 |
patari.org
Χώρος συζήτησης της πατριωτικής αριστεράς
|
| Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας |
| Συγγραφέας |
Μήνυμα |
alfon
Site Admin
Συμμετέχουν: 20 Ιαν 08
Δημοσιεύσεις: 681
Τόπος: Ελλάδα
|
 Δημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 23, 2020 4:29 am Θέμα δημοσίευσης: Για την ψυχοπαθολογία των #menoume_spiti |
 |
|
Πολλοί είναι αυτοί που είναι τουλάχιστον επιφυλακτικοί προς την επίσημη εκδοχή για τον κοροϊδο-ιό. Πράγμα καθόλου περίεργο. Κατ’ αρχήν οι έλληνες έχουν συνηθίσει να δυσπιστούν σε όσα τους σερβίρουν τα ΜΜΕ. Αυτό είναι προϊόν της ιστορικής εξέλιξης της χώρας μας, ιδιαίτερα των τελευταίων δεκαετιών. Έπειτα, πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι η επίσημη εκδοχή μπάζει από παντού νερά. Από την αρχική δήλωση του Τσιόδρα (22/1) ότι ο νέος ιός έχει και μικρότερη θνησιμότητα και μικρότερη μεταδοτικότητα από τους SARS και MERS (δήλωση που πιθανόν να αληθεύει, αλλά όταν έγινε δεν υπήρχε κανένα στοιχείο που να την στηρίζει, αποδεικνύοντας ότι ο Τσιόδρας από τότε μίλαγε σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος όχι σαν επιστήμονας) μέχρι τις απειλές του κούλη ότι αν δεν είμαστε καλά παιδιά θα μας τιμωρήσει, έπρεπε κανείς να έχει σοβαρό πρόβλημα για να μη μυριστεί ότι κάτι βρωμάει. Άλλωστε, θα έπρεπε να μας έχει γίνει μάθημα. Τα τελευταία χρόνια, όλο μας προειδοποιούν για τη συμφορά που ποτέ δεν έρχεται. Κοξάκι, γουρούνια, κότες, SARS, MERS και άλλα πολλά. Οι φαρμακοβιομηχανίες και οι υπουργοί πλουτίζουν, αλλά οι θάνατοι δεν έρχονται.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι υπάρχουν και αρκετοί που καταπίνουν αμάσητο μαζί με το δόλωμα το αγκίστρι, τα βαρίδια, το καρούλι με την πετονιά και την πέτρα που στήριζε. το καρούλι. Και με περισσό μένος βγαίνουν και βρίζουν τους συνανθρώπους τους.
Βρίζουν αυτούς που “συνωστίστηκαν” στα διόδια. Τους ηλίθιους Ελληνάρες. Δεν πα να βγαίνουν στατιστικά που δείχνουν ότι οι “συνωστισμένοι” ήταν 30% λιγότεροι από την προηγούμενη εβδομάδα, που πάλι ήταν πεσμένη η κίνηση σε σχέση με την πιο προηγούμενη; Δεν τρέχει τίποτα, οι αγανακτισμένοι πολίτες συνεχίζουν να ζητάνε έκτακτα μέτρα.
Λυσσάνε με αυτούς που κυκλοφορούν χωρίς μάσκες. Δεν πα να χτυπιώνται οι γιατροί ότι φορώντας μάσκες μόνο κακό κάνουν; (“Τη μάσκα τι τη φοράς; Ούτε χειρούργος είσαι, ούτε ραδιενέργεια έχουμε”, λέει ο πανεπιστημιακός από τα χείλη του οποίου κρέμονται). Οι αγανακτισμένοι χαμπάρι. Άμα λάχει προπηλακίζουν και κανένα γερόντι που βγήκε χωρίς να τους ζητήσει την άδεια.
Σου κουνάνε τις φωτογραφίες με τα φέρετρα στη μούρη για να σε ψαρώσουν και αν τους επισημάνεις ότι τα αραδιασμένα άδεια φέρετρα δεν αποδεικνύουν τίποτα έρχονται στα όρια αποπληξίας. Όταν μετά αποδεικνύεται ότι και τα φέρετρα αυτά, σαν τους κορμοράνους του Ιράκ, προερχόντουσαν από άλλη συμφορά (και αυτή μαϊμού;) δεν κολώνουν λεπτό και σου δείχνουν με φρίκη βίντεο με καμιόνια του στρατού που κάνουν - άκουσον άκουσον - νυχτερινές ασκήσεις στη Λομβαρδία: "Ορίστε η απόδειξη. Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είναι γεμάτα πτώματα" ωρύονται. Τι να τους πεις και πώς να τους εξηγήσεις ότι τα καμιόνια μπορεί να είναι πιο άδεια και από τα κεφάλια τους;
Δεν πα να τους λέει ο καθηγητής από το αμέρικα ότι η διαχείριση της κρίσης κινδυνεύει να εξελιχθεί σε φιάσκο ιστορικών διαστάσεων; Αυτοί ομνύουν στην υπευθυνότητα του σπουδαγμένου στο χάρβαρντ κούλη.
Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δε μπορεί βέβαια να εξηγηθεί με όρους ατομικής ψυχολογίας. Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με αρκετές, διακριτές μεταξύ τους κατηγορίες.
Κατ’ αρχήν έχουμε αυτούς που και αν δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται, πάντως κάτι ψυχανεμίζονται. Γίνονται όμως μαζορέτες της κυβέρνησης γιατί δε θέλουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Όταν τους μιλήσεις ισχυρίζονται ότι συμφωνούν μαζί σου, αλλά συνεχίζουν να εκστασιάζονται με την ευαισθησία του Τσιόδρα και την υπευθυνότητα του κούλη.
Έχουμε ύστερα τους καλούς μαθητές. Άνθρωποι από τη φύση τους υποτακτικοί, που έχουν μάθει να διαγκωνίζονται για τα εύσημα του πιο υπάκουου. Και πραγματικά αδυνατούν να καταλάβουν αυτούς που σκέφτονται και φέρονται διαφορετικά.
Μετά έχουμε τους καταπιεσμένους μικροαστούς που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν το ταξικό μίσος τους για το λαό της χώρας τους. Στα όρια της χρεωκοπίας οι περισσότεροι, δεν ξεχνάνε ότι είναι παρ' όλα αυτά ένα σκαλοπάτι πάνω από άλλους. Είναι οι ίδιοι που έπιναν σαμπάνια σε κολωνάτα ποτήρια στη συγκέντρωση των “μένουμε Ευρώπη”. Αυτοί που χάρηκαν με την κολοτούμπα του τσίπουρα, παρότι τον μισούσαν επειδή μέσα στην απέραντη βλακεία τους πιστεύαν ότι είναι κομμουνιστής.
Υπάρχουν κι οι ψυχανώμαλοι που βρίσκουν ευκαιρία να την πέσουν σε άλλους, πιο αδύναμους. Ελεεινοί χαρακτήρες, που θα ήθελαν κάθε μέρα να βγαίνουν να δέρνουν όποιον βρούν μπροστά τους αλλά δεν έχουν τα κότσια να το δοκιμάσουν, θεωρούν ότι τώρα το κλίμα τους σηκώνει. Και άλλοι, ακόμη πιο δειλοί, “δέρνουν” τους ανυπάκουους λεκτικά, από τις σελίδες του φέισμπουκ.
Και έχουμε και κάποιους κακομοίρηδες που θεωρούν ότι επαναλαμβάνοντας τις βλακείες του εσμού των επωνύμων ανεβαίνουν στο ίδιο με αυτούς, υψηλό επίπεδο. Ή τουλάχιστον, ανεβαίνουν ένα σκαλοπάτι πάνω από αυτούς που έχουν το θράσος να βγαίνουν να περπατήσουν ενώ ο κούλης τους το έχει απαγορέψει.
Το φαινόμενο παλιό και γνωστό, επαναλαμβάνεται σε κάθε αναμπουμπούλα. Την πιο γλαφυρή περιγραφή του έχει κάνει ο μάστορας του λόγου, Λέον Τρότσκι, περιγράφοντας τον ενθουσιασμό που ακολούθησε το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου:
| Παράθεση: | Η υποδαύλιση του πατριωτισμού στις μάζες ήταν πιο αναπάντεχη στην Αυστροουγγαρία. Τί ήταν αυτό που μπορούσε να ξεσηκώσει τους τσαγκαράδες της Βιέννης, τον Ποσπισζίλ, μισο-γερμανό, μισο-τσέχο, ή τη μανάβισά μας την κυρία Μάρες, ή τον αμαξά Φράνκλ, να κατέβουν στη διαδήλωση στην πλατεία του υπουργείου των στρατιωτικών; Η εθνική ιδέα; Ποιά; η Αυστροουγγαρία η ίδια ήταν η άρνηση της εθνικής ιδέας. Όχι, η κινητήρια δύναμη ήταν άλλη.
Άνθρωποι που ολάκερη η ζωή τους περνάει καθημερινά το ίδιο μονότονη, δίχως ελπίδα αλλαγής και καλυτέρευσης, είναι πολλοί σε τούτο τον κόσμο. Σε δαύτους επαναπάυεται η σημερινή κοινωνία. Ο συναγερμός για μια γενική επιστράτευση αναταράζει την ύπαρξή τους σα μιαν υπόσχεση. Κάθε τι που ήταν τόσο απελπιστικά συνηθισμένο και τους αηδίαζε τώρα θα το στείλουν στο διάβολο και θα περιμένουν να έρθει το καινούριο, το εξαιρετικό. Οι αλλαγές που θα επακολουθήσουν είναι ακόμη ακαθόριστες. Θα είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο; Σίγουρα για το καλύτερο... Πώς είναι δυνατόν ο Ποσπισζίλ να βρεθεί χειρότερα απ’ ότι τώρα, στις “ομαλές” συνθήκες;
Τριγύριζα στους κεντρικούς δρόμους της Βιέννης, που μου ήταν τόσο γνώριμοι και παρατηρούσα το πλήθος που κατάκλυζε μ’ αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο την κομψή συνοικία του Ριγκ: εκεί ξυπνούσαν οι ελπίδες του. Και δεν πραγματοποιήθηκαν αυτές οι ελπίδες ως ένα βαθμό κιόλας; Θα μπορούσαν σ’ άλλους καιρούς οι φορτοεκφορτωτές, οι πλύστρες, οι τσαγκαράδες, οι εργάτες να νιώσουν σα στο σπίτι τους κύριοι, όπως τώρα στις θέσεις τους, γύρω από το Ρίγκ; Ο πόλεμος κυριεύει τα πάντα και κατά συνέπεια οι καταπιεζόμενοι, οι αδικημένοι από τη ζωή νιώθουν να πατάνε στο ίδιο χώμα με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Δεν πρέπει να το θεωρήσουμε παραδοξολογία: Στις διαθέσεις του βιεννέζικου πλήθους που κατέβαινε σε διαδηλώσεις για τη δόξα των όπλων των Αψβούργων, ξανάβρισκα τα ίδια χαρακτηριστικά που είχα συναντήσει τις μέρες του Οχτώβρη του 1905 στην Πετρούπολη. Όχι χωρίς κάποιο λόγο, ο πόλεμος αναδείχτηκε συχνά στην Ιστορία ο πατέρας της επανάστασης.
Πόση όμως διαφορά, ή ακριβέστερα, πόση αντίθεση στη στάση των κυρίαρχων τάξεων στη μιά και στην άλλη περίπτωση! Ο Μπουχάναν για τις μέρες αυτές του Αυγούστου έλεγε πως ήταν “θαυμάσιες” και πως “ξαναγενιόταν η Ρωσία”. Για τον κόμητα Βίττε, αντίθετα, “η τεράστια πλειοψηφία της Ρωσίας, φαινόταν να έχει χάσει το μυαλό της”, όπως έγραφε για τις πιο συγκλονιστικές μέρες της επανάστασης του 1905.
Το ίδιο όπως και η επανάσταση, ο πόλεμος εκτροχιάζει ολάκερη τη ζωή από τους κανονικούς της δρόμους. Η επανάσταση όμως κατευθύνει τα χτυπήματά της εναντίον της υφιστάμενης κυριαρχίας. Ο πόλεμος, αντίθετα, στην πρώτη του περίοδο στερεώνει την κρατική ισχύ, που φαίνεται να είναι η μοναδική δύναμη μέσα στο δημιουργημένο χάος... Ίσα με τη στιγμή που ο ίδιος πάλι ο πόλεμος θα την υποσκάψει. Οι ελπίδες που είχαν στηριχτεί σε ενδεχόμενα κοινωνικά και εθνικά κινήματα στην Πράγα ή στο Τριέστι, στη Βαρσοβία και την Τυφλίδα, στην αρχή του πολέμου, αποκλείστηκαν ολότελα. |
_________________
When you're wounded and left on Afghanistan's plains,
And the women come out to cut up what remains,
Jest roll to your rifle and blow out your brains
An' go to your Gawd like a soldier.
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
So-oldier _of_ the Queen!
Rudyard Kipling |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
 |
Obelix
Συμμετέχουν: 08 Δεκ 08
Δημοσιεύσεις: 3789
|
| Δημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 23, 2020 10:32 pm Θέμα δημοσίευσης: Υπάρχουν όρια... |
|
|
| alfon έγραψε: | Κατ’ αρχήν έχουμε αυτούς που και αν δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται, πάντως κάτι ψυχανεμίζονται. Γίνονται όμως μαζορέτες της κυβέρνησης γιατί δε θέλουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Όταν τους μιλήσεις ισχυρίζονται ότι συμφωνούν μαζί σου, αλλά συνεχίζουν να εκστασιάζονται με την ευαισθησία του Τσιόδρα και την υπευθυνότητα του κούλη.
Έχουμε ύστερα τους καλούς μαθητές. Άνθρωποι από τη φύση τους υποτακτικοί, που έχουν μάθει να διαγκωνίζονται για τα εύσημα του πιο υπάκουου. Και πραγματικά αδυνατούν να καταλάβουν αυτούς που σκέφτονται και φέρονται διαφορετικά.
Μετά έχουμε τους καταπιεσμένους μικροαστούς που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν το ταξικό μίσος τους για το λαό της χώρας τους. Στα όρια της χρεωκοπίας οι περισσότεροι, δεν ξεχνάνε ότι είναι παρ' όλα αυτά ένα σκαλοπάτι πάνω από άλλους. Είναι οι ίδιοι που έπιναν σαμπάνια σε κολωνάτα ποτήρια στη συγκέντρωση των “μένουμε Ευρώπη”. Αυτοί που χάρηκαν με την κολοτούμπα του τσίπουρα, παρότι τον μισούσαν επειδή μέσα στην απέραντη βλακεία τους πιστεύαν ότι είναι κομμουνιστής.
Υπάρχουν κι οι ψυχανώμαλοι που βρίσκουν ευκαιρία να την πέσουν σε άλλους, πιο αδύναμους. Ελεεινοί χαρακτήρες, που θα ήθελαν κάθε μέρα να βγαίνουν να δέρνουν όποιον βρούν μπροστά τους αλλά δεν έχουν τα κότσια να το δοκιμάσουν, θεωρούν ότι τώρα το κλίμα τους σηκώνει. Και άλλοι, ακόμη πιο δειλοί, “δέρνουν” τους ανυπάκουους λεκτικά, από τις σελίδες του φέισμπουκ.
Και έχουμε και κάποιους κακομοίρηδες που θεωρούν ότι επαναλαμβάνοντας τις βλακείες του εσμού των επωνύμων ανεβαίνουν στο ίδιο με αυτούς, υψηλό επίπεδο. Ή τουλάχιστον, ανεβαίνουν ένα σκαλοπάτι πάνω από αυτούς που έχουν το θράσος να βγαίνουν να περπατήσουν ενώ ο κούλης τους το έχει απαγορέψει. |
Πόσοι από αυτούς θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο όταν θα έχουν πλέον αρχίσει να πεθαίνουν, όχι από τον κορωνοϊό, αλλά από την ΠΕΙΝΑ; Ή από την τρομοκρατία των ΛΑΘΡΟΕΠΟΙΚΩΝ;
Θα πει κανείς βέβαια: "Το θέμα είναι να μην φτάσουμε έως εκεί..."
_________________
ILS SONT FOUS, CES AMERICAINS! |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
alfon
Site Admin
Συμμετέχουν: 20 Ιαν 08
Δημοσιεύσεις: 681
Τόπος: Ελλάδα
|
| Δημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 24, 2020 3:22 pm Θέμα δημοσίευσης: Re: Υπάρχουν όρια... |
|
|
| Obelix έγραψε: | Πόσοι από αυτούς θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο όταν θα έχουν πλέον αρχίσει να πεθαίνουν, όχι από τον κορωνοϊό, αλλά από την ΠΕΙΝΑ; Ή από την τρομοκρατία των ΛΑΘΡΟΕΠΟΙΚΩΝ;
Θα πει κανείς βέβαια: "Το θέμα είναι να μην φτάσουμε έως εκεί..." |
Οι παλιοί έλεγαν ότι "το ψέμα έχει κοντά ποδάρια". Και ναι μεν ο πόλεμος, όπως λέει ο Τρότσκι, "στην πρώτη του περίοδο στερεώνει την κρατική ισχύ, που φαίνεται να είναι η μοναδική δύναμη μέσα στο δημιουργημένο χάος", αλλά μπορούμε να ελπίζουμε ότι όταν έχουμε να κάνουμε με μαϊμού πόλεμο ενάντια σε μαϊμού εχθρό, η πρώτη αυτή περίοδος θα είναι σύντομη. Το καθοριστικό στοιχείο βέβαια είναι το ίδιο και είναι αυτό ακριβώς που λες. Όταν ο κόσμος αρχίσει να νοιώθει στο πετσί του τις συνέπειες του πολέμου, ο αρχικός ενθουσιασμός και οι αυταπάτες κάνουν φτερά.
Ας μην αποκλείουμε λοιπόν, ο μαϊμού πόλεμος, του οποίου όμως οι συνέπειες δε θα είναι καθόλου μαϊμού να γίνει, και σε αυτή την περίπτωση, πατέρας της επανάστασης.
_________________
When you're wounded and left on Afghanistan's plains,
And the women come out to cut up what remains,
Jest roll to your rifle and blow out your brains
An' go to your Gawd like a soldier.
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
Go, go, go like a soldier,
So-oldier _of_ the Queen!
Rudyard Kipling |
|
| Επιστροφή στην κορυφή |
|
|
|
|
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης
|
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Hellenic (Greek) by Alex Xenias - Διορθώσεις:Αλφόνσος Πάγκας |
Συχνές Ερωτήσεις
Αναζήτηση
Κατάλογος Μελών
Ομάδες Μελών
Εγγραφή
Προφίλ
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας
Σύνδεση
