις ελάχιστες φορές που το ΣτΕ εκδίδει απόφαση ενάντια στις μνημονιακές υποχρεώσεις. Σημαντικό μάλιστα είναι ότι η απλή κρατική εποπτεία δεν θεωρήθηκε από το δικαστήριο επαρκής για τη διασφάλιση της παροχής του δημόσιου αγαθού του νερού, είναι απαραίτητα και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Ωστόσο, η ίδια η απόφαση θεωρεί ότι αν δεν απολέσει το κράτος το 50% των μετοχών συν μια, τότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «ουσιαστική ιδιωτικοποίηση» (στα πρότυπα του 1980).

Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση αυτή προκάλεσε μια κάποια αμηχανία, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τέσσερα χρόνια για να εφαρμοστεί η απόφαση (τρία εκ των οποίων με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ). Τελικά, η απόφαση εφαρμόστηκε το 2018 και οι μετοχές επέστρεψαν στο Δημόσιο, συνοδευόμενες από τυμπανοκρουσίες και μεγαλόστομες ανακοινώσεις.

Εντούτοις, το ίδιο βράδυ ανακοινώθηκε η πρόθεση πώλησης του 23% των μετοχών της ΕΥΑΘ και του 11% της ΕΥΔΑΠ, ενώ ένα μήνα πριν είχε ψηφιστεί ο νόμος για το πέρασμα των δύο εταιρειών στο Υπερταμείο. Η προηγούμενη κυβέρνηση, λοιπόν, δεν εφάρμοσε την απόφαση του ΣτΕ, μέχρι να χρειαστεί να εξυπηρετηθούν και πάλι οι δανειστές…

To Υπερταμείο, που δεν αποτελεί δημόσια επιχείρηση ούτε ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, δημιουργήθηκε για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας με βάση τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, με στόχο την αύξηση της «αξίας» τους, προκειμένου αυτά να εκποιηθούν σε υψηλότερες τιμές, ώστε να εξυπηρετηθεί το χρέος, να καλυφθούν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και να προσελκυστούν άμεσες ξένες επενδύσεις. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείται πως η κυβέρνηση έχει τον έλεγχό του καθώς διορίζει τα δύο από τα πέντε μέλη του εποπτικού συμβουλίου, ενώ τα άλλα δύο διορίζονται από τους δανειστές. Ωστόσο, εκτός από το δικαίωμα veto που έχουν οι εκπρόσωποι των δανειστών, η λήψη κάθε απόφασης απαιτεί διευρυμένη πλειοψηφία τεσσάρων πέμπτων. Πιο απλά, καμία απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών.

Έχει διασφαλιστεί, λοιπόν, ο δημόσιος χαρακτήρας του νερού; Εφόσον, λοιπόν, το Υπερταμείο δεν πουλήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών δεν θα θεωρείται «ουσιαστική» η ιδιωτικοποίηση των δύο εταιρειών. Και επειδή απ’ ό,τι έδειξε η πρώτη προσπάθεια εκποίησης των εταιρειών ύδρευσης απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί, η πιθανότητα αυτή δεν φαίνεται να αποτελούσε προτεραιότητα εκείνη την περίοδο.

Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι διασφαλίστηκε και ο δημόσιος χαρακτήρας του νερού. Παρά τις επικλήσεις για τη διασφάλιση του «δημόσιου συμφέροντος», δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η απόδοση μερισμάτων αποτελεί συχνά προαπαιτούμενο των δανειστών χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των οποίων δεν μπορεί να ληφθεί καμία απόφαση. Το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε είναι ότι αυτό δεν διασφαλίζει σε καμία περίπτωση ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με αποκλειστικό κριτήριο τα κέρδη των μετόχων.

Όντως, τα ετήσια τακτικά μερίσματα π.χ. της ΕΥΔΑΠ γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια από τα 4,2 εκατ. το 2011 στα 27 εκατ. ευρώ το 2018. Μάλιστα, τα υψηλά μερίσματα που δίνονται κάθε χρόνο ενδέχεται να ροκανίζουν τα αποθεματικά των ταμείων της εταιρείας. Άλλωστε, η τακτική των υψηλών μερισμάτων μάς θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, την παταγώδη αποτυχία της ιδιωτικοποίησης των εταιριών ύδρευσης στο ΗΒ. Εκεί οι ιδιώτες διένεμαν υψηλά μερίσματα κάθε χρόνο, για να διατηρούν την τιμή της μετοχής σε υψηλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα οι εταιρείες κατέφευγαν σε δανεισμό, σε αύξηση των τιμολογίων, σε υποβάθμιση των δικτύων ύδρευσης και σε περιβαλλοντική μόλυνση.

Επιπλέον, ο πολλαπλασιασμός των ΣΔΙΤ στις εργασίες συντήρησης του δικτύου (που πέρυσι στοίχισαν εκατοντάδες εκατομμύρια) κάθε άλλο παρά εγκατάλειψη των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση υποδηλώνουν. Απ’ ό,τι φαίνεται θα πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν τρίτο γύρο στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Τα κινήματα υπέρ της επαναδημοτικοποίησης της ύδρευσης σε ολόκληρη την Ε.Ε πέτυχαν κάποιες αδιαμφισβήτητες νίκες. Κατάφεραν να κάνουν ένα μικρό βήμα στην υπεράσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό. Όμως, δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: η ύδρευση παραμένει ιδιωτικοποιημένη, αν και σε μικρότερο βαθμό, και το κεφάλαιο βρίσκεται σε ισχυρότερη θέση, ώστε να το ξαναρπάρξει για τα καλά, μόλις βρει την ευκαιρία.

Δεν μπορούμε να μένουμε στην επιλογή του διαχειριστή της ίδιας πολιτικής (της πολιτικής της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και γενικότερα του κεφαλαίου). Ο δρόμος ο σωστός είναι συχνά ο δρόμος ο πιο δύσκολος και στην περίπτωση του νερού είναι ο δρόμος προς την κοινωνικοποίησή του και τη διανομή-διαχείρισή του με επιστημονικό τρόπο και κάτω από κοινωνικό έλεγχο. Και η μάχη για το νερό είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί, γιατί το νερό είναι ζωή!
Επιστροφή στην κορυφή
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    patari.org Αρχική σελίδα -> Πολιτική συζήτηση Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας